Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 12

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  British cinema
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

Landscape film – o pewnym epizodzie z historii brytyjskiego filmu awangardowego

100%
Rode D.
Kwartalnik Filmowy
|
2010
|
issue 70
93-104
PL
Autorka skupia się na fenomenie brytyjskiego nurtu landscape film z lat 70. Pojawił się on w okresie dominacji tendencji strukturalnej w śród reżyserów awangardowych. Filmy tego nurtu złagodziły radykalną perspektywę kina strukturalnego za sprawą przyjemności płynącej z samych wizualnych właściwości obrazu filmowego. Jak wskazuje Deke Dusinberre, "filmy te zapewniają o iluzyjności kina przez zmysłowość pejzażu i jednocześnie o materialnej naturze procesu reprezentacji, który podtrzymuje ową iluzyjność". Rode, powołując się na ustalenia Davida Curtisa, historyka filmu awangardowego, wychodzi od opisu sposobu, w jaki pejzaż był wykorzystywany przez filmowców w okresie wczesnego kina, a następnie krótko omawia kontekst filmu strukturalnego, powołując się na wyniki badań P. Adamsa Sitneya i Petera Gidala. W dalszej części artykułu autorka poddaje analizie wybrane dzieła dwóch najważniejszych artystów tego nurtu: Williama Rabana i Chrisa Welsby’ego.
XX
The article concentrates on the phenomenon of British landscape film of the 1970s. The genre emerged during the dominance of structural tendency among avant-garde film-makers; landscape films mitigated the radical perspective of structural cinema with the pleasure derived from visual qualities of the film image. As Deke Dusinberre points out, "they assert the illusionism of cinema through the sensuality of the landscape imagery, and simultaneously assert the material nature of the representational process which sustains that illusionism". The author, following avant-garde film historian David Curtis, begins with description of how landscape was used by early film-makers, then briefly discusses the context of structural film as characterised by p. Adams Sitney and Peter Gidal. Next Rode sketches the changes in radical filmmaking brought about by landscape film and shortly analyses some of the works of two most important landscape artists of the time: William Raban and Chris Welsby.
2

Imperium kontratakuje. Obraz mniejszości etnicznych w powojennym kinie brytyjskim.

100%
Piskorz A.
Kwartalnik Filmowy
|
2012
|
issue 80
80-90
PL
Autor koncentruje się na wizerunku mniejszości etnicznych w brytyjskim kinie powojennym. Upadek Imperium Brytyjskiego w połączeniu z obiema wojnami światowymi spowodowały daleko idące przemiany społeczno-polityczne w Zjednoczonym Królestwie. Jedną z ich konsekwencji był napływ na terytorium Wielkiej Brytanii znacznej liczby imigrantów z byłych kolonii, co wygenerowało szereg napięć społecznych. Piskorz analizuje sposób, w jaki wydarzenia te znalazły swe odzwierciedlenie w utworach filmowych oraz drogę ewolucji wizerunku imigranta o egzotycznych korzeniach kulturowych i etnicznych w dziełach brytyjskich twórców filmowych w latach 50. i 60. ubiegłego stulecia.
EN
The author focuses on the image of ethnic minorities in post-war British cinema. The fall of the British Empire in conjunction with the two world wars led to far-reaching social and political changes in the United Kingdom. One of the consequences was the inflow of a large number of immigrants from former colonies to the UK, which generated a range of social tensions. The author examines the way in which these events are reflected in film, and how the image of the immigrant belonging to an ethnic and cultural minority evolved in the work of British filmmakers in the 1950s and 1960s.
3
Publication available in full text mode
Content available

Poetics of the Happy Ending in Mike Leigh's Films

80%
Śliwińska A.
Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication
|
2015
|
vol. 16
|
issue 25
95-103
EN
Poetics of the Happy Ending in Mike Leigh’s Films   While the most recent cinema is about surprising us with strange formal solutions, whose finale is intended to completely confuse and outsmart us, Mike Leigh makes fi lms which surprise us with their “typicality”, at the same time (paradoxically) leading to fi nales that we may not expect. Among researchers on melodrama, there are voices clearly assessing happy endings negatively. It is pointed out that a happy ending oft en looks as if it were “tacked on” and artifi cial, ignoring the overall plot rather than being integral to the rest of the fi lm. In the case of Mike Leigh’s films, the situation looks (ostensibly) similarly. Leigh oft en leads the viewer through the dramatic lives of his characters, and watches the process of families’ lives being ruined, one aft er another, only to finally make them rise like a phoenix from the ashes. It may be stated that Leigh’s fi lms in a somewhat artifi cial way take advantage of the happy ending. Th is artifi ciality, however, is not about a banal or ridiculous ending, but about one we have not been prepared for by the director.
4

Tożsamość kulturowa i wizerunek diaspory w kinie brytyjskim

80%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2012
|
issue 80
91-100
PL
Tematem artykułu jest zmiana, jaka zaszła w kinematografii europejskiej pod koniec ubiegłego wieku, polegająca na zwrocie ku marginesom i mniejszościom etnicznym. Jak zauważają współcześni badacze (m.in. Andrew Higson), filmy brytyjskie nie przedstawiają już spójnej wizji narodu, a twórcy sugerują raczej, że tożsamość zbiorowa jest konstruowana, o czym przekonuje kino mniejszości narodowych obrazujące życie współczesnych diaspor, zwłaszcza azjatyckich. Problem społeczeństwa wielokulturowego, ukształtowanego przez kolonialną przeszłość, stał się w ostatnich latach zasadniczym wyzwaniem dla współczesnych reżyserów, o czym świadczą dzieła Stephena Frearsa, Gurinder Chadhy, Damiena O’Donnella, Metin Hüseyin i Sarah Gavron. Autorzy omawianych filmów podkreślają, że dzisiejsze terytoria przestają być zamknięte, wyraźnie odgrodzone od sąsiednich, przez co trudniej odróżnić „swoich” od „obcych”, zaś kultury narodowe nie sprawiają wrażenia homogenicznych, gdyż opierają się na przenikaniu i przepływach.
EN
The subject of the article is the change which took place in European cinematography towards the end of the last century, which meant greater attention directed towards the marginalised and the ethnic minorities. As noted by contemporary researchers (such as Andrew Higson), British films no longer present a coherent vision of the national identity. Rather filmmakers suggest that collective identity is something that is constructed, which is the argument present in films dealing with ethnic minorities and showing the everyday life of contemporary diasporas, particularly the Asian ones. The problem of a multicultural society, shaped by colonial past, has become in recent years a major challenge for today’s directors, as evidenced by the works of Stephen Frears, Gurinder Chadha, Damien O’Donnell, Metin Hüseyin and Sarah Gavron. The makers of these films emphasize that today’s territories are no longer closed, clearly separated from their neighbours, making it harder to distinguish between “our people” and “the other, the foreigners”, while national cultures no longer appear to be homogeneous, if only because they are based on cultural penetration and flow.
5

Gurinder Chadha - rasa, płeć, masala

80%
Nowak B.
Kwartalnik Filmowy
|
2012
|
issue 80
101-118
PL
Gurinder Chadha – brytyjska reżyserka, której rodzina wywodzi się z indyjskiego Pendżabu – często podejmuje w swojej twórczości temat życia mniejszości etnicznych w krajach Zachodu. Autor tekstu skupia się na trzech, często powiązanych ze sobą kwestiach, zajmujących w filmach Chadhy ważne miejsce: związkach międzyrasowych, aranżowanych małżeństwach, a także dyskursie dotyczącym płciowości i seksualności oraz sposobach ich prezentacji w kinematografiach Bollywoodu i Zachodu. Obserwacja życia diaspor pozwala reżyserce na diagnozę zmian zachodzących we współczesnym społeczeństwie w wyniku międzykulturowych spotkań. Analiza jej filmów pozwala wnioskować, że zdaniem Chadhy schematy kulturowe bywają często nieadekwatne do opisywania współczesnej rzeczywistości. Jednocześnie reżyserka nie odcina się od swoich korzeni, bywa, że odwołuje się do estetyki kina bollywoodzkiego, a w tradycyjnych zwyczajach kultury Indusów dostrzega nie tylko ich wady (takie jak opresyjność wobec kobiet), ale również ich piękno.
EN
Gurinder Chadha – a British film director, whose family comes from the Indian Punjab – often takes up in her work the theme of the life of ethnic minorities in the countries of the West. The author of the article focuses on three important and often interrelated issues, appearing in Chadha’s films: interracial relationships, arranged marriages, and the discourse on gender and sexuality and how they are presented in the Bollywood cinematography and in the West. Observing everyday life of the diasporas allows the director to diagnose the changes that take place in contempo- rary society as a result of cross-cultural encounters. The analysis of her films leads to the conclusion that, according to Chadha, cultural patterns are often inadequate to describe contemporary world. At the same time the director does not reject her roots. Sometimes she uses the aesthetics of Bollywood cinema, and in the traditional Indian culture and customs she not only sees their flaws (such as the oppressiveness against women), but also appreciates their beauty.
6
Content available remote

Amerykańskie debiuty Carola Reeda i Davida Leana – Trapez i Most na rzece Kwai

70%
Kazana B.
Media – Kultura – Komunikacja Społeczna
|
2014
|
issue 10/2
21-37
EN
In the mid-1950s, Carol Reed and David Lean, two leading auteur directors in British cinema, debuted in Hollywood. The resulting films – Reed’s Trapeze (1956) and Lean’s The Bridge on the River Kwai (1957) – turned out to be the turning points in the careers of both directors. The article’s goal is to show how a new background of filmmaking influenced the individual profile of the work of both directors and whether, and to what extent, they had to compromise their artistic approach and what impact both films had on their further careers. The article focuses on both a historical and topical analysis of Trapeze and The Bridge on the River Kwai.
7

Art and Reality inThe Arbor(2010)

70%
Mello C.
Acta Universitatis Sapientiae, Film and Media Studies
|
2016
|
vol. 12
|
issue 1
115-128
EN
This article offers an in-depth analysis of 2010 British film The Arbor by Clio Barnard. The director’s debut feature is a groundbreaking work dedicated to the lives of playwright Andrea Dunbar and her eldest daughter Lorraine. Dunbar grew up in the Buttershaw Estate in Bradford and drew on her own experiences to write her first play The Arbor at the age of 15, followed by Rita, Sue and Bob Too!. She struggled with alcoholism and died of a brain haemorrhage in 1990, at the age of 29. Lorraine’s life followed down a difficult path as she became a drug addict and was jailed for manslaughter for causing the death of her two-year old child by gross neglect. My aim is to explore how the film combines different media, namely theatre, television and radio, in a cinematic experience defined by multiple registers and multiple voices, and how this structure works towards creating as much as conserving individual and collective memories, highlighting the fictional nature of memories. This leads to a reflection on the lip-synching technique, employed as the main vehicle for memory in the film, which provokes as much empathy and compassion as it does critical thinking, thus turning Brecht’s binary equation reason-emotion in its head.1
8

„Długie ujęcie naszego miasta z tamtego wzgórza”, czyli o władzy spojrzenia w brytyjskich filmach realizmu społecznego lat 60. i 80.

70%
Kosińska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2017
|
issue 97-98 Wędrujące motywy
181-199
PL
W 1984 r. Andrew Higson opublikował artykuł poświęcony przestrzeni, pejzażowi i spektaklowi w brytyjskich „filmach zlewu kuchennego” (kitchen sink cinema) lat 60. Analizując kwestię władzy spojrzenia w kontekście klasowości, Higson wskazał na pewien bardzo wyrazisty i emblematyczny typ ujęcia, które uporczywie powraca w tych niemal wszystkich nowofalowych filmach: „długie ujęcie naszego miasta z tamtego wzgórza”. Ten rodzaj ujęcia – ukazującego postaci spoglądające na swe miasto z pobliskiego wzgórza – wydaje się dość kontrowersyjny w kategoriach klasowych, jako że problematyzuje kwestię tego, kto spogląda na kogo, a zatem – kto jest kreatorem obrazu postaci i ich świata. Czy władza spojrzenia przynależy do postaci z klasy robotniczej, czy może do twórców filmowych (i najprawdopodobniej widzów) z klasy średniej? Kosińska kwestionuje ustalenia Higsona, proponując swój własny punkt widzenia i poddając analizie paralelne „długie ujęcia naszego miasta z tamtego wzgórza” z filmów Mike’a Leigh oraz Alana Clarke’a z lat 80.
EN
In 1984 Andrew Higson published an article concerning space, landscape and spectacle in British ‘Kitchen Sink’ cinema of the 1960s. Discussing the matter of authority of the look in the context of class, Higson singled out one very expressive and emblematic shot, insistently recurring in almost all these New Wave films: That Long Shot of Our Town from that Hill. This kind of shot – showing characters looking at their town from the nearby hill – seems to be rather controversial in class terms as it problematizes the question of who is looking at whom and, therefore, who is creating the image of the characters and their world. Does the authority of the look belong to the working class characters, or to the middle class filmmakers (and, most likely, viewers)? Kosińska questions Higson’s views by offering her own standpoint and analysing parallel Long Shots of Our Town from that Hill as expressed in 1980s films by Mike Leigh and Alan Clarke.
9

Smak miodu. Shelagh Delaney, Morrissey i niemożliwe sprzężenie zwrotne

51%
Karolina K.
Kwartalnik Filmowy
|
2015
|
issue 91 Film między muzyką pop a popkulturą
20-31
PL
Morrissey, brytyjski muzyk, w latach 80. lider i wokalista legendarnej grupy The Smiths, jedna z najbłyskotliwszych figur popkultury, niezwykły erudyta, swoją twórczość nasycał odwołaniami do tradycji literatury czy kina. W tekstach piosenek The Smiths można znaleźć mnóstwo cytatów z filmów czy literatury, na okładkach płyt zespołu pojawiały się zdjęcia aktorów, pisarzy, dramaturgów. Jedną z największych fascynacji Morrisseya, do czego przyznawał się w wielu wywiadach, była Shelagh Delaney, dramatopisarka brytyjska, która w 1958 r., w wieku 18 lat, zadebiutowała dramatem „Smak miodu”, sztuką jak na tamte czasy bardzo odważną pod względem i formalnym, i obyczajowym. Delaney wpisała się tym samym w nurt nowofalowy w brytyjskiej kulturze, przyczyniła się do rewolucji w brytyjskim teatrze zaangażowanym, ale też wzbudziła ogromne kontrowersje, zwłaszcza w rodzinnym mieście Salford. Tekst Kosińskiej jest próbą odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób fascynacja postawą twórczą i ideową Delaney przejawiała się w twórczości Morrisseya i jak te dwie postacie stały się częścią jednego uniwersum kulturowego.
EN
Morrissey, a British musician, in the 80s the leader and vocalist of the legendary group The Smiths, one of the most spectacular figures of pop culture, a remarkable erudite, saturated his work with references to literature or cinema. In the lyrics of The Smiths one can find plenty of quotes from movies or literature, their record sleeves often included photographs of actors, writers and playwrights. Morrissey was fascinated by Shelagh Delaney, a British playwright who in 1958 made a debut, at the age of 19, with “A Taste of Honey”, a play that was incredibly bold, both in the formal aspect and in regard to traditional British mores. Thus Delaney became a part of the new wave of the British culture, and contributed to the revolution in British engaged theatre, but also caused much controversy, especially in her home town of Salford. Kosińska’s article is an attempt at answering the question of how the fascination with the creative and ideological attitude of Delaney manifested itself in the work of Morrissey and how these two characters have become part of one cultural universe.
10

All Together Now: Yellow Submarine (1968), The Beatles, and Children’s Film

51%
Brown N.
Kwartalnik Filmowy
|
2023
|
issue 121 Kino i młoda widownia
6-33
EN
This article examines The Beatles’ classic animated film, Yellow Submarine (dir. George Dunning, 1968) in terms of its appeal to multi-demographic audiences. While it has become de rigueur to argue in favour of Yellow Submarine as an artefact of the late-1960s counter-culture, its status as a children’s film has largely been overlooked. This article will argue that Yellow Submarine invites, and is able to sustain, a range of interpretations, particularly regarding its dual status as a quintessential film for children and family audiences, and as a much more adult-oriented production that captures the revolutionary spirit of the period. While Yellow Submarine embodies aspects of late-1960s British and North American culture, the author argues that the narrative transcends national cultural specificities and attempts to appeal to universal human desires and emotional states through its balancing of utopian consensus and cultural diversity, and through the galvanizing presence of The Beatles.
PL
W artykule przeanalizowano film animowany Żółta łódź podwodna (reż. George Dunning, 1968) pod kątem atrakcyjności dla widowni międzypokoleniowej. Film ten jest zwykle pozycjonowany jako artefakt kontrkultury późnych lat 60., jego status filmu dla dzieci pozostaje w dużej mierze przeoczony. Autor dowodzi, że film ten zachęca i daje podstawy do wielu różnych interpretacji. Tyczy się to zwłaszcza jego podwójnego statusu jako zarazem filmu dla dzieci i widzów kina familijnego, jak i produkcji zorientowanej na dorosłych, oddającej rewolucyjnego ducha tego okresu. Autor wykazuje, że choć Żółta łódź podwodna ucieleśnia konkretne aspekty brytyjskiej i północnoamerykańskiej kultury późnych lat 60., to zawarta w tej animacji narracja wykracza poza narodową specyfikę kulturową i przemawia do uniwersalnych ludzkich pragnień oraz emocji, tak przez wizje utopijnego konsensusu i różnorodności kulturowej, jak i dzięki elektryzującej obecności The Beatles.
11

To jest twój człowiek – idź z nim. O zakłóconej identyfikacji w filmach Alana Clarke’a

41%
Kosińska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2021
|
issue 114 Zanieczyszczenie, brud, skaza
104-124
PL
W późnych filmach Alana Clarke’a – m.in. Made in Britain (1983), Christine (1987), Słoń (Elephant, 1989) – ujawnia się skrystalizowana, dojrzała strategia twórcza reżysera. Określają ją: skrajna redukcja i repetycyjność narracji, podkreślenie kompulsywności działań postaci, skupienie na aspektach behawioralnych przy radykalnym odrzuceniu psychologii. Strategia ta realizuje się przede wszystkim w długich, „chodzonych” ujęciach, a jej efektem jest doświadczenie cielesne, niemal transowe i specyficzna relacja widza z postaciami, a także – w konsekwencji – z samym ciałem filmu. Clarke zmusza oglądającego do nieustannego kontaktu z figurą człowieka obecną na ekranie, a jednocześnie metodycznie pozbawia go możliwości identyfikacji z nią. Autorka tematyzuje tę zakłóconą identyfikację, analizując kolejne filmy reżysera, ale też lokując je w kontekście swoiście antycypujących styl Clarke’a Notatek o kinematografie Roberta Bressona oraz koncepcji teoretycznych Jennifer M. Barker dotyczących cielesnego odbioru kina.
EN
Alan Clarke’s later films – like Made in Britain (1983), Christine (1987), Elephant (1989) – reveal a fully crystalized, mature creative strategy of the director. This strategy is defined by extreme reduction and repetitiveness of the narrative, emphasis on the compulsiveness of the characters’ actions, concentration on behavioural aspects combined with a radical rejection of psychology. It is realized primarily through long “walking” shots, and it results in a corporeal, trans-like experience of the film, in a specific relationship of the viewer with the characters and also, consequently, with the body of the film itself. Clarke forces on the viewer the constant contact with the human figure on the screen, while methodically depriving him or her of the possibility of identification. The author problematizes this disturbed identification by analyzing Alan Clarke’s films and by situating them in the context of Robert Bresson’s Notes on Cinematography, which in a way anticipate Clarke’s style, and also in relation to the theoretical concepts of bodily perception of the cinema developed by Jennifer M. Barker.
12

Affective Rhythms: Experience of Trauma in Alan Clarke’s Films from the 1980s

41%
Kosińska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2023
|
issue 123 Tempo i rytm
50-73
EN
Alan Clarke’s films from the 1980s are usually characterized as radical tests of the boundaries of social realism and narrative minimalism. As such, they have been described as highly political, although their political potential relates primarily to form rather than content (plot or story). Clarke’s critical approach to current affairs in Britain leads not only to a stark and pessimistic diagnosis of the state of the nation and the country but also to an analysis of the national and social traumas of the 1980s. Specific formal and narrative strategies employed by the director are highly affective – he uses intersecting patterns of different, persistent, and repetitive rhythms, visual, aural, and temporal, not to convey an intellectual meaning but rather to affect the viewer, to immerse them in a kind of trance-like experience. The author uses Jill Bennett’s reflections on trauma and affect in art to analyse the rhythmic designs of two of Clarke’s films: Road (1987) and Contact (1985).
PL
Filmy Alana Clarke’a z lat 80. zwykle postrzega się jako radykalne testy granic realizmu społecznego i narracyjnego minimalizmu. Traktuje się je więc jako szczególnie polityczne, choć potencjał ten odnosi się przede wszystkim do formy, a nie treści (fabuły czy historii). Konsekwencją krytycznego podejścia Clarke’a do bieżących wydarzeń w Wielkiej Brytanii jest nie tylko surowa i pesymistyczna diagnoza stanu narodu i kraju, ale także analiza narodowych i społecznych traum lat 80. Specyficzne strategie formalne i narracyjne zastosowane przez reżysera są wysoce afektywne – wykorzystuje on nakładające się na siebie rozmaite natrętne i repetytywne układy rytmów, zarówno wizualnych, dźwię-kowych, jak i czasowych, nie po to, by wyrazić znaczenia intelektualne, ale by działać na widza afektywnie, wciągnąć go w pewne transowe doświadczenie. Autorka wykorzystuje refleksje Jill Bennett na temat traumy i afektu w sztuce do analizy rytmicznych układów w dwóch filmach Clarke’a –Road (1987) i Contact (1985).
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.