Search results - CEJSH

1

Sprawozdanie z wyjazdu naukowego do Rzymu doktorantów Instytutu Historii Kościoła i Patrologii KUL w dniach 5-11 maja 2019 r.

100%

Pyszna J., Laurynenka K.

Vox Patrum

|

2019

|

vol. 72

335-340

PL

Sprawozdanie z wyjazdu.

2

Św. Piotr biskupem Rzymu?

51%

Pałucki J.

Vox Patrum

|

2008

|

vol. 52

|

issue 2

819-826

EN

The primacy of the Bishop of Rome is an essential, if not a fundamental element of the unity of Church and belongs to the mainstream of ecclesiology throughout its whole history. It is anchored in the study of the doctrine of the New Testament and from the very beginning, starting from the oldest patristic sources, such as the Epistle of Saint Clement of Rome to Corinthians and Ignatius of Antioch’s Epistles, there have been utterances indicating Saint Peters extraordinary role in the universal Church and the significance of his stay in Rome and the foundation of the local Christian community there. The Church Fathers also emphasize that Peter is present in all fundamental events related to the foundation of the Church and it was him who was entrusted with the care for its unity by Jesus. The first writers who start to describe Peter as the Bishop of Rome are Tertullian and Cyprian, who teaches that the Bishop’s authority is like the Apostles’ authority and uses the term cathedra Petri referring to Rome. Although Saint Irenaeus attributes the foundation of the Roman Church to Peter and Paul, in the course of years, especially after the transfer of the Capital of the Empire to Constantinople, he also puts the name of Peter at the top of the list of Roman Bishops. Many biblical scholars and patrologists also emphasize that Paul never laid claim to be the Bishop of Rome.

3

Chłopcy nazwani pueri w inskrypcjach chrześcijańskich Rzymu

51%

Stawoska-Jundziłł B.

Vox Patrum

|

2008

|

vol. 52

|

issue 2

1027-1038

EN

The paper relates to the information contained in the Early Christian inscriptions from Rome (IC V R v. 1 - 1 0 ), from the fourth to sixth century, concerning boys below 8 years of age and referred to in the epitaphs by the term puer. The age was selected so that the information concerned children and not teenagers when the overtone of such expression could have sexual connotations. There are only 38 such epitaphs for 1962 children in the above mentioned age (1.9% ). More than a half of them (20) are very modest containing only name, age and sometimes the simplest epithet and motto (bm, in pace). The rest however include the information typical of other children’s epitaphs, posthumous descriptions, baptism details and allusions to the social background. The founders of the tomb stones are parents (10) and then the term puer is additional, even tender but also anonymous people (28) when the term could signify a slave (only one sure case) or a foster child, a boy who knew the faith (puer in fide). In my opinion they must have been orphans brought up by the community, sometimes assigned to serve in the Church (especially boys called puer nomine X ).

4

Długotrwałe małżeństwa chrześcijan w świetle inskrypcji nagrobnych z katakumb Rzymu III– VI w.

51%

Jundziłł J.

Horyzonty Wychowania

|

2019

|

vol. 18

|

issue 46

11-29

PL

CEL NAUKOWY: Założeniem przeprowadzonych badań było poznanie stosunku chrześcijan rzymskich okresu III – VI w. do seniorów, których małżeństwa trwały ponad 34 lata.PROBLEM I METODY BADAWCZE: Główny problem polega na ustaleniu wagi wartości długiego życia i trwania związku w systemie zapatrywań na życie oraz w etyce chrześcijańskiej. W badaniach posłużono się metodą analizy epigraficznej, historycznej i antropologicznej.PROCES WYWODU: Analizie poddano inskrypcje nagrobne pochodzące z katakumb rzymskich z okresu III–VI w. W analizowanym zbiorze inskrypcji znalazły się 22 teksty o zmarłych mężczyznach: sześć z nich zawiera dane o ich wieku, a 16 tylko o czasie trwania związku małżeńskiego. Z tej liczby 7,3% tablic poświęcono mężczyznom zmarłym w wieku 60–100 lat. Analizie poddano również 26 tablic poświęconych kobietom: na sześciu z nich podano wiek ich życia, na 16 – czas trwania związku małżeńskiego, natomiast na czterech informacje dotyczące okresu wdowieństwa, co stanowi 15,6% ogółu przekazów dotyczących kobiet. Tym samym liczba danych dotyczących mężczyzn i kobiet jest porównywalna, choć odsetek danych w stosunku do wszystkich przekazów daje dwukrotną przewagę kobietom. Kolejność analizowania przeze mnie danych wynika z ówczesnych preferencji obowiązując w ówczesny świecie, dających pierwszeństwo mężczyznom. Nie zawsze jednak znajdowało to swój wyraz w analizowanych tekstach. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Analiza epigraficzna, historyczna i antropologiczna nie wykazała specjalnego dowartościowania takich związków, w przeciwieństwie do długiego trwania stanu wdowieństwa. Natomiast istotną wartością dla fundatorów napisów było utrzymywanie silnych więzów w tak długim pożyciu oraz podkreślanie pozycji zmarłych.

5

Małe dzieci w chrześcijańskiej epigrafice miasta Rzymu i w nauczaniu Jana Chryzostoma

51%

Stawoska-Jundziłł B.

Vox Patrum

|

2009

|

vol. 53

233-243

EN

The paper presents the results of studies of epitaphs for children up to almost eight years of age from the city of Rome (3rd-4th c. – B. Stawoska-Jundziłł, Vixit cum parentibus. Children aged under seven in Christian families from Rome of 3rd-4th c., Bydgoszcz 2008) in comparison with the views of John Chrysostom on the upbringing of small children. The content of over 2000 children from Rome demonstrates a high status of even the youngest offspring in the Christian families from this city. The founders cared for their religious „endowment”, bestowed their love on them and tried to remember them as members of the family even if they had died after a few days or months. It was unquestionably believed that small children are immediately saved, go to God and commune with the saints. Thanks to this the family could hope for their support and prayers. Whereas, John Chrysostom only casually mentions small children and, what is more, ambivalently: on one hand presenting them on the basis of thorough observations of their behavior and looking after them and on the other hand as mindless creatures, a harbinger of valuable person following the Stoics e.g. Seneca. As far as the most important for me question of the death of small children is concerned he takes a stand similar to that of the Romans. The children are really without sins (they did not commit them consciously) so God shall accept them only through the hardships of illness and death. Now they are asleep (unlike in the studied epitaphs) but they will rise from the dead and join their parents. Thus, the despair after their death is pointless; God decided the best for them. The difference lies in the fact that the founders of epitaphs more decidedly see the perfection of posthumous existence of even the smallest children who there reach their full maturity whereas John does not seem to be interested in this issue since he directs his teaching mostly to maturing and mature Christians in the earthly life and not in the beyond.

6

"Cardinale langravio" i "Conte savio" - dygnitarze Rzeszy w barokowym Rzymie

45%

Wojtyła A.

Quart. Kwartalnik Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego

|

2007

|

issue 2(4)

27-39

7

Reforma kalendarza liturgicznego i jej recepcja w Kościele prawosławnym w Polsce

45%

Borkowski A.

Latopisy Akademii Supraskiej

|

2013

|

vol. Kalendarz w życiu Cerkwi i wspólnoty

|

issue 4

77-89

EN

Wisdom and discernment of ecumenical patriarch Jeremiah II Tranos has helped to safeguard the Orthodox Church and the faith against foreign influence of the non-Orthodox who have pursued solely to ensure their benefits. Orthodox believers in Polish Republic have obediently followed his orders consistently rejecting any novelties and aberrations of the Latin Church who has not accepted a method of dialogue preferring to use calendar reform as a measure to apply papal propaganda. Initial failure of the Roma has not restrained its policy on Orthodoxy. Active and uncompromising proselyte activity of Jesuit order has repeatedly led to tensions and fights between faithful of both Churches. Initial trial to impose the new calendar has turned into battlefield of pressure and persecution. In such a particularly critical period in history ecumenical patriarch Jeremiah II Tranos has himself rushed to the aid of Kiev Metropolis located within boundaries of the Polish Republic. Orthodox Church in Poland continued to use the traditional Julian calendar and adopted the Gregorian reform after a time on 12 April 1924, for the sake of convenience in international trade. Orthodox people of the Polish Republic have protested against the new calendar treating it as one of the main reasons of their struggle

8

Przestępstwo korupcji wyborczej w republikańskim Rzymie

38%

Sobczyk M.

Czasopismo Prawno-Historyczne

|

2014

|

vol. 66

|

issue 2

11-30

PL

W niniejszej pracy Autor zajął się jednym z największych problemów rzymskiej demokracji republikańskiej, jakim było korumpowanie wyborców w celu skłonienia ich do głosowania na określonego kandydata. Przedmiotem rozważań uczynił: znaczenie terminu ambitus odnoszonego do korupcji wyborczej, opisane w ustawach zakazane formy kampanii wyborczej i sankcje karne za naruszenia istniejących zakazów, wybrane proceduralne aspekty procesów o ambitus oraz poświadczone źródłowo informacje o procesach.

9

Badania nad malowidłami z katakumb Rzymu w okresie po II wojnie światowej

38%

Wronikowska B.

Vox Patrum

|

1982

|

vol. 3

356-382

EN

Not submitted

PL

brak

10

KSIĄŻĘ STANISŁAW PONIATOWSKI – KONESER ORAZ KOLEKCJONER DZIEŁ SZTUKI STAROŻYTNEJ I WŁOSKIEJ

38%

Bender A.

Muzealnictwo

|

2020

|

vol. 61

80-89

PL

Artykuł ma na celu zarysowanie aktualnego stanu badań na temat działalności mecenasowskiej i kolekcjonerskiej księcia Stanisława Poniatowskiego (1754–1833) w Italii, z którą związał blisko 40 lat życia. Na ten czas złożyły się 3 długie podróże księcia, które poprzedziły 30-letni pobyt stały, podczas którego mieszkał najpierw w Rzymie, a potem we Florencji, gdzie został pochowany. Książę, mimo licznych dokonań i niezwykłych kolei losu, nie zajął ani w badaniach naukowych, ani w zbiorowej pamięci Polaków, tak wysokiej pozycji jak jego młodszy kuzyn – książę Józef, który zginął w nurtach Elstery, oddając życie za ojczyznę. Stanisław Poniatowski nie doczekał się historycznej monografii, nie jest jednak postacią całkowicie zapomnianą. Najważniejsze poświęcone mu prace naukowe powstały dosyć dawno. Najobszerniejsza, książka pt. I Poniatowski a Roma (Firenze 1972), ukazująca losy księcia Stanisława i rodziny Poniatowskich, wyszła spod pióra włoskiego pisarza – publicysty Andrei Busiri Viciego. Nigdy nie została przetłumaczona na język polski. Jak wynika z aktualnego stanu badań, niewielu polskich historyków sztuki w pogłębiony sposób zainteresowało się działalnością księcia. Poza rozsianymi w różnych opracowaniach wzmiankami istnieją zaledwie 4 artykuły, które omawiają wybrane aspekty działalności mecenasowskiej i kolekcjonerskiej księcia (Janiny Michałkowej, Elżbiety Budzińskiej, Tadeusza Jaroszewskiego, Dominiki Wronikowskiej). Historycznie najpełniejszym opracowaniem dotyczącym księcia Stanisława pozostaje nadal, liczący niemal 50 lat, artykuł Jerzego Michalskiego zamieszczony w Polskim słowniku biograficznym. Dotychczas powstałe polskie i obce publikacje z zakresu historii i historii sztuki oraz archeologii nie wyczerpują wielu problemów badawczych dotyczących samej postaci, działalności, a także pasji kolekcjonerskiej księcia Stanisława Poniatowskiego.

11

Etyczno-antropologiczne aspekty aborcji w świetle klasycznej literatury Grecji i Rzymu

38%

Kołosowski T.

Vox Patrum

|

2012

|

vol. 57

337-349

EN

In ancient Greece and Rome, though it considered that children constituted God’s blessing and the wealth of the man, and the sterility is fatality and the divine punishment, on the other hand one committed kills of children in the mother’s womb, and even killings from favour of eugenic children already born. Such position took up Plato and Aristotle, despite the view about the animation of the foetus already in the mother’s womb. Stoics who thought that the foetus was only a part of the mother, they did not see the problem, to make the abortion in every moment the maternity period. The abortion was so executed, however to this practice accompanied also and the social condemnation which saw in the abortion the crime worthy of the divine punishment and human, and expression of this are works of Aeschylus, Cicero, Ovid and Juvenal.

12

Ks. dr Hieronim Fokciński SJ (1937-2018)

38%

Hamryszczak A.

Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne

|

2018

|

vol. 110

543-546

13

Corpora sanctorum in pace sepulta sunt, et nomina eorum vivent in aeternum. Peregrinatio christiana do Rzymu w czasach Grzegorza Wielkiego

38%

Pawłowska-Blahaczek B.

Vox Patrum

|

2010

|

vol. 55

77-93

EN

Zum Ende der christlichen Antike, also in Zeiten von Gregor des Grossen ist die Formulierung: ad beati apostolorum principis limina nicht nur zum Synonym für Kultstätten von Apostel, aber auch von Rom als Stuhl Petri geworden. Zu dieser Zeit wurde der Glaube an Schutz der Apostel, vor allem des Heiligen Petrus über Rom, das damals von verschiedenem Unheil und Kataklysmen geplagt wurde, geboren. Selbst die Bischöfe von Rom begünstigten die Reisen nach Rom und verliehen diesen einen geistlichen Charakter – ad limina apostolorum, peregrinatio pro Ecclesia. Die Errichtung von Pilgervierteln in der Nähe von römischen loca sancta, die für Leute gedacht waren, die eine Wallfahrt unternahmen, wurde zur „Ehrensache” für Bischöfe und weltliche Würdenträger, da es als deutliches Zeichen der Umsetzung der von Christi anbefohlenen christlichen Tugenden wie: Gastlichkeit – hospitalitas und Dienstbarkeit dem Nächsten galt. Diese „Nebeneinrichtungen” für Einreisende in die Kultstätten garantierten Ihnen einige Bequemlichkeiten, den Seelsorgern dagegen verhalfen im Katechese und „Aufsicht” über die Pilger.

14

„Wiara i polskość”. Powstanie i pierwsze lata działalności szkoły polskiej w Rzymie w czasie II wojny światowej

38%

Włoch E.

|

2015

|

vol. 62

|

issue 11: Katechetyka

135-144

EN

History of emigration is inscribed in the history of many nations and countries; in this history it is just the citizens who are outside their countries that cultivate their national identity, the language, customs and religion. These nations also include Poles, who also in Italy took care of the attachment to their Polish identity and to the Catholic faith. „The faith and Polishness” are the two components that in the ideological and practical dimension accompanied Polish emigrants. The article shows an unknown person – Teodor Feliks Domaradzki – who was the founder and the first headmaster of the Rome school, and his cooperation with Mother Teresa Kalkstein, the Superior General of the Sisters of the Resurrection, whose result was the service to Polish emigrants in starting their school education in the Polish language.

PL

W dzieje wielu narodów i państw wpisana jest również historia emigracji, w której to obywatele, będący poza granicami swojego kraju, kultywują tożsamość narodową, język, obyczaje i religię. Do tych narodów należą również Polacy, którzy także we Włoszech dbali o przywiązanie do polskości i do wiary katolickiej. „Wiara i polskość”, to dwa komponenty, które w wymiarze ideowym i praktycznym towarzyszyły polskiej emigracji. Artykuł przybliża postać nieznaną – Teodora Feliksa Domaradzkiego – twórcę i pierwszego dyrektora szkoły w Rzymie oraz jego współpracę z Matką Teresą Kalkstein, przełożoną generalną Zgromadzenia Sióstr Zmartwychwstania Pańskiego, która zaowocowała służbą polskim emigrantom w podjęciu edukacji szkolnej w języku polskim.

15

Ojcowie Kościoła a przerywanie ciąży

36%

Longosz S.

Vox Patrum

|

1985

|

vol. 8

231-273

EN

Das ist der erste Teil des Artikels, der die Abtreibung in der vorchristlichen Zeit behandelt.

16

Zofia Katarzyna Branicka Odescalchi zwana pierwszym „polskim papieżem”

36%

Bender A.

Roczniki Humanistyczne

|

2020

|

vol. 68

|

issue 4

213-233

EN

Zofia Branicka (1821-1886) was a Polish wealthy noblewoman who married Italian Prince Livio III Erba Odescalchi (1805-1885) in 1841. From then on until her death she lived in Rome. Thanks to her opulent dowry, Odescalchi family could buy back among others, the Bracciano castle (near Rome) from the Torlonia family. Zofia was very well educated and a polyglot. From the very first years of her stay in Rome, she started to organise famous soirees at her salon in Palazzo Odescalchi. In this way Princess Zofi gathered the elite of aristocracy, diplomacy and the clergy, from diff European countries. Soon she had a possibility to get to know the pope Pius IX, with whom she would maintain a real and close friendship. Zofia had informed the pope about the complex situation of Poland, partitioned by her neighbours. From the beginning of her stay in Italy she was involved in charity work. The princess was very involved in financial and organisational help to Polish people in Italy (emigrees, insurgents, priests, artists as Cyprian Kamil Norwid, Leopold Nowotny, Roman Postempski etc.). She closely co-operated with The Congregation of the Resurrection of Our Lord Jesus Christ in organising the Polish Seminar in Rome in 1866. That was an event of a great importance for Polish people who at that time had no country of their own. Thanks to her deep religiosity and patriotic activity Princess Zofi was known among her contemporaries as “the Polish pope”. Nobody at that time could have imagine that after one hundred years Karol Wojtyła would become the first actual Polish pope.

PL

Zofi Branicka (1821-1886) była polską, niezwykle zamożną arystokratką, która w 1841 roku poślubiła włoskiego księcia Livia III Erba Odescalchi. Od tego czasu do śmierci mieszkała w Rzymie. Dzięki olbrzymiemu posagowi księżnej rodzina Odescalchi mogła między innymi odkupić od rodziny Torlonia zamek w Bracciano (niedaleko Rzymu). Zofia otrzymała bardzo staranne wykształcenie, znała biegle kilka języków. Od samego początku swego pobytu w Rzymie zaczęła organizować słynne wieczorne spotkania w salonie, w Pałacu Odescalchi. W ten sposób księżna Zofi skupiała elitę arystokracji, dyplomacji i kleru z różnych krajów europejskich. Wkrótce poznała też papieża Piusa IX, z którym połączyła ją więź wieloletniej przyjaźni. Zofia bezpośrednio informowała papieża o złożonej ówcześnie sytuacji Polski, która była pod rozbiorami. Od początku pobytu we Włoszech zaangażowała się w pomoc charytatywną ubogim. Księżna była też bardzo zaangażowana w finansową i organizacyjną pomoc Polakom we Włoszech (emigrantom, powstańcom, księżom, artystom, takim jak Cyprian Kamil Norwid, Leopold Nowotny, Roman Postempski i inni). Ściśle współpracowała ze Zgromadzeniem Zmartwychwstania Pana Naszego Jezusa Chrystusa w organizowaniu Polskiego Seminarium w Rzymie, które zostało otwarte w 1866 roku. Było to niezwykle doniosłe i ważne wydarzenie dla Polaków, którzy w tym czasie nie mieli swojego państwa. Dzięki głębokiej religijności i patriotycznej działalności, księżna Zofia była wśród swoich rodaków nazywana „polskim papieżem”. Nikt w tamtych czasach nie przypuszczał, że sto lat później Karol Wojtyła zostanie prawdziwym pierwszym polskim papieżem.

17

W mieście kapłanów, uczonych i artystów. Rzymskie lata ks. Władysława Gorala (1920-1922)

36%

Taracha C.

Roczniki Humanistyczne

|

2020

|

vol. 68

|

issue 4

193-211

EN

In 1920-1922, Władysław Goral later an auxiliary Bishop of Lublin (1938), martyr of World War II and blessed (1999) stayed in Rome. There, at the Gregorian University, he completed his philosophical studies with a doctoral degree. This article is the first attempt to look at this period of the life of the future bishop. The author analyzes the available information about various aspects of his stay in Rome, studies, contacts and acquaintances. He also raises questions about the importance of this time for the spiritual, Intellectual and cultural formation of Father Goral. In conclusion, he states that the experience of the universality of the Catholic Church, contact with the international environment of scholars, people of culture, and communing with the great artistic heritage of Rome significantly shaper the personality of the future blessed.

PL

W latach 1920-1922 ksiądz Władysław Goral, późniejszy biskup pomocniczy lubelski (1938), męczennik II wojny światowej i błogosławiony (1999), przebywał w Rzymie. Tu, na Uniwersytecie Gregoriańskim, odbył studia filozoficzne, zakończone stopniem doktora. Artykuł niniejszy jest pierwszą próbą spojrzenia na ten okres w życiu przyszłego biskupa. Autor analizuje dostępne informacje dotyczące różnych aspektów jego pobytu w Rzymie, studiów, kontaktów i znajomości. Stawia również pytania odnoszące się do znaczenia tego czasu dla formacji duchowej, intelektualnej i kulturowej księdza Gorala. W konkluzji stwierdza, że doświadczenie powszechności Kościoła, kontakt z międzynarodowym środowiskiem uczonych, ludzi kultury oraz obcowanie z wielkim dziedzictwem artystycznym Rzymu ukształtowały w znacznym stopniu osobowość przyszłego błogosławionego.

18

„Trzeba, abyś w Rzymie zaświadczył o Mnie” (Dz 23, 11b). Rzym w Dziejach Apostolskich

36%

Podeszwa P.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2011

|

vol. 64

|

issue 4

EN

The article focuses on the analysis of five texts from the Acts of the Apostles where the name Rome (18, 2; 19, 21; 23, 11; 28, 14. 16) is mentioned. The recurrence of the name of the Empire’s capital does not only constitute purely geographical information. This is because Rome has come to symbolize the mission of spreading the Good News being directed at all people regardless of their nationality or residence. Consequently, Rome is part of God’s “redeeming geography”, which has its beginning in Jerusalem (where salvation took place) and reaches all the corners of the globe. Paul’s mission between Jerusalem and Rome represents the Gospel leaving the Jewish world in order to reach the pagan world without excluding or neglecting anyone in the process. The Empire’s capital is also home to the continuation of the mission of Jesus himself as well as to bearing witness to Jesus’ Gospel in a courageous manner. Paul did not only bear witness to the Gospel through his teachings but also, a few years later, as a witness – martyr through his own blood shed in that very City. And just as thirty years earlier Jesus’ Gospel had taken roots in Jerusalem only to arrive in Rome, so then it radiate from Rome all over the world so that “the word of the Lord could continue to spread with influence and power” (Acts 19, 20).

PL

W artykule poddano analizie pięć tekstów z Dziejów Apostolskich, gdzie pojawia się nazwa Rzym (18, 2; 19, 21; 23, 11; 28, 14. 16). Przywołanie nazwy stolicy cesarstwa nie jest tylko informacją geograficzną, ale Rzym staje się symbolem misji głoszenia dobrej nowiny, która obejmuje wszystkich ludzi bez względu przynależność narodową i szerokość geograficzną. Rzym jest zatem wpisany w tę „zbawczą geografię” Boga, która wiedzie od Jerozolimy, gdzie dokonało się zbawienie świata aż po krańce ziemi. Misja Pawła między Jerozolimą a Rzymem staje się symbolem przechodzenia ewangelii ze świata żydowskiego do świata pogańskiego, ale bez wykluczania czy pomijania kogokolwiek. Stolica cesarstwa jest także miejscem kontynuacji misji samego Jezusa oraz odważnego dawania świadectwa Jezusowej Ewangelii, którą Paweł poświadczył nie tylko głoszenie i nauczaniem o Jezusie, ale po kilku zaledwie latach, własną krwią świadka-męczennika przelaną właśnie w tym mieście. I tak jak około trzydziestu lat wcześniej ewangelia Jezusowa wyszła z Jerozolimy, aby dotrzeć do Rzymu, tak odtąd z Rzymu promieniuje na cały świat, aby „mocą Pana słowo Boże rozszerzało się i utwierdzało” (Dz 19, 20).

19

Święty Ireneusz o autorytecie Kościoła rzymskiego

32%

Myszor W.

Vox Patrum

|

2004

|

vol. 46

87-93

EN

Durch die Untersuchung der wichtigsten Ubersetzungen des Adversus haereses III 3, 1-3 versucht man den theołogischen Kommentar und das Verstandnis des Textes aufzudecken. Dazu hilft auch die griechische Riickubersetzung in „Sources Chretiennes" (L. Doutrełeau und A. Rousseau). Die Autoritat der rómischen Kirche besteht auf der Griindungsautoritat (Aposteł Petrus und Paulus) und auf die ałłen Christen bekannte apostołische Lehre gegeniiber der gnostischen, geheimen Meinungen.

20

Relacje patriarchatu antiocheńskiego z papieskim Rzymem w I-IV wieku

32%

Żurek A.

Vox Patrum

|

2004

|

vol. 46

131-144

IT

Il vescovo antiocheno fin dałPinizio deł cristianesimo svołgeva un ruoło importane nełla regione orientałe ed in tutta ła Chiesa antica. L'importanza di questa sede vescoviłe risułtava dalla sua provenienza (fondata dagłi Apostoli) e dał fatto d'essere un capołuogo dellOriente. 11 concitio di Nicea riconferma ad Antiochia i priviłegi di una sede principaie, insieme ad Ałessandria, Roma e Gerusałemme. Fino ałła „scisma antiochena" deł IV secolo łe reciproci rapporti fra ił patriarcato antiocheno ed ił vecovo di Roma furono pieni di rispetto. Durante ła scisma i vescovi ortodossi antiocheni cercavano Pappoggio a Roma. Ił papa si sentiva obbłigato ad intervenire ma eon scarsi successi. NelParticoło viene esaminata ła natura ed i motivi degłi interventi de) vescovo di Roma negłi affari antiocheni.

Refine search results