Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: Dialogical Self Theory

Sort By:

Limit search:

Mnohost v jednotě lidské a ekleziální osoby: Podněty teorie dialogického self pro rozjímání o církvi

100%

Hanke Jarošová S.

Studia theologica

2018

vol. 3

75-98

Over the course of history distinct ecclesial communities emerged within Christianity emphasizing different values and varied aspects of the one faith. They meet for conversations and mutually recognize one another as separate corporative entities with their own identities and responsibilities. Their members also constitute a single temple inhabited by one Spirit, incorporated by baptism into one Lord and with one God at work in them, so that they are in some sense one community with a single identity. A theologian may obtain new insight into this mystery through the Dialogical Self Theory, which construes the human self as constituted by a multitude of I-positions with different, often contradictory, narrative voices, each telling its own story. It allows for a positive interpretation of the organizational division of the one Catholic Church as a process of articulating the ecclesial I-positions. This enables the Church to lead an internal dialogue in which it can be transformed and discover the fullness of the meanings entrusted to it. The paper presents DST intended to describe human individuals and its possible application to ecclesial reality.

«Nie można obejść się bez teatru»: O poziomach metateatralności w «Mewie» Antona Czechowa

100%

Hasiuk M.

Pamiętnik Teatralny

2016

vol. 65

issue 3

151-168

The Seagull (1896) holds a special place in the oeuvre of Anton Chekhov for the richness of metatheatrical devices deployed in it. It is the only drama by the playwright where one can find all the kinds of metatheatricality distinguished by Sławomir Świontek. It may be worth to add a fourth kind that manifests itself at the level of composition of the dramatic form and has been defined as “a play with genres” (Ewa Partyga) or “quoting of structures” (Danuta Danek). The present study of kinds of metatheatricality reveals Chekhov’s emphasis on the multitude of ways in which the audience can play a creative part in the theatre experience. The dramatist vindicates some elements hitherto considered to be secondary, passive, and weak. At the same time, Chekhov uses the image of the theatre of everyday life in order to expose the inner workings of society’s oppression that crushes its most sensitive individuals. This situation becomes a mirror for the processes going on within the self (as conceived of by the Dialogical Self Theory by Hubert Hermans). The disfunctionality of the world presented in the drama indicates fractures within the human psyche, where weaker personal positions must be suppressed or eradicated. The aim of the metatheatrical devices utilised in The Seagull is to construct a multi-level representation of reality and to display the multitude and changeability of personal perspectives on the reality, which illuminate one another. Out of this multitude of points of view and diversity of personal voices, Chekhov constructs a thoroughly modern representation of the world, whose governing principle combines dialogicality and theatricality.

Mewa (1896) zajmuje szczególne miejsce w twórczości Antoniego Czechowa ze względu na bogactwo zastosowanych w niej środków metateatralnych. Jest to jedyny jego dramat, w którym można odnaleźć wszystkie rodzaje metateatralności wyróżnione przez Sławomira Świontka. Warto być może dodać jeszcze czwarty rodzaj, który przejawia się na poziomie kompozycji formy dramatycznej i został określony jako "gry genologiczne" (Ewa Partyga) lub "cytowanie struktur" (Danuta Danek). Niniejsze studium typów metateatralności ujawnia, że Czechow kładzie nacisk na wielość sposobów, w jakie publiczność może odgrywać twórczą rolę w doświadczeniu teatralnym i przywraca wartość postawom dotychczas uważane za drugorzędne, pasywne i słabe. Jednocześnie Czechow wykorzystuje obraz teatru życia codziennego, aby obnażyć wewnętrzne mechanizmy opresji społecznej, która miażdży najbardziej wrażliwe jednostki. Sytuacja ta staje się zwierciadłem dla procesów zachodzących wewnątrz jaźni (zgodnie z teorią dialogicznego ja Huberta Hermansa). Dysfunkcyjność świata przedstawionego w dramacie wskazuje na pęknięcia w ludzkiej psychice, gdzie słabsze pozycje osobiste muszą zostać stłumione lub wykorzenione. Celem metateatralnych środków zastosowanych w Mewie jest zbudowanie wielopoziomowej reprezentacji rzeczywistości oraz ukazanie wielości i zmienności osobistych perspektyw na rzeczywistość, które wzajemnie się oświetlają. Z tej wielości punktów widzenia i różnorodności osobistych głosów Czechow konstruuje na wskroś nowoczesną reprezentację świata, której naczelną zasadą jest połączenie dialogiczności i teatralności.

Refine search results

1 Pamiętnik Teatralny

1 Studia theologica

1 Hanke Jarošová S.

1 Hasiuk M.

1 2018

1 2016

Search results

Mnohost v jednotě lidské a ekleziální osoby: Podněty teorie dialogického self pro rozjímání o církvi

«Nie można obejść się bez teatru»: O poziomach metateatralności w «Mewie» Antona Czechowa