This paper considers three accounts of the relationship between personal immortality and materialism. In particular, the pagan mortalism of the Epicureans is compared with the Christian mortalism of Thomas Hobbes and John Locke. It is argued 1) that there are significant similarities between these views, 2) that Locke and Hobbes were, to some extent, influenced by the Epicureans, and 3) that the relation between (im)mortality and (im)materialism is not as straightforward as is commonly supposed.
Can our caring about truth be rooted in "relaxed" naturalism? I argue that it cannot. In order to care about truth we need the universe to be capable of providing non-adventitious good, which relaxed naturalism cannot do. I use Michael Lynch's work as a springboard to showing this claim.
Chociaż Ernsta Blocha uważa się często za filozofa abstrakcyjnej i estetycznie pojmowanej nadziei, jego koncepcja konkretnej utopii opiera się na oryginalnej,żywiołowej i materialistycznej ontologii. Wbrew licznym krytykom, artykuł ten wyjaśnia i broni materializm Blocha jako ostatecznie zgodny z projektem Marksowskim. W pierwszej części artykułu materializm Marksa zostaje osadzony w kontekście Lewicy Heglowskiej, a w szczególności Feuerbachowskiego konkretnego ujęcia ludzkiej sprawczości i społecznej emancypacji w naturalistycznych ramach. Dwie kolejne części przedstawiają „Lewicowo-Arystotelejską” koncepcję materii oraz „materializm spotkania” Louisa Althussera jako radykalne, choć taktycznie odmienne wariacje na ten temat.
EN
Although Ernst Bloch is often understood as an abstract, aesthetic philosopher of hope, his doctrine of concrete utopia is underpinned by an idiosyncratic, vital materialist ontology. Against many of Bloch’s critics, this article explains and defends his materialism as compatible with Marx’s project. It first situates the early Marx’s materialism in the generally Left Hegelian and more specifically Feuerbachian context of articulating a concrete account of human agency and social emancipation within a naturalistic framework. Two subsequent sections offer Bloch’s “Left Aristotelian” approach to matter and the later Louis Althusser’s “aleatory” materialism, respectively, as radical and tactically different variations on this theme.
This text is an attempt to conduct a historical-materialist analysis oftheological, political, and scientific concepts (e.g.,katechon, multitude and vacuum).Such studies carried out in detail on the discussions between Spinoza, Hobbesand Boyle held on the verge of the modern era are to show the crucial theoreticalconclusions fraught with consequences. It presents the shaping of the bourgeoisvision of science, theology, and the birth of the modern concept of private propertyon the one hand, and on the other - the forming of the first universalist classstruggles conducted both at the level of theology, politics, and the methodologyof science. A better understanding of these struggles and disputes, as well asa clarification of the specific stance taken by Spinoza in this conflict, shed newlight on the crisis described and diagnosed within the autonomist theories ofNegri, Hardt and Virno.
PL
Tekst stanowi próbę historyczno-materialistycznej analizy pojęć teologicznych, politycznych i naukowych (na przykład katechon, wielość czy próżnia). Takie badania, szczegółowo przeprowadzone na toczonych u progu nowoczesności dyskusjach między Spinozą, Hobbesem a także Boylem, mają pokazać kluczowe i brzemienne w konsekwencje teoretyczne rozstrzygnięcia. Pokazuje z jednej strony ukształtowanie się mieszczańskiej wizji nauki, teologii czy narodziny nowoczesnego pojęcia własności prywatnej, z drugiej formowanie pierwszych uniwersalistycznych walk klasowych prowadzonych tak na poziomie teologii jak i polityki oraz metodologii nauk. Lepsze zrozumienie tych walk i sporów a także wyjaśnienie specyficznego miejsca jakie zajmuje w nich Spinoza rzuca nowe światło na kryzys opisywany i diagnozowany w ramach autonomistycznych teorii Negriego, Hardta czy Virno.
This article touches mostly on two points: the relationship between faith, reason, and science (1) and John Paul II's explanation of the growth of secularization (2) as a very important context of the transmission of the Christian faith today. 1. Faith and reason need each other and support each other. Christian faith is not a natural product of human reason and always provokes reason to open itself and to see much more than reason alone can see. Genuine science is not in conflict with Catholic Christianity. Science, which came to exist thanks to Judeo-Christian Revelation, is a different order of knowledge that has its own built-in logic and dignity. Science wants to know better the material side of nature, while faith is a personal and active answer to God's Revelation which was fulfilled in Jesus Christ. Its credibility has many reasons. Some of them are confirmed by scientists investigating nature but more of them are the subject of Fundamental Theology which is a successor of Apologetics. The Catholic Church owes very much to science and scientists and honors their genius. Good science makes many peoples' lives better: medical care, the production of more food, the confirmation of the authenticity of The Shroud of Turin, the confirmation of medical miracles are all products of good science. 2. John Paul II was aware of a phenomenon of growing secularization, especially in the western world. He knew that this phenomenon is explained by some people as proof of the fact that Christian faith is going to end. According to him, secularization seems to grow only in the western world and is a proof of its cultural and ethical crisis. This is the crisis of man, of vision, and the vocation of men. This culture needs repairs, needs a new spirit, a new certain hope to be able to survive. It might be given by the Christian faith which offers a full meaning of human life and answers all existential questions.
PL
Ten artykuł, mający na celu udzielenie syntetycznej odpowiedzi na postawiony problem, złożony jest głównie z dwóch części: relacji między wiarą, rozumem i nauką (1) oraz św. Jana Pawła II interpretacji zjawiska rosnącej sekularyzacji (2). Obydwa te zagadnienia są istotne dla przekazu wiary chrześcijańskiej w czasach współczesnych i ukazywania jej wiarygodności. Nierzadko bowiem chrześcijanie spotykają się ze stwierdzeniem, że od początku nowożytności rozum i nauka skutecznie zakwestionowały prawdziwość wiary dając początek nowej epoce, czego skutkiem jest rosnąca dziś sekularyzacja i zjawiska w rodzaju tzw. nowego ateizmu. 1. W świetle wypowiedzi Magisterium Kościoła oraz teologów wiara chrześcijańska i rozum nie tylko potrzebują się wzajemnie oraz wspomagają, lecz także od początku istnienia chrześcijaństwa były ze sobą ściśle związane. Wiara chrześcijańska nie jest wytworem ludzkiego rozumu i zawsze prowokuje go do poznania rzeczywistości, do których sam nie jest w stanie dotrzeć. Właściwie rozumiana i uprawiana nauka (jako science, czyli nauki przyrodnicze) nie wchodzi w konflikt z chrześcijaństwem katolickim. Nauka, która notabene nie mogłaby powstać bez Objawienia judeochrześcijańskiego, jest innym od wiary rodzajem poznania, posiadającym uzasadnioną metodologię. Dąży do poznania materialnej, empirycznej strony rzeczywistości, podczas gdy wiara jest angażującą całą ludzką osobę odpowiedzią na Boże Objawienie, którego pełnia dokonała się w Jezusie Chrystusie. Wiarygodność tego Objawienia posiada liczne racje i argumenty. Na niektóre wskazują naukowcy badając przyrodę, lecz o liczniejszych traktuje teologia fundamentalna będąca sukcesorką apologetyki. Ogromny wkład w jej rozwój wniósł ks. prof. dr hab. Marian Rusecki (1942-2012) – współtwórca lubelskiej szkoły teologii fundamentalnej. Kościół katolicki o nauce i naukowcach wypowiada się bardzo pozytywnie, dostrzegając ich geniusz. Nauka szanująca godność oraz dobro człowieka uczyniła i czyni bardzo wiele dla poprawy jakości ludzkiego życia; wystarczy pomyśleć o opiece medycznej i produkcji żywności. Kościół wiele zawdzięcza też naukowcom biorącym udział w rozpoznawaniu cudów czy badaniach nad Całunem Turyńskim. 2. Bł. Jan Paweł II był świadomy wzrastającej obecnie sekularyzacji, zwłaszcza w świecie zachodnim, oraz tego, że ten fenomen jest przez niektórych interpretowany jako dowód na zanikanie chrześcijaństwa, jego „przeżycie się” czy wprost niewiarygodność. Według Papieża sekularyzacja jest znakiem kulturowego i moralnego kryzysu cywilizacji zachodniej. Jest to kryzys antropologiczny, kryzys człowieka, jego rozumienia, pojmowania jego natury, egzystencji i powołania. Kultura dotknięta tym kryzysem potrzebuje odnowy i nowej nadziei, by w ogóle przetrwała. Według Jana Pawła II źródłem odnowy może być wiara chrześcijańska, która oferuje pełną, objawioną wizję człowieka oraz odpowiada na wszystkie pytania i niepokoje egzystencjalne.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.