Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: Selbstbewusstsein

Sort By:

Limit search:

Dialektyka panowania i niewoli w całości systemu Hegla

100%

Nowicki Ś. F.

Kultura i Wartości

2018

issue 26

Das Selbstbewusstsein erhebt sich aus dem Bewusstsein erstens als Reflexion seiner in sich selbst und zweitens so, dass der Gegenstand des Verstandes, das unsinnliche Wesen, zur den Leib belebenden Seele wird. Diese beiden Subjekte-Objekte beziehen sich zuerst aufeinander als verschieden – die für Hegels Philosophie grundlegende Entgegensetzung (und Einheit) des Denkens und Seins tritt hier als unterschiedliche Bestimmung dieser Momente gegeneinander auf: zum Wesen wird bei dem Herrn das Denken (das Selbstbewusstsein), dem das Sein (das Leben) untergeordnet ist, und bei dem Knecht ist es umgekehrt. Das tierische Leben dient hier zum Modell des Geistes, das die (nicht mehr nur geschlechtlichen) Verhältnisse derunter den Individuen voraussetzt. Ihre erste Form ist das Verhältnis des Herrn und des Knechts – eine ungleiche Anerkennung. Das endlich auftretende Selbstbewusstsein, dessen Gegenstand nicht mehr das Ich, sondern das Wir ist, ist Verwirklichung des Geistes als eines überindividuellen allgemeinen Raums, in dem die einzelnen Selbstbewusstsein versunken sind. Im zweiten Teil des Beitrags werden einige religiöse Spuren gezeigt, welche zur Dialektik der Herrschaft und Knechtschaft wie zum Hegelschen Begriff des Geistes führen.

Presented is the development of self-knowledge as it is emerging out of consciousness. First, as its reflective orientation towards itself, and secondly, as an object of reason, a non-sensual essence of the object becoming the Soul that animates the body. At first both of these subjects-objects relate to each other as contrasts: the opposition (and unity) between Thought and Being – which is so fundamental in Hegel's philosophy – relate to each other as different denotations of their mutual attitudes: the essential thing in Master is Thought (self-knowledge) while Being (life) serves as its subordinate. The opposite is true in case of the Slave. Animal life serves Hegel as a pattern of the Spirit assuming (just not only sexual) relations between individuals. This frames the primary relationship between Master and Slave – that of unequal consideration of each other. The appearance, in the end, of self-consciousness, the object of which no longer consists of “I” but “We”, renders the Spirit as some detached general space in which combined self-knowledge is immerged of all individuals. Highlighted in this article are also some religious clues leading to the dialectic of domination and slavery and to the Hegelian concept of the Spirit.

W pierwszej części artykułu autor prezentuje drogę samowiedzy wyłaniającej się ze świadomości. Po pierwsze, jako jej refleksyjne skierowanie ku sobie, a po drugie tak, że przedmiot rozsądku, niezmysłowa istota przedmiotu, staje się duszą ożywiającą ciało. Oba te podmioty-przedmioty odnoszą się zrazu do siebie jako różne – fundamentalna dla filozofii Hegla przeciwstawność (i jedność) myślenia i bytu występuje tu jako odmienne określenie tych momentów wobec siebie: u pana istotą jest myślenie (samowiedza), któremu podporządkowany jest byt (życie), u niewolnika odwrotnie. Życie zwierzęce służy Heglowi za model ducha, zakładający (już nie tylko płciowe) stosunki między jednostkami. Pierwszą ich formą jest stosunek pana i niewolnika – nierówne uznawanie się. Pojawienie się na koniec świadomości siebie, której przedmiotem nie jest już Ja ale My, jest urzeczywistnieniem ducha jako ponadjednostkowej, ogólnej przestrzeni, w której zanurzone są jednostkowe samowiedze. W drugiej części artykułu wskazane zostają pewne religijne tropy prowadzące do dialektyki panowania i niewoli oraz do Heglowskiego pojęcia ducha.

Autentyczność i wola: krytyczna analiza José Ortegi y Gasseta filozofii edukacji

86%

Ariso J. M.

Kultura i Wartości

2019

issue 28

Im Artikel weise ich nach, dass die Bildungsphilosophie von José Ortega y Gasset mit dem Imperativ der Authentizität verbunden ist, der sich auf Bildungseinrichtungen, Lehrer und vor allem Schüler erstreckt. Ausser der Darstellung von Hauptvoraussetzungen der Bildungsphilosophie von Ortega unterziehe ich sie einer kritischen Analyse, die ihre starken und schwachen Seiten zu verstehen und ihre praktische Anwendung in der Bildung aufzuzeigen hilft. Ich übe insbesondere Kritik an der Art, wie die frühe Philosophie von Ortega das Erreichen von Authentizität durch die Kategorien der "Umstände" und "Entscheidungen" vorschlägt, was mir eine optimale Lage verschafft, das zu analysieren, was Ortega für die konstitutive Tragödie der Pädagogik und für eine Botschaft für die Universität hielt. Was die spätere Philosophie von Ortega betrifft, so untersuche ich seinen Vorschlag, die Authentizität durch das Hören auf die Stimme der eigenen Berufung (die aus jeder individuellen Überzeugung resultiert) zu erreichen, um später zu erklären, wie man den Schülern beim Bewusstwerden ihrer eigenen Überzeugungen helfen kann. Zum Schluss erläutere ich, warum ich mit Ortega übereinstimme, dass das Glück der Schüler im grossen Teil damit verbunden ist, wie weit sie mit sich selbst oder mit ihren Überzeugungen übereinstimmen.

The author notes that José Ortega y Gasset’s philosophy of education revolves around the imperative of authenticity which he extends to cover educational institutions, teachers and first of all students. He censures the main points of Ortega’s philosophy of education highlighting its strengths and weaknesses as well as its potential application in school education. He is specifically critical of how Ortega’s earlier philosophy sought to achieve authenticity through notions of ‘circumstance’ and ‘decision’. He subsequently analyzes what Ortega regarded as a constitutive tragedy of pedagogy and the mission he assigned to university. As regards Ortega’s philosophy in his later years, the author examines his proposal to reach authenticity by listening to one’s own voice of call stemming from each individual belief to suggest how to help students in becoming aware of their own beliefs. The author agrees with Ortega that students’ happiness largely depends on how much they are in agreement with themselves or their own beliefs.

W artykule wskazuję, że filozofia edukacji José Ortegi y Gasseta powiązana jest z imperatywem autentyczności, który rozciąga on na instytucje edukacyjne, nauczycieli, a przede wszystkim na samych uczniów. Poza przedstawieniem głównych złożeń filozofii edukacji Ortegi, poddają ją krytycznej analizie, która pozwala zrozumieć jej mocne i słabe strony, a także wskazać jej możliwe praktyczne wykorzystanie w nauczaniu. W szczególności, krytykuję sposób, w jaki wczesna filozofia Ortegi proponuje osiąganie autentyczności przez kategorie „okoliczności” i „decyzji”, co wytwarza mi optymalną pozycję, aby przeanalizować to, co Ortega uważał za konstytutywną tragedię pedagogiki oraz misję, jaką wyznaczył on uniwersytetowi. Gdy idzie o późniejszą filozofię Ortegi, badam jego propozycję, by osiągać autentyczność poprzez słuchanie głosu swego powołania – wywodliwego z każdego indywidulanego przekonania – by później wyjaśnić, w jaki sposób pomagać uczniom w uświadomieniu sobie ich własnych przekonań. Na koniec wyjaśniam, dlaczego zgadzam się z Ortegą, że szczęście uczniów związane jest w dużej mierze z tym, w jakim stopniu są oni zgodni z samymi sobą lub z własnymi przekonaniami.

Refine search results

2 Kultura i Wartości

1 Ariso J. M.

1 Nowicki Ś. F.

1 2019

1 2018

Search results

Dialektyka panowania i niewoli w całości systemu Hegla

Autentyczność i wola: krytyczna analiza José Ortegi y Gasseta filozofii edukacji