Search results

1

“Etwas Fehlt”: Marxian Utopias in Bloch and Adorno

100%

Truskolaski S.

Praktyka Teoretyczna

|

2020

|

vol. 35

|

issue 1

EN

During a radio debate in 1964, Bloch and Adorno clashed over the status of Utopia in Marx’s thinking. In particular, the disagreement concerned the possibilities (or, rather, limitations) of picturing – with Marx and beyond Marx – a condition in which all societal antagonisms have been reconciled. It is telling, then, that their conversation quickly came to turn on a surprising term: the Old Testament interdiction against making images of God. Given both authors’ commitment to an ostensibly secular critique of capitalist modernity, the prominence of this figure, which is emblematic of the decades-long exchange between these authors, invites further questions. What, for instance, are the epistemic and aesthetic conditions under which Bloch and Adorno propose to present their Marxian Utopias? By considering these questions in light of issues arising from their debate, and applying it to their writings more generally, mypaper aims to contribute to the on-going exploration of “Utopia” in German Critical Theory.

2

The Mystery of Return: Agamben and Bloch on St. Paul’s Parousia and Messianic Temporality

100%

Filauri F.

Praktyka Teoretyczna

|

2020

|

vol. 35

|

issue 1

121-147

PL

W ciągu ostatnich dwóch dziesięcioleci nowe, radykalne odczytania listów św. Pawła pozwoliły licznym myślicielom zawrzeć w ich filozofii politycznej mesjanistyczny element. W odczytaniach tych mesjanistyczne odrzucenie świata i jego praw jest rozumiane poprzez zawieszający akt „subtrakcji” – ruch wycofania, którego przekład n a polityczną praktykę zbyt często jednak okazywał się nieskuteczny.Po przeanalizowaniu Agambenowskiej interpretacji subtrakcji przez pryzmat „nieoperacyjności”, artykuł koncentruje się na pojęciu Paruzji jako elementu kluczowego dla zrozumienia jego antyutopijnego ujęcia mesjańskiego czasu. W przeciwieństwie do odczytania Agambena, Blochowska intepretacja Pawłowej Paruzji przedstawia wydarzenie mesjańskie jako wewnątrzhistoryczne, ale równocześnie otwarte wobec celów ostatecznych (metahistorycznych). Jak przekonuję, mesjańskie wezwanie Blocha przyjmuje formę zapośredniczenia, skorygowania subtrakcji tak, by umożliwiała większe zaangażowanie polityczne. W zakończeniu tekstu sugeruję, że konkretne zastosowania tego zapośredniczenia pełnią swą funkcję emancypacyjną tylko o tyle, o ile przyjmują charakter praktycznej etyki, w której uwaga skierowana jest na nieuprzywilejowanych i marginalizowanych.

EN

During the last two decades, a sharp re-reading of St. Paul’s letters allowed several thinkers to embed a messianic element in their political philosophy. In these readings, the messianic refusal of the world and its laws is understood through the suspensive act of “subtraction” – a movement of withdrawal which nonetheless too often proved ineffective when translated into political practice. After analysing Agamben’s interpretation of subtraction in terms of “inoperativity”, this article focuses on the notion of Parousia as a key element to understanding his anti-utopian account of messianic time. In contrast to Agamben’s reading,Bloch’s interpretation of the Pauline Parousia envisages the messianic event as infra-historical, but at the same time opened to ultimate (meta-historical) purposes. Bloch’s messianic call – I argue – takes the form of mediation, a correction of subtraction towards the direction of a more committed political engagement. I conclude by suggesting that the concrete implementations of this mediation perform their emancipatory function in so far as they assume the character of practical ethics, with the attention directed to the underprivileged and marginalised.

3

Hegelianism and Meta-Religion: Ernst Bloch’s Archetype of the Fall

100%

Demjaha D.

Praktyka Teoretyczna

|

2020

|

vol. 35

|

issue 1

PL

Tematem tekstu jest pojęcie „metareligii” Ernsta Blocha, będące próbą zachowania tego, co religijne, bez zachowywania religii, w sposób inny jednak niż czyni to czysto świecki ateizm. Skupiając się głównie na późnym dziele Blocha Ateizm w Chrześcijaństwie pokażę, że postrzegał on Feuerbacha jako prekursora swojego meta-religijnego projektu. Następnie przejdę do głównego problem – tego, co Bloch nazywa meta-religijnym dziedzictwem chrześcijaństwa: kwestii Upadku. Jak dowodzę, archetyp Upadku – co często sugeruje sama myśl Blocha – jest koniecznym korelatem archetypu wolności. Archetyp ten ugruntowuje także Blochowską metareligię zarówno w dziedzictwie chrześcijaństwa, jak i dziedzictwie Hegla, którzy traktowani są w niej jako dwie strony tej samej dialektycznej teoretyzacji źródeł marksizmu.

EN

This paper concerns Ernst Bloch’s notion of “meta-religion,” which is an attempt to inherit the religious without inheriting religion, while distinguishing itself from a merely secular atheism. I assert that the key to this meta-religious inheritance is the structural abandonment of the Fall. Focusing chiefly on Bloch’s late work Atheism in Christianity, I provide an account of Bloch’s appraisal of Feuerbach as a progenitor of his meta-religious project, before moving on to what I argue is the key problem for what Bloch terms the “meta-religious” inheritance of Christianity: the question of the Fall. I argue that as Bloch’s own thinking regularly suggests, the archetype of the Fall is a necessary correlate of the archetype of freedom, and actually grounds an important aspect of Bloch’s meta-religious inheritance of both Christianity and Hegel as part of the same dialectical theorisation of the sources of Marxism.

4

The Culture Industry and Transformation of the Value of Hope

75%

Salman S.

Kultura i Wartości

|

2021

|

issue 32

69-78

DE

Im Artikel stelle ich den degradierten Wert der Hoffnung in der heutigen digitalen Welt vor und erörtere die Gefahren dieser Transformation. Die Hoffnung ist einer der grundlegenden Faktoren, die das Leben der Menschheit aufrechterhalten. Besonders moderne Philosophen wie Hume, Kant, Bloch betrachten die Hoffnung aus einer philosophischen Perspektive und sind sich trotz mancher Unterschiede über die allgemeine Bedeutung der Hoffnung als einer der grundlegenden Motivationen des Menschen für das zukünftige Leben einig, die jedes Streben ermöglicht. In der modernen Welt jedoch, beginnend mit der Filmindustrie, wie Adorno und Horkheimer feststellten, und dann durch Social-Media-Praktiken, wird Hoffnung ausschließlich zu einer Hoffnung auf Ruhm. Dieser Wunsch nach Ruhm ist so groß, dass – wie Baudrillard vor der Verbreitung des Internets und dem Aufkommen der sozialen Medien vorhergesagt hat – das panoptische System nicht mehr nötig ist, denn die Menschen teilen ihr Privatleben öffentlich und "hoffen", mehr Follower, Likes und Interesse zu gewinnen. Die Menschen zeigen "glamouröse", "schöne", "wunderbare" Momente, die die Hoffnung auf eine Dimension beschränken und sie von der Realität lösen. Auf der Grundlage dieser Argumente komme ich zu dem Schluss, dass die moderne Welt eine passive, negative Hoffnung darstellt, die den Verlust der Hoffnung bedeutet, die konstruktiv und transformativ sein sollte.

PL

W artykule przedstawiam zdegradowaną we współczesnym cyfrowym świecie wartość nadziei i omawiam niebezpieczeństwa związane z tą transformacją. Nadzieja stanowi jeden z podstawowych czynników podtrzymujących życie gatunku ludzkiego. Zwłaszcza współcześni filozofowie, tacy jak Hume, Kant, Bloch, rozważają nadzieję z perspektywy filozoficznej i mimo dzielących ich różnic zgadzają się co do ogólnego znaczenia nadziei jako jednej z podstawowych motywacji człowieka do przyszłego życia, umożliwiającej jakiekolwiek dążenie. Jednak we współczesnym świecie, poczynając od przemysłu filmowego, jak stwierdzili Adorno i Horkheimer, a następnie dzięki praktykom mediów społecznościowych, nadzieja staje się wyłącznie nadzieją na sławę. To pragnienie sławy jest tak wielkie, że – jak Baudrillard prognozował przed upowszechnieniem się Internetu i pojawieniem się mediów społecznościowych – system panoptyczny nie jest już potrzebny, ludzie dzielą się bowiem publicznie swoim życiem prywatnym, „mając nadzieję”, że zdobędą więcej zwolenników, polubień i zainteresowania. Ludzie pokazują „efektowne”, „piękne”, „wspaniałe” momenty, które ograniczają nadzieję do jednego wymiaru i odrywają ją od rzeczywistości. Na podstawie tych argumentów stwierdzam, że współczesny świat prezentuje nadzieję pasywną, negatywną, oznaczającą utratę nadziei, która powinna być konstruktywna i przeobrażająca.

EN

In this paper I point to the degraded value of hope in the contemporary digital world and discuss the dangers of this transformation. Hope constitutes one of the basic drives that sustains vitality in the human species. Especially contemporary philosophers such as Hume, Kant, and Bloch, among others, consider hope from a philosophical perspective and despite their differences, they agree on the overall importance of hope as one of the fundamental motivations of humans towards a future life that makes striving possible. However, in the contemporary world, starting with the film industry as Adorno and Horkheimer stated, and later advanced by social media practices, hope becomes solely a hope of fame. This desire for fame is such that, as Baudrillard anticipated before the widespread use of the internet and the emergence of social media, a panoptical system is no longer required as people share their private life publicly, ‘hoping’ that they gain more followers, likes and attention. People exhibit ‘glamorous’, ‘beautiful’, and ‘delicious’ moments that constrain hope to one dimension and disconnect it from reality. From these points, I argue that what the contemporary world presents is a passive, negative hope that marks the loss of hope which should be productive and transformative.

Refine search results

3 Praktyka Teoretyczna

1 Kultura i Wartości

1 Demjaha D.

1 Filauri F.

1 Salman S.

1 Truskolaski S.

1 2021

3 2020

“Etwas Fehlt”: Marxian Utopias in Bloch and Adorno

The Mystery of Return: Agamben and Bloch on St. Paul’s Parousia and Messianic Temporality

Hegelianism and Meta-Religion: Ernst Bloch’s Archetype of the Fall

The Culture Industry and Transformation of the Value of Hope