Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: Betel

Sort By:

Limit search:

Biblioteka Betel

100%

Kuligowski P.

Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo

2019

issue 9(12) cz.2

127-141

The essay starts with Borges and his unsurpassable account of the Library of Babel, interpreted as an ad hoc allegory of the humanistic erudition and its close affiliation with gnosis or, more precisely, its modern variety. The latter is conceived here as described by Eric Voegelin. The humanistic ideal of knowledge, in a manner of speaking, ‘immanentises the eschaton’ by the sheer fact of lending it a form, ‘visualised’ by Borges as the Library of Babel, a ‘gnostic’, inner-worldly equivalent of the Beyond. In a typically modern fashion, the Library replaces the mystics with aesthetics. The transcendental figure of Christ is reduced to an all-too-human figure of Narcissus. And yet, somehow, there is more to books than just words. By reading Ovid in the light of Plato, the essay penetrates and reflects the dual, ambivalent nature of the humanistic − or, shall we say, humane − pursuit of knowledge, gnostically ‘narcissistic’ and platonically ‘Christian’ at the same time. It is only then, at the close of the essay, that we are back with Borges: “Through this space [the Library] [...] there passes a spiral staircase which winds upward and downward into the remotest distance”. Deep within the periodically infinite Library of Babel, there lurks another one − the Library of Bethel − Jacobean, transcendental, surreal.

Ideał kapłana w Księdze Ozeasza

100%

Szmajdziński M.

Verbum Vitae

2010

vol. 17

69-105

Księga Ozeasza jest świadectwem prorockim z VIII w. dotyczącym Królestwa Północnego. Życie religijne przybrało tam w znacznym stopniu kształt synkretyczny, co było związane w jakimś sensie ze stanem kapłaństwa na tych terenach. W Księdze Ozeasza można odnaleźć teksty, w których jest przedstawiona ostra krytyka postępowania kapłanów izraelskich. Najobszerniejsze oskarżenie znajduje się w Oz 4,4-14. Inne teksty to: Oz 5,1-7; 6,7-10; 8,1-7; 10,1-8. Podstawowym zarzutem stawianym przez Ozeasza kapłanom jest odrzucenie przez nich znajomości Boga i Jego Prawa, co jest równoznaczne z odrzuceniem miłości. Inne zarzuty to: nadużycia w składaniu ofiar, uleganie pogańskim kultom, prostytucja sakralna, wpływ na wybór króla, a nawet morderstwa. Prorok nie ograniczył się tylko do krytyki kapłaństwa, lecz starał się też nakreślić pewien ideał kapłana. Na ten obraz składają się następujące elementy: kapłan zna Boga i Jego Prawo; kapłan naucza lud; kapłan ukazuje, że Jahwe jest jedynym Bogiem; kapłan nie służy obcym bogom; kapłan nie oddaje czci złotemu cielcowi; składane ofiary służą pojednaniu z Bogiem; kapłan nie cudzołoży z prostytutkami; kapłan jest wolny od polityki; kapłan szuka rady jedynie u Boga; kapłan nie zabija. Ten program stanowi szczególny „dekalog”, który jest drogą do osobistej świętości. Realizacja wszystkich tych przykazań sprawia, że kapłan staje się prawdziwie wybranym wśród wybranych.

Refine search results

1 Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo

1 Verbum Vitae

1 Kuligowski P.

1 Szmajdziński M.

1 2019

1 2010

Search results

Biblioteka Betel

Ideał kapłana w Księdze Ozeasza