Results found: 1

Search results

Search:
in the keywords: Theodicie

Sort By:

Limit search:

W cieniu Holocaustu – Hansa Jonasa koncepcja homo patiens

100%

Konstańczak S.

Kultura i Wartości

2012

issue 1

48-50

Homo patiens is a human being who suffers continuously even because of the fact of his/her existence. In his work The Concept of God after Auschwitz, Hans Jonas posed a difficult question which he directed to everybody: politicians, philosophers, priests, theologians and ordinary people: Here we have gone through the most traumatic experience in human history – the Holocaust. This has a collective character because it has been experienced by all of humankind but also separately by every person of Jewish nationality; what kind of knowledge about evil and human suffering has been evoked by this experience? This question was really justified because soon after the end of the war ideas were articulated that "the problem of Auschwitz has been solved once and for all, valid sentences have been passed, and the evidence has finally been established”. Already in 1939 Hans Jonas was fully conscious of the objectives of Hitler’s nationalistic policy, which aimed at the complete extermination of the Jewish nation. Therefore, immediately after the outbreak of the war he published a fiery appeal "Our Part in This War: A Word to Jewish Men” directed to young Jewish people all over the world, where he wrote: "This is our hour, this is our war. [...] This [ is] a bellum judaicum [Jewish war] in the profoundest sense of the word”. This text was published in Jerusalem in September 1939 and includes an extremely accurate characterisation of Nazism and its aims. For Jonas however, the matter was not so obvious. Auschwitz was for him a personal experience because he lost his mother there. According to biographers and analysts of his writings, he never recovered from the trauma related to this. Therefore, in his treaty Jonas - as if - struggles with himself. He analyzes two classical theodicies, one of which is a prompting of the witnesses of Job’s lot – you suffer because you have sinned. Yet, this is a proper explanation for an individual but not for a whole nation, and especially not for innocent children and babies. The other form of theodicy considered by Jonas is a prompting of theologians – you suffer together with God for what you believe in. Thus we give a certificate of faith – all the worst is becoming the share of the innocent and righteous: “the innocent and the just suffer the worst". And this explanation collapses upon deeper analysis because the Holocaust concerned not those who believe (believers of Judaism) but those who are Jews by their birth, even if they had not believed for generations. Jonas therefore diverted relations between God and the human being. God, creating the world and his works, lost his omnipotence voluntarily because he retreated to leave a place for the world. The final conclusion of Jonas is as follows: God resigned from his power so that we could exist.

Homo patiens to człowiek, który nieustannie cierpi. H. Jonas w pracy Idea Boga po Auschwitz postawił trudne pytanie, które skierował do wszystkich, polityków, filozofów, kapłanów, teologów oraz zwykłych ludzi: Oto doświadczyliśmy najbardziej traumatycznego doświadczenia w dziejach ludzkości – Holocaustu. Miało ono charakter zbiorowy, bo doświadczyła go cała ludzkość, ale także z osobna każda osoba narodowości żydowskiej. Jakiej zatem wiedzy o złu i ludzkim cierpieniu dostarczyło nam to doświadczenie? Pytanie to było jak najbardziej na miejscu, gdyż wkrótce po zakończeniu wojny pojawiły się poglądy uznające, że: „problem Auschwitz został rozwiązany raz na zawsze, prawomocne wyroki zapadły, a dowody winy zostały ostatecznie ustalone”. Jonas już w 1939 r. miał pełną świadomość celów hitlerowskiej polityki narodowościowej zmierzającej do całkowitej eksterminacji narodu żydowskiego. Dlatego natychmiast po wybuchu wojny opublikował apel Our Part in This War: A Word to Jewish Men, w którym pisał: „To jest nasz czas, to jest także nasza wojna, to bellum judaicum [wojna żydowska] w najgłębszym tego słowa znaczeniu”. Tekst ten został opublikowany w Jerozolimie we wrześniu 1939 r. i zawierał niezwykle trafną charakterystykę nazizmu i jego celów. Auschwitz był dla Jonasa osobistym doznaniem, bo tam stracił matkę. Zdaniem biografów i analityków jego twórczości nigdy potem nie otrząsnął się z traumy z tym związanej. W swej rozprawie Jonas toczy spór jakby sam z sobą. Analizuje dwie klasyczne teodycee, z który pierwsza jest podpowiedzią świadków losu Hioba – cierpisz, bo zgrzeszyłeś. Jest to jednak wytłumaczenie dobre dla jednostki, ale nie dla całego narodu, a tym bardziej takim nie jest dla niewinnych dzieci i niemowląt. Druga rozważana przez Jonasa postać teodycei jest podpowiedzią teologów – cierpi się razem z Bogiem za to w co się wierzy. Daje się w ten sposób świadectwo wiary – „wszystko, co najgorsze, staje się udziałem właśnie niewinnych i sprawiedliwych”. I to wytłumaczenie przy głębszej analizie upada, bo Zagłada dotyczyła nie tych, którzy wierzą (są wyznawcami judaizmu), ale tych, co są Żydami z racji urodzenia, choćby nawet nie wierzyli od pokoleń. Odwrócił zatem relacje pomiędzy Bogiem a człowiekiem. Był bowiem przekonany, że Bóg stwarzając świat i swoje dzieła z własnej woli stracił swą wszechmoc, gdyż wycofał się, aby zostawić im miejsce. Ostateczna konkluzja Jonasa jest następująca: „Bóg zrezygnował ze swej mocy, abyśmy mogli istnieć”.

Refine search results

1 Kultura i Wartości

1 Konstańczak S.

1 2012

Search results

W cieniu Holocaustu – Hansa Jonasa koncepcja homo patiens