Search results

1

Polonez a-moll „Pożegnanie Ojczyzny”: między legendą a rzeczywistością

100%

Leszczyńska A.

Muzyka

|

2023

|

vol. 68

|

issue 3

3-22

EN

Universally considered as a piece by Michał Kleofas Ogiński, Polonaise in A Minor ‘Les Adieux à la Patrie’ (‘Farewell to the Fatherland’) is extremely popular and commonly recognisable in Poland. It is present in the collective imagination, which has fuelled the rise of various myths. One of those myths concerns the time and circumstances of the work’s origin. It was supposedly written in 1794 after the fall of the Kościuszko Uprising led to Ogiński’s emigration. There are no sources, however, to confirm this scenario. Nor can we accept the common view that the title ‘Les Adieux à la Patrie’ is somehow related to the prince’s biography, since it first appears (in its Polish or French version) only in editions published around 1860, more than a quarter of a century after the composer’s death. The French heading was most likely invented for the needs of Antoni Kocipiński’s Kyiv edition (1859), whereas its Polish translation was first used by the Warsaw publisher Józef Kaufmann (not earlier than 1860). As we have no autograph of this work, its hypothetical history can only be reconstructed on the basis of surviving editions. Ogiński’s name is first mentioned in the context of the Polonaise in A Minor in a study by Ignacy Feliks Dobrzyński published by Rudolf Friedlein (Warsaw, ca 1855). The earliest known version of the piece, found in the print Marche triomphale suivie d’un Polonaise nationale (ca 1831), is signed with the name of Kasper Napoleon Wysocki, and it is to him that the polonaise ought to be attributed. If this first version is compared with arrangements created approximately three decades later, two main directions of the work’s transformation can be distinguished: one originating with Dobrzyński, the other – with Kocipiński. The latter was continued, with more alterations, by other publishers who printed this piece under the title of ‘Farewell to the Fatherland’.

PL

Uważany powszechnie za dzieło Michała Kleofasa Ogińskiego polonez a-moll, znany pod tytułem „Pożegnanie Ojczyzny” lub „Les Adieux à la Patrie”, jest kompozycją niezwykle popularną i powszechnie w Polsce rozpoznawalną. Obecność tego utworu w zbiorowej wyobraźni sprzyjała tworzeniu się różnych z nim związanych mitów. Jeden z nich dotyczy czasu i okoliczności powstania poloneza, który miał zostać napisany w 1794 roku w efekcie klęski insurekcji kościuszkowskiej i spowodowanej nią emigracji Ogińskiego. Żadne źródła nie potwierdzają takiego scenariusza. Należy również zanegować przekonanie o związku nazwy „Pożegnanie Ojczyzny” z biografią księcia, ponieważ po raz pierwszy pojawia się ona – w wersji polskiej lub francuskiej – dopiero w edycjach powstałych ok. 1860 roku, a więc ponad ćwierć wieku po śmierci kompozytora. Nazwa „Les Adieux à la Patrie” została zapewne nadana na potrzeby kijowskiej edycji Antoniego Kocipińskiego (1859), a pionierskie zastosowanie jej polskiego tłumaczenia należy do warszawskiej oficyny Józefa Kaufmanna (nie przed 1860). Nie jest znany autograf poloneza a-moll, a hipotetyczną historię tego utworu można odtwarzać na podstawie zachowanych jego publikacji. Po raz pierwszy nazwisko Ogińskiego w kontekście poloneza a-moll pojawiło się w opracowaniu Ignacego Feliksa Dobrzyńskiego wydanym w Warszawie przez Rudolfa Friedleina ok. 1855 roku. Najwcześniejsza znana wersja tego utworu pochodzi jednak z druku Marche triomphale suivie d’un Polonaise nationale (ok. 1831) sygnowanego nazwiskiem Kaspra Napoleona Wysockiego i to właśnie jego należy uznać za właściwego twórcę kompozycji przypisywanej Ogińskiemu. Porównanie pierwotnej postaci poloneza z jego młodszymi o około trzy dekady opracowaniami pozwala na wyróżnienie dwóch podstawowych nurtów przekształceń utworu: pierwszy, wyznaczony przez I.F. Dobrzyńskiego i drugi – przez A. Kocipińskiego, kontynuowany potem, z kolejnymi zmianami, przez innych wydawców publikujących utwór pod tytułem „Pożegnanie Ojczyzny”.

2

Archives and blank spots: scholarly perspectives for recovering Polish music (1794–1945)

57%

Gmys M.

Interdisciplinary Studies in Musicology

|

2019

|

issue 19

95-105

EN

In this article, the author tries to present the issue of blank spots in the history of Polishmusic since 1794 (the world premiere of Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale [The supposedmirtacle, or Cracovians and highlanders] composed by Jan Stefani to the libretto of Wojciech Bogusławski is regarded as a symbolic beginning of national style in Polish music) up to the end of the SecondWorld War. It was a great period in history when Poland twice did not exist as a state (between1795 and 1918 and between 1939 and 1945).At the beginning the attention is drawn to the Polish music in the nineteenth century. Author describes new discoveries such as the Second Piano Quintet in E flat Major (with double bassinstead of second cello) by Józef Nowakowski (Chopin’s friend), and String Quartets op. 1 and monumentaloratorio Passio Domini Nostri Jesu Christi by Józef Elsner who was Chopin’s teacher in the Conservatory of Music in Warsaw (Elsner’s Passio discovered at the end of the twentieth century isregarded now as the most outstanding religious piece in the history of Polish music in the nineteenth century). Among other works author also mentions romantic opera Monbar (1838) by Ignacy Feliks Dobrzyński and first opera of Stanisław Moniuszko Die Schweitzerhütte (about 1839) written to the German libretto during composer’s studies at Singakademie Berlin. Addressing the issue of Polish music of the first half of the twentieth century author draws attention to the composer Eugeniusz Morawski regarded as the leading Polish author of programme music next to Mieczysław Karłowicz (unfortunately Morawski is still forgotten figure in the Polish musical life). Among others the importance of symphonic heritage of Feliks Nowowiejski, an author ofextremely popular in Europe during the second decade of twentieth century oratorio Quo vadis, is mentioned. At the end of article, the author takes up the problem of the enigmatic figure of Adolf Gużewski.The whole musical output of Gużewski, whose opera Dziewica lodowców [The Ice Maiden] was applauded in Warsaw and Russian opera houses in the second decade of the twentieth century, is now considered lost.

3

Wybrane polskie podręczniki do nauki gry na fortepianie z I poł. XIX wieku a perspektywa społecznej historii muzyki

36%

Bruliński M.

Muzyka

|

2020

|

vol. 65

|

issue 4

40-68

EN

In this article, I analyse the possibility of using Polish handbooks and schools of piano playing as sources for research into the social history of that instrument, in the strict and the broad sense. The first part of the article consists of a synthesising survey of the rather scant subject literature and an outline of the role of the piano in nineteenth-century Polish culture. I then briefly describe the system of piano teaching in Polish lands during the early decades of the nineteenth century (under the Partitions), which was based on three main pillars: institutional education, private lessons (metra) and handbooks of piano playing. This is followed by an interdisciplinary analysis of selected Polish piano schools from the first half of the nineteenth century (Karol Kurpiński’s Wykład systematyczny zasad muzyki na klawikord (‘A systematic presentation of the principles of music for the clavichord’), 1818; Ignacy Platon Kozłowski’s Szkoła teoretyczna i praktyczna na fortepiano (‘A school of theory and practice for the pianoforte’), 1832; Jan Nowiński’s Nowa szkoła na fortepian (‘A new school for the piano’), 1839; Józef Nowakowski’s Szkoła na fortepian podług celniejszych autorów (‘A school for the piano after the leading authors’), 1840; Ignacy Feliks Dobrzyński’s Szkoła na fortepian poświęcona Rodakom (‘A school for the piano dedicated to my compatriots’), 1842). I focus mainly on the narrative sections of the source materials. This survey made it possible for me to reconstruct the model structure of a piano handbook during the period under discussion. I study this information in the context of our current knowledge about the phenomenon of the piano, as represented in the press, correspondence, memoirs and fiction. I conclude my paper with a few observations concerning the social aspects of the piano in Polish lands during the first half of the nineteenth century and the evolution of those aspects, as well as models of musical education and the external and internal fluctuations of Polish pianism at that time.

PL

W niniejszym eseju autor podjął refleksję nad możliwością wykorzystania polskich podręczników i szkół do gry na fortepianie w badaniach nad społeczną historią instrumentu sensu stricto i sensu largo. W pierwszej części pracy dokonany został syntetyczny przeglądu skromnej literatury przedmiotu. Została również szkicowo scharakteryzowana rola fortepianu w kulturze polskiej dziewiętnastego stulecia. Następnie autor krótko opisał system kształcenia pianistycznego na ziemiach polskich w pierwszych dziesięcioleciach XIX wieku, który opierał się na trzech podstawowych filarach: edukacji instytucjonalnej, metrach oraz podręcznikach do gry na instrumencie. W kolejnej części artykułu przeprowadzona została interdyscyplinarna analiza wybranych polskich szkół gry na fortepianie z I poł. XIX wieku (Karol Kurpiński – Wykład systematyczny zasad muzyki na klawikord, 1818 r.; Ignacy Platon Kozłowski – Szkoła teoretyczna i praktyczna na fortepiano, 1832 r.; Jan Nowiński – Nowa szkoła na fortepian, 1839 r.; Józef Nowakowski – Szkoła na fortepian podług celniejszych autorów, 1840 r.; Ignacy Feliks Dobrzyński – Szkoła na fortepian poświęcona Rodakom, 1842). Autor skupił uwagę przede wszystkim na narracyjnych ustępach materiału źródłowego. Dokonanie powyższego zestawienia umożliwiło stworzenie modelowego schematu formy podręcznika do gry na fortepianie w badanym okresie. Uzyskane dane osadzone zostały w kontekście aktualnej wiedzy o fenomenie fortepianu, rekonstruowanej przede wszystkim na fundamencie źródeł prasowych, epistolograficznych, pamiętnikarskich i beletrystycznych. W ramach wniosków końcowych autor przedstawił kilka obserwacji związanych ze społecznym obrazem fortepianu na ziemiach polskich w pierwszej połowie XIX wieku oraz dynamiką jego zmian, a także z modelami edukacji muzycznej oraz zewnętrznymi i wewnętrznymi fluktuacjami ówczesnego polskiego świata pianistycznego.

Refine search results

2 Muzyka

1 Interdisciplinary Studies in Musicology

1 Bruliński M.

1 Gmys M.

1 Leszczyńska A.

1 2023

1 2020

1 2019

Polonez a-moll „Pożegnanie Ojczyzny”: między legendą a rzeczywistością

Archives and blank spots: scholarly perspectives for recovering Polish music (1794–1945)

Wybrane polskie podręczniki do nauki gry na fortepianie z I poł. XIX wieku a perspektywa społecznej historii muzyki