Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 14

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  Leo Strauss
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Leo Strauss on Religion as the Fundamental Alternative to Philosophy

100%
Wood W.
Roczniki Filozoficzne
|
2023
|
vol. 71
|
issue 2
289-311
PL
Leo Strauss jest autorem znanej tezy o istnieniu nierozwiązywalnego konfliktu między filozofią a „objawieniem”, tj. monoteistyczną religią objawioną. Filozof jako filozof nie może być osobą wierzącą, zaś osoba wierząca jako wierząca nie może być filozofem. Mniej znane jest natomiast to, że myśl Straussa o religii jako podstawowej alternatywie dla filozofii podąża dwiema rozbieżnymi torami. Pierwszy z nich podkreśla wyjątkowe znaczenie religii objawionej, podczas gdy drugi kładzie nacisk na konflikt między filozofią a tym, co nazywa on „religią w ogóle”. Czasami Strauss sugeruje, że objawienie stanowi szczególne „wyzwanie” dla filozofii i filozof musi podważyć samą możliwość objawienia, aby uzasadnić prawomocność filozofii. Czasami jednak sugeruje on, że objawienie jest po prostu jedną z religii, nie różniącą się w swej istocie np. od starożytnego politeizmu i w związku z tym nie stanowi, jak się wydaje, szczególnego „wyzwania”. Twierdzę, że Straussowi ostatecznie nie udaje się pogodzić tych dwóch wątków i że to niepowodzenie jest związane zarówno z napięciami wewnątrz jego pozytywnej koncepcji samej filozofii jako drogi pośredniej między dogmatyzmem a sceptycyzmem, jak i z tym, że przesądza on z góry sprawę, zakładając bez uzasadnienia, że z „samej idei objawienia” wynika w sposób konieczny, iż nie da się jej zharmonizować z filozofią.
EN
Leo Strauss is well known for his thesis that there is an irreconcilable conflict between philosophy and “revelation,” i.e. monotheistic revealed religion, which cannot be harmonized. The philosopher qua philosopher cannot be a believer, while the believer qua believer cannot be a philosopher. However, it is less widely recognized that Strauss’ thought about religion as the fundamental alternative to philosophy follows two divergent trajectories. The first emphasizes the unique importance of revealed religion, while the other emphasizes the conflict between philosophy and what he calls “religion in general.” Sometimes, Strauss suggests that revelation poses a unique “challenge” to philosophy, such that the philosopher must refute the mere possibility of revelation in order to justify the legitimacy of philosophy itself. Sometimes, however, he suggests rather that revelation is a religion like any other, not essentially different from e.g. ancient polytheism, which would seem therefore to pose no unique “challenge.” I argue that Strauss ultimately fails to reconcile these two strands of this thought and that this failure is related both to tensions internal to his positive conception of philosophy itself as a middle path between dogmatism and skepticism and to the fact that he begs the question by assuming, rather than proving, that it follows necessarily from “the very idea of revelation” that it cannot be harmonized with philosophy.
2

Problemy Weberowskich nauk społecznych w ujęciu Leo Straussa

94%
Pająk M.
Wrocławskie Studia Politologiczne
|
2015
|
vol. 19
113 - 125
EN
The paper is an analysis of Weberian social science from the perspective of Leo Strauss. It consists of the critical presentation of Max Weber’s ideas, his epistemological views and understanding of the relation between ethics and social science. Strauss points at the difficulties in Weber’s thought, especially those concerning value-neutrality and historical understanding. It is an outline of Strauss’s diagnosis.
3
Publication available in full text mode
Content available

Leo Strauss's “An Epilogue”: Political Science as Political Philosophy

94%
Jokubaitis A.
Teoria Polityki
|
2021
|
vol. 5
193-203
EN
Leo Strauss‘s article “An Epilogue” is made up of many different critical arguments about political science. The guiding principles of these arguments are not revealed clearly enough. One can even get the impression that “An Epilogue” is an unfinished article. Only after finding the guiding principles we can understand the Strauss‘s critique. He emphasized the difference between the philosophical and scientific approach to politics. “An Epilogue” shows that he understood political science as philosophy.
4

Carl Schmitt i Leo Strauss wobec pozytywizmu prawniczego

94%
Maciejewski M.
Studia nad Autorytaryzmem i Totalitaryzmem
|
2016
|
vol. 38
|
issue 3
117-131
EN
The article reviews a monograph autored by Łukasz Święcicki. The book is devoted to the critiques of legal positivism which were put forward by two German conservative thinkers, i.e. a lawyer Carl Schmitt and a philosopher Leo Strauss. The said critique is presented on the backround of the accomplishments of Polish scholarly analyses of Germany, with particular attention being paid to the research on German political and legal thought. The author of the article — referencing the contents of Święcicki’s work — discusses the main premises and assumptions of the relevant criticism. While evaluating legal positivism, both Schmitt and Strauss reached similar conclusions even though their personal philosophical positions were vastly different. They both considered the paradigm of legal positivism as an example of modernity in reflection upon law which naturally clashed with the conservative understanding of legal questions.
5
Publication available in full text mode
Content available

Filozofi a polityczna jako powrót do naturalnej perspektywy pojmowania spraw politycznych – koncepcja Leo Straussa

84%
Pająk M.
Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne
|
2016
|
vol. 49
7-21
EN
The paper is an analysis of Leo Strauss’s approach to political philosophy seen as a return to natural and common sense understanding of political matters. It focuses on such Straussian categories as political life, philosophy, and nature. Strauss points at difficulties in scientific understanding of “the political” and problems with the relation between science and ethics. Political philosophy is an attempt to rediscover the natural and common sense perspective of the political life. This paper is an outline of Strauss’s diagnosis.
PL
Artykuł analizuje podejście Leo Straussa do filozofii politycznej rozumianej jako powrót do naturalnego i zdroworozsądkowego pojmowania spraw politycznych. Koncentruje się na takich Straussowskich kategoriach jak życie polityczne, filozofia i natura. Strauss zwraca uwagę na trudności związane z naukowym rozumieniem „tego, co polityczne” i problemy dotyczące relacji nauki i etyki. Filozofia polityczna jest próbą ponownego odkrycia naturalnej i zdroworozsądkowej perspektywy życia politycznego. Niniejszy tekst jest zarysem Straussowskiej diagnozy.
6
Content available remote

(Re)konstrukcja tradycji Sokratejskiej a poszukiwanie zdrowego rozsądku w naukach politycznych

84%
Armada P.
Stan Rzeczy
|
2012
|
issue 2(3)
89-115
PL
Artykuł służy rozjaśnieniu relacji pomiędzy poszukiwaniem zdrowego rozsądku w naukach politycznych czy społecznych a szeroko oddziałującą ideą (re)konstrukcji tradycji Sokratejskiej, czyli powrotu do klasycznej filozofii politycznej. Pełne zrozumienie tej relacji zależy od podjęcia kilku kroków: po pierwsze, należy rozważyć tło wskazanej idei mieszczące się w powojennym amerykańskim dyskursie akademickim; po drugie, przyjrzeć się dwóm krytykom dominującego w nim nastawienia pióra Isaiaha Berlina i Leo Straussa; po trzecie, uchwycić szczególne znaczenie tudzież powab intelektualny wizji Straussa; po czwarte, zwrócić uwagę na zapoznany problem religijnego bądź teologicznego wymiaru oglądu zdroworozsądkowego; po piąte, stawić czoło jako takiej kwestii filozofii Sokratejskiej oraz temu, w jaki sposób Strauss i jego uczniowie rozwiązują tę kwestię. Omawiany artykuł stanowi jedynie bardzo zwięzły szkic powyższych zagadnień.
EN
The article examines the relation between the quest for common sense in the realm of political or social science and an influential idea of reconstruction of the Socratic tradition, i.e. recovery of the classical political philosophy. The following steps should be taken in order wholly to understand the matter: first, we must consider the prevalent attitude of the political or social scientists in the post-war American academic discourse that formed the background of the idea; second, the comparison of the two fruitful critiques of that attitude, by Isaiah Berlin and Leo Strauss respectively, is helpful; third, the particular importance as well as enduring intellectual lure of the Straussian view must be grasped; fourth, we should notice the problem of a putative religious or theological dimension of the commonsensical view that has been lost from consideration for even a couple of centuries; fifth, we must face the very question of the Socratic philosophy and the way Strauss and his disciples has possibly come to the answer. The article can be seen as only a very brief sketch of those issues.
7
Content available remote

Między problemem teologiczno-politycznym a wiarą politologa. Kilka uwag o szkole Straussowskiej

84%
Armada P.
Stan Rzeczy
|
2012
|
issue 1(2)
84-111
PL
Artykuł ten omawia niektóre zasadnicze rysy tzw. szkoły Straussowskiej w kontekście głębokiej spuścizny intelektualnej jej założyciela. Leo Strauss był w latach 30. uchodźcą z nazistowskich Niemiec i następnie osiadł w USA, gdzie zyskał sławę jako wybitny nauczyciel w dziedzinie nauk politycznych, zwłaszcza na University of Chicago. Choć zajmował się głównie nadzwyczaj złożonym zagadnieniem relacji między filozofią a prawem, tj. życiem w pełni oddanym poszukiwaniu mądrości z jednej strony i życiem politycznym opartym na autorytecie religijnym z drugiej, przez co był raczej nierozumiany przez swych akademickich kolegów, zdobył niemal bezgraniczne uwielbienie swoich studentów. Wyłonienie się szkoły Straussowskiej jawi się jako rezultat rozmyślnego działania Straussa, który chciał ugruntować pewnego rodzaju dostęp do rdzenia własnej myśli. Wziąwszy pod rozwagę poważne zróżnicowanie w łonie szkoły Straussowskiej, należy zastanowić się nad tym, w jakiej mierze uczniowie Straussa zdołali sprostać intelektualnemu wyzwaniu swego mistrza.
EN
The article examines some basic tenets of the so-called Straussian school in the context of the profound intellectual legacy of its founder. Leo Strauss had fled from Nazi Germany in the 1930. and after being naturalized in the US he emerged as an outstanding teacher in political science, especially at the University of Chicago. While he was mainly concerned with the most complicated issue of the relation between philosophy and Law, i.e. the life entirely devoted to the search for wisdom on the one hand and the political life thoroughly based on the religious authority on the other hand, and thus hardly understood by his fellow scholars, he gained an almost unlimited admiration from his students. The emergence of the Straussian school appears to be a result of a deliberate action of Strauss who wanted to establish a way of access to the core of his thinking. Having taken into consideration how seriously is the Straussian school differentiated, we should reflect upon a degree to which the pupils of Strauss have managed to live up to the intellectual challenge posed by their master.
8
Publication available in full text mode
Content available

Rola intelektualistów w polis. Rozważania o Hieronie Ksenofonta

83%
Wonicki R.
ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal
|
2022
|
vol. 12
|
issue 1
27-40
EN
The role of intellectuals in polis. Reflections on Xenophon’s Hiéron: It is well known, although the 20th century has showed it probably in the most visible way, that intellectuals would often like to make a moral influence on politicians and politics. Their eternal dream of enlightened government turns them to the delusion of their own agency in influencing politicians. Following such an illusion as Mark Lilla shows leads them in many cases to support a tyrannical regime. The problem of intellectual engagement and interaction with the authorities is not of course new. We could also observe and analyze it just going back to the Greek roots. In the article I would like to outline the relationship between Xenophon’s life and his reflections as a philosopher on power that he included in Hieron. I also refer these considerations to the present day in reference to Leo Strauss’ interpretation of Xenophon’s ideas about tyranny. Such comparison could be still today instructive for us how problematic is the role of those who, communing with the ideas of beauty, good and justice, want to transfer them to the sphere of the political community. It is this junction of ethics and politics that I would like to address in my considerations, trying to compare Plato with Xenophon and indicate several possible interpretations of the philosopher’s relationship to politics and power.
9
Publication available in full text mode
Content available

Czym jest, a czym być może, filozofia polityki?

83%
Tyszka K.
Studia Politologiczne
|
2009
|
vol. 13
119-141
EN
The problem of political philosophy is usually widely discussed in the historical context. However, little is known about other approaches toward this issue. The influence of philosophy on politics and vice versa is undoubted. What is political philosophy? What can it be? Is it satisfying? These are the questions one must ask when discussing such a complicated topic. Unfortunately, there are no precise answers to any of the most important queries. It seems that the only possible solution is to consider political philosophy according to different standpoints and perspectives. The Author emphasizes the specific relations between political philosophy and philosophy as such. These relations seem quite problematic in the context of modern discourse and its aporetic character. Moreover, the questions of definition and the meaning of words as well as the understanding of attitudes towards the philosophical tradition, compel us to reconsider our notion of political philosophy. Investigating the alleged role and aim (or aims) of political philosophy, the case of Leo Strauss’ thought is stated as an example of a suggested solution to its crisis caused by postmodern nihilism and relativism. Although the main statement is clear: a return to the classical understanding of political philosophy as an attempt to overcome those problems – the whole thesis is sufficiently controversial. On the other hand, the social expectations from political philosophy unavoidably bring the question of the philosopher’s activity within a state. Facing the position of the death of traditional metaphysics as well as being deprived of certainty in the light of modern science, a philosopher has to defend the case of philosophy. Of course that is if one assumes that the position of so-called philosopher is necessary at all. Instead of conclusion, the Author asks the fundamental question whether political philosophy would find its proper place among modern social sciences.
10

Krytyka nierzeczywistości w konserwatyzmie Carla Schmitta i Leo Straussa

83%
Święcicki Ł.
Studia nad Autorytaryzmem i Totalitaryzmem
|
2015
|
vol. 37
|
issue 2
29 - 44
EN
In this article I have tried to demonstrate that in both conservative thinkers one may find a belief in the unreal nature of today’s world which is either a realized utopia or utopia being realized. It is a world in which the situation of clarity about the most important issues is avoided, fundamental questions are repealed and the choice between the essential objectives of life is challenged. Relying on several early and late lesser-known or unknown works of both thinkers I present the specifics of their conservative criticism of unreality.
11

Wiara i rozum. Spór o status teologii politycznej u L. Straussa i E. Voegelina

83%
Piekarski R. M.
Pieniądze i Więź
|
2013
|
vol. 16
|
issue 1(58)
7-13
EN
In the 50s of the twentieth century Leo Strauss and Eric Voegelin conducted an important dispute concerning the status of myth and the relationship of philosophy to theology. As they both remained creative within the broader political philosophy, their argument took the form of discussion on the status of political theology. This discussion seems to be even more interesting as it invokes the controversial position of political theology in the writings of Thomas Hobbes and his followers. In his article the author summarizes both the arguments of overt and directly guided polemics (among others correspondence in the years 1934 to 1964) of both authors, and reconstructs at least the most important evidence of their positions in this dispute. The author wishes also to respond to the subject matter of this dispute, and therefore the relation of philosophy to theology and the relationship between political theology and political philosophy, with reference to recent studies, among others of Merio Scattola and Jacob Taubes, were discussed.
12
Publication available in full text mode
Content available

Dwa indywidualizmy. Myśl Tomasza Hobbesa w świetle interpretacji Leo Straussa i Michaela Oakeshotta

83%
Engelking W.
Społeczeństwo. Edukacja. Język
|
2020
|
vol. 10
PL
DOI: 10.19251/sej/2019.10(3)Abstrakt Tomasz Hobbes jest jednym z tych filozofów, których myśl wyprzedzała swój czas i musiała czekać kilka wieków, by zo­stać docenioną. Uznanie za kluczowe dla europejskiej filozofii politycznej przyszło dla dzieła autora Lewiatana w XX w., na fali rozczarowania idealistyczną filo­zofią niemiecką. Narodziły się wówczas dwa nurty badań nad Hobbesem. Przed­stawiciele pierwszego – z Carlem Schmit­tem na czele – uważali, iż Hobbesa należy uznać za twórcę absolutystycznego myśle­nia o polityce. Przedstawiciele drugiego, opisywani w tekście Leo Strauss i Micha­el Oakeshott – za twórcę myślenia libe­ralnego. Strauss i Oakeshott inaczej jed­nak do takiej konkluzji w swoich pracach o Oakeshocie dochodzili. Strauss – po­przez analizę kwestii heroizmu w myśleniu Hobbesa; Oakeshott – poprzez położenie nacisku na hobbesowską filozofię języka. W artykule autor przedstawia zbieżności i różnice pomiędzy podejściami Straussa i Oakeshotta, wskazując na liberalny rdzeń myśli Hobbesa, uwidoczniony w jego in­terpretacjach autorstwa dwóch filozofów.Słowa kluczowe Thomas Hobbes, Michael Oake­shott, Leo Strauss, indywidualizm, libe­ralizm
13
Publication available in full text mode
Content available

The Antagonism between Secular Elites and Refugees in the context of “Theological-Political Predicament”: The Case of Turkey

67%
Günsoy F., Turowski M.
Multicultural Studies
|
2017
|
issue 2
57-69
PL
Obecność uchodźców syryjskich w czteromilionowej populacji Turcji skłoniła działaczy lewicy/ sekularystów/kemalistów do skoncentrowania się wokół dyskursu mówiącego o tym, że „staliśmy się obywatelami drugiej kategorii w naszej własnej ojczyźnie”. Uchodźcy oferujący swym gospodarzom możliwość wyeksponowania tureckiej gościnności wobec niewinnych ludzi, którym udało się uciec przed wojną, i którzy z tego samego powodu narażeni są na upokorzenie, zostali zinstrumentalizowani jako „zdarzenie” (Badiou) lub „wyjątek” (Schmitt) celem przekształcenia istniejącego status quo na arenie politycznej przez całe polityczne spektrum. W niniejszym artykule argumentujemy, że uchodźcy stanowią podstawowe źródło niepewności w procesie „normalizacji (i normizacji) wyjątku” poprzez rozmycie granic lub poszerzenie zakresu postrzegania zagrożenia w kontekście przyjaciel-wróg. Jednocześnie wykorzystuje się ich jako broń uzasadniającą interwencje władz, które przekształcają obecny kryzys w sytuację permanentną. W przypadku Turcji determinantem zarówno antagonizmu, jak i przyjaźni wobec syryjskich uchodźców jest ich tożsamość, która jest tożsamością arabskich muzułmanów. W tym kontekście będziemy argumentować, że niechęć kręgów sekularystów/kemalistów wobec syryjskich uchodźców można traktować jako przykład odwiecznego problemu w świetle konceptu „teologiczno-politycznego problemu” Straussa.
EN
The presence of Syrian refugees within the 4-million population in Turkey has led the left/secularist/ Kemalist wingers to be interlocked around the discourse that “we are turned into second class citizens in our own homeland”. The refugees who offer to their hosts the opportunity to expose the Turkish hospitality towards innocent people who escaped the war and due to the same reason are treated as the object of humiliation have been instrumentalized as an event (Badiou) or an ecxeption (Schmitt) to transform the given in the political arena by the entire political spectrum. In this paper, we argue that the refugees serve as the founding uncertainty within the process of “normalization (and normization) of the exception” through non-spatialization or broadening of the perception of threat in accordance with friend-enemy distinction. At the same time, they are used as a weapon that makes legitimate interventions by the sovereign who converts the current crisis into a permanent situation. In the case of Turkey, the determinant in both the antagonism and the friendship towards Syrian refugees is their identity based on a property of being Arabian Muslims. In this framework, we will argue that the resentments towards Syrian refugees by secularist/Kemalist circles can be treated as an example of the eternal problem in the context of Straussian concept of the “theological-political predicament”.
14

From “The Kingdom of Darkness” to “the Pit Beneath the Cave”: Leo Strauss’s Critique of “Steady Progress” and the Contemporary Ideal of Sustainable Development

60%
Untea I.
Dialogue and Universalism
|
2015
|
issue 2
269-280
EN
In the Persecution and the Art of Writing (1952) Leo Strauss criticized the replace-ment of philosophical enquiry in youth education with history of philosophy and of philosophers with specialists in certain scientific fields. Contemporary calls for a “glob-al social contract” (Philippe Moreau Defarges, 2010) emphasize the need of reforming international institutions and the importance of a youth education “for” sustainable development (UNESCO Decade of Education for Sustainable Development 2005–2014). Philosophical voices decry the ever-growing importance of institutions at the expense of individual freedom of expression and action. The article explores common points and differences between our ideal of sustainable development and the Straussian ideal of creative philosophical thought.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.