Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: Ich-Erzähler

Sort By:

Limit search:

Radical Communication Types in William H. Gass’s "The Tunnel"

100%

Sushko S.

Półrocznik Językoznawczy Tertium

2021

vol. 6

issue 1

136-161

"The Tunnel" W. H. Gassa charakteryzuje szeroko pojeta radykalna komunikacja. W powieści tej odnajdujemy wiele rodzajów radykalnych słów i myśli oraz odniesień do różnorodnych tematów nacechowanych radykalizmem, zarówno w obszarze życia publicznego, jak i prywatnego. Powieść ta łączy zróżnicowane i innowacyjne techniki eksperymentalne, a także, w wielu przypadkach, ukazuje przewagę języka i formy nad treścią. Celem niniejszego artykułu jest wskazanie, że autentyczność i mnogość form radykalnej komunikacji ukazanych w analizowanej powieści może być wyrażona poprzez rozdzielenie roli narratora występującego w pierwszej osobie (Ich-Erzähler) i autora. Wskazujemy, że autentyczność narracji kontroluje radykalną zawartość, zaś radykalna kompozycja, język i styl powieści leżą u podstaw kolejnego zbioru stylów radykalnej komunikacji, co odzwierciedla wyrażone tu zamiłowanie Grassa do fikcji eksperymentalnej. Niniejszy artykuł wyróżnia następujące rodzaje stylów radykalnej komunikacji: „przerwanie monotonii narracji”, „intensyfikację nienawiści”, „synowską niechęć do wybaczenia”, „przywoływanie odrazy”, „wywoływanie niezrozumienia/nieczytelności”, „zaakcentowanie całkowitego krytycyzmu”, „degradację metanarracji”, „ambiwalentne ukazywanie wojny i Holocaustu”, „obrazowy styl komunikacji”, „styl komunikacji typowy dla radykalnie strukturyzowanej kompozycji”, „komunikacyjny styl ozdobników słownych”, „upiększanie” oraz „próżność” (postrzegana tu jako figura retoryczna).

Radical communication largely characterizes W. H. Gass’s The Tunnel. The novel incorporates many forms of radical speech and thought, it unfolds a number of radically charged issues of public and private life. It features a multitude of innovative experimental techniques and, in many instances, it demonstrates predominance of language and form over the content. In this paper, we have ascertained that the authenticity and multitude of radical communication forms in the said novel can essentially be grasped in terms of disjointing the Ich-Erzähler’s narrative voice and the authorial one. It has been ascertained that the sincerity in narrative largely governs its radical content while the book’s radical composition and radical language and style form the second set of the radical communication styles in the novel, reflecting Gass’s bent on experimental fiction. In the paper, the following radical communication style varieties have been singled out: “breaking the narrative monotony,” “hate intensifying,” “filial unwillingness to forgive,” “revulsion invoking,” “provoking indecipherability/unreadability,” “accentuated total criticism,” or “downgrading metanarratives,” “ambivalent portrayal of the war and Holocaust,” “pictorial communication style,” “communication style of radically structured composition,” “communication style of verbal adornment,” “embellishment,” “conceit” (as a figure of speech).

Sich-Erinnern als (Über-)Leben oder Wie sich Biografien in Literatur verwandelten. Zu den ‚Initiationsromanen‘ von Armin Müller, Günter Grass und Wieland Förster

71%

Hammer K.

Colloquia Germanica Stetinensia

2019

issue 28

101-123

Armin Müller’s “Der Puppenkönig und ich” (1986), Günter Grass’ “Beim Häuten der Zwiebel” (2006) and Wieland Förster’s “Tamaschito” (2017) are more than just initiation stories – or should one restictively speak of autobiographical records? They are a form of settling accounts with an inhuman past, of giving account of life, a report of own faults, a hard self-questioning. Only with these – partly authentic, partly fictitious – confessional books have the authors written down a tormenting chapter of their life story, which is at the same time an unresolved chapter in the history of the Germans, and freed themselves from a nightmare which burdens them – their lives. The article analyzes these three works and characterizes their youthful protagonists. How does the author relate to his 16 or 17 year old alter ego in the respective work? It is pointed out how Müller combines his theme – the loss of the homeland – with this of a painful farewell to the past and his protagonist’s increasing understanding of the real historical present. For Grass, on the other hand, it can be said that the secret engine for his writing was probably always the subjectively perceived guilt – is former involvement in National Socialism. Finally, Wieland Förster’s “novel of a captivity” is described as an continuum events and reflection on inhumanity that can hardly be surpassed in intensity; as one-sidedness, as a monstrous concentration on one thing, on one thought, on one sense – somehow to survive.

Armin Müllers „Der Puppenkönig und ich“ (1986), Günter Grass’ „Beim Häuten der Zwiebel“ (2006) und Wieland Försters „Tamaschito“ (2017) sind mehr als nur Initiationsgeschichten – oder sollte man einschränkenderweise eher von autobiografischen Aufzeichnungen sprechen? Es sind Abrechnungen mit einer inhumanen Vergangenheit, sie atmen das Credo der Bilanz, einer Rechenschaftslegung, einer harten Selbstbefragung. Erst mit diesen – teils authentischen, teils fiktiven – Bekenntnisbüchern haben die Autoren ein sie quälendes Kapitel ihrer Lebensgeschichte, das zugleich ein unbewältigtes Kapitel der Geschichte der Deutschen ist, niedergeschrieben und sich von einem ihr Leben belastenden Alpdruck befreit. Der Beitrag analysiert diese drei Werke und charakterisiert ihre jugendlichen Protagonisten. In welcher Beziehung steht der Autor zu seinem 16- bzw. 17jährigen Alter Ego in dem jeweiligen Werk? Es wird herausgearbeitet, wie Müller sein Thema – den Verlust der Heimat – mit seines Protagonisten schmerzvoller Verabschiedung der Vergangenheit und dessen zunehmendem Begreifen von realer geschichtlicher Gegenwart verbindet. Für Grass ist dagegen zu konstatieren, dass der geheime Motor für sein Schreiben wohl immer die subjektiv empfundene Schuld – seine einstige Verstricktheit im Nationalsozialismus – gewesen war. Schließlich wird Wieland Försters „Roman einer Gefangenschaft“ als ein an Intensität kaum zu überbietendes Geschehens- und Reflexionskontinuum beschrieben: Das Unmenschliche als Einseitigkeit, als ungeheuerliche Konzentration auf eine Sache, auf einen Gedanken, auf einen Sinn – irgendwie zu überleben.

Utwory Armina Müllera „Der Puppenkönig und ich” (1986; pol. „Lalkarz König i ja. Powrót na Dolny Śląsk”, 2004), Güntera Grassa „Beim Häuten der Zwiebel“ (2006; pol. „Przy obieraniu cebul”i, 2007) oraz Wielanda Förstera „Tamaschito” (2017) nie są jedynie powieściami inicjacyjnymi, lecz rozrachunkiem z odhumanizowaną przeszłością, życiowym bilansem, raportem z własnych przewinień, trudnym odpytywaniem własnej przeszłości. Dopiero wraz z tymi wyznaniami literackimi – częściowo autentycznymi, częściowo fikcyjnymi – ich autorzy opisali bolesny rozdział ich własnej historii, ale także pozostający bez rozrachunku ważny rozdział historii Niemców, by móc wreszcie uporać się z dręczącymi ich wspomnieniami. W artykule poddano analizie te trzy utwory i scharakteryzowano ich młodocianych protagonistów, przy czym szczególnie uwypuklono stosunek każdego z autorów do jego 16- lub 17-letniego Alter Ego. Wykazano, że u Müllera dominujący temat – utrata ojczyzny – połączony jest z bolesnym pożegnaniem z przeszłością oraz z uświadomieniem sobie przez jego bohatera realnej historycznej rzeczywistości. U Grassa natomiast można stwierdzić, że tajemnym motorem jego twórczość było zapewne zawsze subiektywne poczucie winy – jego wcześniejsze uwikłanie w narodowy socjalizm. Wreszcie „powieść o niewoli” Wielanda Förstera można ująć jako nadzwyczaj intensywne kontinuum wydarzeń i refleksji o nieludzkiej jednostronności, jako szczególną koncentrację na jedną rzecz, jedną myśl, jeden sens: by jakoś przeżyć.

Refine search results

1 Colloquia Germanica Stetinensia

1 Półrocznik Językoznawczy Tertium

1 Hammer K.

1 Sushko S.

1 2021

1 2019

Search results

Radical Communication Types in William H. Gass’s "The Tunnel"

Sich-Erinnern als (Über-)Leben oder Wie sich Biografien in Literatur verwandelten. Zu den ‚Initiationsromanen‘ von Armin Müller, Günter Grass und Wieland Förster