Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 6

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  Viola Bill
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

"Four Songs" Billa Violi - eksperymentalne pieśni wideo

100%
Pitrus A.
Kwartalnik Filmowy
|
2013
|
issue 82
193-200
XX
The author focuses on the work of Bill Viola from the period of 1970s, when his work was experimental and clearly in the avant-garde, and the young artist was busy exploring various possibilities offered by media. The article deals with the 1976 tape Four Songs, which from the researcher’s point of view shows an overlap of performance art and exploration of the media, through manipulations of video material, and its transformation at the level of signal. The analysis of more video excerpts from the cycle of "Four Songs", leads Pitrus to conclude that Viola’s experiments dealing with technology and the character of the medium paradoxically have a deeper meaning. The work of Bill Viola not only brings a coherent vision of the video as a medium, but also contains a vision of the world. In this sense his experimental work from the 1970s constitute a preparation for his artistic expression in the following two decades, which express this vision in even greater depth.
2

Oko w oko ze zwierzęciem. "I Do Not Know What It Is I Am Like" i międzykulturowe negocjacje Billa Violi.

100%
Pitrus A.
Kwartalnik Filmowy
|
2012
|
issue 80
203-2013
PL
Artykuł przynosi analizę i interpretację pracy wideo zajmującej szczególne miejsce w dorobku amerykańskiego artysty. I Do Not Know What It Is I Am Like to najdłuższa realizacja „single channel” autorstwa Billa Violi, a jednocześnie jedna z najbardziej złożonych. Jej autor odwołuje się do cytatu z Rigwedy, który staje się dla niego punktem wyjścia rozważań o porządku świata, jego początku, a także o relacjach między ludźmi i zwierzętami oraz naturą jako taką. Viola, należąc do kultury Zachodu, nie odżegnuje się od niej i swojej tożsamości. Jednocześnie szuka odpowiedzi na nurtujące go pytania także w pismach Wschodu. Andrzej Pitrus przedstawia przewodnik po tym trudnym i niejednoznacznym dziele. Bill Viola jest erudytą sięgającym – w sposób eklektyczny, ale jednocześnie fascynujący – do odległych tradycji, które niejednokrotnie okazują się bliższe sobie nawzajem niż chcielibyśmy przypuszczać.
EN
In the article the author presents an analysis and an interpretation of a piece of video art that has a special place in the work of the artist. 'I Do Not Know What It Is I Am Like' is the longest 'single channel' work by Bill Viola, and at the same time one of the most complex ones. Viola refers to a quote from Rigveda, which becomes a starting point for further divagations on the order of the world, its beginning, and the relations between humans and animals and nature as such. Viola, being a person of the Western culture, does not reject it and he does not reject his own identity. At the same time he searches for answers to his questions in the writings of the East. Andrzej Pitrus presents a guide to this complex and ambiguous work. Bill Viola is an erudite reaching – in an eclectic and fascinating way – to ancient and distant traditions, which often turn out to be closer to each other than we would want to believe.
3

"The Night Journey" – „gra” Billa Violi w poszukiwaniu nowych przestrzeni

100%
Pitrus A.
Kwartalnik Filmowy
|
2010
|
issue 70
83-92
PL
We wstępie artykułu Pitrus zaznacza, że sztuka wideo od początków swego istnienia starała się zdefiniować przestrzeń nieco inaczej niż kino. Wynikało to m.in. z intencji samych twórców, pragnących podkreślić odrębność środków wyrazu nowego medium, ale też z czynników obiektywnych: w sztuce wideo (inaczej niż w kinie) odbiorca nie tylko obcował z przestrzenią kadru, ale widział też urządzenie. Ponadto film – w klasycznym rozumieniu – montowany był liniowo, jako sekwencja ujęć, natomiast wideo dawało sposobność wykorzystania m.in. strategii mise-en-page. Owa ambiwalencja kwestii przestrzeni w sztuce wideo jest też widoczna w twórczości Billa Violi. Pitrus charakteryzuje wybrane prace artysty oraz jego instalacje o charakterze immersywnym, ale przede wszystkim skupia się na interaktywnym projekcie "The Night Journey", którym Viola po raz pierwszy nawiązał do technologii stosowanych w grach wideo. Projekt ten nie tylko wykorzystuje stworzoną dla gier platformę technologiczną, ale też mechanikę typową dla tego rodzaju rozrywki. Pitrus przeprowadza szczegółową analizę projektu, właściwych mu możliwości nawigowania i interaktywnego odbioru. Zauważa również, że "The Night Journey" w istocie skupia się na immersji i dekonstruuje mechanikę klasycznej rozgrywki.
EN
In the introduction, Pitrus notes that video art always defined space in a slightly different way than it is defined in cinema. This was a result of the artists’ intentions, wishing to highlight the distinctiveness of the means of expression of new medium, and objective factors in video art: unlike in the cinema the viewer saw not only the movie frame, but also the machine. Additionally, film, in the traditional sense, was edited linearly, as a sequence of shots, while video art was an opportunity for the use of the strategy of mise-en-page. The ambivalence in terms of use and understanding of space in video art is also present in the work of Bill Viola. Pitrus analyses a selection of Viola’s works and immersive video installations, but he concentrates on the interactive project "The Night Journey", in which Viola, for the first time, referred to the technology used in video games. The project uses technology platform created for games, and mechanics typical for this type of entertainment. Pitrus considers the project, particularly concentrating on navigation and the possibility of interaction. He notices that "The Night Journey" focuses on immersion and deconstructs the mechanics of classic entertainment.
4

To my wymyśliliśmy czas. „Ocean Without a Shore” i „Transfigurations” Billa Violi

89%
Pitrus A.
Kwartalnik Filmowy
|
2014
|
issue 86
161-170
PL
Artykuł zawiera interpretacje prac amerykańskiego artysty wideo Billa Violi „Ocean Without a Shore“ i „Transfigurations“. W obydwu artysta wykorzystał niecodzienną technologię łączącą zapis HD, prymitywne kamery telewizji przemysłowej i techniki inscenizacyjne własnego pomysłu. Wspólnym tropem jest tu czas ukazany w wielu kontekstach. Pozornie powtarzalna forma stała się dla Violi pretekstem do rozważań o przemijaniu, śmierci, reinkarnacji. Po raz kolejny wyrafinowana technologia ujawnia swoje „ludzkie” oblicze, po raz kolejny także Bill Viola proponuje widzom zmierzenie się z erudycyjną układanką, która pod pozornie prostoduszną powierzchnią kryje wiele fascynujących odniesień – przede wszystkim do filozofii i systemów religijnych Wschodu.
EN
The article contains interpretations of two works of the American video artist Bill Viola: „Ocean Without a Shore“ and „Transfigurations“. In both of them the artist used an unusual technique combining a HD recording, primitive CCTV recordings and his own staging techniques. The common theme is time depicted in many contexts. Seemingly repetitive form became, for Bill Viola, a pretext for reflection on transience, death and reincarnation. Once again, sophisticated technology shows its “human” face, and once again Bill Viola offers the audience the challenge of an erudite puzzle, which under an apparently artless surface hides many fascinating references, in particular to philosophy and religious systems of the East.
5

Zamknięte przestrzenie Billa Violi

63%
Pitrus A.
Kwartalnik Filmowy
|
2012
|
issue 79
151-159
EN
The article is devoted to selected aspects of the work of Bill Viola. Pitrus focuses on immersive installations that the American artist created mainly in the 1980s. They had a very specific character, because they united the medium of video with interior design in a way that allowed viewers to immerse themselves in a kind of alternate reality. Bill Viola’s works are steeped in the traditions of both European art, as well as in the philosophy and aesthetics of the Far East. Therefore, their interpretation requires each time a different set of interpretative tools. On the other hand, this trend in Viola’s work is characterized by consistency and repetition of certain themes. This article is the first comprehensive review of the artist’s immersive installations that are both rarely presented and rarely discussed by critics.
6

Celuloidowy pierścień Nibelunga. Wagner „ufilmowiony” albo o „kinematograficznych” inscenizacjach wagnerowskich dramatów muzycznych

36%
Kletowski P.
Kwartalnik Filmowy
|
2014
|
issue 87-88
127-138
PL
Autor skupia się na omówieniu klasycznych i współczesnych inscenizacji dramatów muzycznych Ryszarda Wagnera, realizowanych przez mistrzów kina i nawiązujących do teorii oraz praktyki niemieckiego kompozytora, swoimi pracami niejako przepowiadającego istnienie kina i myślącego kategoriami estetycznymi rozwijanymi później przez twórców X muzy. Inscenizacje dzieł Wagnerowskich są swego rodzaju spłatą długu Wagnerowi i nie tyle rekonstruują świat wizualno-muzycznych wizji twórcy „Lohengrina”, wykorzystując język filmu, ile po prostu wypełniają postulat niemieckiego kompozytora o stworzeniu dzieła „totalnego”. W tekście są omówione wagnerowskie inscenizacje takich mistrzów kina, jak Eisenstein, Visconti, Chéreau, Syberberg i Bill Viola, którzy w swych poszukiwaniach artystycznych realizowali idee Gesamtkunstwerku. Kletowski ukazuje proces „ufilmowienia” współczesnej sztuki operowej (przede wszystkim dzieł Wagnera, choć nie tylko), która na zasadzie „transakcji zwrotnej” wpływa również na kształt współczesnej X muzy, nierzadko nawiązującej do wzorców operowych.
EN
The author discusses classic and contemporary staging of Richard Wagner’s musical dramas, made by the masters of cinema and referring to the theory and practice of the German composer, who in his work somehow foresaw the existence of the cinema and who thought in the aesthetic categories later developed by the creators of the Tenth Muse. Staging of the works of Wagner are a repayment of a debt to the great composer. They do not so much reconstruct the visual and musical vision of the composer of the „Lohengrin”, using the language of film, but fulfil Wagner’s postulate that a total work of art can be created. In the text the author discusses productions of Wagner’s work by such masters of the cinema as Eisenstein, visconti, Chéreau, Syberberg and Bill Viola, who in their artistic pursuit realised the ideas of Gesamtkunstwerk. Kletowski shows the process of “cinematifying” of contemporary art of opera (especially the works of Wagner, but also others), which art using the principle of “reverse transaction” also shapes the modern Tenth Muse, that often refers to elements of opera.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.