Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 4

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  Suez Canal
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

Trade Gateway to the Habsburg Monarchy. On Trieste’s Status, Development and Importance to the mid-19th Century

100%
Skřivan A., Skřivan A.
West Bohemian Historical Review
|
2020
|
vol. 10
|
issue 1
1-23
EN
This study presents and evaluates Trieste’s relationship to the House of Habsburg, or the Habsburg Monarchy, from its beginnings in the 14th century to the mid-19th century. The authors evaluate the port’s longstanding rivalry with the Republic of Venice, notes the Habsburgs’ initial only marginal interest, and their change in approach from the 17th century. The first peak in Trieste’s development occurred in the 18th century, when the city’s population grew, extensive construction work was undertaken, privileged societies were founded for trading overseas, and there were even attempts made at acquiring colonies. The wars with revolutionary and Napoleonic France had highly negative consequences, with the port occupied three times. The subsequent section provides an overview of developments from 1815 until the mid-19th century. Here an evaluation is made of trade in Trieste, its structure and trading connections. Attention is paid to the beginnings of steam navigation, in particular regarding the establishment of Austrian Lloyd’s second section. In the final section, the study framework is focused on the transformative events following the mid-19th century, with the essential inclusion of the defeats in the wars in 1859 and 1866, the February Patent of 1861 which brought a restoration of constitutional life and a new status for Trieste, the importance of the opening of the Suez Canal in 1869 including the involvement of Austrians in designing and funding its construction, with the eruption of the economic crisis in 1873 the final milestone.
2
Content available remote

Wpływ zmian politycznych w Egipcie na bezpieczeństwo energetyczne Unii Europejskiej

100%
Osiewicz P.
Przegląd Zachodni
|
2015
|
issue 1(354)
89-102
EN
Energy security is one of the pillars of the security of a modern state. Security of energy resources supplies is of crucial importance for safeguarding the vital interests of the state – its duration and development. The above observations also pertain to the European Union as a group of states that intensify their mutual political and economic integration. A majority of the member states are importers of energy resources, especially crude oil and natural gas, a situation that leads to growing dependence of the EU on extra -European energy media supplies. The Near East region plays a key role in the EU’s energy security strategy, particularly in the diversification of energy resources supply. In this context Egypt must be mentioned not only as an exporter of its own resources to the European market, but also on account of its major role in the transit of energy resources from the Persian Gulf region to Europe. No wonder then that the ongoing process of political changes in this country since 2010 has attracted interest also in the perspective of guaranteeing the security of resources supply. The object of the present article is to seek an answer to the question whether the political changes in Egypt after 2010 impacted on the level of EU’s energy security.
3
Publication available in full text mode
Content available

Kanał do zdobycia – egipskie założenia przeprawy przez Kanał Sueski w przededniu wojny październikowej z 1973 roku

58%
Pogońska-Pol M.
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica
|
2017
|
issue 99
277-290
EN
As a result of the June 1967 war, Israel conquered the Egyptian Sinai Peninsula. The line separating the two sides became the Suez Canal. Israel to secure its state of affairs and to protect itself from the new war built a system of fortifications called Bar-Lev Line on the east bank of the Channel. The Egyptian army wanted to recapture the lost area and had to work out plans to overtake the Suez Canal, thus taking into account the specificity of the channel construction, the hydrographic conditions and the system developed by the Israelis. In this sand barrier, the fire on the Canal. The Egyptians also had to devise ways of crossing the corps of engineers, infantry, and tanks. All issues included a plan developed by S. Shazly called Operation Badr, and the effectiveness of planning was confirmed on October 6, 1973, at the start of the October war.
PL
W wyniku wojny czerwcowej z 1967 r. Izrael opanował egipski Półwysep Synaj. Linią rozdzielającą obie strony stał się Kanał Sueski. Izrael, aby zabezpieczyć swój stan posiadania i uchronić się przed nową wojną, wybudował na wschodnim brzegu Kanału system fortyfikacji zwany linią Bar-Leva. Armia egipska, chcąc odzyskać utracony obszar, musiała opracować plany przekroczenia Kanału Sueskiego, a co za tym idzie – uwzględnić specyfikę budowy Kanału, warunki hydrograficzne i system opracowany przez Izraelczyków, w tym bariery z piasku, zagrożenie wywołane pożarem na Kanale. Egipcjanie musieli również opracować sposób przeprawienia się wojsk korpusu inżynieryjnego, piechoty, a następnie czołgów. Wszystkie kwestie zawierał plan opracowany przez S. Shazlyego zwany operacją „Badr”, a skuteczność planowania potwierdzona została 6 października 1973 r., w dniu rozpoczęcia wojny październikowej.
4
Publication available in full text mode
Content available

Polityka niespójności – brytyjskie plany militarno- -polityczne względem Bliskiego Wschodu w 1956 r.

58%
Mroczkowski K.
UR Journal of Humanities and Social Sciences
|
2018
|
issue 4(9)
35-68
PL
Kryzys sueski był bez wątpienia głównym elementem egipskiego sprzeciwu wobec kontynuacji brytyjskiej obecności i zachodnich wpływów nie tylko w Egipcie, ale w całym świecie arabskim. Chociaż z pozoru destabilizacja ta miała charakter lokalny i – jak pokazała historia – była jednym z wielu konfliktów izraelsko-arabski, to w rzeczywistości odsłaniała znacznie głębsze podłoże i dalekosiężne skutki. Była najczytelniejszym dowodem schyłku imperialnych potęg, takich jak Wielka Brytania i Francja, co dało sposobność do olbrzymich transformacji, które miały ustanowić zupełnie nowy ład w postkolonialnym świecie. Jednym z elementów transformacyjnych była rosnąca narodowa świadomość, która szybko doprowadziła do przejmowania władzy w koloniach, co ułatwiała niespójna i w znacznej mierze chaotyczna polityka Wielkiej Brytanii. Konflikt z Egiptem nie tylko wzmagał antyzachodnie nastroje wśród Arabów, ale również niepokoił mających sprzeczne z Londynem interesy Amerykanów. Wiązało się to z polityką hamowania ekspansji komunizmu, która w tym wypadku oznaczała bliższe współdziałanie administracji prezydenta Harry’ego Trumana z Wielką Brytanią w ramach Trójstronnej Deklaracji, jak również Dowództwa Bliskiego Wschodu (Middle East Command – MEC), co tylko częściowo dla Brytyjczyków było priorytetem. Problemem pozostawała skomplikowana sieć powiązań i zależności pozostałych państw arabskich i ich wrogi stosunek do wymuszonego sytuacją alianta Wielkiej Brytanii, jakim był Izrael. Suma tych wszystkich czynników w połączeniu z kwestią potencjalnego ataku brytyjskiego na Izrael – stanowiący zagrożenie dla Jordanii, którą Londyn postrzegał jako swoją strefę wpływów – stanowi treść niniejszego opracowania. Wywołana wielowątkowymi i nieskoordynowanymi – w zasadzie – działaniami Wielkiej Brytanii zmiana układu sił po konflikcie sueskim 1956 r. stanowiła już zjawisko o zasięgu makroregionalnym. Wywołany tym proces konsolidacji antybrytyjskiej opozycji i wzrostu nastrojów antykolonialnych zaczął dawać o sobie znać nawet na obszarach tych państw bliskowschodnich, w których nadal władzę sprawowały jeszcze mniej lub bardziej zależne od Londynu ekipy rządzące.
EN
In the decade after WWII, as Great Britain struggled to secure its diminishing empire with belt-tightening measures at home, it found time to get involved in a war in Egypt. British politics was in a state of flux, with a new generation of leaders emerging to preside over belated postwar prosperity. But when Winston Churchill resigned as PM in 1955, he was succeeded by Anthony Eden – the last PM to believe Britain was a great power and the first to confront a crisis which proved she was not. In July 1956, the last Tommy pulled out of the Canal Zone. On July 26, President Gammal Abdel Nasser abruptly announced the nationalisation of the Suez Canal Company. The British PM was outraged and, riding a wave of popular indignation, prepared a grotesquely disproportionate response: a full scale invasion on Egypt or Israel! The greatest irony of the Suez operation was that it was totally counterproductive. Far from bolstering Anglo-French interests, it badly undermined the political and military prestige of both countries. Though Eden scarcely seemed to appreciate this fact, GB was simply no longer capable of mounting a solo imperial military action. On that occasion GB did not want, but just needed Israeli support. In operation Musketeer, British soldiers fought alongside their French and Israeli counterparts. More importantly, GB saw itself not for what it was: a declining and weakened power. This withdrawal was a crushing defeat for the Allies, especially for Britain and France who now had to face their own realities. GB was to only play a menial role supporting the United States’ proxy wars and diplomatic ventures. It could not take on the Soviet Union itself. Instead, Britain looked to the US for guidance and leadership, a development previously thought laughable. The Suez Crisis changed everything – Britain suffered humiliation at the hands of a minor power.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.