Search results

1

Dariusz Kotecki, Zrozumieć Apokalipsę? Szkice egzegetyczno-teologiczne, Szkoła Dabar 1, Bonus Liber, Rzeszów 2021, ss. 294

100%

Karczewski M.

Studia Elbląskie

|

2021

|

vol. 22

567-568

2

Janusz M. Czerski, Apokalipsa Świętego Jana. Wstęp i Komentarz. I. Ap 1–3. II. Ap 4–13 (Opole: Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego 2018-2019)

63%

Siemieniec T. M.

Verbum Vitae

|

2019

|

vol. 36

497-504

EN

Review of two books: Janusz M. Czerski, Apokalipsa Świętego Jana. Wstęp i Komentarz. Część I. Ap 1-3 (Opole: Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego 2018). Ss. 202. 18,90 zł. ISBN 978-83-65860-12-5. Janusz M. Czerski, Apokalipsa Świętego Jana. Wstęp i Komentarz. Część II. Ap 4-13 (Opole: Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego 2019). Ss. 208. 23,42 zł. ISBN 978-83-65860-22-4.

PL

Recenzja książek: Janusz M. Czerski, Apokalipsa Świętego Jana. Wstęp i Komentarz. Część I. Ap 1-3 (Opole: Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego 2018). Ss. 202. 18,90 zł. ISBN 978-83-65860-12-5. Janusz M. Czerski, Apokalipsa Świętego Jana. Wstęp i Komentarz. Część II. Ap 4-13 (Opole: Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego 2019). Ss. 208. 23,42 zł. ISBN 978-83-65860-22-4.

3

Zmartwychwstanie Jezusa jako klucz do interpretacji dziejów świata (Ap 5,6-10)

51%

Siemieniec T.

Verbum Vitae

|

2009

|

vol. 15

249-262

PL

The article discusses the role of Christ the Lamb in the light of Rev 5,6-10. In the first plane Christ appears in the glory of his victory. A visible sign of this victory is the place in the midst of the divine throne. At first his victory consists in martyr’s death. It entitled God to enter into a new bond with the people purchased for him. But the victory of the Lamb cannot be limited only to the martyrdom. For he appears in this vision as "standing, as though it had been slain". Such pose suggests victory not only through the martyrdom, but also through the resurrection. The victory achieved by the Lamb gives him right to take the scroll: from the right band of "the One, who is sitting on the throne". This scroll symbolizes divine plan toward the world and the people. Banding of the scroll to the Lamb means to initiate this scheme. For this reason the resurrection of Christ the Lamb can be seen as a key event to the accomplishment of God's purpose. Divine project is being realized in the history of the world and 1he people. Attitude of men expresses either approval of 1he divine plan or refusal of it. In this context we can speak about judgment (it is suggested by OT-background of 1he symbol of a scroll-book). Judgment consists in a division of humankind in to two groups. One group includes those people who are on God's side. They accept divine plane (which culminates in the resurrection of Christ) and by their life participate in the fulfilment of it. The other group rejects divine project by coming out against God and Lamb. The sentence is simply a consequence of their choice: the reward for the faithful and punishment for the disloyal ones.

4

Dariusz Kotecki, Zrozumieć Apokalipsę? Szkice egzegetyczno-teologiczne (Biblioteka Szkoły DABAR 1; Rzeszów: Bonus Liber 2021)

44%

Podeszwa P. A.

Verbum Vitae

|

2021

|

vol. 39

|

issue 3

1121-1125

PL

Recenzja książki: Dariusz Kotecki, Zrozumieć Apokalipsę? Szkice egzegetyczno-teologiczne (Biblioteka Szkoły DABAR 1; Rzeszów: Bonus Liber 2021). Ss. 294. 21 PLN. ISBN 978-83-66566-78-1

5

La comunità della Santissima Trinità e la complicità della triade diabolica

44%

Kowalczyk D.

Studia Nauk Teologicznych PAN

|

2021

|

issue 16

175-193

EN

A summary “You will experience tribulation in the world, but take courage: I have overcome the world” (John 16:33) – these Jesus words should be interpreted according to the principle: “already but not yet”. Jesus who was crucified and risen has definitely conquered the world, but our history continuous. The one who is called in the Bible Devil, Satan and Deceiver of all the earth (cf. Rev 12: 9), though already defeated, he is still at work in the world. The essence of Satan action is to pretend that he is the Savior of man. In Revelation 13 there is a dragon (the devil) that summons the first beast and the second beast (a false prophet) and thus they form the diabolical triad. The well-known saying that the devil is “simia Dei” (a monkey of God) could be paraphrased and at the same time clarified that the devil is “simia Trinitatis” (the monkey of the Trinity). In fact, Satan imitates and mocks, like the monkey, the Holy Trinity to deceive people. When tempting Jesus in a desert, the goal of the evil spirit was not only Jesus, the Incarnate Son, but the Trinity as a whole. The devil tries to challenge the Trinitarian relations, i.e., the mutual relationship of the Son and the Father in the Holy Spirit. This is the reason why Jesus defies the attacks of the devil not referring to His Divinity but pointing to the Father and His will. The juxtaposition of the dynamics of the action of the Holy Trinity, the Father, the Son and the Spirit, with the dynamics of the action of the triad, the dragon and his two beasts, allows us to capture the essential features of, on the one hand, the community in the Trinity, and on the other hand, the corrupt synergy of the triad assigning the Divine features to themselves. The article is, in a sense, a Trinitarian commentary to the number 677 of the Catechism of the Catholic Church: “The Church will enter the glory of the kingdom only through this final Passover, when she will follow her Lord in his death and Resurrection. The kingdom will be fulfilled, then, not by a historic triumph of the Church through a progressive ascendancy, but only by God’s victory over the final unleashing of evil”. This unleashing of evil is a result of the efforts of the diabolical triad, whose action has been already taken into consideration. They have been calculated within a salvific work of the Holy Trinity, accomplished in Jesus Christ’s death and resurrection.

PL

„Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16, 33) – te słowa Jezusa trzeba interpretować według zasady: „już i jeszcze nie”. Jezus jako ukrzyżowany i zmartwychwstały już zwyciężył w sposób definitywny, ale historia jeszcze się nie skończyła. Ten, którego Biblia nazywa diabłem, szatanem i zwodzicielem całej ziemi (por. Ap 12, 9), został już pokonany, tym niemniej jeszcze działa w świecie. Istota jego działania polega na udawaniu Zbawiciela człowieka. W 13 rozdziale Apokalipsy widzimy smoka (diabła), który powołuje bestię pierwszą i bestię drugą (fałszywego proroka) i w ten sposób formuje triadę diaboliczną. Znane powiedzenie, że diabeł jest „simia Dei” (małpą Boga), można by zatem sparafrazować, a zarazem doprecyzować, że diabeł jest „simia Trinitatis (małpą Trójcy). Rzeczywiście, szatan imituje, przedrzeźnia, „małpuje” Trójcę Świętą, aby zwieść ludzi. W kuszeniu Jezusa na pustyni celem złego ducha nie jest jedynie Jezus, Syn wcielony, ale całą Trójca. Diabeł próbuje uderzyć w relacje trynitarne, tj. wzajemną relację Syna i Ojca w Duchu Świętym. Dlatego Jezus odpiera ataki diabła nie tyle powołując się na swą Boskość, co wskazując na Ojca i Jego wolę. Zestawienie dynamiki działania Trójcy Świętej, Ojca, Syna i Ducha, z dynamiką działania triady, smoka i jego dwóch bestii, pozwala na uchwycenie istotnych cech, z jednej strony, wspólnoty w Trójcy, a z drugiej, skorumpowanego wspólnictwa triady przypisującej sobie Boskie cechy. Artykuł jest w pewnym sensie trynitarnym komentarzem do numeru 677 Katechizmu Kościoła Katolickiego: „Kościół wejdzie do Królestwa jedynie przez tę ostateczną Paschę, w której podąży za swoim Panem w Jego Śmierci i Jego Zmartwychwstaniu. Królestwo wypełni się więc nie przez historyczny triumf Kościoła zgodnie ze stopniowym rozwojem, lecz przez zwycięstwo Boga nad końcowym rozpętaniem się zła”. Owo rozpętanie się zła jest efektem wysiłków triady diabolicznej, której działanie ma jednak swoją miarę. Tą miarą jest zbawcze dzieło Trójcy Przenajświętszej, które wypełniło się w śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa.

6

Adam Ryszard Sikora, Patmos – wyspa św. Jana. Miejsca na Patmos związane z Apostołem znane z tradycji spisanych i ustnych (Biblioteka Szkoły DABAR 3; Rzeszów: Bonus Liber 2022)

38%

Kubiś A.

Verbum Vitae

|

2022

|

vol. 40

|

issue 2

575-579

EN

Review of the book: Adam Ryszard Sikora, Patmos – wyspa św. Jana. Miejsca na Patmos związane z Apostołem znane z tradycji spisanych i ustnych (Biblioteka Szkoły DABAR 3; Rzeszów: Bonus Liber 2022). Ss. 335. PLN 120. ISBN 978-83-66566-32-3

PL

Recenzja książki: Adam Ryszard Sikora, Patmos – wyspa św. Jana. Miejsca na Patmos związane z Apostołem znane z tradycji spisanych i ustnych (Biblioteka Szkoły DABAR 3; Rzeszów: Bonus Liber 2022). Ss. 335. PLN 120. ISBN 978-83-66566-32-3

7

ПОСТЧЕРНОБЫЛЬСКОЕ ИСКУССТВО КАК РАБОТА ГОРЯ

38%

Żejmo B.

Przegląd Rusycystyczny

|

2020

|

vol. 172

|

issue 4

EN

The objective of the paper is to give an overview of and to analyse the Post-Chernobyl Art, which not only is perceived as an artistic comment on the Chernobyl tragedy but, most of all, as a way of working through the social trauma. The Post-Chernobyl Art is a remarkable panorama of the post-apocalyptic culture (both high and low) oriented toward a reflection on what happened; it is also a story about victims of the tragedy and a warning to the future generations.

PL

Celem artykułu jest przegląd i analiza sztuki post-czarnobylskiej postrzeganej nie tylko jako artystyczny komentarz do tragedii w Czarnobylu, ale przede wszystkim jako praktyka przepracowania społecznej traumy. Post-czarnobylska sztuka to niezwykła panorama postapokaliptycznej kultury (zarówno wysokiej, jak i niskiej), zorientowanej na refleksję o tym, co się wydarzyło, to także opowieść o ofiarach tragedii i przestroga dla przyszłych pokoleń.

8

Joanna Nowińska, Co słyszysz poza słowem? «Sound design» Apokalipsy św. Jana (Rozprawy i Studia Biblijne 47; Warszawa: Vocatio 2016)

38%

Szymik S.

Verbum Vitae

|

2018

|

vol. 34

511-518

EN

Book review: Joanna Nowińska, Co słyszysz poza słowem? «Sound design» Apokalipsy św. Jana (Rozprawy i Studia Biblijne 47; Warszawa: Vocatio 2016). Ss. 214. 65 PLN. ISBN: 978-83-7829-217-3

PL

Recenzja książki: Joanna Nowińska, Co słyszysz poza słowem? «Sound design» Apokalipsy św. Jana (Rozprawy i Studia Biblijne 47; Warszawa: Vocatio 2016). Ss. 214. 65 PLN. ISBN: 978-83-7829-217-3

9

Ks. Marek Karczewski, Reinterpretacja Księgi Rodzaju w Apokalipsie św. Jana, Studio Poligrafii Komputerowej „SQL s.c., Olsztyn 2010, ss. 256

38%

Krawczyk R.

Studia Elbląskie

|

2012

|

vol. 13

413-417

10

Mesjanizmy

38%

Konkol S., Romaniszyn-Ziomek L.

Świat i Słowo

|

2020

|

vol. 35

|

issue 2

9-12

PL

The article is an introduction to the 35th (2/2020) issue of the “World and Word” semi-annual. The authors focus on the theme of the issue, the various incarnations of the idea of messianism viewed both historically and manifested in contemporary literature and culture, and introduce the main theses of articles devoted to the topic in the issue.

11

Zerwanie szóstej pieczęci i „dzień wielki gniewu ich” (Ap 6, 17)

36%

Rucki M., Szymański K., Abdalla M.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2019

|

vol. 72

|

issue 4

293-309

EN

In the paper, the issue of the Lamb’s wrath connected with the opening of 6th seal in the Book of Revelation 6:17 is analyzed. The Lamb’s wrath is itself unusual and paradoxical, because a lamb is not an animal associated with wrath. Hence, in the biblical studies, more attention is paid to the victory and glory of the Lamb, and to His role in the salvation of human beings, as well as to His marriage supper. The present study covers the context of 6th seal opening and subsequent plagues and disasters with references to Rabbinic literature and Biblical passages. In particular, the shake of universe and horror of people are discussed. In addition, the comparison of human anger and God’s wrath was performed.

PL

W artykule przeanalizowano zagadnienie gniewu Baranka pojawiającego się w opisie wizji złamania szóstej pieczęci w Księdze Objawienia (Ap 6,17). Gniew Baranka jest czymś niezwykłym i paradoksalnym sam w sobie, gdyż baranek nie jest zwierzęciem kojarzącym się z gniewem. Dlatego też w badaniach zazwyczaj więcej uwagi poświęca się zwycięstwu Baranka i Jego chwale, a także roli, jaką odegrał w zbawieniu ludzi, i Jego uczcie weselnej. Niniejsze studium obejmuje kontekst złamania szóstej pieczęci oraz następujących po nim plag i nieszczęść z odniesieniami do literatury rabinicznej i tekstów innych ksiąg biblijnych. Osobno omówiono poruszenie kosmosu oraz przerażenie ludzi spowodowane gniewem baranka. Dokonano też porównania gniewu ludzkiego z gniewem Bożym.

12

Matka Pana a apokaliptyczne trzęsienia ziemi

36%

Mucha P. M.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2018

|

vol. 71

|

issue 4

EN

The term “earthquake” appears in the Book of Revelation seven times. The number “seven” has great significance in the Bible. However, the sevenfold occurrence of the concept of “earthquake” in the Book of Revelation is a result of the use of John’s patterns, which reveal Mary’s dignity as “the Mother of the Lord.” Furthermore, the magnitude of these earthquakes corresponds to the Greek expression ἡ μήτηρ τοῦ κυρίου μου (Luke 1:43). Thus apocalyptic earthquakes are evidently linked to the Mother of the Lord.

PL

Pojęcie „trzęsienie ziemi” pojawia się w Apokalipsie siedem razy. Liczba siedem ma głębokie znaczenie w Biblii. Jednak siedmiokrotne występowanie pojęcia „trzęsienie ziemi” w Księdze Objawienia jest wynikiem użycia wzorów Janowych, które ujawniają godność Maryi jako „Matki Pana”. Ponadto, wielkość tych trzęsień ziemi odpowiada greckiemu wyrażeniu ἡ μήτηρ τοῦ κυρίου μου (Łk 1, 43). Apokaliptyczne trzęsienia ziemi są więc wyraźnie powiązane z Matką Pana.

13

Bóg jako ojciec według Apokalipsy św. Jana

32%

Kiejza A.

The Biblical Annals

|

2002

|

vol. 49

|

issue 1

129-146

PL

Immagine generale di Dio nel libro dell’Apocalisse non sembra di portare gli elementi della Sua paterna bontà, secondo presentazione che si trova nei Vangeli. Dio di Apocalisse, seduto sul trono, sembra di essere fuori della storia umana. Eppure, nonostante questa prima e prevalente impressione, Dio rimane padre, anche per l’autore di Apocalisse. In questo libro Dio viene chiamato padre cinque volte. Lo chiama così Cristo stesso (Ap 2, 28; 3, 5. 21) e Cristiani (1, 6; 14, 1). Dio è chiamato padre di Cristo in maniera diretta. Questa relazione è naturale. I cristiani non Lo chiamano „Padre nostro” ma padre di Gesù. Di questo fatto può sembrare che non Lo roconoscono come padre di loro stessi. Analisi dei testi, dove ricorre il termine pate¯r rivolto a Dio, ci fa vedere che Gesù, grazie alla sua morte, fa entrare i cristiani nel circolo della paterna presenza di Dio. Per ora questa si attua, tramite rivelazione, nella promessa di piena comunità pronta a verificarsi nella realtà escatologica. I cristiani, parlando di padre di Gesù, Lo riconoscono come tale anche per loro stessi, anche se in maniera più implicita. Alla fine del libro, quando − secondo la visione profetica dell’autore si compie la storia del mondo – c’è una immagine di Dio che nella realtà celeste acetta i cristiani vincitori nella vita eterna. E proprio in questo momento loro vengono chiamati „i suoi figli” (Ap 21, 7), di ciò si arriva alla conclusione che Lui è loro Padre. Dio, secondo Apocalisse, è Padre quando compie il suo piano salvifico nella storia del mondo e lo rimane ancora più chiaramente nella realtà escatologica.

14

Syntagma „mieć świadectwo Jezusa” w Apokalipsie Janowej

32%

Podeszwa P.

Verbum Vitae

|

2015

|

vol. 28

319-344

EN

The theme of testimony is one of the most important theological motifs in the final book of the New Testament, the Apocalypse of John. The noun “testimony” appears there nine times (1:2-9; 6:9; 11:7; 12:11-17; 19:10[x2]; 20:4), always in the singular form. The noun “testimony” is accompanied three times by the verb “have”, with which it creates the syntagma “have the testimony” (6:9; 12:17; 19:10). This syntagma, according to some analysts, indicates “a deeper identity of the disciples” of Jesus. In the present article I suggest an analysis of the above-mentioned phrase, seeking to identify the essence of that deeper identity of Jesus’ followers, which is expressed by the analyzed constituent segment. I begin with a few remarks about the etymology of the noun “testimony”, understood as the memory of people and events. Next, I analyze the three fragments which feature the syntagma “have the testimony”. From that background, I finally seek to answer the question of the sense of such an expression within the context of understanding the identity of Jesus’ followers. The living memory of Jesus – kept, experienced and passed along – shapes the identity of Christ’s followers. It looks back to the past, but at the same time is open to the present and, through hope, allows believers to await the future. In this way Jesus’ followers become witnesses and prophets of Jesus in the modern world.

PL

Temat świadectwa jest jednym w ważnych motywów teologicznych ostatniej księgi Nowego Testamentu, jaką stanowi Apokalipsa Janowa. Rzeczownik „świadectwo” występuje w niej dziewięć razy (1,2.9; 6,9; 11,7; 12,11.17; 19,10[x2]; 20,4), zawsze w liczbie pojedynczej. Trzykrotnie rzeczownikowi „świadectwo” towarzyszy czasownik „mieć”, z którym tworzy syntagmę „mieć świadectwo” (6,9; 12,17; 19,10). Zdaniem niektórych komentatorów wskazuje ona na „głębszą tożsamość uczniów” Jezusa. W niniejszym artykule proponuję analizę powyższego sformułowania, szukając odpowiedzi na pytanie o istotę owej pogłębionej tożsamość wyznawców Jezusa, którą wyraża omawiany związek wyrazowy. Rozpoczynam od kilku uwag na temat etymologii rzeczownika „świadectwo” pojmowanego jako pamięć o osobach i wydarzeniach. Następnie analizuję trzy fragmenty, w których występuje syntagma „mieć świadectwo”, aby w ostatnim punkcie rozważań szukać odpowiedzi na pytanie o sens tego wyrażenia w kontekście rozumienia tożsamości wyznawców Jezusa. Żywa pamięć o Jezusie, przechowywana, przeżywana i przekazywana, kształtuje tożsamość wyznawców Chrystusa, która powraca do przeszłości, ale jest jednocześnie otwarta na teraźniejszość oraz z nadzieją pozwala oczekiwać przyszłości. W ten sposób wyznawcy Jezusa stają się świadkami i prorokami Jezusa wobec współczesnego świata.

15

Dwóch Świadków Chrystusa w historii egzegezy (Ap 11,3-13)

32%

Żarnowski R.

Sympozjum

|

2019

|

issue 1(36)

159-172

PL

Artykuł prezentuje przegląd historycznych propozycji identyfikacji tajemniczych Dwóch Świadków z Ap 11,3-13. Problem ten był wielokrotnie podejmowany w historii egzegezy, czego rezultatem jest bardzo duża ilość proponowanych rozwiązań o rozległym zakresie tematycznym. W celu uporządkowania danych, zebrane propozycje zostały podzielone na cztery grupy – interpretacje odnoszące się do Starego Testamentu, Nowego Testamentu, identyfikacje pozabiblijne i identyfikacje symboliczne. W ramach każdej z grup zaprezentowano po kilka propozycji oraz podstawowe argumenty wysuwane przez poszczególnych badaczy. Odnotowano również fakt, że tak duża ilość proponowanych interpretacji powoduje, że zwięzłe zaprezentowanie całości zagadnienia jest bardzo trudne i już na wstępie konieczne jest zawężenie zakresu badań. Ostatecznie jednak symboliczny sposób interpretowania tekstu perykopy wydaje się najwłaściwszy.

EN

The article presents a review of historic proposals for the identification of the mysterious Two Witnesses from Rev 11,3-13. This problem has been repeatedly undertaken in the history of exegesis, which results in a very large number of proposed solutions with a wide thematic scope. In order to organize the data, the proposals were divided into four groups – interpretations referring to the Old Testament and to the New Testament, extra-biblical identifications and symbolic identifications. In each group were presented several proposals and basic arguments put forward by individual researchers. It has also been noted that such a large number of proposed interpretations makes it difficult to present the whole issue concisely and very thoroughly, and therefore at the outset it is necessary to narrow the scope of research. In conclusion, the symbolic way of interpreting the text seems to be the most appropriate.

16

Przeciw kulturze odrzucenia. Starość w katolickiej myśli i praktyce społecznej.

32%

Mysłek W.

Warmińsko-Mazurski Kwartalnik Naukowy, Nauki Społeczne

|

2017

|

issue 3

33-51

EN

Polish messianism is an outstanding phenomenon among various historical messianistic movements, in so far it is characterized through its peculiar objectives, amongst which the first and foremost was the regaining of Polish state independence and the aspiration to make Poland the spiritual leader and example of a multifaceted „rebirth” of human society. This particular messianism became drive and axis of Polish 19th century romanticist ambitions and achievements in the fields of both philosophy and literature. After Poland had regained its independence in 1918 this particular form of messianism had lost its „raison d’etre” and had to look for some convincing justification for its further existence. During WWII and up to the political transformations which set in in 1989, messianistic movements remained in a sort of catatonic state. Their resurgence were first to be observed in circles of the young academic intelligentsia, i.e. among high-school and university students and junior academic staff. As to their organization we can distinguish structures of various ideological orientations, some falling back on the good old apocalyptic visions, others refering to Catholic thought oriented on social commitment. These movements run printing shops where they publish their own magazines and books. Of lately it has been observed, that they extend their activities in many fields of public cultural life.

PL

Mesjanizm polski wyróżnia się wśród różnych historycznych nurtów mesjanizmu specyficznymi celami wśród których najważniejsze to dążenie do odzyskania niepodległego państwa polskiego i przyjecie przez Polskę roli inspiratora wielostronnego odrodzenia ludzkiej społeczności. Mesjanizm ten stanowił oś rodzimej twórczości romantycznej - filozoficznej i literackiej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości mesjaniści bez powodzenia poszukiwali dla swojej działalności przekonujących uzasadnień. W okresie II wojny światowej i niemal do początku transformacji systemowej, rozpoczętej w1989 r. mesjanistyczne ruchy zamarły. Odradzać zaczęły się głównie w środowisku inteligencji akademickiej, wśród studentów i głównie młodszych pracowników nauki. Organizacyjnie tworzą struktury ze zróżnicowaną ideologią, jedne nawiązując do wizji apokaliptycznych inne odwołując się do społecznej myśli katolicyzmu. Ruchy te dysponują własnymi czasopismami i wydawnictwami, usiłują również zaznaczać swą obecność w wielu obszarach życia kulturalnego.

17

Monotrynitarne powitanie w Apokalipsie

32%

Rucki M., Szymański K.

Scriptura Sacra

|

2015

|

issue 19

183-197

EN

In the paper, the attention is paid to the greeting directed to the readers of the Revelation in the passage 1:4-7. Its structure suggests that its source is not John who wrote the Book, but the Gog who presents Himself as a unity of three persons: Father, Son and the Holy Spirit. The greeting focused most on Jesus Christ, his exceptional love towards humans and his mssion. Along with his appearance on the Earth, the process of bringing people back to God started. Monotrinitarian greeting introduces the reader to the reality of the eschatological future which would have been horrible if not the fact of limitless love and care expressed in the greeting.

PL

W artykule zwrócono uwagę na pozdrowienie skierowane do czytelników Apokalipsy św. Jana w wersetach 1,4-7. Struktura pozdrowienia sugeruje, że nie jest do pozdrowienie wyartykułowane przez Jana, tylko pochodzące od Boga jawiącego się jako jedność trzech Osób: Ojca, Syna i Ducha Świętego. Najwięcej uwagi pozdrowienie poświęca osobie Jezusa Chrystusa, Jego wyjątkowej miłości do człowieka oraz Jego misji, albowiem wraz z Jego pojawieniem się na ziemi rozpoczęło się dzieło odzyskiwania człowieka dla Boga. Monotrynitarne pozdrowienie wprowadza czytelnika w rzeczywistość rzeczy ostatecznych, która byłaby przerażająca, gdyby nie fakt bezgranicznej miłości i życzliwości wyrażonej w tymże pozdrowieniu.

18

Wobec zła. Problem gnozy w polskich filmach Andrzeja Żuławskiego z lat 70.

32%

Maron M.

Kwartalnik Filmowy

|

2022

|

issue 117 Kino nieznane/ukryte

50-76

PL

W artykule zostały omówione trzy filmy Andrzeja Żuławskiego z lat 70. – Trzecia część nocy (1971), Diabeł (1972) i Na srebrnym globie (1976-1977/1986-1987) – w kontekście inspiracji i podobieństw z gnozą rozumianą jako nurt doświadczenia i myślenia egzystencjalnego (Hans Jonas), religijnego (Kurt Rudolph) i ideologicznego (Eric Voegelin), a także jako „mit artystyczny” (Hans Blumenberg), umożliwiający opowieść o ambiwalencji kondycji ludzkiej. Zasadniczym tematem twórczości filmowej Żuławskiego, podobnie jak wszelkiej gnozy, jest pytanie o przyczyny zła oraz problem wyobcowania człowieka oraz kwestia poznania siebie i świata. Motywy gnostyczne pojawiają się w filmach reżysera w czterech zasadniczych aspektach: jako wizja świata naznaczonego upadkiem i działaniem zła; w doświadczeniach bohaterów, zazwyczaj nadwrażliwych, przeżywających apokaliptyczne iluminacje; w doświadczeniach miłości i erotyki, będących dla bohaterów przyczyną wstrząsu poznawczego; i wreszcie jako koncepcja sztuki jako buntu.

EN

The article concerns three Polish films directed by Andrzej Żuławski in the 1970s: Trzecia część nocy (The Third Part of Night, 1971), Diabeł (The Devil, 1972) and Na srebrnym globie (On the Silver Globe, 1976-77/1986-87). It discusses them in the context of inspirations and similarities with gnosis, understood as a trend of existential (Hans Jonas), religious (Kurt Rudolph) and ideological (Eric Voegelin) experience and thinking, as well as an “artistic myth” (Hans Blumenberg), making it possible to create a tale about the ambivalences of the human condition. The principal themes of Żuławski’s film works, common to all kinds of gnosis, are the question of the causes of evil and the problem of man’s alienation, as well as the related issues of self-cognition and cognition of the world. Gnostic motifs occur in Żuławski’s films in four basic aspects: as a vision of the world marked by downfall and the workings of evil; in the lives of protagonists, who are usually hyper-sensitive people, experiencing apocalyptical illuminations; in love and eroticism, which cause a cognitive shock in the protagonists, and, finally, on a more general level, in the idea of art as rebellion.

19

Homo consumens nad Styksem

32%

Kołodziej P.

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Poetica

|

2023

|

vol. 11

62-86

EN

The text is a type of diagnosis of the world in the era of the Anthropocene. In an attempt to understand and describe the reality of a crisis on a global scale (pandemic, war, climate, energy, food, migration, etc.), the article refers to many literary texts (especially by W. Szymborska), works of popular culture, press materials, various historical, sociological, cultural and philosophical studies, as well as old mythological narratives subjected to reinterpretation. The perspective outlined in this way not only better illustrates the specificity of the present, but also draws attention to the universality, “long duration,” and inevitability of particular phenomena and processes.

PL

Tekst stanowi swoistą diagnozę świata w dobie „antropocenu”. Przy próbie zrozumienia i opisu rzeczywistości ogarniętej kryzysem (pandemicznym, wojennym, klimatycznym, energetycznym, żywnościowym, migracyjnym…) autor odwołuje się do wielu tekstów literackich (zwłaszcza W. Szymborskiej), fragmentów Biblii, utworów muzycznych, a także rozmaitych opracowań historycznych, socjologicznych, kulturoznawczych, filozoficznych i. in. Zarysowana w ten sposób perspektywa pozwala nie tylko lepiej uwidocznić specyfikę współczesności, ale również zwrócić uwagę na uniwersalność, „długie trwanie” oraz nieuchronność niektórych zjawisk i procesów.

20

Apokalipsa św. Jana 12

32%

Kasiłowski P.

Studia Bobolanum

|

2019

|

vol. 30

|

issue 2

5-33

EN

In the analyses carried out, the author takes into account the historical data of the text and the teaching of the Church on the subject of Mary. It should be noted that the woman represented in the sign combines the idea of modesty with receiving glory from God. It emphasises her role in giving new life. In contrast to it, the demonic Dragon swaggers and puffs, pretending to have unlimited power. It is the enemy of life, and it wants to be the ruler of the world, therefore it is against the Woman and the Newborn. The newborn child is the Messiah. The term basanidzo (12.2), not used normally for the labour pain, encourages to see the role of the Woman in the salvific work of the Messiah, which is connected with the cross and the birth of disciples to a new life. This is indicated by the fact that the Child is being taken after birth to God’s Throne, which means exposing the finale of Christ’s life, that is, the Paschal events that bring salvation to people. They are called the rest of the Woman’s offspring because she participates in their new birth to the kingdom of God. It can be seen that salvation is God’s work. It becomes a share of the human being thanks to the blood of the Lamb (Eucharist) and the commitment to preaching the gospel. The time of the Church is the time of struggle against evil. The rest of the offspring of the Woman (the Church) during this time is experiencing God’s help and solidarity of all beings, hoping to achieve victory in heaven.

PL

W przeprowadzonych analizach autor uwzględnia dane historyczne tekstu i nauczanie Kościoła na temat Maryi. Zauważyć należy, że przedstawiona w znaku Kobieta łączy ideę skromności z otrzymaniem chwały od Boga. Podkreśla się jej rolę w darowaniu nowego życia. W kontraście do niej demoniczny Smok puszy się i nadyma, pretendując do posiadania nieograniczonej władzy. Jest on wrogiem życia, a chce być władcą świata, dlatego występuje przeciwko Kobiecie i narodzonemu Dziecku. Tym dzieckiem jest Mesjasz. Występujący termin basanidzo (12,2), nieużywany normalnie, gdy mowa o bólach porodu, zachęca do dostrzeżenia roli Kobiety w zbawczym dziele Mesjasza, które jest związane z krzyżem i rodzeniem uczniów do nowego życia. Wskazuje na to fakt porwania Dziecka po narodzinach do Bożego Tronu, co oznacza eksponowanie finału życia Chrystusa, czyli wydarzeń paschalnych, przynoszących ludziom zbawienie. Są oni nazwani resztą potomstwa Kobiety, bo uczestniczy ona w ich nowych narodzinach do królestwa Bożego. Widać, że zbawienie jest dziełem Bożym. Staje się ono udziałem człowieka dzięki krwi Baranka (Eucharystia) i zaangażowaniu w głoszenie Ewangelii. Czas Kościoła jest czasem walki ze złem. Reszta potomstwa Kobiety (Kościół) doświadcza w tym czasie pomocy ze strony Boga i solidarności stworzeń, mając nadzieję na osiągnięcie zwycięstwa w niebie.

Refine search results

Dariusz Kotecki, Zrozumieć Apokalipsę? Szkice egzegetyczno-teologiczne, Szkoła Dabar 1, Bonus Liber, Rzeszów 2021, ss. 294

Janusz M. Czerski, Apokalipsa Świętego Jana. Wstęp i Komentarz. I. Ap 1–3. II. Ap 4–13 (Opole: Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego 2018-2019)

Zmartwychwstanie Jezusa jako klucz do interpretacji dziejów świata (Ap 5,6-10)

Dariusz Kotecki, Zrozumieć Apokalipsę? Szkice egzegetyczno-teologiczne (Biblioteka Szkoły DABAR 1; Rzeszów: Bonus Liber 2021)

La comunità della Santissima Trinità e la complicità della triade diabolica

Adam Ryszard Sikora, Patmos – wyspa św. Jana. Miejsca na Patmos związane z Apostołem znane z tradycji spisanych i ustnych (Biblioteka Szkoły DABAR 3; Rzeszów: Bonus Liber 2022)

ПОСТЧЕРНОБЫЛЬСКОЕ ИСКУССТВО КАК РАБОТА ГОРЯ

Joanna Nowińska, Co słyszysz poza słowem? «Sound design» Apokalipsy św. Jana (Rozprawy i Studia Biblijne 47; Warszawa: Vocatio 2016)

Ks. Marek Karczewski, Reinterpretacja Księgi Rodzaju w Apokalipsie św. Jana, Studio Poligrafii Komputerowej „SQL s.c., Olsztyn 2010, ss. 256

Mesjanizmy

Zerwanie szóstej pieczęci i „dzień wielki gniewu ich” (Ap 6, 17)

Matka Pana a apokaliptyczne trzęsienia ziemi

Bóg jako ojciec według Apokalipsy św. Jana

Syntagma „mieć świadectwo Jezusa” w Apokalipsie Janowej

Dwóch Świadków Chrystusa w historii egzegezy (Ap 11,3-13)

Przeciw kulturze odrzucenia. Starość w katolickiej myśli i praktyce społecznej.

Monotrynitarne powitanie w Apokalipsie

Wobec zła. Problem gnozy w polskich filmach Andrzeja Żuławskiego z lat 70.

Homo consumens nad Styksem

Apokalipsa św. Jana 12