Search results

1

“Es bonito, verdad?” „Zawód: reporter” jako transcendencja pozioma

100%

Masłoń S.

Kwartalnik Filmowy

|

2016

|

issue 96 Film i metafizyka

176-188

PL

Wbrew typowym egzystencjalistycznym i formalistycznym interpretacjom filmu „Zawód: reporter” autor argumentuje, że jądrem tego dzieła jest scena ukazująca czystą przemoc polityczną, która jest nierozerwalnie związana ze słynnym przedostatnim ujęciem. Celem Antonioniego w przedostatnim ujęciu jest osiągnięcie takiego poziomu intensywności wizualnej, która dorównałaby „najokropniejszej” sekwencji filmu, egzekucji. Bezpośredni związek między najohydniejszym i najpiękniejszym momentem w filmie ustanawia konieczną stereoskopię – istnienie cierpienia w świecie jest niezaprzeczalne, jednak tylko intensywność widzenia pozwala spojrzeć na brzydotę z odpowiedniej perspektywy, ponieważ umożliwia zaangażowanie w świat dla niego samego, a nie dla narcystycznych celów. Wizualne doświadczenie, które przeżywamy w dwóch ostatnich ujęciach, uczy nas, że jedyną prawdziwą transcendencją nie jest transcendencja pionowa (apoteoza), lecz poziome wyjście z siebie w zintensyfikowane, niemal wizyjne doświadczenie świata.

EN

Contrary to the typical existentialist and formalistic interpretations of the film ‘The Passenger’, the author argues that the core of this work lies in the scene showing pure political violence, which is inextricably linked with the famous penultimate shot. Antonioni’s aim in the penultimate shot is the achievement of such a level of visual intensity, that would be equal to the most horrid sequence of the film, that is the execution. A direct relationship between the most horrible and the most beautiful moments in the film establishes the necessary stereoscopy. The existence of suffering in the world is undeniable, however, only the intensity of the gaze permits one to see the ugliness from the right perspective, because it permits engagement into the world for its own sake, and not for narcissistic aims. Visual experience, which we are experiencing in the last two shots, teaches us that the one true transcendence is not vertical (apotheosis), but it is a horizontal leaving of oneself, into an intensified, vision like experience of the world.

2

Miłość jest na dnie wszystkiego. Melodramat egzystencjalny

45%

Stelmach M.

Kwartalnik Filmowy

|

2015

|

issue 89-90 Redefinicje klasyki

56-68

PL

Artykuł stanowi próbę zdefiniowania specyficznej odmiany melodramatu, która powstała w kinie modernistycznym przełomu lat 50. i 60. XX w. Analizie zostają poddane jego cechy dystynktywne oraz wywiedzione z nich propozycje nazewnicze (melodramat egzystencjalny, współczesny melodramat intelektualny, antymelodramat), wskazujące na różnice między tą odmianą gatunkową a klasycznym melodramatem. Negując jego emocjonalną ekspresyjność, fabularne domknięcie i wiarę w siłę oraz wartość uczuć, twórcy tacy jak Michelangelo Antonioni czy Jerzy Kawalerowicz stworzyli quasi-gatunkową formułę, która okazała się jednym z najbardziej pojemnych schematów narracyjnych służących modernistycznym twórcom w latach 60. oraz 70. Znaczna część przykładów filmowych, które ilustrują szczegółowe cechy tej pododmiany melodramatu, pochodzi z polskiej kinematografii, pokazując jej silne powiązanie z trendami rozwijającymi się równocześnie w kinie światowym.

EN

The article is an attempt to define a specific variety of melodrama which was founded in the modernist cinema at the turn of the 1950s and 1960s. The analysis of its distinctive features and naming conventions derived from them (existential melodrama, modern intellectual melodrama, anti-melodrama) points to the differences between this genre and a classic melodrama. Artists such as Michelangelo Antonioni or Jerzy Kawalerowicz, by negating its emotional expressiveness, storyline closure or faith in the strength and value of emotions, created a quasi-genre formulae that proved to be one of the most capacious narrative schemes serving modernist artists in the 1960s and 1970s. A large number of films that exemplify this subtype of melodrama are Polish, which shows strong links of Polish cinema with the trends of the world cinema at the time.

3

O roli i znaczeniu przypadku

12%

Mąsior E.

inAW Journal – Multidisciplinary Academic magazine

|

2020

|

vol. 1

|

issue 1

EN

The article introduces the search based on the theme of the tennis scene presented using text, film and technology, while at the same time outlining the reality approximated by various media. The context of the research refers to examples taken from works of art from the 1960s and 1970s, that is, from the film “Blow-up” (1966) directed by Michelangelo Antonioni, in which the author goes back to the motifs taken from the poetic work of Julio Cortázar’s “Blow-up” (Las babas del diablo, 1959) and the tennis match as presented by Robert Rauschenberg in the implementation of “Open Score” (1966). These works of art are connected by a unique world. What’s interesting to me is the medium-action-mechanism relationship of the action being played, especially with regard to technology and new opportunities. The purpose of these studies and analyses – resulting from the initial originally empirical observation – is to consolidate and describe the identity (nature) of what is observed (the subject) and who is the observer, as well as the interaction between the subject and the observer. How to show that “to play playing” is part of the game? The reason for the search was my own artistic work related to the balloon – an industrial object transferred to the area of creative activity. The first part of the theoretical work deals with the question of the role and meaning of coincidence, the second part is about the balloon in art.

PL

Artykuł przybliża poszukiwania oparte na tematyce sceny tenisowej przedstawionej za pomocą tekstu, filmu i technologii, równocześnie nakreślając rzeczywistość przybliżoną za pomocą różnych mediów. Kontekst badań odnosi się do przykładów zaczerpniętych z dzieł sztuki z lat 60. i 70. XX wieku, to jest z filmu Blow-Up w reżyserii Michelangelo Antonioniego (1966), opartym na poetyckim dziele Julio Cortázara Las babas del diablo (1959) i meczu tenisowym, jak go przedstawia Robert Rauschenberg w dziele Open Score (1966). Te dzieła sztuki łączy wyjątkowy świat. Interesująca jest dla mnie relacja medium–działanie–mechanizm rozgrywanej akcji, szczególnie w odniesieniu do technologii i nowych możliwości. Celem tych badań i analizy – wynikających z początkowej, pierwotnie empirycznej obserwacji – jest utrwalenie i opisanie tożsamości (charakteru) tego, co jest obserwowane (przedmiotu), oraz obserwatora, jak również interakcja między tym, co obserwowane, a obserwatorem. Jak pokazać, że „grać granie” to część gry? Przyczynkiem do poszukiwania była własna praca artystyczna związana z przemysłowym przedmiotem, jakim jest balon, który został przeniesiony w obszar działania twórczego. Pierwsza część pracy teoretycznej dotyczy zagadnienia roli i znaczenia przypadku, druga balonu w sztuce.

Refine search results

2 Kwartalnik Filmowy

1 inAW Journal – Multidisciplinary Academic magazine

1 Masłoń S.

1 Mąsior E.

1 Stelmach M.

1 2020

1 2016

1 2015

“Es bonito, verdad?” „Zawód: reporter” jako transcendencja pozioma

Miłość jest na dnie wszystkiego. Melodramat egzystencjalny

O roli i znaczeniu przypadku