W okresie międzywojennym kolonie były jedną z form opieki społecznej, skierowaną głównie do dzieci z rodzin bezrobotnych i ubogich, a także dla wychowanków samotnych rodziców. Funkcjonowały kolonie wypoczynkowe i półkolonie; najczęściej prowadzono je w porze letniej. Bezpośrednią organizacją kolonii głównie zajmowały się organizacje pozarządowe, zaś organy lokalnych struktur polityki społecznej ustalały normy, nadzorowały przebieg akcji kolonijnej oraz udzielały wsparcia finansowego. W kolejnych latach badanego okresu opisywaną formą pomocy obejmowano coraz większą liczbę dzieci (w 1927 r. ok. 1500, w 1937 r. bez mała 10 000 osób). Kolonie charakteryzowały się stałymi elementami: do południa najczęściej organizowano wycieczki, po południu gry i zabawy, prowadzono również pogadanki i rozmowy na tematy szkolne i życiowe, a wieczorem najczęściej śpiewano przy ognisku. Efektywność akcji kolonijnej pozostaje trudna w ocenie, pewne jest jednak, że nie obejmowała wszystkich potrzebujących dzieci.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.