Results found: 1

Search results

Search:
in the keywords: 聖 (shèng), sainthood, holiness, Chinese culture, Taoism, Confucianism, Buddhism

Sort By:

Limit search:

„Święty” w kulturze chińskiej

100%

KLEJNOWSKI-RÓZYCKI K. D.

Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

2014

vol. 27

issue 1 (105)

The Chinese civilization, which due to its remote location was developing independently of the European one, elaborated its own vision of the world and man in it: both its own cosmology and anthropology. Thus the Chinese vision of the world comprised its specific ideal of humanity, which was shaped by the native religions and philosophies of China, namely Taoism, Confucianism and Buddhism (the latter brought to China from India). Both in Taoism and in Confucianism the ideal of humanity is expressed by means of the sign 聖 (shèng), which may be rendered as both ‘saint’ and ‘sage.’ The sign in question denotes a person whose ear is intent on listening to the heavens and whose lips speak out the message thus heard, one who becomes a mediator between the heavens and the earth and gives blessing. In Taoism, a saint, or a sage, becomes the center of cosmic relations and lives in harmony with nature. Confucianism in turn identifies the ideal of humanity with keeping good social relations, which is accomplished by way of observing ritual practices, and uses various concepts in order to describe this ideal (聖 shèng, 君子 jūnzǐ, 大人 dàrén, 文人 wénrén). Buddhism postulates that a human being needs to be liberated from suffering by transcending the illusory ‘self’, and uses still other concepts that delineate the ideal of humanity (菩薩 púsà, 佛 fó). Buddhism formed its own schools in the Chinese culture, the most important of which are 禪 (chán) and 淨土宗 (jìngtǔ zōng). The Taoist and Confucianist sign 聖 (shèng) was adopted by Christianity in China in order to denote the concept of ‘saint’. The other concepts considered in the article are still being scrutinized by Christian theologians. Translated by Dorota Chabrajska

Cywilizacja chińska rozwijała się w dużym oddaleniu od cywilizacji europejskiej. Stworzyła odmienną wizję świata i człowieka, odmienną kosmologię i antropologię. Jednocześnie inaczej określiła ideał człowieczeństwa. Na kształtowanie się tego ideału miały wpływ rodzime religie i filozofie Chin: taoizm i konfucjanizm oraz przybyły z Indii buddyzm. W taoizmie i konfucjanizmie ideał człowieczeństwa oznaczany jest znakiem 聖 (shèng), który może być tłumaczony zarazem jako „święty” i jako „mądry”. Znak ten ukazuje kogoś, kto nasłuchuje uchem niebios, a jego usta przekazują informację – kogoś, kto staje się pośrednikiem między niebem a ziemią i kimś, kto błogosławi. Święty-mędrzec w taoizmie staje się centrum relacji kosmicznych, żyjącym w harmonii z naturą. Konfucjanizm postrzega ideał człowieczeństwa w dobrych relacjach społecznych podtrzymywanych przez ćwiczenie ceremonii, a na określenie tego ideału używa kilku określeń: 聖 (shèng), 君子 (jūnzǐ), 大人 (dàrén), 文人 (wénrén). Buddyzm proponuje wyzwolenie się człowieka z cierpienia poprzez przekroczenie iluzorycznego „ja” i posługuje się innymi określeniami wyznaczającymi ideał człowieczeństwa: 菩薩 (púsà) oraz 佛 (fó). W chińskim kontekście buddyzm stworzył rodzime szkoły, a do najważniejszych należy zaliczyć 禪 (chán) i 淨土宗 (jìngtǔ zōng). Chrześcijaństwo przyjęło na określenie świętych taoistyczny i konfucjański znak 聖 (shèng), a pozostałe określenia pozostają w fazie badań podejmowanych przez teologów.

Refine search results

1 Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

1 KLEJNOWSKI-RÓZYCKI K. D.

1 2014

Search results

„Święty” w kulturze chińskiej