Search results

1

Geneza Księgi Izajasza 1-39

100%

Stachowiak L.

The Biblical Annals

|

1996

|

vol. 43

|

issue 1

43-53

PL

Die Entstehung des ersten Teiles von Jes 1-39 ist bis heute trotz zahlreichen kritischen Untersuchungen mit vielen Hypothesen belastet; die Herkunft der übrigen Teile des Jes 1-39 ist ebenfalls nicht völlig klar. Auch konnte man bis jetzt keine befriedigende Erklärung des ganzen Buches Jes 1-66 finden, das aus drei verschiedenen Teilen besteht und unter Namen des großen Propheten des VIII. Jahrhunderts überliefert worden ist. Beide Probleme hängen eng zusammen, umso mehr daß der erste Teil durch mehrer spätere Zusätze ergänzt wurde. Während die vergangenen Jahrzehnten die Lösung in der Analyse von Jes 1-39 zumeist in Jes 1 suchten, weist die neuere Forschung auf den zweiten (Jes 40-55) oder gar dritten Teil (Jes 56-66) des ganzen Buches hin. Jes 1 wäre eine aktualisierende Zusammenfassung des ganzen Buches als eine der letzten Redaktionen der Schrift. Die endgültige Lösung des Problems bleibt noch aus und fordert die zeitgenössische Forschung auf zur weiteren Klärung einer ganzen Reihe von Einzelproblemen.

2

„Sulle palme ti ho scolpito…”... L’uso di Isaia 49,16a nel 2 Baruch 4,2

89%

Pudełko J. J.

The Biblical Annals

|

2014

|

vol. 4

|

issue 2

313-329

PL

The interpretation of the biblical books started already in the Bible itself, in which one can easily notice the plethora of quotations, allusions to and echoes of other biblical texts. This study analyzes theQUOTATION of Isaiah 49:16a found in the apocryphal Syriac Apocalypse of Baruch. By analyzing the immediate context of this verse in the Book of Isaiah, its form and historical background, the meaning of the text within its original context is reveled. Then a similar analysis applies to the form and the historical context of this verse within its new context, namely in 2 Baruch 4:2. The confrontation yields a significant number of possible interpretations and applications of this Isaianic text within its new context.

IT

The interpretation of the biblical books started already in the Bible itself, in which one can easily notice the plethora of quotations, allusions to and echoes of other biblical texts. This study analyzes the quotation of Isaiah 49:16a found in the apocryphal Syriac Apocalypse of Baruch. By analyzing the immediate context of this verse in the Book of Isaiah, its form and historical background, the meaning of the text within its original context is reveled. Then a similar analysis applies to the form and the historical context of this verse within its new context, namely in 2 Baruch 4:2. The confrontation yields a significant number of possible interpretations and applications of this Isaianic text within its new context.

3

Los słowa Bożego w sercach słuchaczy (Iz 6,1-13)

88%

Brzegowy T.

Verbum Vitae

|

2008

|

vol. 13

29-52

PL

Le récit d’Is 6 est rédigé selon le schème des récits de la vocation. Il se compose de la vision (vv. 1-7) et de l’audience (8-13). La liturgie chrétienne propose aux auditeurs seulement la premières partie du chapitre en terminant par le v. 8: «Me voici, envoie-moi». Mais un vrai problème du chapitre se trouve dans sa deuxième partie où Dieu révèle au prophète une inefficacité de sa prediction. Les impératifs «appesantis le coeur de ce peuple» font l’impression que la prédication du messager divin causera l’endurcissement des Israelites, le manque de la conversion et du salut. Cependant ces impératifs sont à entendre comme futurs: ils dévoilent au prophète les difficultés au cours de sa mission, qui a pour but évidemment le salut du peuple. Et ce salut est bien visible dans le denier verset du récit qui parle de la survivance, après une punition terrible, d’un Reste, de la Semence Sainte. Ainsi la vocation finit non seulement par vision de la survivance d 'une petite partie du peuple, mais aussi de sa sanctification. Il est aussi très probable que dans l’appellatif zera’ qodes est compris le Messie personnel, du Rejeton de Jesse du chapitre 11, l et Ie Germe de Yahvé (semah Yahvé) du chapitre 4,2. Selon le récit de vocation d’Isaïe (Is 6, 1-13) l’aventure de la parole de Dieu se déploie dans le coeur humain. C’est pourquoi il vaut la peine de lire et de mediter toute la narration de la vocation d’Isaïe: la parole de Dieu entre dans le coeur de l’homme, le libère de l’endurcissement, et le conduit finalement à la conversion et la sainteté.

4

Myśl religijna i teologiczna Księgi Izajasza

75%

Stachowiak L.

The Biblical Annals

|

1993

|

vol. 40

|

issue 1

21-41

PL

The paper concentrates around three religious and theological problems which occur in Is 1-39, i.e. the conception of God, the relation between Israel and Jahve, and the idea of the future regeneration. The source of Isaiah’s conception of God is the prophet's experience of the existence and salvatory will of Jahve within the frameworks of the prophetic revelation. The most important attributes of Jahve's will are: holiness, royal dignity and undivided sovereignty over the world. Israel appears in Is as a nation particularly linked with God. This relation has its roots in the calling of Abraham. The basic value for the nation is the Law by means of which God grants justice and law and order. Hence the prophet reprobates and reprimands Israel for trespassing the Law both in the religious and social sphere, and he calls on to them to repent and entirely stand for Jahve. The foundation of a multi-faceted regeneration which is going to take place is, according to Isaiah, the hitherto promisses and institutions made by God. Salvatory expectation is linked especially with Zion and the royal branch of David. The ideal Descendant of David as a future salvatory figure bears the characteristics which may later be termed as „messianic”.

5

Duch udzielony mesjaszowi w Księdze Izajasza

75%

Szmajdziński M.

Verbum Vitae

|

2020

|

vol. 37

|

issue 1

49-68

EN

The noun rûaḥ (“a spirit”, as well as “breath, wind”) is one of the most important theological terms in the OT, especially as it occurs in the sense of “spirit”. As such, rûaḥ always remains within the power of God and depends on Him. Being God’s spirit, it “supervises” over all creatures, renews everything, restores to life, and after a person's death it returns to the God who gave Him. The noun rûaḥ occurs 51 times in the Book of Isaiah and it plays a very important role in the oracles that announce and reveal the messiah: Isaiah 11:1-3a, 42:1, and 61,1. The spirit is given to him as God’s power to perform important tasks. God gives His spirit permanently. The spirit creates a special relationship between God and the messiah, which is expressed in titles such as “my servant” or “my chosen one”. His mission is aimed primarily at the poor and the sick. Its result is a change in their situation, by the enacting of righteousness and justice. The messiah’s activity crosses Israel’s borders and will be directed to all nations. In this way the pagans will be enlightened with God’s light and will participate in His covenant. It is within this domain of meaning that the messianic oracles from the Book of Isaiah are conveyed into the New Testament (Matthews 12:18-20; Luke 4:18-19).

PL

Rzeczownik rûaḥ („duch”, a także „oddech, wiatr”) jest jednym z ważniejszych terminów teologicznych w Starym Testamencie, zwłaszcza gdy występuje w znaczeniu „duch”. Wówczas rûaḥ pozostaje zawsze w mocy Boga i jest zależny od Niego. Jako duch Boży „czuwa” on nad stworzeniem, odnawia wszystko, przywraca do życia, a po śmierci człowieka wraca do Boga, który go dał. W Księdze Izajasza rzeczownik rûaḥ występuje 51 razy. Bardzo ważną rolę odgrywa w wyroczniach, które zapowiadają i ukazują mesjasza: Iz 11,1-3a, 42,1 i 61,1. Duch jest mu udzielony jako moc Boża do wypełnienia ważnych zadań. Bóg udziela ducha w sposób trwały. Dzięki duchowi tworzy się szczególna relacja pomiędzy Bogiem a mesjaszem, która jest wyrażona takimi tytułami jak „mój sługa” lub „mój wybrany”. Jego misja jest skierowana przede wszystkim do ubogich i chorych. Jej skutkiem będzie zmiana ich sytuacji przez ustanowienie prawa i sprawiedliwości. Działalność mesjasza przekroczy granice Izraela i zostanie skierowana do wszystkich narodów. Dzięki niemu poganie będą oświeceni Bożym światłem i będą uczestniczyli w przymierzu. W takim znaczeniu wyrocznie mesjańskie z Księgi Izajasza występują w Nowym Testamencie (Mt 12,18-20; Łk 4,18-19).

6

Cierpienia "sługi Boga" typem zbawczej Pasji Chrystusa

75%

Lemański J.

Verbum Vitae

|

2002

|

vol. 1

75-101

PL

L'analisi strutturale ed esegetica di Is 52,13 - 53,12 permette di vedere meglio un forte legame fra le sofferenze e l'esaltazione del Servo di Jhwh. Inoltre fa capire il senso espiatrice delle sue sofferenze. L'autore cerca di precisare i frutti salvifici del fatto che il Servo si mette al posto dei peccatori per portare su di se le conseguenze dei loro peccati. La figura profetica del Servo trova il suo compimento nella persona e nella Passione salvifica di Cristo.

7

Dobra nowina według Deutero-Izajasza (Iz 52,7-10)

75%

Lemański J.

Verbum Vitae

|

2002

|

vol. 2

49-64

PL

The message of Is 52,7-10 is determined by declaration made in v. 7bB: your God has begun his reign. This statement introduces reality which may be recognised and realized through peace, good and salvation, gifts offered to Gods chosen people (v. 7bA). The reason why it is possible and actually happens is because God comforts and redeems His people (v.9). The new kingship is so splendourous that even the ends of the earth can witness salvation of our Lord (v. 10b). Contents of this God Tidings is similar to what christians call Gospel of Jesus Christ (Rom 10,15). In this article the theological closeness between Is 52,7-10 and the proclamation of Jesus Christ is strongly emphasised.

8

Jezusowe głoszenie Słowa według trzeciego ewangelisty (Łk 4,18n.)

63%

Mielcarek K.

Verbum Vitae

|

2005

|

vol. 7

119-138

PL

The article portrays some exegetical and theological features of the text composed by Luke of two short quotations from lsaiah (58,6; 61,1a) Luke shaped it in order to show the figure of Jesus as anointed by the Holy Spirit God's Messenger whose mission is along those of ancient prophets. According to the author of the third gospel the prophecy of ls 61,1f is related to the event of baptism (see Lk 3,21-22), where Jesus was solemnly enthroned in his office ofmessianic messenger. By using the Old Testament promise Luke showed his will of highlighting a prophetic feature of Jesus' life with a strong accent on pneumatology. The character of Jesus' mission is not just spoken words. Jesus' proclamation of salvation works always on two complementary levels: words and deeds (see Ac 10,38). In the same way the third evangelist shows the Gospel spreading out in times o f church activity and in both cases a very important feature of proclamation is an assistanceofthe Holy Spirit (see Lk 4,18f; 5,17; 6,19; 8,46).

9

Rosa ożywiająca zmarłych (Iz 26,19) – próba lektury kontekstualnej

51%

Pikor W.

The Biblical Annals

|

2009

|

vol. 1

|

issue 1

89-101

EN

The author seeks to read the message of Is 26:19 through its context. First it is the literary context determined by the proposition of the oracles in Is 24-27. In their light one should seeks the identities of those who will be enlivened by „a dew of light”. Then it is the histori¬cal context that should be found in the experiences of the exiles who return from the Babylo¬nian captivity, and who tend tó reconstruct their national community. This context sheds light on the eschatological problems of this prophecy. Through the image of carnal resurrection it shows the just who come back to life.

10

Rosa ożywiająca zmarłych (Iz 26,19) – próba lektury kontekstualnej

51%

Pikor W.

Roczniki Biblijne

|

2009

|

vol. 1(56)

89-101

EN

The author seeks to read the message of Is 26:19 through its context. First it is the literary context determined by the proposition of the oracles in Is 24-27. In their light one should seeks the identities of those who will be enlivened by „a dew of light”. Then it is the histori¬cal context that should be found in the experiences of the exiles who return from the Babylo¬nian captivity, and who tend tó reconstruct their national community. This context sheds light on the eschatological problems of this prophecy. Through the image of carnal resurrection it shows the just who come back to life.

11

Jezus jako Sługa Jahwe w interpretacji Ewangelii św. Mateusza

51%

Bernach M.

Scriptura Sacra

|

2021

|

issue 25

139-208

EN

The context of the study was an attempt to compare the Old Testament term “Servant of Yahweh” with the image of Jesus in the Gospel of Matthew. Critical-literary and comparative methods were used. As a result of the research, it was found that the image of Jesus in the Gospel of Matthew correlates with the image of the Servant of Yahweh in the Book of Isaiah. The conclusions that were drawn are that Matthew was inspired by the Old Testament to describe Jesus in his Gospel.

PL

Kontekstem badań była próba porównania starotestamentalnego terminu „Sługa Jahwe” z obrazem Jezusa w Ewangelii św. Mateusza. Zastosowano metody: krytyczno-literacką oraz porównawczą. W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono, że obraz Jezusa zamieszczony w Ewangelii św. Mateusza koreluje z obrazem Sługi Jahwe w Księdze Izajasza. Wnioski, jakie zostały wyciągnięte, sprowadzają się do tego, że Mateusz inspirował się Starym Testamentem, aby opisać Jezusa w swojej Ewangelii.

12

The Dynamism of Salvation according to Isa 12:1-6

51%

Pikor W.

The Biblical Annals

|

2011

|

vol. 1

|

issue 1

39-56

PL

The song of praise in Isa 12 is a confession of faith in Yahweh. Trust arises from the recognition of the activity of God in the history of Israel. In the historical events Israel can still re-experience the might of God, especially in the exodus, through which God makes his name known to the world. The name of Yahweh is inextricably connected with Israel, which is confirmedby the title the 'Holy One of Israel'. The title underlines the vital self-offering of God, who is dwelling among His people in Zion. In this context, the 'springs of salvation' are the metaphor of the salvific action of God, who through his words calls the people to abandon fear and to lean exclusively on the strength of his person. The trust in the word of Yahweh permits Israel to 'draw from the springs of salvation'.

13

Izrael jako świadek Boga (Iz 43,8-13)

51%

Pikor W.

Verbum Vitae

|

2015

|

vol. 28

155-180

PL

Przedmiotem analizy jest tekst Iz 43,8-13, który stanowi ważny moment w procesie sądowym, który Jahwe prowadzi z obcymi narodami i czczonymi przez nich bogami. Proces stanowi o dynamice narracyjnej Deutero-Izjasza. Dochodzi do zwrotu akcji w toczącym się procesie – Izrael z pozycji świadka Jahwe sam staje się oskarżony o odrzucenie powołania do bycia świadkiem. Poszukiwanie przyczyn nieudanego świadectwa Izraela o Bogu łączy się z odczytaniem treści tego świadectwa. Bóg nie rezygnuje z objawienia się światu i swoim świadkiem czyni postać nazwaną Sługą Jahwe, który nie tylko doprowadzi świat do poznania prawdy o Bogu, ale również usprawiedliwi Izrael i inne narody, stając się „przymierzem ludu”.

EN

The subject of our analysis is an extract from the Book of Isaiah, 43:8-13, which represents a significant moment in a bilateral controversy (rîb) ordered by Yahveh against foreign nations and the gods they worship. The juridical controversy decides about powerful and dynamic narration in Deutero-Isaiah. There is an unexpected twist of action as the legal proceeding unfolds: Israel, once God’s witness, now becomes a nation accused of rejecting its primary vocation of being a witness. Our quest for the reasons behind Israel's failed testimony to God hinges on decoding the idealized content of that testimony. God does not renounce His revelation to the world but makes Yahveh’s Servant his witness. The Servant will not only lead the world to the truth about God but also justify Israel, as well as other nations, by forming a covenant with the people.

14

Hieronim ze Strydonu jako "vir trilinguis" na przykładzie komentarza do Iz 7,10-16

45%

Jóźwiak M. M.

Vox Patrum

|

2020

|

vol. 76

49-66

EN

The article concerns Commentaria in Isaiam 7:10-16 (cf. PL 24. 107 A-113 B), which was written by St. Jerome of Stridon. In this article, I was looking for an answer to the question of how St. Jerome interprets „The Emmanuel Prophecy”: whether in the literal or allegorical sense? The literal interpretation of Isa 7:10-16 refers to the prophecy of Hezekiah, who was to give birth to the wife of King Ahaz (cf. 2Sam 7:1), the author of Vulgate sees a typical sense in this passage. So Emmanuel is a prefiguration of Jesus Christ („Qui postea vocabitur Jesus, id est, "Salvator", eo quod universum hominum genus salvaturus sit, nunc a te Emmanuelis appelletur vocabulo”; PL 24, 111 C). In my opinion, Commentaria in Isaiam 7:10-16 undoubtedly its value is interesting for researchers dealing with Ancient translations of the Bible, because St. Jerome – vir trilinguis (cf. Apologia adversus libros Rufini 3, 6, PL 23, 462A) who writes in Latin and uses Greek and Hebrew quite well, he copes with the criticism of the text by juxtaposing with the original Bible text the ancient translations available to him (LXX, Aquila, Symmachus and Theodotion).

PL

Św. Hieronim ze Strydonu, nazywany princeps exegetarum, utrwalił się w pamięci potomnych ogromną ilością dzieł. Najważniejszym dziełem i celem życia Hieronima była praca nad Pismem Świętym. Zabłysnął on również objaśniając Pismo Święte. Stworzył wiele komentarzy biblijnych zarówno dla ksiąg Starego, jak i Nowego Testamentu. W niniejszym artykule pochyliliśmy się nad Hieronimowym komentarzem do Iz 7,10-16 (Commentaria in Isaiam, PL 24, 107 A-113 B) poszukując odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób Strydończyk interpretuje „Proroctwo o Emmanuelu”. Czy ów starożytny biblista interpretację mesjańską tego proroctwa wyjaśnia w sensie dosłownym i odnosi ją do Ezechiasza, którego miała porodzić żona króla Achaza, co miałoby być znakiem trwałości dynastii Dawidowej (por. 2Sm 7,1nn.), czy może Hieronim dopatruje się tutaj sensu typicznego i odnosi ów passus do Chrystusa? Podjęliśmy także próbę ukazania na wybranych fragmentach, w jaki sposób Hieronim – vir trilinguis, piszący po łacinie, a posługujący się dość dobrze greką i hebrajskim, radzi sobie z krytyką tekstu zestawiając z oryginalnym tekstem Biblii dostępne mu starożytne przekłady Iz 7,10-16. Fragmenty z Hieronimowego dzieła podaliśmy w tłumaczeniu własnym.

Refine search results

Geneza Księgi Izajasza 1-39

„Sulle palme ti ho scolpito…”... L’uso di Isaia 49,16a nel 2 Baruch 4,2

Los słowa Bożego w sercach słuchaczy (Iz 6,1-13)

Myśl religijna i teologiczna Księgi Izajasza

Duch udzielony mesjaszowi w Księdze Izajasza

Cierpienia "sługi Boga" typem zbawczej Pasji Chrystusa

Dobra nowina według Deutero-Izajasza (Iz 52,7-10)

Jezusowe głoszenie Słowa według trzeciego ewangelisty (Łk 4,18n.)

Rosa ożywiająca zmarłych (Iz 26,19) – próba lektury kontekstualnej

Rosa ożywiająca zmarłych (Iz 26,19) – próba lektury kontekstualnej

Jezus jako Sługa Jahwe w interpretacji Ewangelii św. Mateusza

The Dynamism of Salvation according to Isa 12:1-6

Izrael jako świadek Boga (Iz 43,8-13)

Hieronim ze Strydonu jako "vir trilinguis" na przykładzie komentarza do Iz 7,10-16