Results found: 1

Search results

Search:
in the keywords: Alberto Toscano

Sort By:

Limit search:

The Surreptitious Defiance of Giorgio Agamben.

100%

Zawisza R.

Praktyka Teoretyczna

2015

vol. 17

issue 3

58-74

Wielu krytyków zarzucało myśli Giorgia Agambena ahistoryczność. Ostatnio podobne oskarżenia wysunął Alberto Toscano, formułując je przez przywołanie krytyki Hansa Blumenberga względem tezy o sekularyzacji oraz jego teorii zmiany epokowej. Według Toscano, z powodu akceptacji dla Schmittiańskiego pojęcia sekularyzacji, bazującego na substancjalizmie historycznym, Agamben nie tylko sprzeniewierza się metodologii Michela Foucaulta – którą deklaratywnie przyjmuje – ale także ciąży ku uznaniu dominacji pojęć teologicznych jako źródła całej filozoficznej tradycji Zachodu oraz jego instytucji politycznych. Moim zamiarem jest pokazanie, że nawet poniekąd powierzchowne stwierdzenia Agambena na temat sekularyzacji są równoważone przez podjęty przez niego podwójny wysiłek. Po pierwsze, chociaż przyznaje on znaczenie dziedzictwu teologicznemu, to jednocześnie odrzuca pierwszeństwo religii jako niezbędnego fundamentu etyki i polityki. Co więcej, jego skrupulatne i bardzo gęste studia nad teologią chrześcijańską sytuują go na pozycji najbardziej przenikliwego ze współczesnych krytyków kościoła katolickiego oraz jakichkolwiek teologiczno-politycznych hybryd ukonstytuowanych poprzez nadużycie władzy.

Many critics accuse Giorgio Agamben of an ahistoricism inherent to his thought. Recently, such criticism was put forward by Alberto Toscano, who formulated it referring to Hans Blumenberg’s refusal of the secularisation thesis and his theory of epochal shifts. According to Toscano, due to the acceptance of the Schmittian notion of secularisation, based on a historical substantialism, Agamben is not only unfaithful to the Foucaultian methodology which he declaratively assumes, but he also tends to acknowledge the domination of theological notions as a source of the whole Western philosophical tradition and political institutions up until now. I am going to demonstrate that even somewhat superficial claims made by Agamben about secularisation find their compensation in his double effort. Firstly, even if he concedes the gravity of the theological legacy, at the same time he rebuts the primacy of religion as an indispensable grounding of ethics and politics. What is more, through his meticulous and condense studies on Christian theology he has already placed himself in the position of the most incisive contemporary critic of the Catholic church and any theological-political hybrids established on the abuse of power.

Refine search results

1 Praktyka Teoretyczna

1 Zawisza R.

1 2015

Search results

The Surreptitious Defiance of Giorgio Agamben.