Search results

1

The Christological controversy between Nestorius of Constantinople and Cyril of Alexandria

100%

Artemi E.

Vox Patrum

|

2012

|

vol. 57

35-51

PL

brak

2

Rola pontyfikatu Cyryla (412-444) w procesie umacniania potęgi patriarchy aleksandryjskiego w Kościele wczesnobizantyńskim

100%

Hołasek A.

Vox Patrum

|

2012

|

vol. 58

107-135

EN

The author analyzes the content of Historia Ecclesiastica (Church History) by Socrates Scholasticus as well as the documents contained in the series Acta Conciliorum Oecumenicorum to depict political conditions of the pontificate of Bishop Cyril of Alexandria (412-444). In the article the scholar shows the ways in which Cyril’s actions influenced reinforcing of the Egyptian Patriarchate position in the Eastern Church. From the first years of his pontificate Cyril was very knowledgeable about political situation at the imperial court in Constantinople. Juvenile Theodosius was influenced by her older sister Pulcheria and changing prefects at her side. Court coteries fought each other to win the regentess’ favour. The Court performed anti-Jewish and antipagan policy. Cyril took advantage of it to get rid of his serious opposition. He expelled Jews from the city and led to killing of a woman-philosopher Hypatia, who centered the pagan establishment around her. He also crushed prefect Orestes, who acted against his tyranny. The situation has changed in 428. Emperor Theodosius grew up and began to make their own decisions. The monks of Egypt came to the capital to lodge a complaint about Cyril to the Emperor. Theodosius designated Nestorius, the Bishop of Constantinople, to investigate the complaint. It seriously threatened to the Egyptian patriarch with loss of his rank and of being hound out of the country. At the same time Nestorius supported calling the mother of Jesus Christ with the name Theothokos. Cyril decided to use this fact to accuse the bishop of heresy. It was his way of diverting the public attention from the charges against himself. In the article the author, basing on source materials, strives to prove that all Cyril’s moves arose due to his determination to retain his position to date. Theological issues were of secondary importance to him. He had no scruples in accomplishing his goals. Violence, bribery, propaganda, instigating and inciting the people of Ephesus were his methods. Cyril managed to defeat Nestorius thanks to his flair for politics and tracking current information. Cyril’s activities not only strengthened the position of Egyptian patriarchate in the eastern church but also led to gain a temporary control over the Constantinople bishopric, as Maximianus, Nestorius successor, was a henchman of the Bishop of Alexandria.

3

Antynestoriańska teologia wcielenia Cyryla Aleksandryjskiego

84%

Drączkowski F.

Vox Patrum

|

2000

|

vol. 38

259-266

EN

In seinem Kampf gegen die nestorianischen Irrtumer verwarf Kyrill von Alexandria alle Bezeichnungen, die den inneren und wesenhaften Charakter der Vereinigung beider Naturen in der einen Person des Logos nur unzureichend prazisierten. Nestorius, der die Verschiedenheit beider Naturen nach der Menschwerdung betonte, verstand diese Verschiedenheit ais Trennung beider Naturen, was im Grunde genommen zur Annahme zweier getrennter Tragersubjekte in Christus fuhrte.

4

Antiochia i Aleksandria – czy zawsze teologiczna polaryzacja? Problem transcendencji oraz immanencji Boga w teologii Cyryla Aleksandryjskiego i Jana Złotoustego

84%

Zhukovskyy V.

Vox Patrum

|

2012

|

vol. 58

91-106

EN

Cyril of Alexandria did not treat the problem of God’s transcendence and immanence as extensively and profoundly as did John Chrysostom, due to the fact that the question was not as relevant in Cyril’s time as is was in the time of Chrysostom. However, the ideas of the latter are present in the writings of Cyril, who draws a distinction between the inner being of God and His work. This similarity can be traced in two main points. First, God in His essential nature surpasses everything. This inner life of God is above and beyond any knowledge and reach, any concept and reasoning. All that we know about the nature of God is that He acts in the world and this action is performed by the Father through the Son in the Spirit. Second, in order to outline God’s action, Cyril uses the terms „power” and „energy” indistinguishably. For both authors the method of antinomy is a primary system of coordinates in which they combine the two fundamentally opposite poles of God’s being: the transcendent and the immanent. So, in this point the Oriental Theological Schools of Alexandria and Antioch are internally consonant.

5

Preserving the whole theological system: Maximus the Confessor’s dyothelitism as a bulwark for trinitarian theology, christology, and soteriology

59%

Clarke K. M.

Vox Patrum

|

2017

|

vol. 68

479-500

PL

Niniejszy artykuł analizuje myśl Maksyma Wyznawcy dotyczącą palącego problemu jego czasów, a mianowicie zagrożenia stwarzanego przez monoteletyzm i monenergizm. Jakie było teologiczne ryzyko dla ortodoksji, i jak on je postrzegał, skoro stawił tak mocny opór wobec cesarskich prób doktrynalnego kompromisu? Autor w pierwszej części artykułu omawia zagadnienie sposobu zjednoczenia we wcieleniu i przybrania natury ludzkiej, w tym ludzkiej woli i ludzkiego działania. Maksym Wyznawca potrafi bronić prawowierności Ojców, zwłaszcza Grzegorza z Nazjanzu, Cyryla Aleksandryjskiego i Dionizego, także w kontekście interpretacji różnych ¢por…ai przez swoich przeciwników. W drugiej części artykułu przeanalizowano ujęcie heterodoksji w ogólności przez Maksyma i jego końcowy wniosek, a mianowicie, że postrzeganie zjednoczenia natur w Jezusie Chrystusie – pozbawiając Go natury Boskiej z jednej strony oraz prawdziwej natury ludzkiej z drugiej – ostatecznie zniszczy wszystko w teologii. Chrystus nie może zbawiać lub przebóstwiać człowieka, skoro sam nie jest już jak człowiek. Zamiast tego, Chrystus stał się swego rodzaju tertium quid, ani samym Bogiem, ani samym człowiekiem, jednym ruchem rozwikłując teologię trynitarną, chrystologię i soteriologię. W sekcji końcowej autor pokrótce rozważa bezpośrednie skutki wynikłe z męczeństwa Maksyma, w tym kwestię dziwnego braku wzmianek o nim w tekstach Soboru Konstantynopoliatńskiego III. Wreszcie, autor odnosi się do Maksyma w kontekście naszych czasów, podejmując zwłaszcza następujące zagadnienie: jak jego teologia, powstała w VII wieku, może być swego rodzaju odpowiedzią na niektóre trudności post-oświeceniowej nowoczesności.

EN

This paper examines Maximus the Confessor’s thought concerning the pressing urgency of his day, namely, the threat posed by monothelitism and monenergism. What were the theological stakes, as he saw them, for orthodoxy that prompted such stark resistance to imperial attempts at a doctrinal compromise? The paper focuses first on the mode of union in the Incarnation and the manner of the assumption of the human nature, including a human will and a human operation. Maximus also manages to rescue orthodoxy’s fathers, especially Gregory Nazianzen, Cyril of Alexandria, and Dionysius and from his opponents’ interpretations of various ¢por…ai. The second section considers Maximus’s presentation of the synthetic heterodoxy and its inevitable result, namely that one composite will in Jesus Christ – in isolating Christ from the Godhead on the one hand and from true humanity on the other – ultimately destroys all of theology. How can Christ save or divinize man if he is no longer like man? He cannot, says Maximus. Instead, Christ would become a sort of tertium quid, neither God nor man, in one movement unraveling Trinitarian theology, Christology, and soteriology. The concluding section briefly considers the immediate impact of Maximus from his martyrdom, including the matter of Constantinople III’s strange failure to mention Maximus in the conciliar text. Finally, this section explores Maximus in our own time, especially how the theology that developed in the seventh century through Maximus is a sort of answer to some of the difficulties of post-Enlightenment modernity.

6

Embracing Greek philosophical thinking in the fathers of the 2nd - 5th centuries

51%

Artemi E.

Vox Patrum

|

2016

|

vol. 65

31-47

PL

Ojcowie Kościoła nie byli ani nieprzejednanymi wrogami greckiej myśli ani nie odnosili się z nienawiścią do dzieł starożytnych pisarzy greckich. Bazyli Wielki nie wahał się pokazywać ludzi, o których mowa w dziełach literatury świeckiej, jako przykłady cnoty. Podkreślał on – podobnie jak inni autorzy – że nie wszystko w literaturze antycznej jest godne przejęcia, ale należy zachować to, co jest przydatne dla chrześcijaństwa, pomijając szkodliwą resztę. Cyryl Aleksandryjski nie odrzucał starożytnej myśli greckiej jako filozofii, ale jedynie jako teologię. Kontrast pomiędzy chrześcijańską teologią i grecką filozofią istniał tylko wtedy, gdy ta ostatnia była przedstawiana jako teologia. Ojcowie greccy szanowali grecki sposób myślenia i grecki język, i używali ich w swoich pismach, ale zwalczali greckie praktyki związane z kultem. Artykuł prezentuje stosunek do filozofii pogańskiej, jej akomodację do myśli chrześcijańskiej oraz idee dotyczące edukacji świeckiej, reprezentowane przez wybranych Ojców i pisarzy wczesnochrześcijańskich z okresu od II do V wieku. Przede wszystkim omawia poglądy Bazylego Wielkiego, Grzegorza z Nyssy, Grzegorza z Nazjanzu, Jana Chryzostoma, Cyryla Aleksandryjskiego oraz Izydora z Peluzjum, gdyż im właśnie udało się zbudować most między hellenizmem i chrześcijaństwem bez ich zmieszania. Cyryl i Izydor reprezentują neutralną postawę pisarzy chrześcijańskich V wieku wobec filozofii pogańskiej.

EN

Christianity adopted Greek language and thought it existed within a Greek cultural milieu and Hellenic historical setting. As a whole, however, the Fathers of the Greek Church did not seek to borrow either the essence or content from ancient Greek thought, for those they possessed in their sacred Scriptures. The Church Fathers put together the best parts of Greek classical antiquity with the best of the teaching of Christian theology. Nevertheless, in this effort Christian revelation did not escape infiltration by Greek thought, and Greek cultural and intellectual influences became interwoven with Christian faith. It was Christianity’s encounter with Hellenism that made the former a cosmopolitan religion. This relationship, not without periodic tensions, prevailed throughout the Byzantine millennium and centuries beyond. Long before modern anthropologists, philosophers, and theologians, these Church fathers confirmed that Greek culture is the outer garment of religion and religion is the heart of culture, and that the two are inseparable. In this manner, the Hellenic heritage of literal texts can be considered a part of our Church’s heritage. Christianity embraced Greek classical heritage while rejecting pagan cults.

7

Neue patristische Auslegungen zum 1. Korintherbrief: unbekannte griechische Fragmente des Cyrill von Alexandrien, Pseudo-Athanasius, Philoxenos, Severus von Antiochien und Ammonios

43%

Zawadzki K.

Łódzkie Studia Teologiczne

|

2016

|

vol. 25

|

issue 1

201-224

EN

This paper provides the first edition of five previously unknown Greek fragments of Cyril of Alexandria, survive only in Codex Pantokratoros 28, in the first part of this paper the reader will find some important basic information about the age of this manuscript, its text-critical value and content. The special focus of this introductory part is on the catena commentary on 1 Corinthians which survives in Codex Pantokratoros 28 and from which the edited texts are. The main part of this paper presents an edition, translation of and commentary on the five fragments mentioned above. The commentary concentrates on questions concerning the authorship of the texts, their theological content and – insofar it is necessary for the proper understanding of the fragments – text-critical problems.

PL

Niniejszy artykuł prezentuje pierwszą edycję pięciu nieznanych do tej pory greckich fragmentów Cyryla z Aleksandrii, Pseudo-Atanazego, Filoksenosa, Sewera z Antiochii i Ammoniosa. Jako że wszystkie te fragmenty zachowały się jedynie w Kodeksie Pantokratoros 28, w pierwszej części niniejszego przedłożenia prezentowane są podstawowe informacje dotyczące daty powstania tego manuskryptu, jego znaczenia w krytyce tekstu i jego treści. Szczególny nacisk położony jest w tym kontekście na katenie do Pierwszego Listu do Koryntian, która zachowała się w Kodeksie Pantokratoros 28 i z której pochodzą wydane w artykule teksty. Główna część artykułu zawiera edycję, niemieckie tłumaczenie i komentarz do wymienionych wyżej fragmentów. W komentarzu omawiane są kwestie dotyczące autorstwa wydanych tekstów, ich teologicznego przesłania oraz – o ile jest to konieczne do właściwego zrozumienia sensu prezentowanych fragmentów – problemów natury filologicznej.

Refine search results

6 Vox Patrum

1 Łódzkie Studia Teologiczne

2 Artemi E.

1 Clarke K. M.

1 Drączkowski F.

1 Hołasek A.

1 Zawadzki K.

1 Zhukovskyy V.

1 2017

2 2016

3 2012

1 2000

The Christological controversy between Nestorius of Constantinople and Cyril of Alexandria

Rola pontyfikatu Cyryla (412-444) w procesie umacniania potęgi patriarchy aleksandryjskiego w Kościele wczesnobizantyńskim

Antynestoriańska teologia wcielenia Cyryla Aleksandryjskiego

Antiochia i Aleksandria – czy zawsze teologiczna polaryzacja? Problem transcendencji oraz immanencji Boga w teologii Cyryla Aleksandryjskiego i Jana Złotoustego

Preserving the whole theological system: Maximus the Confessor’s dyothelitism as a bulwark for trinitarian theology, christology, and soteriology

Embracing Greek philosophical thinking in the fathers of the 2nd - 5th centuries

Neue patristische Auslegungen zum 1. Korintherbrief: unbekannte griechische Fragmente des Cyrill von Alexandrien, Pseudo-Athanasius, Philoxenos, Severus von Antiochien und Ammonios