Search results

1

Teatralne kino Alaina Resnais

100%

Lubelski T.

Kwartalnik Filmowy

|

2014

|

issue 87-88

70-82

PL

Alain Resnais był teatromanem i nic dziwnego, że już w „Hiroszimie, mojej miłości” (1959) zwracała uwagę nienaturalna deklamacja aktorów, a w „Zeszłego roku w Marienbadzie” (1961) – cytaty teatralne. Jednak dopiero od połowy lat 80. poetyka spektaklu teatralnego wyszła w jego filmach na plan pierwszy. Z jednej strony były to adaptacje sztuk angielskiego dramaturga Alana Ayckbourna „Palić/Nie palić” (1993) i „Prywatne lęki w miejscach publicznych” (2006), z drugiej – czyste inscenizacje przedstawień scenicznych, pomijające nawet fazę scenariusza: „Mélo” (1986) Henry’ego Bernsteina oraz operetka André Barde’a i Maurice’a Yvaina „Tylko nie w usta” (2003). Uwieńczeniem tych poszukiwań są dwa ostatnie filmy reżysera – „Jeszcze nic nie widzieliście” (2012, wg Jeana Anouilha) oraz „Kochać, pić i śpiewać” (2013, wg Ayckbourna) – łączące powyższe cechy i dodające jeszcze temat nowy: przenikanie się teatru i życia na przykładzie biografii aktorów. Lubelski podejmuje próbę usystematyzowania form obecności teatru w kinie Alaina Resnais oraz refleksję nad ich związkiem z poetyką kina.

EN

Alain Resnais was an avid theatregoer and it is no wonder that in Hiroshima, mon amour (1959) actors’ unnatural declamation stood out, and in the “Last Year at Marienbad” (1961) – the theatrical quotes. However, it is only since the mid 1980s that the poetics of the theatre in his films came to the fore. On the one hand, these were the adaptations of the plays of the English playwright Alan Ayckbourn – “Smoking/No Smoking” (1993) and “Private Fears in Public Places” (2006), on the other – straightforward performances on stage, omitting even the phase of the scenario: “Mélo” (1986) by Henry Bernstein and André Barde and Maurice yvain’s operetta “Not on the Lips” (2003). The culmination of this artistic search are the director’s last two films – “You Ain’t Seen Nothin’ Yet!” (2012, based on a play by Jean Anouilh), and “Life of Riley” (“Aimer, boire et chanter”, 2013, based on a play by Ayckbourn) – that combine the above features and add new subject yet: the intermingling of theatre and life in the biography of the actors. Lubelski attempts to systematise the forms of presence of theatre in Resnais’ films and reflects on their relationship with the poetics of cinema.

2

Pułapka Morela albo kinematograf nieśmiertelności

75%

Giżycki M.

Kwartalnik Filmowy

|

2014

|

issue 85

236-240

PL

Krótka powieść argentyńskiego pisarza Adolfo Bioy Casaresa, rozwijająca znany literacki motyw szalonego naukowca przeprowadzającego podejrzane eksperymenty na odludnej wyspie, doczekała się nie tylko kilku ekranizacji, ale zainspirowała też tak poważne dzieła, jak "Zeszłego roku w Marienbadzie" Alaina Resnais czy "Stroiciel trzęsień ziemi" braci Quay. Książka Casaresa, opisująca aparat do rejestracji przestrzennych obrazów, które są nie do odróżnienia od oryginałów, jest jednak nie tylko inspirującym filmowców utworem science fiction, ale też małym traktatem na temat istoty filmowej reprodukcji świata i ewentualnych moralnych konsekwencji postępu technologii rejestracji obrazu. Współczesna technologia tworzy wirtualne rzeczywistości coraz bliższe wynalazkowi Morela. Ale czy aby jego zmodyfikowaną wersją nie jest Internet? Coś raz do niego wrzucone rozpoczyna tam własne, być może wieczne życie.

EN

A short story by the Argentinian author Adolfo Bioy Casares, elaborating the well known literary motif of the mad scientist conducting suspicious experiments on a distant island was adapted for the screen several times, and inspired serious work such as Alain Resnais “The Last Year at Marienbad” and Quay brothers’ “The Piano Tuner of Earthquakes”. Casares’ book, describing a machine for recording spatial images, that are indistinguishable from the originals is not only an inspiring piece of science fiction, but also a small treatise on the essence of film reproduction of the world and the moral consequences of further development of image registering technology. Modern technology creates virtual reality ever closer to Morel’s invention. But is not the Internet its modified version? Once data is entered into the Internet it gains its independent, perhaps eternal life.

3

Wyparte obrazy – odnalezione sensy. O skutkach oglądania dzieła filmowego raz jeszcze

63%

Ciarka R.

Kwartalnik Filmowy

|

2015

|

issue 89-90 Redefinicje klasyki

19-26

PL

Autor podejmuje problem ponownego spojrzenia na film – spojrzenia bardziej wnikliwego, które ujawnia pewne zaskakujące walory dzieła i odsyła do sensów głębszych, rozmyślnie ukrytych przez autora, będących efektem przypuszczalnego błędu operatorskiego, a być może też w ogóle przez reżysera niezamierzonych. Według Ciarki kluczowe jest zatem pytanie: co robią z nami dzieła sztuki, a zwłaszcza najwybitniejsze dzieła filmowe, na które dzięki współczesnej kulturze kopii, powielania i digitalizacji możemy patrzeć zbyt długo? To pytanie staje się punktem wyjścia antropologiczno-filozoficznej refleksji autora nad wybranymi scenami z czterech filmów: "Zeszłego roku w Marienbadzie" Alaina Resnais, "Nostalgia" Andrieja Tarkowskiego, "Tron we krwi" Akiry Kurosawy, "Siódma pieczęć" Ingmara Bergmana.

EN

The author considers the problem of watching a film again, the second time with a greater attention, which reveals certain surprising qualities of the film and its deeper meaning, which might be deliberately hidden by the filmmaker, or is an effect of an error on part of the cinematographer, or is completely unintended by the film director. According to Ciarka the key question is: what can works of art do to us, especially masterpieces of the cinema, if we, thanks to copying and digitalisation, watch them for too long? This question is the starting point of an anthropological and philosophical reflection of the author on selected scenes from four films: ‘Last Year at Marienbad’ by Alain Resnais, Andrei Tarkovsky’s ‘Nostalghia’, Akira Kurosawa’s ‘Throne of Blood’, and Ingmar Bergman’s ‘The Seventh Seal’.

4

Orfeusz i Eurydyka w Marienbadzie

51%

Kościelski K.

Kwartalnik Filmowy

|

2014

|

issue 86

76-91

PL

Na opinii, jakoby „Zeszłego roku w Marienbadzie“ było jednym z najbardziej eksperymentalnych filmów w historii kina, zaważyła niewątpliwie nietypowa narracja dzieła Alaina Resnais. Konstrukcja utworu nie stanowi jednak jedynego zagadkowego aspektu obrazu. Osobliwy nastrój świata Marienbadu wraz z pewnymi zabiegami inscenizacyjnymi przemawiają za przypomnieniem odczytania Georges’a Sadoula interpretującego film przez pryzmat mitu o Orfeuszu. Omówienie eksponowanego w utworze motywu zwierciadła oraz refleksja na temat twórczości Lewisa Carrolla pozwalają ukazać „Zeszłego roku w Marienbadzie“ na tle tradycji filmowej i literackiej. Sposób funkcjonowania symboliki lustra u Resnais można odnieść zarówno do „Orfeusza“ Jeana Cocteau, jak i do niskobudżetowych horrorów czy filmu „Donnie Darko“ Richarda Kelly’ego. Wszelkie konteksty służą uzupełnieniu odczytania Sadoula, które ma ogromne znaczenie dla natury czasu panującego w świecie Marienbadu – kluczowego zagadnienia całego artykułu.

EN

The opinion that „Last Year at Marienbad“ is one of the most experimental films in the history of the cinema is no doubt influenced by the unusual narrative of the work by Alain Resnais. The construction of the work is not the only intriguing aspect of the picture. The peculiar atmosphere of Marienbad, together with certain elements of staging, remind one of Georges Sadoul’s interpretation of the film through the prism of the myth of Orpheus. Analysis of the motif of the mirror and reflection on the work of Lewis Carroll allow one to show „Last Year at Marienbad“ in relation to literary and film traditions. The way the symbolism of the mirror functions in the work of Resnais might be compared to Jean Cocteau’s „Orpheus“, low budget horrors and Richard Kelly’s „Donnie Darko“. All these contexts serve to add to Sadoul’s interpretation, which is of great importance to the meaning of the nature of time that reigns in the world of Marienbad – the key problem of the whole article.

5

Realistyczny musical? Allen – Resnais – von Trier

45%

Koschany R.

Kwartalnik Filmowy

|

2011

|

issue 75-76

199-208

EN

In musical realism has many faces; as a category, it has many meanings and is subject to change. It is also dependent on the genre (e.g. in backstage musicals or in films about artists music, song and dance are quite justified). However it is not a constitutive feature of the genre in question and it is simply a convention. Nonetheless Koschany points to certain poetics and concepts that do not fit with this view and habits of the audiences. The article presents the analysis of three exceptional films by three directors: Woody Allen’s Everyone says I Love You (1996), On connaît la chanson (Same old song) by Alain Resnais (1997) and Dancer in the Dark by Lars von Trier (2000). For the directors in question, their musicals were important experiments – self reflective tales about the status of the genre and the possibility of its realistic version.

Refine search results

5 Kwartalnik Filmowy

1 Ciarka R.

1 Giżycki M.

1 Koschany R.

1 Kościelski K.

1 Lubelski T.

1 2015

3 2014

1 2011

Teatralne kino Alaina Resnais

Pułapka Morela albo kinematograf nieśmiertelności

Wyparte obrazy – odnalezione sensy. O skutkach oglądania dzieła filmowego raz jeszcze

Orfeusz i Eurydyka w Marienbadzie

Realistyczny musical? Allen – Resnais – von Trier