Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: E.D. Pellegrino

Sort By:

Limit search:

Metodologia bioetyki

100%

Chyrowicz B.

Diametros

2014

issue 42

1-28

Prezentowana w artykule problematyka dotyczy (1) statusu bioetyki jako dyscypliny naukowej i (2) wykorzystywanych w niej metod badawczych. W ramach statusu bioetyki omawiane są problemy związane ze zdefiniowaniem bioetyki, sposobami jej uprawiania (interdyscyplinarny dyskurs, etyka stosowana, kontynuacja etyki medycznej) oraz wyborem dyscypliny, w ramach której miałaby być uprawiana (prawo, teologia, filozofia). Przedstawione metody bioetyki zostały podzielone na normatywne i nienormatywne. Metody nienormatywne to metody empiryczne, zarówno jakościowe jak i ilościowe; metody normatywne natomiast zostały ujęte w trzech grupach: metody oparte na zasadach (aplikacyjna i koherencyjna), metoda kazuistyczna oraz metody alternatywne (perspektywa etyki cnót, perspektywa etyki troski, metoda komunitariańska i perspektywa narracyjna). Ponieważ alternatywne sposoby badania problemów bioetycznych nie są zawsze metodologicznie dopracowane, obok pojęcia metody zostało wprowadzone pojęcie perspektywy badawczej (w literaturze przedmiotu używane zamiennie z pojęciem podejścia badawczego).

The issues presented in this article bear on (1) the status of bioethics as an academic discipline and (2) research methods employed in it. With regard to the status of bioethics, I discuss problems related to the definition of bioethics, the ways of addressing bioethical issues (interdisciplinary discourse, applied ethics, an extension of medical ethics) and the choice of the discipline within which bioethics should be developed (law, theology, philosophy). The presented methods of bioethics have been divided into normative and non-normative. The non-normative methods are empirical, both qualitative and quantitative, whereas normative methods have been divided into three groups: methods based on principles (the application method and coherentism), casuistry, and alternative methods (virtue ethics, the ethics of care, communitarianism, and the narrative perspective). Since alternative ways of addressing bioethical issues are not always sufficiently developed from the methodological point of view, I have introduced, apart from the concept of method, the concept of research perspective (used, in the literature on the subject, interchangeably with the concept of research approach).

Jakiej sprawiedliwości wolno oczekiwać od lekarza?

86%

Olejniczak M.

Diametros

2015

issue Diametros 44

78-88

The essential objective of the paper is to demonstrate the complexity of issues related to justice in the medical profession. The author claims that the virtue of justice as the foundation of a good doctor's moral attitude and the concept of justice in allocating medical goods are of primary importance. The most important thesis presented in the paper is that even if the so-called social justice needs to be complied with in the public healthcare system, it has nothing to do with the virtue of justice applicable to the medical profession. The idea of social justice (not equally clear to everyone) is the foundation of the public healthcare system. However, burdening doctors with the necessity to make decisions about rationing access to medical services increases neither their job satisfaction, nor the well-being of patients. Thus, joint efforts of doctors, economists, ethicists and politicians are required in this area.

Zasadniczym celem artykułu jest ukazanie złożoności problematyki sprawiedliwości w kontekście profesji lekarza. Szczególny nacisk położony został na cnotę sprawiedliwości jako podstawową postawę moralną dobrego lekarza oraz na ideę sprawiedliwości w alokacji dóbr medycznych. Najważniejsza teza artykułu głosi, że nawet jeżeli trzeba zgodzić się z koniecznością stosowania tzw. sprawiedliwości społecznej w publicznym systemie ochrony zdrowia, nie ma ona nic wspólnego z cnotą sprawiedliwości lekarza jako profesjonalisty. Idea sprawiedliwości społecznej (nie dla wszystkich oczywista) jest podstawą publicznego systemu ochrony zdrowia. Obarczanie jednak lekarzy koniecznością podejmowania decyzji dotyczących racjonowania dostępu do świadczeń medycznych nie służy ostatecznie ani ich większej satysfakcji z pracy, ani dobru pacjentów. Dlatego w tej kwestii potrzebny jest wspólny namysł lekarzy, ekonomistów, etyków oraz polityków.

Refine search results

2 Diametros

1 Chyrowicz B.

1 Olejniczak M.

1 2015

1 2014

Search results

Metodologia bioetyki

Jakiej sprawiedliwości wolno oczekiwać od lekarza?