Search results

1

Pasolini – utopie i obsesje

100%

Rutkowska T.

Kwartalnik Filmowy

|

2014

|

issue 87-88

303-306

PL

Recenzja książki Piotra Kletowskiego „Pier Paolo Pasolini. Twórczość filmowa” (2013). To pierwsza na polskim gruncie tak obszerna i wyczerpująca monografia reżysera uważanego za jednego z najwybitniejszych artystów kina światowego. Autorka koncentruje uwagę na metodzie badawczej Kletowskiego, który uwzględniając różne aspekty twórczej aktywności Pasoliniego (zwłaszcza dotyczące filmu i literatury), szuka równowagi między spójnością estetyczną i filozoficzną jego dzieł a immanentnymi paradoksami oraz sprzecznościami, które budują ich dynamikę. Toteż najważniejszym kluczem interpretacyjnym staje się tu dialektyka myśli chrześcijańskiej i marksizmu.

EN

A book review of Piotr Kletowski’s „Pier Paolo Pasolini. Twórczość filmowa” [„Pier Paolo Pasolini. His work in film”] (2013). This is the first monograph of such width and richness to be published in Poland on a director considered to be one of the greatest artists of the world cinema. The author focuses on Kletowski’s research method, which takes into the consideration all kinds of aspects of Pasolini’s creative work (especially film and literature), and seeks to find a balance between the aesthetic and philosophical coherence of his work and their immanent paradoxes and contradictions, which drive its dynamics. In effect a dialectic between Christian thought and Marxism turn out to be the key to the interpretation of the work of the great master.

2

Nażywość w kinie? O problematyczności odbioru „Salò, czyli 120 dni Sodomy” Piera Paola Pasoliniego

60%

Bal E.

Kwartalnik Filmowy

|

2014

|

issue 87-88

44-50

PL

Autorka bada relacje między teatrem a kinem w kontekście współczesnych tendencji traktowania filmu nie w kategoriach „dzieła sztuki” przedstawiającego jakieś fikcyjne „tam i wtedy”, ale jako świadectwa doświadczenia „życia w sztuce”. Bal w swojej analizie odwołuje się do kategorii „nażywości” zaproponowanej przez Philipa Auslandera, według którego to historycznie zmienna dynamika produkowanego w widzach efektu realności przedstawienia przesądza o poczuciu nażywości, a nie ontologiczne podziały między formami podawczymi teatru, telewizji i filmu. Jednak według Auslandera twórcom filmowym, inaczej niż w przypadku telewizji i nowych mediów, nie udało się skolonizować „nażywości”, bowiem na przeszkodzie stanął problem repetycji i czasowej przepaści między aktem powstawania filmu a jego odbiorem. Odnosząc się do historycznych i współczesnych świadectw odbioru „Salò, 120 dni Sodomy” (1975) w reżyserii Piera Paola Pasoliniego oraz ukazywanej w tym filmie cielesności, autorka stara się polemizować z tą ostatnią tezą Auslandera i pokazuje, że również w procesie percepcji dzieła filmowego zatarciu ulega różnica między „obrazem” traktowanym jako dzieło sztuki a bezpośrednim i natychmiastowym wydarzeniem dotykającym widzów tu i teraz oraz że w związku z tym film również może produkować efekt „nażywości”.

EN

The author examines the relationship between theatre and cinema in the context of contemporary tendency of films not as “works of art” depicting some fictitious “there and then”, but as testimonies to the experience of “living in art”. Bal in her analysis refers to the category of “liveness” proposed by Philip Auslander, according to whom historically variable dynamics of the effect of reality of the spectacle produced in viewers, decides on the feeling of “liveness”, and not the ontological clas sification between different forms of presenting of theatre, television and film. However, according to Auslander, filmmakers, unlike people working in television and the new media, failed to colonise “liveness”, as the question of repetition and the time gap between the act of creation of film and the time of its reception stood in their way. Referring to the historical and contemporary collection of testimonies of the reception of “Salò, or the 120 Days of Sodom” (1975), directed by Pier Paolo Pasolini, and the way body is shown in the film, the author questions the last thesis of Auslander and shows that even in the reception of a film, the difference between “picture” treated as a work of art and direct and immediate event touching the viewers here and now is blurred, and that because of that also film can produce the effect of “liveness”.

3

„Salò, czyli 120 dni Sodomy” – zbędna prowokacja artystyczna czy wyklęte arcydzieło kinematografii?

51%

Lipowicz M.

Kwartalnik Filmowy

|

2015

|

issue 89-90 Redefinicje klasyki

223-238

PL

Twórczość Piera Paola Pasoliniego zawsze budziła kontrowersje i dzieliła publiczność na zagorzałych zwolenników oraz tych, którzy tę twórczość kategorycznie odrzucają. Lipowicz podejmuje próbę analizy oraz interpretacji ostatniego film Pasoliniego Salò, czyli 120 dni Sodomy (Salò o le 120 giornate di Sodoma, 1975) z filozoficznego oraz socjologicznego punktu widzenia. Stara się dowieść, że Salò jest niewygodnym i dlatego wyklętym arcydziełem kinematografii, które zarówno w sposób krytyczny, jak i pesymistyczny obrazuje przejście kultury zachodniej od nowoczesności do ponowoczesności. Ze współczesnej perspektywy dzieło to stanowi ważne upomnienie, aby pod płaszczykiem społecznej różnorodności nie zapominać o tym, że wciąż jako rzekomo wolni obywatele jesteśmy zmuszeni do życia i uczestniczenia w kulturze konsumpcyjnej, która nie tylko narzuca nam swoje idee, normy, wartości oraz obyczaje, ale także ingeruje w nawet najbardziej intymne rejony naszego życia.

EN

Pier Paolo Pasolini’s work has always attracted controversy and divided the audience into die-hard supporters and those who categorically rejected his works. Lipowicz attempts to analyse and interpret Pasolini’s last film Salò, or the 120 Days of Sodom (Salò o le 120 giornate di Sodoma /1975/) from the philosophical and sociological point of view. He argues that Salò is an inconvenient and therefore proscribed masterpiece of cinema, and that it shows the transition of the Western culture from modernity to post-modernity in a critical and pessimistic manner. From the contemporary perspective this film is an important reminder that we should not forget that under the guise of social diversity, we, supposedly free citizens, are forced to live in and participate in consumer culture, which not only imposes on us its ideas, norms, values and customs, but also interferes with even the most intimate areas of our lives.

Refine search results

3 Kwartalnik Filmowy

1 Bal E.

1 Lipowicz M.

1 Rutkowska T.

1 2015

2 2014

Pasolini – utopie i obsesje

Nażywość w kinie? O problematyczności odbioru „Salò, czyli 120 dni Sodomy” Piera Paola Pasoliniego

„Salò, czyli 120 dni Sodomy” – zbędna prowokacja artystyczna czy wyklęte arcydzieło kinematografii?