Search results

1

Dlouhá cesta k Lateránským smlouvám: Diplomatické styky Svatého stolce a Itálie od nástupu fašizmu k moci do uzavření Lateránských smluv

100%

Šmíd M., Votavová P.

Studia theologica

|

2018

|

vol. 2

185-208

EN

The study deals with the diplomatic relations between the Holy See and Fascist Italy over the period of 1922–1929. In the period of the dramatic events in the 1920s, it follows up on the final phase of the so-called Rome question, which was opened after World War I. It describes each of the meetings and analyses the requirements of both sides, which resulted in the signing of Lateran Treaty in February 1929. By means of this treaty, Mussolini’s Italy recognized the sovereignty of the Holy See over the Church, accepted the right to send and receive legates, issue passports, own a post office and coin their own money. Furthermore, the Italian state returned property to religious persons, reintroduced obligatory religious education regulated by the Church, declared the Catholic Church as the state Church, forbid all anticlerical magazines, books and films, and imposed penalties for criticism and insults to the Catholic Church. In addition, the Pope was financially compensated. The head of the Catholic Church, in return, accepted the Italian kingdom with its capital city Rome, thereby indirectly contributing to the legitimation of Fascist Italy, which as a result, gained recognition in an international context. Despite every goodwill gesture of the Fascist state, Benito Mussolini began to break with his promises during the 1930s. It soon became apparent that B. Mussolini only saw concordat as a formal matter which should manifest the unity of the state and Church in the Apennine peninsula at least externally and assure support for the young authoritative figure from a powerful institution, the Catholic Church.

2

From the Adriatic to the Black Sea: The Italian economic and military expansion endeavour in the Balkan-Danube area

84%

Montagnoli C.

Studia z Geografii Politycznej i Historycznej

|

2019

|

vol. 8

117-137

PL

Po zakończeniu I wojny światowej region Adriatyku znalazł się w okresie głębokiego kryzysu gospodarczego z powodu pustki spowodowanej upadkiem Cesarstwa Austro-Węgierskiego. Dawne porty Habsburgów, które dostały się Włochom, straciły swoje naturalne zaplecze jako okna Europy Środkowej (Mitteleuropy) na Morze Śródziemne z powodu ustanowienia nowego porządku politycznego w Europie Środkowo-Wschodniej. Rzym podjął zatem szereg działań ekonomicznych mających na celu poprawę włoskiego handlu w portach juliańskich, przede wszystkim w porcie w Trieście oraz zachęcenie włoskich przedsiębiorców do penetracji Bałkanów. Realizowane bez powodzenia działania mające na celu pobudzenie handlowe wschodniego wybrzeża Adriatyku, połączone z dalmatyńskim irredentyzmem, stało się powodem oczekiwań na interwencję wojskową, która nastąpiła w roku 1941. Włoscy geopolitycy, którzy wówczas rozwinęli właśnie tę dyscyplinę, uczynili obszar Adriatyku wraz z Bałkanami jednym z najczęściej dyskutowanych tematów. Faszystowski projekt geopolityczny miał na celu stworzenie włoskiego szlaku handlowego między Adriatykiem a Morzem Czarnym, ominięcie cieśnin tureckich oraz ekspansję z północy w kierunku Morza Śródziemnego nazistowskiej przestrzeni bałtycko-środkowoeuropejskiej. Rzym podjął próbę porozumienia się z innymi państwami naddunajskimi, które podpisały Pakt Trójstronny, aby stworzyć rodzaj obszaru współpracy gospodarczej pod przewodnictwem Włoch. Dlatego wschodnią granicę wpływów geopolitycznych Włoch wytyczono daleko od granic narodowych. Rzym planował objąć swoją kontrolą obszar aż do prawego brzegu Dunaju, dzieląc się z Berlinem jego częścią południową, składającą się z terytoriów historycznie traktowanych (i akceptujących to) jako niemiecką i rosyjską strefę interesów, którą Rzesza zamierzała zreorganizować po oczekiwanej klęsce Związku Radzieckiego. Kraje te, położone pomiędzy brzegami Mórz Bałtyckiego, Śródziemnego i Czarnego, zostały ponownie uwikłane w więzi geopolityczne narzucone przez interesy obcych krajów. Jednak projekty te pozostały jedynie na papierze, gdyż włoska inwazja na Jugosławię przerodziła się w porażkę i ujawniła słabość militarną Włoch. Rzym okazał się nie mieć wpływu na organizację powojennego Nowego Porządku. Włochy mogły marzyć o swojej potędze tylko na stronach czasopism.

EN

During the years that followed the end of the Great War, the Adriatic area found itself in a period of deep economic crisis due to the emptiness caused by the collapse of the Austro-Hungarian Empire. The ancient Habsburg harbours, which had recently turned Italian, had lost their natural positions of Mitteleuropean economic outlets toward the Mediterranean due to the new political order of Central-Eastern Europe. Rome, then, attempted a series of economic manoeuvres aimed at improving Italian trade in the Julian harbours, first of all the port of Trieste, and at encouraging Italian entrepreneurial penetration in the Balkans. Resolved in a failure, the desire for commercial boost toward the oriental Adriatic shore coincided with the Dalmatian Irredentism and became a topic for claiming the 1941 military intervention across the Balkan peninsula. Italian geopoliticians, who had just developed the geopolitical discipline in Italy, made the Adriatic-Balkan area one of their most discussed topics. The fascist geopolitical project aimed at creating an economic aisle between the Adriatic and the Black Sea, in order to bypass the Turkish straits and become completion and outlet toward the Mediterranean of the Nazi Baltic-Mitteleuropean space in the north. Rome attempted the agreement with the other Danubian States, which subscribed the Tripartite Pact, in order to create a kind of economic cooperation area under the Italian lead. Therefore, the eastern Italian geopolitical border would have been traced farther from national limes. Rome would have projected his own interests as far as the Danubian right riverside, sharing with Berlin the southern part of that area consisting of territories historically comprehended (and contented) between German and Russian spheres of interest, which the Reich intended to reorganise after the alleged Soviet Union defeat. These Countries, framed by the Baltic, Mediterranean and Black See shores, found themselves entangled once more by geopolitical ties enforced by the interests of foreign Countries. However, these projects remained restricted to paper: the invasion of Yugoslavia turned into a failure and exposed Italy's military weakness; Rome proved to have no authority about the New Order organisation. Italy could dream up about its power only among magazines pages.

3

Włoska gospodarka wojenna 1940–1943

84%

Franz M.

Pamięć i Sprawiedliwość

|

2019

|

issue 34

180-194

PL

Państwo włoskie w okresie faszystowskim było krajem, który błyskawicznie porzucił gospodarkę wolnorynkową na rzecz systemu korporacyjnego. Miał on zapewnić rozwój państwa, jego unowocześnienie, którego symbolem stały się pierwsze włoskie autostrady. Gospodarka do 1940 r. rozwijała się jednak wolno, ciągle drenowana na rzecz kolejnych konfliktów kolonialnych i wojny domowej w Hiszpanii. Wskutek tego okazała się całkowicie nieprzygotowana do wojny światowej. W czasie II wojny światowej włoska gospodarka była niewydolna i niezdolna do zapewnienia własnym siłom zbrojnym odpowiednio nowoczesnego sprzętu wojskowego. Jednocześnie nie potrafiono zaspokoić podstawowych potrzeb społeczeństwa włoskiego. Klęska militarna, a potem polityczna Włoch, najpierw dokonała się na polu zdewastowanej gospodarki, całkowicie zrujnowanej w latach 1940–1943.

EN

The Italian state in the Fascist era was a country which abandoned its free-market economy in favour of corporatism. It was supposed to ensure the state’s development and modernisation, symbolised the first Italian motorways. However, the economy grew slowly until 1940, continuously drained by subsequent colonial conflicts or the civil war in Spain. As a result, it proved to be completely unprepared for a world war. During the Second World War, the Italian economy was inefficient and unable to provide its own armed forces with suitably modern military equipment. At the same time, the basic needs of the Italian society could not be met. The military defeat of Italy, followed by political collapse, first occurred in the economy that was completely ruined between 1940-1943.

Refine search results

1 Pamięć i Sprawiedliwość

1 Studia theologica

1 Studia z Geografii Politycznej i Historycznej

1 Franz M.

1 Montagnoli C.

1 Votavová P.

1 Šmíd M.

2 2019

1 2018

Dlouhá cesta k Lateránským smlouvám: Diplomatické styky Svatého stolce a Itálie od nástupu fašizmu k moci do uzavření Lateránských smluv

From the Adriatic to the Black Sea: The Italian economic and military expansion endeavour in the Balkan-Danube area

Włoska gospodarka wojenna 1940–1943