Search results

1

„PIERWSZA REPATRIACJA”. POWROTY I PRZYJAZDY OSIEDLEŃCZE DO POLSKI ZE WSCHODU PO I WOJNIE ŚWIATOWEJ

100%

Żołędowski C.

Studia Migracyjne - Przegląd Polonijny

|

2017

|

vol. 43

|

issue 1 (163)

63-94

PL

Artykuł przedstawia zasady i przebieg przesiedleń ludności do Polski od podpisania traktatu brzeskiego w 1918 r. do roku 1924. Omawia zatem całość przesiedleń, od ich zainicjowania przez instytucje Rady Regencyjnej Królestwa Polskiego do oficjalnego zakończenia repatriacji w niepodległej już Polsce. Szczególną uwagę poświęcono repatriacji po traktacie pokojowym w Rydze między Polską i Rosją, ze względu na jej największe rozmiary i znaczenie dla kształtow ania struktury narodowościowej II RP. W artykule zostały wykorzystane istniejące opracowania na ten temat. Przedstawiono również szacunki statystyczne dotyczące wpływu repatriacji na strukturę narodowościową II RP, w tym zwłaszcza na zwiększenie liczebności mniejszości narodowych w ówczesnych województwach północno-wschodnich, do których napłynęła zdecydowana większość repatriantów i reemigrantów. Główną tezą artykułu jest założenie, że repatriacja do Polski została przeprowadzona na odmiennych zasadach niż dokonujące się równolegle i w następnych dekadach przesiedlenia ludności likwidujące skutki konfliktów zbrojnych i wytyczania nowych granic w Europie. Została bowiem oparta nie na kryterium więzi narodowej, lecz na związku z zamieszkiwanym wcześniej terytorium. W efekcie jako jedyne masowe przesiedlenie ludności aż do lat 90. XX w. była repatriacją wieloetniczną, w której większość przesiedlonych była innej narodowości niż naród tytularny w państwie przyjmującym.

EN

The article presents the principles and course of resettlement in Poland in the period from the Treaty of Brest-Litovsk in 1918 until 1924. Therefore, it discusses the entirety of resettlement, since its initiation by the institutions of the Kingdom of Poland to the official end of the repatriation in independent Poland. Particular attention has been dedicated to the repatriation after the peace treaty in Riga between Poland and Russia, due to its largest size and importance in shaping the ethnic structure of the Polish Second Republic. The article uses existing studies on this subject. It also presents statistical estimates on the impact of the repatriation on the ethnic structure of Poland, in particular on the increase of the number of minorities in the north-eastern provinces which together accounted for the vast majority of returnees and immigrants from Soviet Russia. The main thesis of the article is the assumption that the repatriation to Poland was carried out on different principles than those which took place parallelly and in the next decades, eliminating the effects of armed conflicts and the demarcation of new borders in Europe. The discussed repatriation process was based not on the criterion of nationality, but on the connection with previously inhabited territories. As a result, up to the 1990s post-World War I repatriation to Poland was the only multinational mass repatriation in which the majority of the resettled people were of other nationalities than the nominal nation in the receiving state.

2

Dzieci repatriantów z Kazachstanu w polskiej przestrzeni edukacyjnej – trudny powrót do korzeni

100%

Kamińska K.

Studia Migracyjne - Przegląd Polonijny

|

2019

|

vol. 45

|

issue 1 (171)

193–214

PL

Artykuł dotyczy sytuacji dzieci repatriantów z Kazachstanu w polskiej przestrzeni edukacyjnej. Zawężony w ramach obszaru badawczego do szkoły obowiązkowej, proces odnajdywania się w polskiej szkole i poczucie tożsamości zależne są od wielu czynników. Pierwszoplanową rolę odgrywają wśród nich uwarunkowania rodzinne dzieci, jak i osobiste nastawienie każdego z nich do decyzji o repatriacji, która podjęta była przez rodziców. Sytuacja szkolna dzieci repatriantów odróżnia je od dzieci urodzonych i wychowanych w Polsce, które to biegle posługują się językiem polskim. Prezentowane wyniki wskazują, że kapitał kulturowy (w ujęciu Bourdieu) i tzw. kapitał szkolny (w kontekście kultury szkolnej), którym dysponowały dzieci-repatrianci – okazał się zupełnie nieprzydatny w polskich warunkach. Wyjaśnienia poszukiwano w odniesieniu do różnic między środowiskami szkolnymi poszczególnych instytucji edukacyjnych, w Polsce czy w Kazachstanie. Różnice wynikają też z odmiennego odniesienia kulturowego oraz przede wszystkim z funkcjonowania samej szkoły jako instytucji oświatowej. Dzieci repatriantów doświadczały nie tylko nagłego zderzenia dwóch różnych światów społeczno-kulturowych, lecz także swoistego szoku kulturowego, dodatkowo sprzężonego z jednostkowymi cechami charakteru.

EN

The article discusses the situation of children-repatriates from Kazakhstan in the Polish educational space. Focusing on the research area of compulsory schooling, the process of identity-construction and children’s place in Polish school depend on many factors. Of primary importance are the family context and a personal attitude of each child towards the decision about repatriation – which was usually made by their parents. Unlike majority children who are fluent in the Polish language, repatriated children find themselves in a different educational situation. The research results demonstrate that both cultural capital (Bourdieu) and the so-called school capital, that are at the disposal of the repatriated children, have proven useless in Poland. Explanations have been drawn in connection to the differences between schooling environments of different educational institutions, in Poland and in Kazakhstan, These differences stem from a varied cultural reference and, most importantly, from how a school functions as an educational institution. Children-repatriates experienced not only a sudden clash of two different socio-cultural worlds but also a culture shock. These were, in turn, interconnected with their personal traits.

3

Wspólnota losu czy wspólnota tożsamości? Uchodźcy kontra repatrianci

71%

Książek J.

Studia Migracyjne - Przegląd Polonijny

|

2019

|

vol. 45

|

issue 2 (172)

237–253

PL

Artykuł ukazuje funkcjonującą w przestrzeni społecznej konfrontację dwóch imigranckich grup – repatriantów i uchodźców, które wraz z kryzysem uchodźczym w Europie oraz polityzacją problemów dotyczących zarówno jednej jak i drugiej grupy, ulegają społecznej polaryzacji. Do analizy zjawiska wykorzystywane są dwie antropologiczne kategorie: opozycyjna – Swoich i Obcych, oraz „jednocząca” – wspólnoty. Druga z nich traktowana jest jako objawiająca się na dwóch płaszczyznach – opartej na przynależności narodowej oraz opartej na dzieleniu wspólnego losu. Proces przypisywania obydwu grupom cech swojskości bądź obcości, włączania do wspólnoty bądź wykluczania z niej, ulega relatywizacji pod wpływem bieżących wydarzeń światowych i ich społecznego odbioru współkształtowanego w niemałym stopniu przez dyskurs oficjalny. Główną tezą wynikającą z analizy przedstawionej sytuacji jest, iż próby powoływania się na wspólnotę losu wszystkich migrantów dokonywane przez środowiska pro- imigranckie i pro-uchodźcze, w obliczu strachu wywołanego kryzysem związanym z napływem uchodźców, zderzają się w nierównej walce ze wspólnotą tożsamości mającą niejako pierwszeństwo w sytuacji zagrożenia. W tekście wykorzystuję wyniki dwuletnich badań prowadzonych w środowisku repatriantów oraz spostrzeżenia jako uczestnika i obserwatora debaty publicznej na temat uchodźców w Polsce.

EN

The article shows the confrontation of two immigrant groups – repatriates and refugees – operating in the social space. This confrontation, together with the refugee crisis in Europe and the politicization of problems affecting both groups, becomes subject to social polarization. Two anthropological categories are used for the analysis of the phenomenon: the opposition of Us and Them (Swoi and Obcy), and the “unifying” notion of community. The second is treated as being manifested on two levels – on nationality and on sharing a common fate. The process of assigning the characteristics of homeliness or strangeness to both groups, of joining or excluding from the community, is relativized under the influence of current world events and their social reception has been coshaped to a large extent by the official discourse. The main thesis resulting from the analysis of the presented situation is that attempts to invoke the community of the fate of all migrants made by pro-immigrant and pro-refugee activists, in the face of fear caused by the crisis related to the influx of refugees, collide in an unequal struggle with the identity-community as a priority in an emergency situation. In the text, I use the results of two-year research conducted in the repatriate community and impressions as a participant and observer of the public debate on refugees in Poland.

Refine search results

3 Studia Migracyjne - Przegląd Polonijny

1 Kamińska K.

1 Książek J.

1 Żołędowski C.

2 2019

1 2017

„PIERWSZA REPATRIACJA”. POWROTY I PRZYJAZDY OSIEDLEŃCZE DO POLSKI ZE WSCHODU PO I WOJNIE ŚWIATOWEJ

Dzieci repatriantów z Kazachstanu w polskiej przestrzeni edukacyjnej – trudny powrót do korzeni

Wspólnota losu czy wspólnota tożsamości? Uchodźcy kontra repatrianci