Search results - CEJSH

1

Rola Ducha Świętego w procesie interpretacji Biblii

100%

Szymik S.

The Biblical Annals

|

1999

|

vol. 46

|

issue 1

5-19

PL

Der Verfasser fragt nach der Stelle und Funktion des Heiligen Geistes im hermeneutischen Verfahren − vom biblischen Text her bis zu seiner Deutung und seiner Interpretation. Zuerst werden manche der von den evangelischen Theologen veröffentlichten Beiträge besprochen (Z. H. Klooster, R. B. Zuck, C. H. Pinnock) und ebenfalls katholischer Standpunkt dargestellt (I. de la Potterie), und danach theologische und biblische Prämissen genannt, die den Heiligen Geist im Leben der Kirche postieren, darunter Wechselbeziehung Heiliger Geist − die Bibel und Leitgedanken der biblischen Pneumatologie. Im vierten Teil wird es versucht im Licht der biblischen Texte eine Antwort auf die Frage zu geben: der Heilige Geist gibt den Mitgliedern der Kirche verschiedene Gaben und Fäkigkeiten (1 Kor 12, 6-8) und befähigt alle dem Leib Christi zu dienen. In dem ekklesiologischen Kontext soll man gerade exegetische Arbeit sehen: dazu sind vorgegebene Begabung und persönliche Befähigungen der Exegeten gefragt, ebenfalls aber der Glaube und geistiges Leben; gleichbedeutend bleibt Beistand des Heiligen Geistes, der den Menschen unterstützt und ihm zur Seite steht.

2

Duch Święty jako dar w Liście do Hebrajczyków

100%

Paciorek A.

The Biblical Annals

|

1999

|

vol. 46

|

issue 1

93-109

PL

In the Letter to the Hebrews the word πνευμα (pneuma) appears twelve times in total (1,7.14; 2,4; 3,7; 4,12; 6,4; 9,8.14; 10,15.29; 12,9.23). In seven cases, as it seems, it refers to the Holy Spirit (2,4; 3,7; 6,4; 9,8.14; 10,15.29). Analyzing these passages, we can state that the Holy Spirit is meant in the Letter to the Hebrews to be, first of all, a gift. Therefore it is the Holy Spirit who makes the preachers of the Gospel (2,4) to be particular gifted to do it. Christians participate in Him (6,4). He exhorts and speaks to man (3,7b; 9,8), is the Spirit testifying that man has received salvation (10,15), is the One who leads the faithful to the Divine throne of grace (10,29). Only once is the Holy spirit shown as the One who led Jesus in the work of the offering of the cross (9,14).

3

Rola Ducha Świętego w kaznodziejstwie protestanckim

100%

Kalbarczyk A.

Polonia Sacra

|

2019

|

vol. 23

|

issue 3(57)

149-162

PL

W obrębie protestantyzmu kaznodziejstwo traktowane jest jako główne zadanie Kościoła. Teologia luterańska widzi w kazaniu uobecnienie Chrystusa i źródło usprawiedliwiającej wiary rodzącej się ze słuchania i przyjęcia głoszonego słowa, jak też miejsce działania Ducha Świętego, który wznieca wiarę w tych, którzy słuchają Ewangelii. Dla ojca reformacji, Marcina Lutra, działanie Ducha Świętego jest ściśle związane z Ewangelią, która została przez Niego natchniona i dzięki Jego wsparciu może być w ogóle głoszona i słyszana. Zaś według Jana Kalwina, to Duch Święty jest prawdziwym nauczycielem (magister) i sprawcą (effector), który jako właściwy Autor kazania czyni zeń zbawcze wydarzenie. Przypisanie Trzeciej Osobie Boskiej istotnej roli w głoszeniu słowa Bożego zrodziło pytanie o to, co w kazaniu jest dziełem Boga, a co dziełem człowieka. Poszukiwania w tej materii takich dwudziestowiecznych teologów protestanckich jak Rudolf Bohren, Manfred Josuttis czy (późny) Karl Barth, doprowadziły do stworzenia teorii kaznodziejstwa opartej na paradygmacie pneumatologicznym. Jest ona próbą teologicznego uzasadnienia połączenia elementu boskiego i ludzkiego w kazaniu. To w Duchu Świętym, który chce działać w nas i poprzez nas (zasada teonomicznej obopólności), kaznodziejstwo, widziane jako leżące całkowicie w możliwościach Boga, staje się całkowicie rzeczą kaznodziei i rzeczą słuchacza, leży całkowicie w możliwościach człowiekazarówno w sztuce, jak i technice – pod warunkiem, że zarówno kaznodzieja, jak i słuchacz będą otwarci na Jego działanie. Homiletyka pneumatologiczna dała nie tylko odpowiedź na pytanie o stopień aktywności Boga i człowieka w procesie kazania, lecz także jeszcze wnikliwiej opisała przemożną rolę Ducha Świętego w kaznodziejstwie.

EN

Within Protestantism preaching is regarded as the main task of the Church. Lutheran theology sees in the sermon the presence of Christ and the source of the justifying faith born of hearing and accepting the word proclaimed, as well as the place of the Holy Spirit who promotes faith in those who hear the Gospel. For the father of the Reformation, Martin Luther, the work of the Holy Spirit is closely related to the Gospel which was inspired by Him and thanks to His support can be preached and heard at all. And according to John Calvin, the Holy Spirit is a true teacher (magister) and perpetrator (effector) who, as the proper author of the sermon, makes it a saving event. Assigning the Third Person of God a vital role in proclaiming the word of God gave birth to a question about what is the work of God in the sermon and what is the work of man. The search for such Protestant theologians in the 20th century as Rudolf Bohren, Manfred Josuttis and (late) Karl Barth led to the creation of the theory of preaching based on the pneumatological paradigm. It is an attempt to theologically justify the connection of the divine and human elementsin the sermon. It is in the Holy Spirit who wants to act in us and through us (the principle of the theonomical reciprocity), preaching, seen as completely lying in God’s possibilities, becomes the preacher’s thing and the thing of the listener, lies entirely in the possibilities of man (both skills and technique) – provided that both the preacher and the listener are openfor His actions. The pneumatological homiletics gave not only an answer to the question about the level of God’s and man’s activity in the process of preaching, but also even more insightfully described the overwhelming role of the Holy Spirit in preaching.

4

Duch Święty a Jezus Chrystus w czwartej Ewangelii

100%

Gryglewicz F.

The Biblical Annals

|

1977

|

vol. 24

|

issue 1

47-57

PL

Auf dem Grund des Wortschatzes und der johanneischen Äusserungen über die Ankunft und Aufgaben des Heiligen Geistes, besonders über seine belebende, heiligende, belehrende und bewahrende Funktion, beweist der Verfasser, dass der Heilige Geist dasselbe in der Kirche erfüllt, was Christus in seinem irdischen Leben erfüllte. Die Beschreibung der Herkunft der Lehre über den Heiligen Geisit und seiner Rolle wird durch die Abgrenzug desjenigen gezeigt, was von Johannes, von der kirchlichen Tradition und was von Jesus stammt. Der Verfasser zieht in Betracht die von Joh beliebten Wörter und Ausdrücke: auf diesem Grund hat er gezeigt, dass die johanneischen Ingerenzen in das aus kirchlichen Tradition stammende Gut betreffen fast nich mehr als die Stilisierung; in diesem Gut kann man auch diejenige Elemente zeigen, die wahrscheinlich direkt von Jesus stammen.

5

Tajemnica Ducha Świętego w katechezie sakramentu bierzmowania

100%

Dziekoński S.

Studia Pastoralne

|

2008

|

vol. 4

90-104

EN

Preparing for the Sacrament of Confirmation is one of the more important issues of contemporary catechesis. In Poland many interesting programs directly concerning this preparation have been published. These differ between them on the level of substance and methods. Whatever a program is to be accepted, it must be remembered that the central theme of these encounters should be the mystery of the Holy Spirit. This mystery can be fathomed from different sides and in many ways, but always with the use of biblical sources, patristic sources, the teaching of the Church and the rich theological reflection that is available. In the context of Confirmation especially important are the issues concerning the presence and action of the Holy Spirit at the beginning of the Church and in full Christian initiation; the gifts and fruits of the Holy Spirit; life in the power of the Holy Spirit in the contemporary world. These issues have been developed in this article, addressed above all to those responsible for the catechesis of those preparing for the Sacrament of Confirmation.

6

Przedstawienia Ducha Świętego na ikonach bizantyjskich i ruskich. Kanon ikonograficzny a dogmat teologiczny

88%

Cyrek O.

Analecta Cracoviensia

|

2012

|

vol. 44

EN

The article describes how Christian art depicted in the Third Person of the Trinity. It was quide difficult, because the Holy Spirit could not appear as a man. Nevertheless, it can be concluded that the hidden remains an icon of the Holy Spirit, Mary, as a person completely penetrated him. On the third hypostasis of Marian icons also appeared as a dove further (the icon Annunciation), or as a light-gold.Christ’s presence on the perceptions of the Holy Spirit has been emphasized by showing the radius, or a small circle (the icon of Christ’s birth). He revealed himself as a dove hovering (the icon of the Baptism of Christ), or as light (the icon of the Transfiguration).However the icon showing a scene “Pentecost”, he reveals himself tongues of fire descending figure, which rest upon the Apostles.

7

Communional Aspects of the Doctrine of the Holy Spirit According to John D. Zizioulas

88%

Jagodziński M.

Teologia w Polsce

|

2020

|

vol. 14

|

issue 1

31-45

EN

What deserves emphasizing in the significant theological thought of John D. Zizioulas is his ecumenical openness and deep theology saturated with communion thought, which also produces the communion perspective of the reality of the Holy Spirit. Pneumatology has its origins in the Trinitarian-ecclesial reflection, which developed the fundamental concept of the Communion of the Holy Trinity. Zizioulas completely agrees with the Orthodox Trinitarian-pneumatological vision, which critically refers to the Trinitarian contribution of the thought of St. Augustine and he presents also a communional view on the contentious issue of Filioque – emphasizing the ecumenical perspectives of this topic and of ongoing dialogues which are still trying to bring the consensus of the Churches of East and West.

8

L’Esprit-Saint comme celui qui accomplit l’action du Père et du Fils

88%

Grzywaczewski J.

Vox Patrum

|

2013

|

vol. 60

147-164

EN

Duch Święty jako trzecia Osoba Trójcy Świętej istnieje odwiecznie. W Starym Testamencie objawiał się jako Duch Boży. Izraelici pojmowali Go nie tyle jako samoistny byt, lecz raczej jako wyraz działania Boga Jahwe. Przypuszcza się, że nieosobowa forma działania wynikała z potrzeby zachowania monoteizmu. Na kartach Nowego Testamentu dostrzegamy działanie Ducha Świętego w stosunku do osób, które żyjących na pograniczu Starego i Nowego Przymierza. Duch Święty natchniął Symeona co do Dzieciatka Jezus; On zstąpił na Maryję, aby mogła począć Syna Bożego, o Nim mówił Jan Chrzciciel. O Nim nauczał Jezus Chrystus; zapowiadał, że będzie prosić Ojca, aby zesłał Ducha Świętego, zapowiedział, że On, gdy przyjdzie, doprowadzi uczniów do całej prawdy i pomoże im zrozumieć to, czego Jezus nauczał oraz dzieło zbawcze. Istotnie, po Zmartwychwstaniu Duch Święty został zesłany. Mamy dwa opisy: jeden w Ewangelii Jana, a drugi w Dziejach Apostolskich. Według relacji Jana sami tylko apostołowie otrzymali dar Ducha Świętego połączony z prawem do odpuszczeniem grzechów, co jest – jak wiadomo – atrybutem samego Boga. Zesłanie Ducha Świętego, o którym mówi Łukasz miało charakter bardziej okazały, było związane z darem języków (glosolalia), a także i ukazaniem się nadzwyczajnego zjawiska podobnego do języków z ognia. Była to realizacja zapowiedzi Jana Chrzciciela, że Apostołowie będą ochrzczeni Duchem Świetnym i ogniem. Ogień, jak wiadomo, jest symbolem obecności i działania Boga. Duch Święty raz udzielony przez Boga Ojca na prośbę Chrystusa, pozostaje w Kościele i kontynuuje dzieło oświecenia, uświecania i umocnienia wiernych w wyznawaniu wiary. Duch Święty zawsze działa w łączności z Ojcem i Synem dla zbawienia wierzących.

9

It is the Spirit who gives life (John 6:63): Experience and the Formulation of Theology

88%

Zaprometova O.

Review of Ecumenical Studies Sibiu

|

2015

|

vol. 7

|

issue 2

169-183

EN

This paper was presented at the international conference “Theology of the Holy Spirit: Personal Experience and Charismatic Movements in Contemporary Churches” held in Sibiu (2014). Although the role of the charismatic experience in the history of Christianity is a well-known fact it is still of particular interest for today due to the growth of Pentecostalism and charismatic movements worldwide. By turning to Hildegard of Bingen and to Martin Luther for a better understanding of the “faith of the heart”, this study aims to emphasize faith not just as a matter of understanding God but rather as experiencing the real presence of the Holy One. A particular focus is on clarifying terms and seeking the understanding of one another’s positions on the issue of the Holy Spirit.

10

The Charismatic Dimension of the Vocation of a Theologian

88%

Walczak M.

Roczniki Teologiczne

|

2016

|

vol. 63

|

issue 2: Teologia dogmatyczna - English Version

253-263

EN

It is doubtless that theology first of all puts questions about God and man. However, for ages theologians have been also asking questions about the meaning of their own work. One may speak about a peculiar meta-theology that tries to show the role and significance of theology in the life of the Church. The most frequently given answers to the questions about the meaning and character of theology oscillate around the concept of rationality. In such a view theology is a normal human process of making revealed truths understandable for people of a given epoch. However, it seems that such a vision of theology is tantamount to extremely simplifying it and to making it superficial. The question about the significance of theology may only be answered in the light of faith. This light allows seeing theology as a God’s gift, a charisma that helps the Church read the signs of the times and prophetically interpret the Biblical Revelation for a given epoch and culture. A theologian participates in a special charisma, so he should be perceived first of all as one who performs a special service of the word in the Church, and only then as a scholar. Such a charismatic position of theology allows reminding with full strength that the first and fundamental theologian is the Holy Spirit.

11

Dva aspekty epiklézy nad komunikantmi vo východných anaforách

75%

Huďa T.

Studia theologica

|

2023

|

vol. 1

55-74

EN

: The introduction to the article characterises the epiclesis, its place and significance in liturgies (especially Eastern) and its theological aspects. Epiclesis is a prayer inviting the Holy Spirit on gifts as well as on communicants. The next part focuses on the relationship between epiclesis and transubstantiation, as well as the place of the priest in the epiclesis. The main part of the work offers a theological reflection on the significance of that part of the epiclesis in which the Holy Spirit calls on the communicants to transform and sanctify them. The fundamental question of the issue is focused on the question of what actually transforms communicants? We have to look at this question from two aspects. Is it the prayer of the second part of the epiclesis itself, or is it the eating of Christ’s body and blood? From the very texts of the anaphoras and their epiclesis, we believe that it is precisely the eating of the transformed gifts by the communicants that makes them worthy of the remission of their sins, the hope of the resurrection and of eternal life in the communion of the glorified Church. Based on the formulations of the double epiclesis itself and the relationship between its two constitutive parts, we have divided it into three groups. In some anaphoras there is only a request for the transformation of gifts, in other cases in the request for the transformation of gifts there is a request for the transformation of communicants. In the most famous anaphoras, it is possible to observe equal substitutions for the transformation of both gifts and communicants.

12

Duch Święty w dziele uświęcenia człowieka

75%

Baczyński A., Metropolita Sawa (Michał Hrycuniak)

Rocznik Teologiczny

|

2017

|

vol. 03

373-404

PL

Człowiek jest zwieńczeniem aktu stwórczego Boskiej Trójcy. Stworzony na obraz Boga „człowiek jest ludzkim obliczem Boga” - stwierdza św. Grzegorz z Nyssy. Posiada swoje źródło w Bogu, jego zaś istnienie odzwierciedla Boga. Realizacja jego człowieczeństwa możliwa jest wyłącznie w jedności ze Stwórcą, poza Nim człowiek traci zdolność realizacji swego powołania i sens istnienia. Zgodnie z prawosławną myślą teologiczną, człowiek, aby móc wniknąć w to Boskie życie, musi przy pomocy wysiłku wolnej woli i wiary oraz łaski Bożej zjednoczyć się mistycznie z Chrystusem i zostać żywym członkiem Jego Ciała, co dokonuje się dzięki Duchowi Świętemu. Miłość Boga, mówi ap. Paweł, wpływa do serc wierzących poprzez Ducha Świętego (Rz 5,5). On uobecnia Zmartwychwstałego Chrystusa w Kościele wraz z Jego zbawczymi aktami, uświęcającymi człowieka i cały kosmos. Uczestnictwo chrześcijanina w zbawczym misterium Chrystusowym jest darem osobowym, dobrowolnie przyjmowanym przez człowieka. Akty zbawcze Chrystusa stają się aktami Kościoła, a tym samym każdego wierzącego dzięki osobowemu darowi, który jest udzielany przez Ducha Świętego. Człowiek już teraz ma możliwość stać się uczestnikiem wiecznego Królestwa Bożego, które dla tego świata jest jeszcze tylko następującym. Duch Święty zstępując na nas i zamieszkując w nas, daje nam Tego, Czyim Życiem On jest. Takim jest dar Ducha Świętego, sens naszej osobowej Pięćdziesiątnicy w sakramencie świętego bierzmowania. Przez Ducha i w Duchu Świętym wierzący w Chrystusa stali się Kościołem, a Kościół miejscem działalności Ducha Świętego. „Gdzie bowiem Kościół, tam i Duch Boży; a gdzie Duch Boży tam Kościół i wszelka łaska. Duch bowiem jest Prawdą”. Prawidłowa pneumatologia, co bardzo mocno podkreśla prawosławie, jest możliwa jedynie wówczas, kiedy ściśle wiąże się z prawidłowo rozumianą trynitologią. Pierwsza Osoba Trójcy, Bóg Ojciec jest Źródłem Boskości, Przyczyną lub Zasadą dwóch pozostałych Osób. On jest więzią jedności tych Trzech – jeden jest Bóg, ponieważ jeden jest Ojciec. „Jedność stanowi Ojciec, od którego i do którego biegnie swym torem porządek Osób” stwierdza św. Grzegorz Teolog. Ojciec, Syn i Duch Święty stanowią jedną Istotę, lecz między Osobami Boskimi istnieje zróżnicowanie. Żadna z Osób jednak nigdy nie działa oddzielnie od dwóch pozostałych, ale wszystkie Hipostazy zawsze łącznie. Każda z trzech Osób posiada nie jedną trzecią Boskości, ale całą Boskość w jej Pełni. Kiedy Duch Święty przychodzi, aby zamieszkać w nas, czyni nas siedzibą Trójcy Świętej, gdyż nie da się oddzielić Boskości Ducha od Ojca i Syna. Poprzez zstąpienie Ducha Świętego Trójca Święta zamieszkuje w nas, przebóstwiając, udzielając nam swych niestworzonych energii, swojej chwały i Boskości, wiecznej Światłości, do której jesteśmy powołani.

EN

Man is the crown of the Holy Trinity’s act of creation. St. Gregory of Nyssa teaches that “man is the human face of God” as he is created in the image of God. Man has his source in God, whereas his existence refl ects God. The realization of his humanity is possible only in unity with the Creator, and apart from Him, man looses the ability to realize his calling and his purpose. According to Orthodox theological thought, a man wants to enter that Divine life, by means of free will and the Grace of God, unite himself mystically with Christ and become a living member of His Body, which is made possible by the Holy Spirit. The love of God, as St. Paul says, has been poured out into our hearts through the Holy Spirit (Rom. 5:5). He makes the Risen Christ present in the Church along with His saving acts that sanctify man and the whole cosmos. A Christian’s participation in the saving mystery of Christ is a personal gift, freely accepted by man. The saving acts of Christ become the Church’s acts, and thereby the acts of the faithful thanks to the personal gift which is granted by the Holy Spirit. Therefore, man now has the possibility of becoming a participant in the eternal Kingdom of God, which is in terms of this world, is yet to come. When the Holy Spirit descends on us and dwells in us, He give us the One whose life He is. Th is is the gift of the Holy Spirit, the essence of our personal Pentecost in the Sacrament of Chrismation. By the Holy Spirit and in the Holy Spirit, believers in Christ become the Church, and the Church is the place of the activity of the Holy Spirit: “For where the Church is, there is the Spirit of God; and where the Spirit of God is, there is the Church, and every kind of grace. Th e Spirit is truth.” Proper pneumatology, which is strongly emphasised in Orthodoxy, is possible only in close association with teaching on the Holy Trinity correctly understood. The first Person of the Holy Trinity, God the Father is the Source of Divinity, the Cause or Principle of the Two remaining Persons. He is the bond of unity of the Three – God is one, because there is one Father. “Th e Father is the unity, from which and to which the order of Persons runs it course” states St. Gregory the Theologian. The Father, Son and Holy Spirit constitute one Essence, however, there is differentiation between the Persons. None of the Persons act apart from the other Two, but all of the Hypostases act commonly. Each of the Persons do not possess one third of the Divinity, but the entire Divinity in its Fullness. When the Holy Spirit comes to dwell in us, He makes us into a dwelling place of the Holy Trinity, because the Divinity of the Spirit can not be separated from the Divinity of the Father and the Son. Th rough the descent of the Holy Spirit, the Holy Trinity lives in us, divinizing and granting us His uncreated energies, His glory and Divinity, and the eternal Light to which we are called.

13

Jeruzalem – miejscem zesłania Ducha Świętego (Łk 24, 49; Dz 1, 4)

75%

Kudasiewicz J.

The Biblical Annals

|

1976

|

vol. 23

|

issue 1

85-96

PL

Le présent article est une continuation des recherches et des réfléxions de l’auteur sur le rôle de Jérusalem dans l’histoire du salut d’après la conception de saint Luc. L’artcle se compose de trois parties: 1. L’auteur traite dans le première de ces parties de la tradition et de la rédaction de Luc 24, 49 et Ac 1, 4. L’analyse de la terminologie et du style démontre, que ces textes contiennent la tradition primaire du temps précédant Luc, ainsi que l’interpretation théologique de Luc. Le fait de la présence des disciples à Jérusalem, ainsi que la descente du Saint Esprit dans cette ville est la substance de la tradition. Les autres éléments portent le caractère de rédaction. 2. Dans la seconde partie de son article l’auteur parle de l’ordre de Jésus défendant aux disciples de quitter Jérusalem. C’est un élément de rédaction, introduit par Luc pour des raisons théologique et littéraires. Grâce à cet ordre Luc insère la descente du Saint Esprit dans le schèma historio-salvifique: prédiction - accomplissement; il démontre l’unité de l’histoire du salut. Jérusalem était le centre de l’Israél et le lieu de naissance du nouvel Israél - de l’Eglise. Grâce à l’ordre de ne pas quitter la ville, l’Evangile et les Actes des Apôtres constituent un diptyque, dont Jérusalem est le point de liaison. 3. Dans la troisième et dernière partie de l’article il est question du motif justifiant la présence des disciples à Jérusalem. Ce motif c’est la promesse du Père, c’est-à-dire le Saint Esprit et non la parousie comme le veulent certains éxégètes. En introduisant le motif de „l’attente”, Luc découvre l’histoire. Les Apôtres sont démeurés dans le temps, dans l’histoire. Ce temps apporte avec lui des problèmes et des difficultés. Ce qui est nécessaire, c’est la perséverance, l’aide d’En Haut et la prière de la communauté toute entière.

14

Rola Ducha Świętego w zbawczym wydarzeniu Jezusa Chrystusa

75%

Ptak R.

Sympozjum

|

2019

|

issue 1(36)

173-184

PL

Rola Ducha Świętego w zbawczym wydarzeniu Jezusa Chrystusa wskazuje na Jego stałe i dynamiczne działanie. Duch Święty mówi o Jezusie jako umiłowanym Synu Ojca, z którym stanowi jedno. Objawienie zaś, które przynosi Jezus o swoim Ojcu, osiąga swoją pełnię w objawieniu Ducha Świętego, jako odwiecznej więzi miłości między Ojcem i Synem. Duch Święty objawia całą tajemnicę Chrystusa i daje nam poznać swoją rolę w życiu i misji Jezusa. Wyraźnie można dostrzec to w następujących wydarzeniach: wcielenie, nawiedzenie, ofiarowanie w świątyni, duchowy rozwój, chrzest w Jordanie, kuszenie na pustyni, przepowiadanie, śmierć na krzyżu i zmartwychwstanie.

EN

The role of the Holy Spirit in the salvific event of Jesus Christ points to His constant and dynamic action. The Holy Spirit speaks of Jesus as the beloved Son of the Father, with whom he is one. The revelation that Jesus brings about his Father reaches its fullness in the revelation of the Holy Spirit as the eternal bond of love between the Father and the Son. The Holy Spirit revels the whole mystery of Christ and gives us an insight onto his role in the life and mission of Jesus. This can be clearly seen in the following events: incarnation, visitation, offering in the temple, spiritual development, baptism in the Jordan, temptation in the desert, preaching, death on the cross and resurrection.

15

Duch Święty w katechezie młodzieży ponadgimnazjalnej

75%

Tkocz E.

Studia Pastoralne

|

2008

|

vol. 4

65-77

EN

From the point of view of catechising practice since there is the danger of the students’ ignorance of knowledge about the Holy Spirit, His irreplaceable role in leading to a mature faith cannot be neglected. The present study is an attempt to answer the question of what is the role of the Holy Spirit in catechising of secondary school students. Premises, resulting from catechising’s nature and development conditioning, by which the youth is influenced, indicate the need of permanent catechising about the Holy Spirit as He can be a special help to youth experiencing various emotional states connected with changes of a psycho-physical nature, which affect them at this stage of development. To basic tasks of of young people during their secondary school catechising include the acquisitionof the ability of giving testimony to the faith. Essential in fulfilling this aim is teaching the truth about the Holy Spirit, not only in factual matters like knowledge about the Holy Spirit, but especially in matters connected with His personal relations with people. Young Christians will be able to give testimony to the faith only if they accept the Holy Spirit as irreplaceable support to human existence both in social and personal dimensions.

16

Dawca Ducha Bożego w Nowym Testamencie

75%

Ordon H.

The Biblical Annals

|

1996

|

vol. 43

|

issue 1

127-137

PL

Die Aussagen des AT in bezug auf den Geist lassen erkennen, daß Er ganz Gott gehört, von Ihm herkommt und nur von Ihm gegeben werden kann. Diese Auffassung wurde vom NT übernommen und fand dort ihren festen Platz. Von manchen Lukas − und Johannestexten (Lk 24, 49; Apg 1, 3-8; 2, 33; Joh 15, 26; 16, 7; 20, 19-23) ist es jedoch zu erfahren, daß selber Jesus den Hl. Geist geben wird und Ihn später tatsächlich sendet. Besonders bemerkenswert sind in dieser Hinsicht die Paraklet − Sprüche im Johannesevangelium, wo bald der Vater, bald Jesus als Geber desselben Parakleten erscheinen. Das bisher nur Gott zugehörige Vorrecht wird Ihm zuteil. Es ist noch zu unterstreichen, daß alle diese Aussagen im Zusammenhang der Auferstehung des Herrn vorkommen. Die Ausarbeitung solcher Meinung bleibt mit der Entwicklung der Christologie eng verbunden. Erst als sich die Urkirche im vollem Umfang dieser Tatsache bewußt wurde, daß Jesus Gott ist und in allem dem Vater gleich, konnte sie die Relation des Herrn zum Hl. Geist besser verstehen und ins rechte Licht stellen. Denn nur Gott hat die Vollmacht, den Geist zu senden. Weil es vor allem aufgrund der Auferstehung Jesu möglich war, sein Gottsein und seinen einzigartigen Geistbesitz zu erkennen, bleiben die Aussagen des Lukas und des Johannes mit dem Osterereigniss verknüpft.

17

Wprowadzenie dzieci w tajemnicę Ducha Świętego w środowisku rodzinnym

75%

Osewska E.

Studia Pastoralne

|

2008

|

vol. 4

54-64

EN

Most specialists in pedagogy and catechetics agree that in the process of introducing children to the mystery of the Holy Spirit, parents should not concentrate as much on a speculative way of presenting Holy Spirit, but rather unite and combine children’s everyday experiences with faith reality. The first task of Christian parents should not be the transmission of Catechism, but the care of creating childhood full of love, trust, respect, forgiveness and joy. Only on the basis of faith experiences parents may start to talk with children about the Holy Spirit using correct, interesting and rather simple words. Of significant role in this process is the person of Jesus Christ. Listening to his words the child will discover the Holy Spirit not as an „anonymous Power,” but as a person, who is present in the Church, keeping vigil over Church development and inspiring Christians for opening, creativity, conversions and perfecting life.

18

Cel modlitwy Jezusowej w tradycji wschodniej

75%

Jasiewicz A.

Seminare. Poszukiwania naukowe

|

2010

|

vol. 28

7-13

EN

The Jesus prayer is very powerful in its simplicity. But it is not a method of meditation or simply a method to discipline the mind. It is much more. It enables us to participate in the life of Christ. It allows us to call Him into our thoughts and feelings continually, to make Him a part of our minds and hearts in a living way. This prayer brings Christ into every aspect of our life. It is with us no matter where we are or what we are doing. It eventually becomes a living part of us and is continually repeated in our heart. Remember, its aim is union with Christ and not some kind of spiritual experience or peaceful state. The Jesus Prayer has three important purposes. The first is worship as with all prayer. The second is a discipline to help our soul gain control our overactive brains and create stillness so the Holy Spirit can work through us and help us live the virtues in union with God. The third is deification.

19

Duch Święty jako inspiracja twórcza w głoszeniu słowa Bożego a inspiracja artystyczna – podobieństwa i różnice

75%

Sikora J.

Polonia Sacra

|

2019

|

vol. 23

|

issue 3(57)

123-133

PL

Porównując inspirację pneumatologiczną z artystyczną w głoszeniu słowa Bożego, wchodzimy na teren psychologii twórczości. Dotykamy zagadnienia procesu twórczego. Badamy w kaznodziejstwie związki między komponentem „ludzkim” a „boskim”. Na ambonie głosi się słowo Boga, a nie własne i dlatego Duch Święty jawi się jako inspiracja, a zarazem ontologiczna cecha głoszonego Słowa. Posiada moc ożywczą, a także uświęcającą. To inspiracja bardziej altruistyczna, wspólnotowa niż natchnienie artystyczne. Wprawdzie „Duch Święty wieje, kędy chce” (J 3, 8), jednak natchnienie Ducha Świętego – zwłaszcza wymodlone i wyproszone – jest więcej przewidywalne niż artystyczne. Sztuka może być podstępna, zachłanna, a nawet diaboliczna, o faustowskim obliczu. I natchnienie artystyczne może mieć takowe źródła, co oczywiście nie przystoi kaznodziei. Inspiracja artystyczna i inspiracja pneumatologiczna to raczej nie długotrwały stan, lecz szczególne momenty łaski. Jeśli na ambonie kaznodzieja nie potrafi być natchniony, powinien przyjąć i wypełnić rolę dobrego rzemieślnika.

EN

Comparing pneumatological and artistic inspiration in proclaiming the word of God, we enter the area of psychology of creativity. We touch the issues of the creative process. In the preaching, we examine the relationship between the human and divine components. On the pulpit is preached the word of God, not the own, and therefore the Holy Spirit appears as an inspiration and an ontological quality of the proclaimed Word. It has an invigorating and sanctifying power. This inspiration is more altruistic, communal than artistic inspiration. Although „the Holy Spirit blows wherever it wants” (J 3, 8), the inspiration of the Holy Spirit is more predictable than artistic. The art can be tricky, greedy, even diabolical, about a Faustian face. And artistic inspiration can have such sources, which – of course – is not befitting for preacher. Artistic inspiration and pneumatological inspiration is not a long-term condition, but special moments of grace. If the preacher can not be inspired on the pulpit, he should accept and fulfill the role of a good craftsman.

20

Działanie Ducha Świętego w życiu chrześcijanina na podstawie wybranych homilii św. Jana Chryzostoma

75%

Dera M.

Polonia Sacra

|

2019

|

vol. 23

|

issue 3(57)

29-40

PL

Święty Jan Chryzostom, który urodził się ok. 349 roku po Chrystusie, był jednym z najwybitniejszych kaznodziejów w historii Kościoła. W swoich homiliach koncentrował się na formacji moralnej chrześcijan. Uczynił to kosztem przepowiadania stricte doktrynalnego. Do dzisiaj zachowały się rozprawy Złotoustego z ówczesnymi herezjami, które podważały boskość Ducha Świętego oraz wystąpienia związane z uroczystością Pięćdziesiątnicy i Epifanii. Do jego wypowiedzi na temat Ducha Świętego należy zaliczyć także niektóre homilie katechetyczne oraz mowy przeciw Żydom, judaizantom i Hellenom. Dynamiczna retoryka oraz bezkompromisowość św. Jana Chryzostoma może być dla współczesnego homilety inspiracją w przygotowywaniu przepowiadania o Duchu Świętym.

EN

St. John Chrysostom, who was born about 349 after Christ, was one of the greatest preachers in the history of the Church. In his homilies, he focused on the moral formation of Christians. He did so at the expense of strictly doctrinal preaching. To this day, only his polemical homilies with heresies of that time have been preserved, which undermined the divinity of the Holy Spirit and the occurrence connected with the celebration of Pentecost and Epiphany. His statements about the Holy Spirit include also some catechetical homilies and speeches against Jews, Judaizers and Hellenes. Dynamic rhetoric and intransigence of Saint John Chrysostom can be an inspiration for the modern homilist in preparing the proclamation of the Holy Spirit.

Refine search results