Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: Korrespondenz

Sort By:

Limit search:

Versöhnung „per Post” Kurt Reuters Wirken zwischen Deutschen und Polen

100%

Reinhardt A.

Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego

2018

vol. 38

issue 2

217-224

Bezpośrednio po zakończeniu II wojny światowej utworzył się między ludnością niemiecką a polską głęboka przepaść przepełniona winą, wrogością i wzajemną niechęcią. Ze względu na poniesione przez Polskę ogromne straty, w latach powojennych wzrastała w Polakach nienawiść i nieufność wobec wszystkiego, co niemieckie, natomiast wśród Niemców zarówno wypędzenie, jak również przesunięcie granic wzniecały antypolską atmosferę i astawienie. Stworzenie tzw. granicy przyjaźni nad Odrą i Nysą Łużycką, proklamowanej Układem Zgorzeleckim z 1950 r., i jednocześnie podjęta przez to próba zbliżenia obu krajów, niestety, nie powiodła się ze względu na zakaz utrzymywania kontaktów społecznych. Pomimo tego można było jednak zauważyć poszczególne głosy, dążące do zbliżenia się Niemców i Polaków. Główną postacią niniejszego artykułu jest osoba ks. Kurta Reutera (1908–1965), pochodzącego z Berlina, który jako pierwszy po II wojnie światowej zainicjował pojednanie Niemców i Polaków. Reuter studiował we Wrocławiu i Poznaniu, uczył się języka polskiego, a po święceniach kapłańskich w 1933 r. opiekował się duszpastersko polskojęzycznymi pracownikami sezonowymi. W latach wojennych, łącznie do 1945 r., był duszpasterzem jeńców wojennych w diecezji berlińskiej. Będąc w Eberswalde, gdzie w 1960 r. otrzymał swoje pierwsze probostwo, ukształtowała się w nim potrzeba wielkiego zaangażowania na rzecz pojednania z sąsiadem zza wschodniej granicy. Prowadził zażyłą korespondencję z większą częścią Episkopatu Polski, z wieloma kapłanami, wykładowcami teologii oraz rektorami seminariów duchownych. Dowodem tej listownej wymiany oraz intensywnych stosunków z Polską jest spuścizna ponad tysiąca listów Reutera, pisana w języku polskim. Oprócz intensywnej korespondencji dbał także o polepszenie stosunków z Polakami, m.in. poprzez przesyłanie książek. W ciągu 5 lat Kurt Reuter zdołał wysłać setki paczek z książkami do różnych ośrodków kościelnych w Polsce. Robił to średnio co dwa, trzy dni. Otwartymi i niezwykle istotnymi pozostają pytania: Jak dalej potoczyła się historia wkładu Kurta Reutera w dzieło pojednania z Polakami po jego śmierci w 1965 r.? Czy przesłane książki dalejsłużyły ludziom w Polsce? Czy były pomocne nie tylko podczas sprawowania liturgii, ale też w pracy katechetycznej czy teologicznej? Czy podjęta przez niego inicjatywa pojednania obu narodów przyczyniła się ponadto do zainaugurowania wymiany naukowej, chrześcijańskiej czy też w obszarze relacji przyjacielskich?

Exactly after the end of World War II Germans and Poles were deeply separated due to guilt, blame, enmity and hatred. The massive destruction of the war in Poland had brought forth hate and suspicion against anything related to Germany. Meanwhile both – the expulsion and the shift of borders – also fueled a hostile atmosphere towards Poland in Germany. The so called “Border of Peace and Friendship” at the Oder-Neisse line, proclaimedby the Treaty of Gorlitz in 1950, failed in terms of rapprochement and restoration of trust, as it did not allow any unrestricted mutual social interaction between both nations. There were a few people, however, who tried to overcome the rivalry between Germany and Poland. The present article focuses on the catholic priest Kurt Reuter (1908–1965) who was born in Berlin. Despite the given situation, he started some initiatives of reconciliation between Germans and Poles after the Second World War. He studied Theology in Breslau and Poznań, where he grew fluent in Polish, started off with pastoral care for Polish seasonal workers right after his ordination as a priest and took care of foreign prisoners of war in thediocese of Berlin till 1945. After receiving his first pastorate in Eberswalde he began his ministry of reconciliation with his Polish neighbors. Soon, Reuter was in contact with a majority of the Polish episcopate, many priests, and professors of theology and seminary deans, to whom he wrote letters. His heritage of over 1000 polish letters emphasizes his strong connections to this country. One of his main means for reconciliation was the shipment of books. Within five years he had sent hundreds of books across the border, which resulted in a parcel every second or third day. It is questionable, though, whether his acts of reconciliation still had an impact, even after his early death in 1965. Were his books in Poland still in use? Did they serve their liturgical, catechetical and theological purpose? Did his initiatives lay the ground for further academic, Christian, sympathetic interaction?

Działalność wojskowa Bernarda Pretwicza jako rotmistrza obrony potocznej

75%

Łopatecki K., Stulgis M.

Przegląd Historyczno-Wojskowy

2023

vol. XXIV(LXXV)

issue 3(285)

9-45

The „Common Defense” was a system that was designed to defend the southeastern borders of the Polish-Lithuanian state against Tatar invasions. A key role with regards to the functioning of the system during the 1540s and 1550s was played by the Silesian nobleman Bernard Pretwicz. Comparing the written correspondence of Pretwicz that was addressed to the Prussian Duke, Albert Hohenzollern, with preserved taxation documents from the time sheds further light on this issue. The correspondence in question was not intensive, but this was mainly due to the distances that the letters had to travel. The sources reveal that Pretwicz enjoyed continuous service in the ranks of the „Common Defense” from at least 1533 to 1559, and that the size of the units under his command ranged from between 100 to 200 troops. In addition, it is known that Pretwicz maintained, at his own expense, soldiers that were not included in the official army rota from that time. An interesting aspect is that Pretwicz developed his military activities on an enterprising scale. His main source of income was gained through looting, which allowed him, among other things, to keep additional soldiers from outside the official rota and to pay them a lower salary from the treasury money he received. An important topic discussed in Pretwicz’s correspondence with the Prussian Duke concerned debts that the captain repaid by shipping animals.

Die Allgemeine Verteidigung war ein System zur Verteidigung der südöstlichen Grenzen des polnisch-litauischen Staates gegen Tatareneinfälle. Eine Schlüsselrolle in ihrer Funktionsweise in den 1640er und 1650er Jahren spielte der schlesische Adlige Bernard Pretwicz. Die Aufstellung seiner an den preußischen Herzog Albrecht Hohenzollern gerichteten Korrespondenz und der Schatzkammerunterlagen bringt mehr Licht in diese Frage. Die Korrespondenzaktivität von Pretwicz war nicht besonders hoch. Dies hing vor allem mit den Entfernungen zusammen, die die Briefe zurücklegen mussten. Die Auswertung beider Quellenarten hat ergeben, dass er mindestens von 1533 bis 1559 ununterbrochen in den Reihen der Allgemeinen Verteidigung diente, wobei die Größe der Pretwicz zur Verfügung stehenden Rotte zwischen 100 und 200 Mann variierte. Außerdem ist bekannt, dass er auf eigene Kosten Soldaten unterhielt, die nicht in den Schaulisten aufgeführt waren. Interessant ist, dass Pretwicz seine militärischen Aktivitäten auf einer unternehmerischen Ebene entwickelte. Seine Haupteinnahmequelle war die Plünderung, die es ihm u.a. ermöglichte, zusätzliche Soldaten außerhalb der Dienstpläne zu unterhalten und niedrigere Löhne aus der Staatskasse zu zahlen. Ein wichtiges Thema in der Korrespondenz von Bernard Pretwicz mit dem preußischen Prinzen betraf die Schulden, die der Rittmeister mit dem Transport von Tieren beglichen hat.

Obrona potoczna była systemem obrony południowo-wschodnich granic państwa polsko-litewskiego przed najazdami tatarskimi. Kluczową rolę w jej funkcjonowaniu w latach czterdziestych i pięćdziesiątych XVI w. odgrywał śląski szlachcic Bernard Pretwicz. Zestawienie jego korespondencji pisanej do księcia pruskiego Albrechta Hohenzollerna oraz dokumentacji skarbowej rzuca szersze światło na to zagadnienie. Aktywność korespondencyjna Pretwicza nie była wysoka. Wiązało się to przede wszystkim z odległościami, jakie musiały pokonać listy. Analiza obu typów źródeł wykazała, że w szeregach obrony potocznej służył stale co najmniej od 1533 do 1559 r. Wielkość roty, jaką dysponował Pretwicz wahała się od 100 do 200 ludzi. Dodatkowo wiadomo, że na własny koszt utrzymywał żołnierzy nieujętych w listach popisowych. Interesującym wątkiem jest to, że Pretwicz rozwinął swoją działalność wojskową na skalę przedsiębiorstwa. Głównym źródłem jego dochodu były grabieże, które pozwalały mu między innymi na utrzymywanie dodatkowych żołnierzy poza rotą oraz płacenie niższego żołdu z pieniędzy skarbowych. Ważnym wątkiem poruszanym w korespondencji Bernarda Pretwicza z księciem pruskim były długi, które rotmistrz spłacał wysyłką zwierząt.

Refine search results

1 Przegląd Historyczno-Wojskowy

1 Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego

1 Reinhardt A.

1 Stulgis M.

1 Łopatecki K.

1 2023

1 2018

Search results

Versöhnung „per Post” Kurt Reuters Wirken zwischen Deutschen und Polen

Działalność wojskowa Bernarda Pretwicza jako rotmistrza obrony potocznej