Results found: 1

Search results

Search:
in the keywords: Charles Péguy, Bergson, Mysteries, medievalism, suffering, hope, Joan of Arc, Charles Péguy, French Catholic revival

Sort By:

Limit search:

“Wiara, którą kocham najbardziej, to nadzieja”. O perspektywie nadziei w ujęciu Charlesa Péguy’ego

100%

McDERMOTT F.

Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

2019

vol. 32

issue 4 (128)

Following calls from recent popes to a rediscovery of the theological virtue of hope, this paper examines a poem dealing specifically with that subject, by Charles Péguy, a French poet who died in 1914 in the early fighting of the First World War. He is a key figure of what has been called the French Catholic revival. His dramatic monologue takes the form of a catechism lesson addressed to the young St. Joan of Arc, in which Hope is portrayed as a little girl. Rooted in a rediscovery of the “real” and under the influence of the philosopher Bergson, Péguy’s message seems to be that a childlike Hope could be the key to a renewal of Faith and Love, and perhaps to a re-energizing of the Christian message. Péguy wrote his poem at a time when France was deeply traumatized by the Franco-Prussian war, the Dreyfus scandal and the anti-clerical purge of the early 20th century. It was a society that had lost is bearings. Many themes of his day are strangely current in our own.

Odpowiadając na wezwanie współczesnych papieży zachęcających do ponownego odkrywania teologicznej cnoty nadziei, autor analizuje poemat Charlesa Péguy’ego poświęcony właśnie tematyce nadziei. Péguy, francuski poeta, poległy w roku 1914, w czasie początkowych walk pierwszej wojny światowej, należał do najważniejszych postaci tak zwanego francuskiego odrodzenia katolickiego. W omawianym utworze, w którym poetycki monolog przeobraża się w lekcję katechizmu udzielaną młodej Joannie d’Arc, nadzieja ukazana została jako mała dziewczynka. Pod wpływem filozofii Henri’ego Bergsona i jego ponownego odkrycia „tego, co rzeczywiste”, Péguy wskazuje nadzieję, uosobioną w postaci dziecka, jako klucz do odnowy wiary i miłości, a być może również źródło nowej energii dla przesłania, jakie niesie ze sobą chrześcijaństwo. Czas, w którym powstawał poemat – początek dwudziestego wieku – to we Francji okres kryzysu związanego z wojną francusko-pruską, sprawą Dreyfusa oraz czystkami antyklerykalnymi, a także głęboką dezorientacją społeczną. Wiele spośród poruszanych przez Péguy’ego ważnych wówczas tematów w zaskakujący sposób zachowuje aktualność również dzisiaj.

Refine search results

1 Ethos. Kwartalnik Instytutu Jana Pawła II KUL

1 McDERMOTT F.

1 2019

Search results

“Wiara, którą kocham najbardziej, to nadzieja”. O perspektywie nadziei w ujęciu Charlesa Péguy’ego