Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 6

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  Bernard Stiegler
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Wychowanie do niedojrzałości albo od biopolityki do psychowładzy

100%
Żychliński A.
Praktyka Teoretyczna
|
2011
|
vol. 3
151-160
EN
Infantia, or immaturity, is one of the cha-racteristic “postmodern maladies”. Such a diagnosebecomes easier to comprehend if one considers an essen-tial change: while from Michel Foucalt’s perspective theclassical biopolitics comes down to biopower, exercisedover societies in order to instrumentalize them as “pro-duction machines”, from Bernard Stiegler’s point ofview biopolitics has been replaced these days in Westernsocieties with psychopower, instrumentalizing com-munities as “consuming machines”. ~e aim of mypaper is to reconstruct the main forms of the realizationand the consequences of that postmodern psychopowerand to outline ways to counteract it.
PL
Jedną z charakterystycznych „chorób ponowoczesności” jest infantia, czyli niedojrzałość. Diagnozę tę łatwiej pojąć, jeśli uwzględnimy znamienną zmianę: o ile w ujęciu Michela Foucaulta klasyczna biopolityka sprowadza się do biowładzy, sprawowanej nad społecznościami w celu zinstrumentalizowania ich jako „maszyn produkcyjnych”, o tyle w ujęciu Bernarda Stieglera biopolitykę zastąpiła w dzisiejszych czasach w społeczeństwach Zachodu psychowładza, instrumentalizująca społeczności jako „maszyny konsumpcyjne”. Niniejszy artykuł rekonstruuje formy realizacji i konsekwencje owej ponowoczesnejpsychowładzy, oraz szuka odpowiedzi na pytanie, jak można jej przeciwdziałać.
2
Content available remote

Błąd Epimeteusza? Teatr w sieci technik i technologii

87%
Duda A.
Pamiętnik Teatralny
|
2022
|
issue 1(280)
121-137
EN
This article presents William B. Worthen’s latest book: Shakespeare, Theatre, Technicity (Cambridge, 2020), which offers a reflection on staging Shakespeare in the age of digital media domination. This publication by the renowned Shakespeare scholar is an important voice in the discussion of theatre as a hypermedium, that is, a medium that reaches for other media in order to establish its historical version in a particular period. Worthen’s concept is anchored not only in media theories, but above all in the philosophy of Bernard Stiegler, who regards the human being is a technical being, using material and technical prostheses to transcend his/her being-towards-death and to be able to exist beyond purely biological conditions. One of Worthen’s crucial arguments for considering theatre as a hypermedium is his extensive analysis of the practices, myths and dilemmas concerning the reconstruction of traditional Elizabethan theater; he defines them as remediation practices.
3
Publication available in full text mode
Content available

Krytyka w technopresji

82%
Krzykawski M.
Śląskie Studia Polonistyczne
|
2022
|
vol. 20
|
issue 2
1-28
EN
In the article, it is argued that in order to rejuvenate critical theory we need to revive the critique of technology first and, by the same token, redefine the very concept of critique in the context of the digital reality, with an account of how digital devices impact our ability to think in general. The function and meaning of critique under new circumstances (conceptualized as technostress) is discussed in a dialogue with three thinkers: Immanuel Kant, Michel Foucault, and Bernard Stiegler. It also suggests how Bernard Stiegler’s philosophical critique can be fruitfully these combined with social theory developed by Hartmut Rosa.
PL
W artykule przedstawiono stanowisko, zgodnie z którym ożywienie teorii krytycznej wymaga ożywienia krytyki techniki oraz przedefiniowania samego pojęcia krytyki w kontekście nowej rzeczywistości cyfrowej, z uwzględnieniem sposobu, w jaki technologie cyfrowe zmieniają naszą zdolność myślenia w ogóle. Zdefiniowano funkcję i sens krytyki w tym nowym kontekście (rozumianym jako technopresja) w dialogu z trzema myślicielami: Immanuelem Kantem, Michelem Foucaultem i Bernardem Stieglerem. Jednocześnie zasygnalizowano pożytek płynący z zestawienia krytyki filozoficznej Bernarda Stieglera z teorią społeczną Hartmuta Rosy.
4
Publication available in full text mode
Content available

A Stieglerianesque Critique Of Transhumanisms: On Narratives And Neganthropocene

73%
Mróz A.
Internetowy Magazyn Filozoficzny Hybris
|
2019
|
vol. 46
|
issue 3
138-160
PL
Czerpiąc w całym tekście z filozofii Bernarda Stieglera, rozpoczynam od prezentacji transhumanizmu Zoltana Istvana w świetle jego roli w polityce. Kontynuuję rozwijając koncept obietnicy życia wiecznego. Następnie rozróżniam tematy właściwe dla filozofii (takie jak umysł lub to, czy życie jest warte życia) i nauki (to, co mierzalne i powtarzalne). Przedstawiam argumenty dotyczące przede wszystkim transferu umysłu (mind-uploading), a jednocześnie omawiam prostą krytykę dualizmu umysł-ciało, który jest jednym z kluczowych, wykorzystywanych przez technologie wyobrażonych porządków w narracjach transhumanizmu obecnych w kulturze popularnej. Przeformułowuję to jako problem działania. Artykuł skupia się na twierdzeniu, że niektóre transhumanizmy są niebezpiecznymi formami neodarwinizmu. Wynika to z krytycznej oceny kapitału i eksploatacji ciał przez siły rynkowe. Entropia jest procesem narastającej dezorganizacji, podczas gdy negantropia jest antropologiczną walką z eksploatacją nie tylko ciał, ale wszystkich ekosystemów Ziemi. Argumenty Stieglera ze zbioru wykładów zyskują podsumowanie, a jego twierdzenia przedstawiane są przez pryzmat transhumanistycznej narracji, ze szczególnym uwzględnieniem stanowiska Christiana Salmona wyłożonym w książce: Storytelling: Bewitching the Modern Mind.
EN
While drawing from the philosophy of Bernard Stiegler throughout the paper, I commence by highlighting Zoltan Istvan’s representation of transhumanism in the light of its role in politics. I continue by elaborating on the notion of the promise of eternal life. After that I differentiate between subjects that are proper for philosophy (such as the mind or whether life is worth living) and science (measurable and replicable). The arguments mostly concern mind-uploading and at the same time I elaborate on a simple critique of mind-body dualism, which is one of the key imagined orders exploitable by technologies in the narratives of transhumanism present in popular culture. This is reframed as a problem of action. The focus of this article is on the claim that certain transhumanisms are dangerous forms of Neo-Darwinism. It comes from a critical assessment of capital and the exploitation of bodies through market forces. Entropy is a process of growing disorder, while neganthropy is an anthropological struggle against exploitation, not only of bodies, but of all ecosystems of the Earth. The arguments of Stiegler from a collection of lectures are recapitulated, and his claims are presented through the prism of transhuman narrative, with a particular focus on Christian Salmon's position in the book Storytelling: Bewitching the Modern Mind.
5
Publication available in full text mode
Content available

A Stieglerianesque Critique Of Transhumanisms: On Narratives And Neganthropocene

73%
Mróz A.
Internetowy Magazyn Filozoficzny Hybris
|
2019
|
issue 46 (3)
138-160
PL
Czerpiąc w całym tekście z filozofii Bernarda Stieglera, rozpoczynam od prezentacji transhumanizmu Zoltana Istvana w świetle jego roli w polityce. Kontynuuję rozwijając koncept obietnicy życia wiecznego. Następnie rozróżniam tematy właściwe dla filozofii (takie jak umysł lub to, czy życie jest warte życia) i nauki (to, co mierzalne i powtarzalne). Przedstawiam argumenty dotyczące przede wszystkim transferu umysłu (mind-uploading), a jednocześnie omawiam prostą krytykę dualizmu umysł-ciało, który jest jednym z kluczowych, wykorzystywanych przez technologie wyobrażonych porządków w narracjach transhumanizmu obecnych w kulturze popularnej. Przeformułowuję to jako problem działania. Artykuł skupia się na twierdzeniu, że niektóre transhumanizmy są niebezpiecznymi formami neodarwinizmu. Wynika to z krytycznej oceny kapitału i eksploatacji ciał przez siły rynkowe. Entropia jest procesem narastającej dezorganizacji, podczas gdy negantropia jest antropologiczną walką z eksploatacją nie tylko ciał, ale wszystkich ekosystemów Ziemi. Argumenty Stieglera ze zbioru wykładów zyskują podsumowanie, a jego twierdzenia przedstawiane są przez pryzmat transhumanistycznej narracji, ze szczególnym uwzględnieniem stanowiska Christiana Salmona wyłożonym w książce: Storytelling: Bewitching the Modern Mind.
EN
While drawing from the philosophy of Bernard Stiegler throughout the paper, I commence by highlighting Zoltan Istvan’s representation of transhumanism in the light of its role in politics. I continue by elaborating on the notion of the promise of eternal life. After that I differentiate between subjects that are proper for philosophy (such as the mind or whether life is worth living) and science (measurable and replicable). The arguments mostly concern mind-uploading and at the same time I elaborate on a simple critique of mind-body dualism, which is one of the key imagined orders exploitable by technologies in the narratives of transhumanism present in popular culture. This is reframed as a problem of action. The focus of this article is on the claim that certain transhumanisms are dangerous forms of Neo-Darwinism. It comes from a critical assessment of capital and the exploitation of bodies through market forces. Entropy is a process of growing disorder, while neganthropy is an anthropological struggle against exploitation, not only of bodies, but of all ecosystems of the Earth. The arguments of Stiegler from a collection of lectures are recapitulated, and his claims are presented through the prism of transhuman narrative, with a particular focus on Christian Salmon's position in the book Storytelling: Bewitching the Modern Mind.
6
Publication available in full text mode
Content available

Why Is New Materialism Not the Answer? Approaching Hyper-Matter, Reinventing the Sense of Critique Beyond ‘Theory’

62%
Krzykawski M.
Praktyka Teoretyczna
|
2019
|
vol. 34
|
issue 4
73-105
PL
Artykuł przedstawia nowy model materialistycznej krytyki filozoficznej (technokrytyka ogólna lub krytyka cyfrowa) jako krytycznej odpowiedzi na nowy materializm/nowe materializmy. Bazując na ponownym odczytaniu dziedzictwa europejskich filozofii oraz pracach Bernarda Stieglera, Yuka Hui’ego i Gilberta Simondona, artykuł dąży do wypracowania autentycznie nowego oglądu teoretycznego materii, ze szczególnym uwzględnieniem techno-logicznego trybu jej organizacji. Zawarta w artykule krytyka nowego materializmu jest przeprowadzona w odniesieniu do bezprecedensowego kryzysu modelu wiedzy teoretycznej. Otóż końcówka drugiej dekady dwudziestego pierwszego wieku dobitnie pokazuje, że badaczki i badacze pracujący w obrębie nauk humanistycznych nie zdołali stawić czoła kluczowej kwestii decydującej o ich zdatnej do życia przyszłości: cały model teoretyczny i metodologiczny, który do tej pory napędzał współczesną humanistykę i kształtował nasze klasowe, postkolonialne, genderowe, querrowe i inne wrażliwości jest pogrążony w głębokim kryzysie epistemologicznym z uwagi na utratę własnej przyczyny sprawczej i celowej. Dotychczasowy model uprawiania teorii jest niewystarczający, o ile nie przestarzały w tym sensie, że rozwijana w drugiej połowie dwudziestego wieku „teoria” nie uwzględniła rewolucyjnych zmian w zakresie cybernetyki, które, począwszy od lat pięćdziesiątych, całkowicie przekształciły naturę wiedzy. Dlatego też kluczowe wyzwanie polega dzisiaj na wypracowaniu nowej episteme w nowym uwarunkowaniu cyfrowym. Wypracowanie takiej episteme wymaga jednak radykalnego przekształcenia tego, co nazywamy „teorią” lub „teorią krytyczną”, a także uwzględnienia osiągnięć w zakresie rozwoju nauk i technologii (niekoniecznie w ramach nurtu STS), co pozwoli na położenie fundamentów pod nową krytykę ekonomii politycznej w epoce hipermaterialnej. 
EN
The article offers a new model of materialist philosophical critique (general technocritique or digital critique) as a critical response to new materialism(s). Drawing on the reinterpretation of the legacy of European philosophies and works by Bernard Stiegler, the article strives to elaborate authentically new theoretical account of matter, notably in relation to the techno-logical mode of its organisation. The critique of new materialism(s) is positioned within the unprecedented crisis of the theoretical model of knowledge. What it is possible to discover by the end of the second decade of the 21st century is that humanities scholars have not managed to confront the central issue for their viable future: the whole theoretical and methodological model, which has so far provided fuel for the contemporary humanities and shaped our social class, postcolonial, gender, queer and other sensibilities, is plunging into a deep epistemological crisis, for having lost its efficient and final cause. In a nutshell, the modelof “doing theory,” is no longer valid, inasmuch as “theory” strangely misrecognized the revolutionary developments in cybernetics, which occurred in the 1950s and radically changed the very nature of knowledge. Therefore, a new epistēmē has to be formed in this new digital condition. However, the formation of this new epistēmē requires for us to radically transform what is referred to as “theory” or “critical theory” and to take into account the developments in the sciences and technology (not necessarily in the methodological framework offered by what is defined as STS) in order to lay the foundations under a new critique of political economy in the hyper-material era.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.