Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: Discalced Carmelite Nuns

Sort By:

Limit search:

“Interpretation of garb…”. The history and symbolism of the Carmelite habit in Polish convents

100%

Łukawska M.

Folia Historica Cracoviensia

2016

vol. 22

211-231

The habit of the Carmelite Nuns of the Ancient Observance, formed on the basis of their constitutions of 1482, combined forms borrowed from the habit of the Carmelite Monks (tunics) with the models that came from Polish women’s fashion (headwear used by married women and widows – mob cap, wimple). The analysis of the habit of the Discalced Carmelite Nuns is based on extensive written sources as well as iconography. Their habit demonstrated the reception of forms of women’s clothing of Spanish provenance (a dress called saya and toca – a headdress), modified in accordance with the spirit of poverty and austerity. In the dress of candidates and in the symbols introduced to the vestition ceremony, native elements are visible. The symbolism of the habit is connected with Carmelite spirituality, whose main features are the cult of the Virgin Mary, that of the Passion, and the spirit of expiation. It also contains some meanings that come from the monastic tradition: the nuptial and baptismal significance being the symbol of new life. The habit is also the tunica sacra and the armour of the Miles Christianus.

Strój karmelitanek dawnej obserwancji, ukształtowany w oparciu o konstytucje z 1482 roku, łączył formy zapożyczone ze strojów karmelitów (tuniki) oraz wzorce płynące z polskiej mody kobiecej (nakrycie głowy używane przez mężatki i wdowy – czepiec, rańtuch, podwika). Podstawą do analizy stroju karmelitanek bosych są bogate teksty źródłowe i ikonograficzne. Habit wykazywał recepcję form ubiorów kobiecych o proweniencji hiszpańskiej (suknia zwana saya oraz toca – nakrycie głowy), modyfikowanych zgodnie z duchem ubóstwa i surowości. W ubiorach kandydatek oraz w symbolach wprowadzonych do ceremonii obłóczyn widoczne są pierwiastki rodzime. Symbolika habitu łączy się z duchowością karmelitańską, której głównym rysem jest kult maryjny, pasyjność, duch ekspiacji. Niesie także znaczenia płynące z tradycji monastycznej: nupcjalne i chrzcielne będąc symbolem nowości życia. Habit to także tunica sacra oraz zbroja Miles Christianus.

Za murami klasztoru. Historiografia lubelskich karmelitanek bosych

41%

Nowicka-Struska A.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica

2019

vol. 53

issue 2

79-116

The research on the written works of nuns in homogeneous city space allows to restore the memory of a few generations of women who lived in Lublin, discover their intellectual activity, their literary culture, customs, interests, and their word view. The ego-documents left by the Carmelite Nuns are good materials for the scientific prospect of this isolated group of women and the research microscale remains in the circle of anthropological historical orientation. The Lublin manuscripts, documents and the evidence of intellectual activity of the nuns were completely dispersed in the 19th century. The aim of the article is to merge the knowledge about the discovered texts of Lublin Carmelite Nuns, determine the main features of the texts and name their authors. In my work I have examined a group of “official” papers (a convent visitation book, letters – certamen) and the chronicles of two Lublin monasteries. The first chronicle of the St. Joseph’s Monastery is vast, while the second one from the Immaculate Conception Monastery is only an introductive part of the lost text. The article also enumerates other types of convent writing, such as silva rerum spiritual texts, personal prayer books, the compilation of letters, the adaptations of emblematic collections. The main source of information on Lublin Carmelite Sisters were chronicles. The chronicles were a type of domestic historiography, joining the form of the books of the dead or the vesture books, and a narrative presenting the events from nuns’ lives in chronological order. The chronicle of the first monastery was written from the year 1624 to 1701. The book was written consistently by a few anonymous nuns who differed from each other in terms of their interests, writing skills and ways of outlining the information. The first author of the chronicle (from 1625) was presumably sister Febronia of Jesus. Natural oral tradition, a part from personal experience of the author was the most important source of knowledge about the monastic life. In view of a future reader and in order to make the text historiographical and reliable the authors added letters. The chronicle contains also other texts and exogenic genres. Worth mentioning are one-plot micro narrations which highlight extraordinary literary value of the Carmelites’ chronicles. The micro narrations show the expression of female authors, their ability to present vibrant and fluent narration, and to transfer oral tradition into the chronicle. A tale character of the notes points to the diary features of the text and guides culture researchers to a category of privacy, identity and memory of a small group of women to a significant degree isolated from the outside world. The chroniclers frequently indicated how crucial for the convent was the identity of a group. The opposition “we – they”, “inside – outside (the monastery)”, emphasizing individualism and otherness of the convent, show the far-reaching self-consciousness of the authors.

Badanie piśmiennictwa zakonnic w jednorodnej przestrzeni miasta służy przywracaniu pamięci o kilku pokoleniach kobiet, które żyły w Lublinie, odkrywaniu ich aktywności intelektualnej, kultury literackiej, obyczajów i zainteresowań, kształtowania obrazu świata. Piśmiennictwo kobiet w epoce staropolskiej wciąż otwiera nowe możliwości poznawcze dla literaturoznawców, badaczy zajmujących się geopoetyką, zainteresowanych zagadnieniami pamięci zbiorowej, prywatności, obiegu teksów, tożsamości bohaterek i identyfikacji zbiorowej czy mentalności grupy. Pozostałe po karmelitankach egodokumenty są dobrym materiałem oglądu naukowego tej wyizolowanej grupy, a mikroskala badawcza pozostaje w obrębie antropologicznej orientacji historycznej. Lubelskie rękopisy, dokumenty i świadectwa aktywności intelektualnej sióstr uległy w XIX wieku całkowitemu rozproszeniu. Artykuł ten ma na celu scalenie wiedzy na temat odnalezionych tekstów karmelitanek lubelskich, określenia najważniejszych cech części dorobku zakonnic, wskazania autorek tekstów, Analizie poddano grupę pism „urzędowych”, (księga wizytacji klasztoru, listy - certaminy) oraz kroniki dwóch lubelskich klasztorów, z których pierwsza, klasztoru pw. Św. Józefa jest znacznych rozmiarów, druga, z kalsztoru pw. Niepokalanego Poczęcia, stanowi zaledwie wstępną część zaginionego najprawdopodobniej tekstu.. Wskazane zostały także inne formy piśmiennictwa klasztornego: żywoty, sylwiczne zbiory duchowościowe, modlitewniki osobiste, zbiór listów, adaptacje zbiorów emblematycznych. Najważniejszymi źródłami wiedzy o lubelskich karmelitankach były kroniki. Były one rodzajem domowej historiografii i miały charakter pośredni pomiędzy księgami zmarłych czy księgami obłóczyn, a regularnie prowadzoną narracją, przedstawiającą w porządku chronologicznym wydarzenia z życia grupy. Kronika pierwszego klasztoru obejmuje okres od 1624 do 1701 roku. Księga pisana była konsekwentnie przez kilka anonimowych kronikarek różniących się zainteresowaniami, sposobami precyzowania przekazu i umiejętnościami pisarskimi. Najprawdopodobniej pierwszą autorką kroniki (od 1625 roku) była Febronia od Jezusa. Naturalny przekaz ustny, oprócz osobistego doświadczenia piszącej był najważniejszym źródłem wiedzy o wydarzeniach w domu klasztornym. Ze względu na przyszłego odbiorcę kroniki i potrzebę uwiarygodnienia historiograficznego zostały dodane listy. W strukturze kroniki zostały zamieszczone także inne teksty i gatunki egzogenne. Szczególna uwagę zwracają jednowątkowe mikronarracje. Fragmenty te stanowią o nadzwyczajnej wartości literackiej kronik karmelitańskich. Ukazują ekspresję piszących kobiet, umiejętność w zakresie prowadzenia potoczystej narracji i transponowania przekazu oralnego na karty kroniki. Gawędowy ton zapisków kieruje uwagę w stronę pamiętnikarskich cech kroniki, a kulturoznawców ku kategorii prywatności, tożsamości i pamięci tej niewielkiej grupy odizolowanych w znacznym stopniu od świata kobiet. Kronikarki wielokrotnie sygnalizowały, jak istotną wartością jest dla konwentu tożsamość grupy. Konfrontacje my – oni, wewnątrz – zewnątrz (klasztoru), podkreślanie indywidualizmu i odmienności zakonu pokazują daleko idącą autoświadomość autorek. Potoczyste w narracji kroniki klasztorne, pozwalają spojrzeć na przeszłość grupy, wspólnoty jako na całość, ale też jako na przestrzeń działania konkretnych, ambitnych i mających wiele do powiedzenia kobiet. W rzeczywistości zakonu klauzurowego „rozgadane” historie karmelitanek wydają się rewersem obowiązującego milczenia zakonnego, przekorą wobec drewienek noszonych w ustach dla jego zachowania czy dzwonków służących do klasztornej komunikacji, które miały zastępować zbędne i uznane za grzeszne słowa.

Refine search results

1 Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica

1 Folia Historica Cracoviensia

1 Nowicka-Struska A.

1 Łukawska M.

1 2019

1 2016

Search results

“Interpretation of garb…”. The history and symbolism of the Carmelite habit in Polish convents

Za murami klasztoru. Historiografia lubelskich karmelitanek bosych