Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: Buñuel Luis

Sort By:

Limit search:

Barok powracający w „Psie andaluzyjskim” Luisa Buñuela. Notatki drugie, poprawione

100%

Nadgrodkiewicz G.

Kwartalnik Filmowy

2015

issue 89-90 Redefinicje klasyki

190-198

Tekst jest poświęcony interpretacji „Psa andaluzyjskiego” Luisa Buñuela w kontekście koncepcji Heinricha Wölfflina dotyczącej przemienności stylów klasycznych i barokowych w rozwoju dziejów sztuki. Nadgrodkiewicz stara się uargumentować tezę, że pod pewnymi warunkami i na podstawie ewidentnych wskazówek zawartych w samej warstwie obrazowej film Buñuela można traktować jako dzieło noszące znamiona sztuki barokowej, odcinające się od klasycznych konwencji przedstawiania, przełamujące kanon. W tym kontekście istotny jest również fakt, że „Pies andaluzyjski” to sztandarowe dzieło surrealizmu, w którym również można odnaleźć elementy baroku, bowiem jako jeden z nurtów awangardowych, modernistycznych, przełamuje kanon czy ogólnie pojętą klasyczność, a tym samym wpisuje się w Wölfflinowski model naprzemiennie powracających stylów barokowych i klasycznych.

The text is devoted to the interpretation of Luis Buñuel’s „Un Chien Andalou” in light of Heinrich Wölfflin’s ideas on the alternation of classical and baroque styles in the development of the fine arts. Nadgrodkiewicz argues that under certain conditions and on the basis of obvious clues contained in the visual layer, Buñuel’s film can be seen as a work bearing signs of baroque art, standing apart from classic conventions of presentation, breaking the canon. In this context it is also important that „Un Chien Andalou” is a flagship piece of surrealism in which one might also find elements of the baroque. This modernistic, avant-garde trend also breaks the canon and classicism as it is generally understood. And thus also fits Wölfflin’s model of alternating baroque and classical styles.

Wnętrze salonu – wnętrze piekieł? Anioł zagłady Luisa Buñuela, 1962

94%

Lipka K.

Kwartalnik Filmowy

2012

issue 79

22-32

In almost every film the interior plays a part. However sometimes we come across a storyline in which the interior plays a special role, becoming in a way the main protagonist of the film, deciding the course of the action and defining the meaning of the work. It would be difficult to find a better example of such work that Buñuel’s The Exterminating Angel, in which the “enchanted” interior of a rich, bourgeois living room traps a group of people, seemingly without any reason, cause or sense. The film is not totally surreal. It can be interpreted from a number of perspectives (political, social, psychological, philosophical), but it seems that these interpretations are obscured by the movie, and none of these interpretations is entirely undisputed (this is suggested by question marks in the text). It would be difficult to firmly maintain that the film is a masterpiece, but an opposing view is also of uncertain value. If the measure of a film’s greatness should be the possibility of diverse interpretations, then The Exterminating Angel would surely be among top films considered to be difficult, complex and over-intellectualised.

Refine search results

2 Kwartalnik Filmowy

1 Lipka K.

1 Nadgrodkiewicz G.

1 2015

1 2012

Search results

Barok powracający w „Psie andaluzyjskim” Luisa Buñuela. Notatki drugie, poprawione

Wnętrze salonu – wnętrze piekieł? Anioł zagłady Luisa Buñuela, 1962