Results found: 1

Search results

Search:
in the keywords: Spiritual techniques

Sort By:

Limit search:

Parrhêsia. La parole de la liberté. L’accréditation de la parole

100%

Przybylska N.

Annales Neophilologiarum

2011

issue 5

5-22

The word parrhesia appears in Greek literature and in the patristic texts. It means “truth-teller” or “truth-telling” and directs the problematic in a domain of speech and thought; it is a typical figure of expression in speech and thinking. Parrhesia, a “freespeech”, characterizes expression of everything one has in mind. Since Antiquity, “truth-teller” and “truth-telling” correspond to “education of the soul”, which supposes spiritual guidance and ascetic techniques. This question of the truth and asceticism is shown in the latest work of Michel Foucault. A voice of the ascetic is not only a speech, but a whole attitude of speaker. The ascetic doesn’t flatter the public even when he risks sometimes his life, when sounds off. In the early Christian period, parrhesia determines one more rule ; the rule linked to a symbolic and theological problem of the “paradisiacal speech” and the ideal communication. In the area of parrhesia, Adam and Eve are found in the agreement with the Transcendence. Their relationship consists in a total unity. In the patristic texts, the original meaning of sin is interruption of harmony, a perturbation of unity, a sort of break with Transcendence; in this point of view, it indicates a dissociation of symbol and meaning, and a differentiation of mind and body. The individual way of perfecting, according to a French philosopher Simone Weil, comes from the transgression of the ambivalence towards a symbol, a sign and ideas. In the Weil’s philosophy, it’s possible to get a lost paradise and the harmony of being through the way of denudation and negation of herself, what she calls “decreation”, so the voluntary perdition of ego, is a mystical acceptation of Christ and an opening to real sense of existence.

Słowo parrhesia występuje przede wszystkim w greckiej literaturze i w tekstach Ojców Kościoła. Określa „prawdziwego-mówcę” oraz „prawdziwe-mówienie”. Z dzisiejszego punktu widzenia, ukierunkowując problematykę w dziedzinie mowy i myśli, jest nie tylko retoryczną figurą wysławiania się, lecz także myślenia. Parrhesia, jako klasyczna licencja bądź mowa człowieka wolnego, charakteryzuje retorykę naturalnej ekspresji i zachowania. Już w starożytności „mówca prawdy” i „prawdziwa-mowa” wiążą się z „edukacją duszy”, która zakłada duchowe kierownictwo oraz techniki ascetyczne. Na zależność prawdy i ascezy wskazują ostatnie prace Michela Foucaulta. Głos ascety nie wyraża się tylko w mowie, ale jest świadomą postawą mówcy. Asceta nie schlebia publice i bywa, że ryzykuje życiem, zabierając głos. We wczesnych wiekach chrześcijaństwa parrhesia określa jeszcze inną zasadę: zasadę związaną z symboliczno-teologicznym problemem „mowy rajskiej”, tzn. komunikacji doskonałej. W przestrzeni parrhesia, z tego punktu widzenia, porusza się początkowo Adam i Ewa, a więc w pełnej zgodzie i porozumieniu z Transcendencją. Relacja ich polega na całkowitej jedności. Grzech będzie rodzajem rozbicia harmonii, zakłóceniem jedni, formą zerwania z Transcendencją; będzie oddzieleniem symbolu od znaczenia oraz dyferencjacją umysłu i ciała. Indywidualna droga doskonalenia dwudziestowiecznej francuskiej filozof Simone Weil będzie polegać na przekroczeniu ambiwalencji wobec symbolu, znaku i pojęć. Według niej, poprzez świadomą drogę ogołacania i negacji siebie, którą nazwie dekreacją, jest możliwe dotarcie do utraconego raju i harmonii bytu. Dekreacja, czyli dobrowolne zatracanie swojego „ego”, jest mistycznym przyjęciem Chrystusa oraz dotarciem do prawdziwego sensu bycia.

Refine search results

1 Annales Neophilologiarum

1 Przybylska N.

1 2011

Search results

Parrhêsia. La parole de la liberté. L’accréditation de la parole