Search results

1

Les anti-utopies insulaires de Michel Houellebecq et Jean-Philippe Toussaint

100%

Rachet C.

Quêtes littéraires

|

2021

|

issue 11

181-195

EN

The characters created by Michel Houellebecq and Jean-Philippe Toussaint end up by extracting themselves from our social and geographical world whose rules and limits are too difficult to bear. In this context, retreating to existing islands appears to be a legitimate solution. If, at first glance, they seem to be alternatives to the throes of the metropolis, Lanzarote and the island of Elba do not represent utopias as ideal societies but as non-places in the etymological sense of the term: the place of nowhere or which is in no place. The two authors do not cease playing with the codes of the island utopia, while depriving them of the history and the literary references which are usually associated with the concept. The article aims to analyze the effects and manifestations of Houellebecq’s and Toussaint’s anti-utopian islands, in a world whose limits and finitude of resources have been measured.

FR

Les personnages de Michel Houellebecq et Jean-Philippe Toussaint finissent, dans leur grande majorité, par s’extraire d’un monde social et géographique dont ils peinent à supporter les règles et les limites. Dans ce contexte désenchanté, le retrait vers des îles se présente comme une solution légitime. Si elles apparaissent dans un premier temps comme des alternatives aux affres de la métropole, Lanzarote et l’île d’Elbe représentent moins des utopies décrivant des sociétés idéales que des non-lieux relégués à une acceptation étymologique du terme : le lieu de nulle part ou qui n’est en aucun lieu. Les deux auteurs ne cessent ainsi de jouer avec les codes de l’utopie insulaire, en les déchargeant de l’histoire et des références littéraires qui lui sont habituellement associées. L’article se propose d’analyser les effets et les manifestations des anti-utopies insulaires de Houellebecq et Toussaint, dans un monde dont on a mesuré les limites et la finitude des ressources.

2

Wymiary relacji ruch–bezruch w prozie Jeana-Philippe’a Toussainta na przykładzie powieściowych cykli „M.M.M.M.” (2017) i „Jean Detrez” (2019)

100%

Czerkies D.

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Poetica

|

2022

|

vol. 10

287-303

EN

The article discusses the relations mobility–immobility in the prose by contemporary Belgian writer Jean-Philippe Toussaint on the basis of the tetralogy M.M.M.M. (2017) and the diptych Jean Detrez (written since 2019). The category of “literary kinetics” proposed by Edward Kasperski is used. In Toussaint’s prose the immanent kinetics is based on the unity of the contraries: mobility and immobility. It concerns the form and the plot. It includes the poetics of silence, the literary fugue, the eternal brooding (shaking) category, the temporality experience, the literary representation of the contemporary changes in different fields and the extralinguistic expression of the inexpressible.

PL

Artykuł omawia wymiary relacji między ruchem a bezruchem w prozie współczesnego belgijskiego pisarza Jeana-Philippe’a Toussainta na podstawie tetralogii M.M.M.M. (2017) i dyptyku Jean Detrez (od 2019 roku). Do analizy zastosowano kategorię kinetyki literackiej zaproponowaną przez Edwarda Kasperskiego. W analizowanych tekstach kinetyka immanentna oparta na jedności ruchu i bezruchu występuje na poziomie formy i fabuły. Obejmuje wymiary związane z poetyką milczenia, konstrukcją literackiej fugi, wiecznym roztrząsaniem, doświadczeniem czasowości, reprezentacją przemian współczesności oraz oddaniem niewyrażalnego poprzez obraz.

3

Autoportrait ouvert : de quelques analogies dans la conception de l’image de Mark Rothko et de Jean-Philippe Toussaint

85%

Łukasiak J.

Acta Philologica

|

2014

|

issue 45

179-185

PL

Autorka analizuje dyptyk Jeana-Philippe’a Toussainta (L’Appareil-photo, Autoportrait) podkreślając rolę licznych odniesień do estetyki Marka Rothki, zawartych w tych dwóch książkach. W obu powieściach narrator podejmuje próbę stworzenia autoportretu, a właściwie uwiecznienia na fotografii pewnej idei portretu. Odrzucenie obiektywnej wizji rzeczywistości i rozumienie obrazu jako nośnika idei stanowi element wspólny koncepcji obrazu u Rothki i u Toussainta. Obydwu artystom bliska jest koncepcja dzieła otwartego, w rozumieniu Umberto Eco. Toussaint koncentruje się na dwóch cechach dzieła otwartego, takich jak ruch i fragmentaryczność. Przerwy w narracji i liczne niedopowiedzenia wymuszają ruch ze strony czytelnika, który zmieniając punkty widzenia, tworzy nowe interpretacje powieści, nowe odczytania wciąż niejasnego portretu.

Refine search results

1 Acta Philologica

1 Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Poetica

1 Quêtes littéraires

1 Czerkies D.

1 Rachet C.

1 Łukasiak J.

1 2022

1 2021

1 2014

Les anti-utopies insulaires de Michel Houellebecq et Jean-Philippe Toussaint

Wymiary relacji ruch–bezruch w prozie Jeana-Philippe’a Toussainta na przykładzie powieściowych cykli „M.M.M.M.” (2017) i „Jean Detrez” (2019)

Autoportrait ouvert : de quelques analogies dans la conception de l’image de Mark Rothko et de Jean-Philippe Toussaint