Search results

1

Zespół obiciowych aksamitów wzorzystych z pałacu w Wilanowie - problemy konserwatorskie

100%

Żukowska M.

Ochrona Zabytków

|

1988

|

issue 1

52-55

EN

A set of patterned velvets covering the walls in 5 rooms of the oldest part of the Palace in Wilanow is one of the most valuable examples of representative decoration of baroque interiors. Textiles of this kind were made in Genoa, Venice, Florence. Milan, Ferrara, Rome and Naples. The provenance of Wlanow fabrics has not as yet been established. They were installed in the thirties of the 18th century by Mary Sophie Denhof, (later Czartoryska), daughter of Elisabeth Sieniawska, the first owner of Wilanow after the Sobieskis. Since their installation in 1955, the fabrics were never taken off the walls. A natural result of many-years use and effect of unfavourable conditions was their serious damage at the time when the Palace was taken over by the state. In 195562 the velvets were subjected to thorough conservation by a Warsaw branch office of the Ateliers for Monuments’ Conservation. Conservation work consisted in the following procedure: taking the velvets off the walls together with stretchers, cleaning with distilled water, disinfection with thymol and making of two kinds of a protective net: — in most damaged places a thick net was woven with a needle and thread, put on the face of the cloth and fastened to the original only on borders of a damaged part, — in less damaged places both wefts and warps were intercepted with 3 mm stitches in order to consolidate impaired parts. Even today the conservation work carried out evokes admiration of both professionals and visitors. Unfortunately, due to an intensive use of the Palace in the following 24 years, enormous number of visiting people, less effectively operating air-conditioning equipment, the condition of the fabrics worsened markedly. At present the surface of the fabrics is much dusted and new damages can be seen. During numerous consultations all specialists — conservators have unanimously recognized the need for cleaning and further conservation. The conservation of all upholstery would be an enormous and long undertaking. In the face of noticeable shortage of conservators of fabrics this is a serious problem which has to be solved without any further delay.

2

WSPOMNIENIE O DR. WOJCIECHU FIJAŁKOWSKIM

88%

Paprocka-Gajek J.

Muzealnictwo

|

2014

|

vol. 55

249-254

EN

After mourning ceremonies at the St. Anne’s Church in Wilanów, Wojciech Fijałkowski, PhD was laid to rest at the local cemetery on Monday, April 14, 2014. We lost a person who had dedicated his heart and professional life to Wilanów Palace and Warsaw for 60 years. W. Fijałkowski was born on July 4, 1927 in Żychlin. His professional life started at the National Museum in 1948. Delegated to Wilanów Palace by prof. Lorentz in April 1954, he was entrusted with the task of full restoration and opening of a museum. In the years 1955–1964 he was responsible for supervising the regeneration of the historic palace and garden. He retired in 1991. During his entire professional career Wojciech Fijałkowski was a devoted social activist. He participated in the activities of Social Fund for the Rebuilding of the Capital [Społeczny Fundusz Odbudowy Stolicy], Investment Commission of the Warsaw SFOS Committee [Komisja Inwestycyjna Komitetu Warszawskiego SFOS], Warsaw Society of Friends of Fine Arts, National Board of Museum Employees and Restorers of Monuments [Krajowa Komisja Pracowników Muzeów i Konserwacji Zabytków] by the Main Board of Trade Unions of Culture and Art Employees [Zarząd Główny Związku Zawodowego Pracowników Kultury i Sztuki], Society of Friends of Warsaw [Towarzystwo Przyjaciół Warszawy], Society for Heritage Protection [Komisja Ochrony Zabytków]. He was the Secretary of Culture Council by the President of the Republic of Poland and a member of the Council for Warsaw Development Program “Warsaw of the 21st Century”, President of the Main Board of the Society for the Preservation of Historical Monuments, Vice-President of the Social Committee for Erection of Józef Piłsudski Monument in Warsaw, Vice-President of the Social Committee for the Preservation of Old Powązki, President of the Committee for Erection of Juliusz Słowacki Monument in Warsaw. He was the expert of the Ministry of Culture in the field of regeneration of historical architectural ensembles, organizer of European Heritage Days in Warsaw, associate of the Natolin European Centre, member of the Association of Monument Conservators,honorary member of the Association France-Poland, and member of the Polish National Committees of ICOM and ICOMOS. For years he was the editor-in-chief of the journal „Ochrona Zabytków” [“Protection of Monuments”], member of the Editorial Board of „Studia Wilanowskie” [“Wilanów Studies”], „Spotkania z Zabytkami” [“Meetings with Monuments”], academic supervisor of the articles series „Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami” [“The Library of the Society for the Preservation of Historical Monuments”], author of texts in the magazine „Wierzyć życiem” [“Belive with life”].

PL

W poniedziałek 14 kwietnia 2014 r. w kościele św. Anny w Wilanowie odbyły się uroczystości żałobne, a na miejscowym cmentarzu pochowany został dr Wojciech Fijałkowski. Pożegnaliśmy człowieka, który przez 60 lat, jak nikt inny związany był sercem i pracą z pałacem w Wilanowie i Warszawą. W. Fijałkowski urodził się w 4 lipca 1927 r. w Żychlinie. Pracę zawodową rozpoczął w 1948 w strukturze Muzeum Narodowego. W kwietniu 1954 r. wydelegowany został przez prof. Lorentza do Pałacu w Wilanowie, w celu jego pełnej odbudowy i zorganizowania tam muzeum. W latach 1955–1964 powierzono mu nadzór nad rewaloryzacją zabytkowego espołu pałacowo-ogrodowego, w roku 1991 przeszedł na zasłużoną emeryturę. Przez cały okres działalności zawodowej Wojciech Fijałkowski był niestrudzonym działaczem społecznym. Brał udział w pracach Społecznego Funduszu Odbudowy Stolicy, Komisji Inwestycyjnej Komitetu Warszawskiego SFOS, Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Warszawie, Krajowej Komisji Pracowników Muzeów i Konserwacji Zabytków przy Zarządzie Głównym Związku Zawodowego Pracowników Kultury i Sztuki, Towarzystwie Przyjaciół Warszawy, Komisji Ochrony Zabytków. Był sekretarzem Rady Kultury przy Prezydencie Rzeczypospolitej i członkiem Rady Programu Rozwoju Warszawy „Warszawa XXI wieku”. Piastował funkcję Prezesa Zarządu Głównego Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, wiceprzewodniczącego Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie, wiceprezesa Społecznego Komitetu Opieki nad Starymi Powązkami, przewodniczącego Komitetu Budowy Pomnika Juliusza Słowackiego w stolicy. Był rzeczoznawcą Ministerstwa Kultury w dziedzinie rewaloryzacji zabytkowych zespołów architektonicznych. Organizatorem warszawskich Dni Dziedzictwa Europejskiego. Współpracownikiem fundacji Centrum Europejskie Natolin, członkiem Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków, honorowym członkiem Stowarzyszenia Francja-Polska oraz członkiem polskich narodowych komitetów ICOM i ICOMOS. Przez wiele lat był redaktorem naczelnym czasopisma „Ochrona Zabytków”, członkiem rady redakcyjnej „Studiów Wilanowskich”, „Spotkań z Zabytkami”, opiekunem naukowym publikacji z serii „Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami”, autorem tekstów w periodyku „Wierzyć życiem”.

3

Zapomniany bohater – Jan Morawiński (1907–1949). Część druga

88%

Olkowski R.

Muzealnictwo

|

2022

|

vol. 63

214-224

PL

Po opuszczeniu szpitala w styczniu 1945 r. Jan Morawiński został kustoszem nowego Oddziału Muzeum Narodowego w Warszawie. Jego głównymi zadaniami były opieka nad zbiorami oraz zabezpieczenie pałacu. 13 stycznia 1946 r. wyjechał na placówkę do Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie jako specjalista ds. restytucji polskiego mienia kulturalnego z Niemiec. Do zakresu działania Morawińskiego miały należeć przede wszystkim sprawy związane z rewindykacją polskiego mienia kulturalnego, pozyskanie poloników ze zbiorów niemieckich oraz zakupienie dzieł sztuki. Podczas swojej misji działał przede wszystkim w brytyjskiej strefie okupacyjnej Niemiec. Roszczenia polskie przedstawione przez niego stronie brytyjskiej dotyczyły głównie składnicy w Grasleben oraz dzwonów zgromadzonych w Hamburgu. Po wielomiesięcznych zabiegach udało mu się wyjechać do Hamburga i na miejscu stwierdzić obecność ok. tysiąca dzwonów o polskiej proweniencji. Morawiński działał także na terenie radzieckiej strefy okupacyjnej. W Nossen w Saksonii znalazł dziewięć obrazów o proweniencji krakowskiej. Jednym z największych jego sukcesów było uzyskanie zgody Anglików na rewindykację archiwaliów pochodzących z terenu Gdańska, Elbląga, Szczecina i Torunia. Za fundusze otrzymane z Ministerstwa Kultury i Sztuki zakupił m.in. obraz Teodora Lubienieckiego Portret rodziny na tle parku, puchar Augusta II z 1698 r., dwa sztychy przedstawiające Jana III Sobieskiego. Po zakończeniu pracy w Berlinie został szefem Polskiej Misji Wojskowej we francuskiej strefie okupacyjnej w Niemczech. W maju 1949 r. powrócił do kraju, by w październiku, mimo pogarszającego się stanu zdrowia, objąć stanowisko radcy kulturalnego w Ambasadzie RP w Rzymie. Zmarł nagle w Warszawie 13 grudnia 1949 r.

Refine search results

2 Muzealnictwo

1 Ochrona Zabytków

1 Olkowski R.

1 Paprocka-Gajek J.

1 Żukowska M.

1 2022

1 2014

1 1988

Zespół obiciowych aksamitów wzorzystych z pałacu w Wilanowie - problemy konserwatorskie

WSPOMNIENIE O DR. WOJCIECHU FIJAŁKOWSKIM

Zapomniany bohater – Jan Morawiński (1907–1949). Część druga