Search results

1

Mojžišova smrť podľa Gregora z Nyssy (Život Mojžiša II,305‒321)

100%

Panczová H.

Studia theologica

|

2021

|

issue 3

61-80

EN

Gregory develops three biblical passages which prove Moses’ perfection. (1) The circumstances of Moses’ death were unusual: there were no traces of corruption by age on his body and his grave does not exist. Gregory connects both phenomena with the main theme of the renewal of the image of God in human, i.e. with life in accordance with virtue. In the main part of the work, this process was presented on the psychic and spiritual level. With the death of Moses, one can glimpse the consequences for the body. The non‑existence of the grave has a similar meaning as other expressions of the renewal of God’s image: getting rid of the garment of skin, shoes of skin or washing off mud. The absence of a grave is proof of Moses’ success. (2) Another sign of Moses’ perfection is that he was “God’s friend”. This term comes from an episode during the theophany on Sinai, which is the basis of Gregory’s exposition on epectasis in the central part of the Life of Moses. In the final part, Gregory takes up the idea about love as the motive power of epectasis. (3) The fact that Moses did not enter the Promised Land is additional proof of his spiritual advanced state. Moses and Israel come into a kind of opposition: the one aims ‘upwards’ to God, the other to the Promised Land. What they differ in, however, is not their aim, but motivation. Israel follows God in hope of a reward, while Moses, on the same journey, is motivated by love.

2

Masora wielka w Kodeksie z Aleppo. Analiza problemu na przykładzie Pwt 32,14-33

86%

Mrozek K.

Studia Gdańskie

|

2015

|

issue 37

63-87

PL

Praca skupia się na analizie masory wielkiej w Kodeksie z Aleppo oraz na ogólnym opisie pracy masoretów. Zasady, jakie funkcjonują w obrębie masory wielkiej, zostały zaprezentowane na wybranym tekście. Jest nim fragment z Księgi Powtórzonego Prawa (Pwt 32,14-33). Całość tekstu obejmuje Pwt 32,143 i zwyczajowo zwie się go „Pieśnią Mojżesza” (w tradycji żydowskiej zaś Haazinu). „Pieśń Mojżesza” w Kodeksie z Aleppo wyróżnia się formą zapisu od pozostałej części tekstu Pwt. We wspomnianym kodeksie Księga Powtórzonego Prawa zapisana jest w trzech wyjustowanych kolumnach, natomiast „Pieśń Mojżesza” tworzą dwie kolumny niewyjustowane. Odnośnie Pwt 32,14-33 tylko siedem uwag z masory małej zostało rozwiniętych w masorze wielkiej. W niniejszej pracy wspomniane przypadki zostały podzielone na dwie grupy: a) masora wielka w górnym marginesie kodeksu (Pwt 32,17.17.16.27.25), b) masora wielka w dolnym marginesie kodeksu (Pwt 32,24.30.31). Za pomocą znaków i uwag masoreci stworzyli formę konkordancji opartej na pamięci, aby zachować wszystkie szczegóły biblijnego tekstu i wykluczyć błędy przy jego czytaniu, kopiowaniu, a także interpretowaniu.

EN

This study aims to analyse the large Masorah in the Aleppo Codex, and to provide a general description of the work of the Masoretes. The research is focused on the following fragment of the Book of Deuteronomy: Deut. 32:14–33. The whole text of Deut. 32:1–43 is usually referred to as “The Song of Moses” (in Jewish tradition – Haazinu). Its version in the aforementioned Aleppo Codex has a distinct form: the Book of Deuteronomy is written in three justified columns, while “The Song of Moses” consists of only two. In the large Masorah of Deut. 32:14–33, the Masoretes developed only seven comments from the small Masorah. In this dissertation, these comments have been divided into two groups: a) the large Masorah in the upper margin of the page (Deut. 32:17.17.16.27.25), b) the large Masorah in the lower margin of the page (Deut. 32:24.30.31). Using their system of signs, the Masoretes created a form of concordance based on memory to maintain all the details of the biblical text and to prevent making mistakes while reading, copying and interpreting it.

3

Czas powstania Księgi Powtórzonego Prawa

86%

Łach S.

The Biblical Annals

|

1966

|

vol. 13

|

issue 1

23-34

PL

De longues et universelles recherehes sur la structure du Deutéronome ont démontré le caractère composite de cet ouvrage. Il serait composé du Deutéronome primitif (i. c. Urdeuteronomium ) et de différents suppléments plus tardis. Pour fixer l’origine soit du Deutéronome primitif, soit de ses compléments plus importants on est toujours réduit à des hypothèses. La solution de cette question dépend en grande partie de la méthode scientifique. Les savants qui identifient le Deutéronome primitif avec le livre de l’Alliance trouvé pendant le régne de Josias (cf. 4 Reg. 22-23) pensent que cet ouvrage a son origine soit avant le règne de Josias, soit pendant ou peu apres (L. de Wette, J. Wellhausen). Les auteurs qui veulent démontrer le temps et 1’origine du Deutéronome à partir de l’analyse de cet ouvrage, de ses lois, de sa théologie on qui repoussent l’origine de l’ouvrage à des temps après la captivité (G. Holscher, F. Horst) ou des temps avant les Rois ou même des premiers Rois (A. Klostermann, P. Kleinert, N. Robertson, Th. Oestreicher et les autres). Il semble qu’il faudrait employer les deux méthodes et prendre les deux critériums, leur donnant la valeur égale et ne pas prendre en considération comme positif un seul critérium (analyse du Deutéronome) et repousser 1’autre (passage 4 Reg. 22-23) comme l’a fait N. Lophink. On peut juger alors, prenant en considération les deux critères, que Deutéronome possède le caractère d’un vieux livre de l’Alliance, dans lequel on trouve beaucoup de lois du temps de Moïse (Décalogue, les différentes lois en parallèle avec les lois du Code de l’Alliance, en même temps que les lois du temps d’entrée des Israélites en Chanaan, les lois nommées to’eba et bi arta atc). Une fois cette méthode appliquée nous pouvons constater que les racines du Deutéronome reculent jusqu’aux temps de Moïse et il peut être appelé son ouvrage quoique beaucoup de fragments soient plus tardifs: du temps du roi Ezéchias et du temps du prophète Ezéchiel, c’est-à-dire du temps où l’ on travaillait avec assiduité pour transmettre les trésors de la science de Moïse aux générations à venir.

4

Centralizacja kultu w Księdze Powtórzonego Prawa

86%

Łach S.

The Biblical Annals

|

1965

|

vol. 12

|

issue 1

23-33

PL

Nous sommes toujours loin de l’unanimité au sujet de l’origine de la loi deutéronomique concernant 1’unité de lieu du culte. On a proposé maintes solutions, aucune de ces tentatives n’a pourtant pas réussi de résoudre le problème. La plus vraisemblable des opinions nous paraît celle qui prétend que la loi de 1’imité du culte, réjoignant dans ses principes les temps de Moïse, s’est cristallisé dans Israël pendant le règne d’Ezéchias qui, dans 4 Rois 18, 4-6 et 2 Rois 29,3,30,3, a fait disparaître des sanctuaires locaux. L’époque était d’ailleurs la plus propice à ordonner l’unité de lieu de culte: Samarie était vaincu et on se demandait quelles étaient les causes qui ont amené la chute. Une de ces causes a été sans aucun doute l’existence des sanctuaires locaux où le culte de Jahwe se mélait souvent au culte des dieux étrangers. Les seules conditions politiques n’arrivent pas pourtant à expliquer l’origine de la loi sur l’unité du culte. Des rois d’Israël nétaient pas des Iégislateurs mais veillaient seulement sur l’observance des lois. Le besoin de l’unité du culte devait donc être compris dans la tradition israélite et rejoindre Moïse. En fait, à l’époque de Moïse, Israël disposait d’un seul sanctuaire avec 1’arche d’alliance où en déposait des offrandes. Après avoir conquis le Canaan, tous les Israélites s’unissaient dans le sanctuaire central à Gilgal, plus tard à Silo ou à Gabaon et ensuite à Jérusalem. Cette systématique centralisation du culte trouve son explication dans l’analyse même de la loi concemant l’unité de lieu du culte. Cette loi interdisait premièrement la fréquentation d’autres sanctuaires, elle introduisait avec le temps 1’ordre de détruire tout sanctuaire. La loi de l’unité du culte prenait naissance lentement, lente était aussi réception en Israël, comme le prouvent les temples à Elephantine à Leontopolis ou à Samarie.

5

The Relationship between God and Israel as a Biblical Portrayal of the Bond between God and the Person in the Light of Deuteronomy 1:1–4:43

86%

Łanoszka M.

The Person and the Challenges. The Journal of Theology, Education, Canon Law and Social Studies Inspired by Pope John Paul II

|

2014

|

vol. 4

|

issue 2

PL

As the fifth book of the Pentateuch, Deuteronomy depicts a panoramic synthesis of the entire history of Israel. Consequently, its message is very important for Old Testament theology. Deuteronomy had its origin as a book of God’s Law, communicated to the Israelites by Moses, giving them in a certain way the best guidance possible through the course of their history. The Book of Deuteronomy raises important issues in the life and faith of the Israelites just as they prepare to enter the land of promise. The most important of them is the relationship between God and Israel; that direct connection of Israel’s obedience to the divine law that should be treated as ‘rule of life’ in the Promised Land. Moses’ first address to Israel (Deut 1:1–4:43) allows us to capture generally the essential elements that influence both positively and negatively on forming the vital relationship with God: the only One who can provide for every person a happy life – lived to the full.

6

Wielkoizraelska perspektywa tożsamości Judy w Pwt 11,29-30

72%

Szamocki G.

Studia Gdańskie

|

2017

|

issue 41

17-25

PL

Pwt 11,29-30 jest przykładem biblijnego tekstu, który intryguje interpretatorów ze względu na swoje miejsce w kontekście i treść. Polecenie sprawowania rytuału błogosławieństwa i przekleństwa na górach Samarii oraz powiązanie tych gór z terenem Araby, z Gilgal, i równocześnie z dębami More, rodzi problem w zrozumieniu biblijnego przekazu. W podejmowaniu próby jego rozwiązaniu konieczne jest uwzględnienie historycznego stawania się aktualnego tekstu Księgi Powtórzonego Prawa. Badania egzegetyczne nad Pwt 11,29-30 pozwalają wnioskować, że tekst ten jest owocem pracy redakcyjnej, prowokowanej przez troskę o narodowo-religijną tożsamość Judejczyków okresu powygnaniowego. W podejmowanych w tym kontekście opracowaniach biblijnego tekstu znalazła swoje odzwierciedlenie konfrontacja pomiędzy żywymi wówczas koncepcjami postrzegania i wyrażania przynależności mieszkańców Judy do jednego narodu i do ludu JHWH.

EN

Deut. 11, 29-30 is an example of a biblical text that intrigues interpreters because of its place in context and content. The command to perform the ritual of blessing and cursing on the mountains of Samaria and the connection of these mountains with the territory of Arabah, with Gilgal, and simultaneously with the oaks of More, raises a problem in understanding the biblical message. In its solution, it is necessary to take into account the historical becoming of the current text of the Book of Deuteronomy. Exegetical examinations of Deut. 11,29-30 allow us to conclude that this text is the fruit of editorial work, provoked by concern for the national-religious identity of the Judean people in the post-exilic period. In editorial revisions of biblical texts undertaken in this context, the confrontation between the diferent vivid concepts of perceiving and expressing the belonging of the inhabitants of Judah to one nation and to the people of JHWH was reflected.

7

W jaki sposób należy dzielić Dekalog? Problem podziału dziesięciu przykazań biblijnych

72%

Mielnik D.

Res Rhetorica

|

2017

|

vol. 4

|

issue 3

46-59

PL

Celem niniejszego opracowania jest próba wyjaśnienia oraz uzasadnienia różnych sposobów podziału dziesięciu przykazań biblijnych w oparciu o najstarsze zachowane warianty tekstowe Dekalogu oraz analizy wewnętrzne samego tekstu. Praca wyjaśnia przyczyny różnych podziałów dziesięciu przykazań oraz prezentuje najważniejsze propozycje w tym zakresie. Przeprowadzone analizy ukazują złożoność podjętej problematyki oraz zasadność różnych sposobów podziału wynikających w znacznej mierze z potrzeb konkretnej wspólnoty.

EN

The purpose of this paper is an attempt of explanation and justification of varied divisions of the biblical Decalogue on the basis of the oldest existing textual versions and interior analysis of Ten Commandments. The study provides explanation for the different numbering of the Decalogue and presents the most important ideas in this issue. The research demonstrates the complexity and legitimacy of different divisions which is dependent on the needs of individual community.

Refine search results

2 Studia Gdańskie

2 The Biblical Annals

1 Res Rhetorica

1 Studia theologica

1 The Person and the Challenges. The Journal of Theology, Education, Canon Law and Social Studies Inspired by Pope John Paul II

2 Łach S.

1 Mielnik D.

1 Mrozek K.

1 Panczová H.

1 Szamocki G.

1 Łanoszka M.

1 2021

2 2017

1 2015

1 2014

1 1966