Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 3

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  Tennyson
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Carnivalesque Gardens in Tennyson’s The Princess

100%
Pypeć M.
Acta Philologica
|
2015
|
issue 47
51-60
EN
The article explores the symbolic implications of two literary gardens in Tennyson’s The Princess (1847) through the prism of Mikhail Bakhtin’s notion of the carnival as introduced in Rabelais and His World (1965) and Problems of Dostoyevsky’s Poetics (1963). Sir Walter Vivian’s garden seems to stand for the benevolence, aristocratic heritage, and wealth of its master, or could even embody Victorian England itself as a progressive country of law and order. Conversely, Princess Ida’s university garden symbolises women’s discontents about the inadequacy of female education and voices increasing demands for female emancipation in the 1840s. It is a transgressive garden where not only the assigned gender roles but also the apparent stability of England’s social conditions as pictured in Sir Walter’s garden are questioned. Both the carnivalesque gardens in the poem create a fruitful space for new possibilities and social changes to be introduced to the mainstream of public attention.
PL
Artykuł poświęcony jest przedstawieniu motywu ogrodu w poemacie Alfreda Tennysona The Princess z 1847 roku, analizowanego przez pryzmat bachtinowskiego pojęcia karnawału. Już od starożytności motyw ogrodu często pojawia się w literaturze i sztuce jako miejsce obarczone wielością znaczeń i symboli. Ogród Sir Waltera opisany w prologu i konkluzji utworu symbolizuje nie tylko mądrość, bogactwo i nowoczesność właściciela, ale również może być uosobieniem wiktoriańskiej Anglii jak też metaforą samego utworu The Princess w całej jego złożoności. Uniwersytecki ogród księżniczki Idy nagłaśnia niezadowolenie i krytykę pod adresem nieadekwatnej edukacji kobiet w połowie dziewiętnastego wieku, jak również kwestionuje kulturowe procesy postrzegania norm męskości i kobiecości. Karnawałowa nieoficjalność w obu ogrodach, rozbijająca ustalone normy i hierarchie społeczne, zdaje się wskazywać na potrzebę reform i zmian.
2
Publication available in full text mode
Content available

“Then Thickest Dark did Trance the Sky”: A Representation of Psychological Decay in Alfred, Lord Tennyson’s “Mariana”

86%
Osińska D., Okuń-Jaśkowiak A., Głaz A., Kniaź-Hunek L., Bendrat A., Prażmo E., Terejko P., Szczypa P., Czemiel G., Antoszek E., Galant J., Komsta M., Frelik E., Waszkiewicz A., Oleszczuk A., Waszkiewicz A., Okuń-Jaśkowiak A.
New Horizons in English Studies
|
2019
|
issue 4
EN
The Victorians openly expressed their deep fascination with the study of mind which was reflected in the rise of the nineteenth century “Psychological School of Poetry”. One of the authors who was captivated by the question of mental disorders was Alfred, Lord Tennyson. Despite the extensive research on his poetry, “Mariana” tends to be overlooked and reduced to a mere depiction of unbearable loneliness. However, this study focuses on the way how Tennyson, by using different modes of poetical representation such as visual, auditory, and temporal, indirectly portrays a degradation of the protagonist’s psyche, thus showing that the mental state can be expressed by the external images of a surrounding landscape, not character’s subjective perception. By the close reading of the poem as well as comparing the description of psychological disintegration with another well-known heroine of the Victorian era Miss Havisham from Charles Dickens’s Great Expectations, one may conclude that the conveyed imagery of decay and blight mirrors the gradual psychological downfall of the female character. Contrary to Harold Bloom’s reading of the poem, I will argue that Mariana’s tragedy lies precisely in her retreat from the external world and dwelling in the vicious circle of her predicament which reinforces the character’s masochistic coping mechanisms. Above all, the power of the poem lies not in the immediate shock and disgust, but in evoking a sense of moroseness that slowly kills the protagonist.
3

The Topography of Confinement in "Jane Eyre" and “The Lady of Shalott”

58%
Łowczanin A.
Roczniki Humanistyczne
|
2013
|
vol. 61
|
issue 5: Neofilologia
267-280
EN
This paper is based on the assumption that it is possible to overcome generic boundaries and discern a shared language in the literary and visual arts. Its purpose is to demonstrate how literature and art rupture the Victorian ideal of angelic woman at home and allow us to enter intimate territories of female minds where free will goes against the sanctioned expectations. I will demonstrate this on the basis of Charlotte Brontë’s Jane Eyre, where a pilgrimage to maturity and emotional fulfillment is embodied as space. This text will be juxtaposed with Tennyson’s “The Lady of Shalott,” read as a representation of defiance of gender-ascribed confinement. One of this poem’s most potent pictorial images, Hunt’s engraving of 1857 (a basis for his later painting of 1905), capturing the Lady in the moment of fateful decision-making is compared with Jane Eyre’s other silent home-ridden character, Bertha Rochester. All three images, of Jane, Bertha and the Lady, realize in their own way a territorial relocation seen as necessary for an untrapping of femininity.
PL
Na podstawie wybranych utworów literackich, „Jane Eyre” Charlotte Brontё i „Pani na Shalott” Alfreda Tennysona, oraz obrazu Prerafaelity Williama Hunta, artykuł ukazuje sposoby kwestionowania przez ich autorów wiktoriańskiego ideału kobiety-anioła, strażniczki domowego ogniska. Omawiane prace pokazują jednocześnie, że wspólna tematyka umożliwia przekroczenie barier gatunkowych, a przez to ukazanie podobnej intensywności uczuć, dotarcie do intymnych przestrzeni świadomości i ukrytych przed światem pragnień i przemyśleń bohaterek, które nie wahają się kwestionować usankcjonowanych konwencji społecznych. We wszystkich omawianych pracach kluczowym elementem definiującym przynależność społeczną jest przestrzeń i to w odniesieniu do niej bohaterki Charlotte Brontё, Jane Eyre i Bertha Rochester, oraz Pani na Shalott Tennysona i Hunta definiują swoją tożsamość. Artykuł ukazuje, że to właśnie w odniesieniu do na nowo zdefiniowanego własnego terytorium odnajdują one drogę do swoiście pojmowanej wolności i uwolnienia kobiecości.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.