Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: Nikodemowicz

Sort By:

Limit search:

TWÓRCZOŚĆ KOMPOZYTORSKA W KWARTALNIKU „MUZYKA W LITURGII” W LATACH 1998–2019

100%

Orkiszewski T.

Musica Ecclesiastica

2021

issue 16

47-60

W niniejszym artykule przedstawiona została skrótowo historia powstania czasopisma i ogólny zarys twórczości kompozytorskiej publikowany w kwartalniku „Muzyka w Liturgii” w latach 1998–2019. Opis obejmuje numery od 6 do 94, w których zaprezentowano łącznie 954 utwory i opracowania 169 twórców. Na łamach pisma bogactwo muzyki liturgicznej bardzo często przedstawiane jest w ujęciu syntetycznym zarówno według kryteriów historycznych, jak też indywidualnych i monograficznych. Artykuł zawiera dokładniejsze biogramy czterech kompozytorów, którzy w ciągu tego okresu bezpośrednio współpracowali z „Muzyką w Liturgii” lub których utworów opublikowano najwięcej. Są to: Józef Furmanik, Antoni Zoła, Andrzej Nikodemowicz i Stanisław Kwiatkowski.

This article presents a short history of the journal's origins and a general outline of the composer's work published in the „Muzyka w Liturgii” quarterly journal in the years 1998–2019. The description includes numbers 6–94, in which 169 names of composers and authors can be distinguished, as well as 954 works and arrangements. The richness of liturgical music is very often presented in a synthetic approach, both according to historical as well as individual and monographic criteria. The article contains a more detailed description of the four composers who have directly collaborated with the MwL quarterly journal over the years, or whose works are the most numerous. They are: Józef Furmanik, Antoni Zoła, Andrzej Nikodemowicz and Stanisław Kwiatkowski.

Nurt awangardowy w twórczości Andrzeja Nikodemowicza na przykładzie Sonorita quasi una sonata per violono, violoncello e pianoforte

100%

Dudek M.

Roczniki Teologiczne

2016

vol. 63

issue 13: Muzykologia

117-140

Andrzej Nikodemowicz whose literary output concentrates mainly around religious works also displayed an interest in avant-garde musical achievements. This can hardly be called a permanent tendency since his fascinations with the „new music” are of a short-lived nature, constituting exclusively an element of satisfying the composer’s curiosity about the dodecaphonic technique and sonoristics. A representative example of these endeavours is the Composizione sonoristica cycle consisting of four pieces for violin, piano and cello and—combining these instruments—Sonorita quasi sonata… The latter, being the topic of the paper—is dominated by sound effects devised by the composer which are accompanied by motifs based on a 12-note scale, numerous clusters and variation processes drawing on neo-classical features. Thanks to this, Nikodemowicz, while making a stylistic synthesis of various epochs, preserves the continuity of his own aesthetics.

W czasach, kiedy Andrzej Nikodemowicz był studentem Państwowego Konserwatorium im. M. Łysenki we Lwowie (1944-1954) w klasie kompozycji A. Sołtysa i fortepianu T. Majerskiego, życie kulturalne ZSRR było przesiąknięte politycznym nadzorem, nad którym czuwał Andriej Żdanow. Wszelkie próby sięgnięcia po inny niż wskazywał aparat partyjny język muzyczny uznawany był za antysocjalistyczny i tępiony z najwyższą surowością. Wyraźna odwilż nastąpiła po śmierci Józefa Stalina w 1953 r. Jednym z jej przejawów był Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień” (od 1956 r.), na którego pierwszą edycję Nikodemowicz przyjechał z rodzinnego Lwowa. Impreza okazała się dla niego ważnym miejscem zaspokojenia ciekawości i czerpania inspiracji dla utworów idących w kierunku nowych rozwiązań. Rezultatem tych doświadczeń, skupionych wokół zjawisk brzmieniowych stał się cykl Composizione sonoristica, składający się z 4. utworów przeznaczonych na skrzypce (Sonorita per violino solo, 1966), fortepian (Sonorita per piano forte, 1966), wiolonczelę (Sonorita per violoncello solo, 1970) oraz – łączącą te 3 instrumenty – Sonoritę quasi una sonata per violino, violoncello e pianoforte powstałą w 1971 r. Kompozytor stosuje w nich szereg oznaczeń sonorystycznych wymyślonych przez siebie i tożsamych z walorami brzmieniowymi poszczególnych instrumentów. Ostatni utwór, będący przedmiotem niniejszego artykułu, wykazuje cechy neoklasyczne, szczególnie w odniesieniu do formy sonatowej, której quasi-strukturę można było w nim odnaleźć. W przestrzeni dźwiękowej twórca nawiązuje do poprzednich utworów cyklu zarówno w odniesieniu do faktury, schematów dźwiękowych (dodekafonia), jak i symboliki sonorystycznej, którą potęgują szybko zmieniająca się dynamika w skrajnych rejestrach, często wykorzystywane glissanda w zróżnicowanej konfiguracji i przenośniki oktawowe, sięgające odległych interwałów. Dzięki temu Sonorita quasi una sonata, będąc finałowym utworem cyklu staje się studium myśli i dążeń kompozytora w zakresie wykorzystania nowych technik kompozytorskich, szczególnie w zakresie brzmienia.

Refine search results

1 Musica Ecclesiastica

1 Roczniki Teologiczne

1 Dudek M.

1 Orkiszewski T.

1 2021

1 2016

Search results

TWÓRCZOŚĆ KOMPOZYTORSKA W KWARTALNIKU „MUZYKA W LITURGII” W LATACH 1998–2019

Nurt awangardowy w twórczości Andrzeja Nikodemowicza na przykładzie Sonorita quasi una sonata per violono, violoncello e pianoforte