Results found: 1

Search results

Search:
in the keywords: Elżbieta I

Sort By:

Limit search:

Spektakl suwerenności: uroczystości koronacyjne królowej Elżbiety I

100%

Olechnowicz E.

Pamiętnik Teatralny

2018

vol. 67

issue 4

5-33

The coronation ceremonies of Queen Elizabeth I in 1559, as all ceremonies regarding transfer of royal power, are an interesting example of what Victor Turner called “social drama.” Elizabeth was highly aware of the inextricable bond between statecraft and stagecraft. The entry progress through the city of London and the coronation were the first public occasions for the queen to present her public persona with theatrical means, through the use of decorations, attributes, gestures, and costumes. The intention behind the ceremonial entry was both to laud the ascending queen and to indicate her government’s policies in the wake of a political crisis following the death of Queen Mary. Allegorical spectacles accompanying the entry comprised a unified programme presenting Elizabeth as the opposite of her predecessor. The purpose of the coronation ceremonies, on the other hand, was quite the opposite: each of its features and rituals was meant to convey and emphasise the continuity and enduring nature of monarchy. The ruler ascending the throne took on a new identity and a new body. In line with the Tudor doctrine of “the king’s two bodies,” described by Ernst Kantorowicz, at coronation the monarch relinquished their individual identity to become a super-individual King who was immortal. Thus, the festivities and ceremonies inaugurating Elizabeth’s rule had a twofold nature, and the two main elements were complementary to each other: they presented the queen as a “new hope” of the Protestant England and as a rightful heir to the throne not just worthy of her predecessors but rather identical with them.

Uroczystości intronizacyjne królowej Elżbiety I w 1559 roku – jak wszystkie ceremonie związane z sukcesją władzy królewskiej – stanowią ciekawy przykład tego, co Victor Turner określił jako dramaty społeczne. Królowa Elżbieta doskonale uświadamiała sobie nierozerwalny związek między sztuką sprawowania rządów (statecraft) i sztuką sceniczną (stagecraft). Uroczysty wjazd do Londynu i koronacja były dla królowej pierwszą publiczną okazją do prezentacji swojego wizerunku quasi-teatralnymi środkami, przy pomocy dekoracji i atrybutów, gestów i kostiumów. Celem uroczystego wjazdu była tyleż panegiryczna prezentacja wstępującej na tron królowej, ile wytyczenie kierunku jej rządów w sytuacji przesilenia politycznego po śmierci królowej Marii. Towarzyszące wjazdowi alegoryczne widowiska stanowią spójny program prezentujący Elżbietę jako przeciwieństwo poprzedniczki. Cel obrzędu koronacyjnego był tymczasem odwrotny: każdy jego element służył podkreśleniu trwałości i ciągłości monarchii. Władca w czasie koronacji zyskiwał nową tożsamość i nowe ciało. W myśl elżbietańskiej doktryny „dwóch ciał króla”, opisanej przez Ernsta Kantorowicza, monarcha w chwili koronacji wyrzekał się swojej jednostkowej tożsamości i stawał się ponadosobowym Królem, który nigdy nie umiera. Uroczystości inaugurujące rządy Elżbiety miały więc komplementarny charakter:ukazywały królową jako „nową nadzieję” protestanckiej Anglii i równocześnie jako prawowitą spadkobierczynię tronu, nie tyle godną swoich poprzedników, ile z nimi tożsamą.

Refine search results

1 Pamiętnik Teatralny

1 Olechnowicz E.

1 2018

Search results

Spektakl suwerenności: uroczystości koronacyjne królowej Elżbiety I