Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: (old-age) pension insurance

Sort By:

Limit search:

The role and significance of the Act of 28 March 1933 on social insurance, the so-called Unification Act

100%

Makarzec P.

Ubezpieczenia Społeczne. Teoria i praktyka

2020

issue 2/2020

23-43

After regaining independence, the Second Polish Republic faced the problem of the legal systems inherited from the three partitioning powers. This situation was also reflected in social insurance and more broadly in social security. The most developed insurance system existed on the lands of the former Prussian partition. This was due to the fact that Germany was the birthplace of social insurance. A developed system operated in the former Austrian partition, while almost no such system existed in the former Russian partition. Centralised sickness insurance was the first to be introduced in the Second Polish Republic. In January 1919 the Decree on sickness insurance came into force, later replaced by the Act of 1920. The work on social insurance unification was carried out between 1917 and 1934. One of its results was the proposal of a uniform social insurance system for white-collar workers. In 1924, the post-Austrian accident insurance legislation was extended to the territory of the former Russian partition. The Act on social insurance, the so-called Unification Act [ustawa scaleniowa], was passed on 28 March 1933. Its biggest achievement was the introduction of workers’ old-age pension insurance, although this was done at the expense of sickness insurance. The risk of three occupational diseases was introduced to the accident insurance. As regards invalidity pensions, the Act did not provide for a distinction between partial and total invalidity. Social insurance legislation in the Second Polish Republic had to be unified and sometimes created from scratch – before the Second World War over 100 legal acts were created for this purpose.

Po odzyskaniu niepodległości II Rzeczpospolita stanęła przed problemem istnienia na jej terytorium porządku prawnego odziedziczonego po trzech zaborcach. Sytuacja taka miała odzwierciedlenie również w ubezpieczeniach społecznych, a szerzej w zabezpieczeniu społecznym. Najbardziej rozwinięty system ubezpieczeń istniał na ziemiach byłego zaboru pruskiego. Wiązało się to z tym, że Niemcy były ojczyzną ubezpieczeń społecznych. Mniej rozwinięty system funkcjonował na ziemiach byłego zaboru austriackiego, a prawie wcale nie istniał na ziemiach byłego zaboru rosyjskiego. W II Rzeczypospolitej najwcześniej wprowadzono zcentralizowane ubezpieczenie chorobowe. W styczniu 1919 r. zaczął obowiązywać dekret o ubezpieczeniu chorobowym, zastąpiony następnie ustawą z 1920 r. Prace nad ujednoliceniem ubezpieczeń społecznych toczyły się w latach 1917–1934. Jednym z wyników tych prac było przygotowanie projektu jednolitego ubezpieczenia społecznego dla pracowników umysłowych. W 1924 r. ustawodawstwo poaustriackie dotyczące ubezpieczenia wypadkowego rozciągnięto na ziemie byłego zaboru rosyjskiego. Natomiast z 28 marca 1933 r. pochodzi ustawa o ubezpieczeniu społecznem, tzw. ustawa scaleniowa. Jej największym osiągnięciem było wprowadzenie ubezpieczenia emerytalnego robotników ‒ wprowadzenie go odbyło się jednak kosztem ubezpieczenia chorobowego. Do ubezpieczenia wypadkowego zakwalifikowano ryzyko trzech chorób zawodowych. Ustawa nie przewidywała w stosunku do rent inwalidzkich rozróżnienia na inwalidztwo częściowe i całkowite. Przepisy dotyczące ubezpieczeń społecznych w II Rzeczypospolitej należało scalić, a niekiedy tworzyć na nowo ‒ przed II wojną światową powstało w Polsce w tym celu ponad 100 aktów prawnych.

Pension rights of Polish emigrants and re-emigrants in the Second Polish Republic

100%

Jarosz-Nojszewska A.

Ubezpieczenia Społeczne. Teoria i praktyka

2020

issue 2/2020

45-66

The paper presents in a synthetic way the Polish policy of safeguarding pension rights for Polish emigrants who took up gainful employment in European countries during the interwar period. Poland’s status as a country of emigration hindered the concluding of pension insurance agreements in spite of extensive undertakings by the Polish authorities in this area. The situation was further complicated by the fact that large Polish communities were located in countries (such as Germany, the Free City of Danzig [German: Freie Stadt Danzig, Polish: Wolne Miasto Gdańsk]), where Poland had considerable problems in settling social insurance liabilities from before 1918. Following years of efforts, it was possible to sign agreements with France, Germany, Belgium and the Free City of Danzig, which also covered old-age pension insurance. However, not all of them were ratified. The policy pursued on the forum of the International Labour Organisation (ILO) was partially successful. Although thanks to the involvement of the Polish delegation it was possible to draft and adopt in 1935 the Maintenance of Migrants’Pension Rights Convention, the Convention did not play a major role as a result of the small number of countries which actually ratified it.

Artykuł w syntetyczny sposób przedstawia polską politykę w zakresie zabezpieczenia uprawnień emerytalnych polskim emigrantom, którzy w okresie międzywojennym podjęli pracę zarobkową w krajach europejskich. Status Polski jako kraju emigracyjnego utrudniał zawieranie umów w zakresie ubezpieczeń emerytalnych pomimo szeroko zakrojonych działań polskich władz w tym zakresie. Sytuację dodatkowo komplikował fakt, że duże skupiska polonijne znajdowały się na terenie państw (jak Niemcy, Wolne Miasto Gdańsk), z którymi Polska miała znaczne kłopoty dotyczące rozliczeń związanych z zobowiązaniami z zakresu ubezpieczeń społecznych sprzed 1918 r. W wyniku wieloletnich starań udało się podpisać umowy obejmujące także ubezpieczenia emerytalne z Francją, Niemcami, Belgią i Wolnym Miastem. Nie wszystkie jednak doczekały się ratyfikacji. Polityka prowadzona na arenie Międzynarodowej Organizacji Pracy [International Labour Organisation, ILO] zakończyła się połowicznym sukcesem. Choć dzięki zaangażowaniu polskiej delegacji udało się przygotować i uchwalić w 1935 r. konwencję o ochronie uprawnień emerytalnych emigrantów, to znikoma liczba państw ratyfikujących konwencję spowodowała, że nie odegrała ona większego znaczenia.

Refine search results

2 Ubezpieczenia Społeczne. Teoria i praktyka

1 Jarosz-Nojszewska A.

1 Makarzec P.

2 2020

Search results

The role and significance of the Act of 28 March 1933 on social insurance, the so-called Unification Act

Pension rights of Polish emigrants and re-emigrants in the Second Polish Republic