Search results

1

From Meaning of History to Meaning in History: Eric Voegelin’s Non-Ideological Philosophy of History

100%

Ivascu B.

Dialogue and Universalism

|

2017

|

issue 2

197-215

EN

The paper intends to examine Eric Voegelin’s philosophy of history, distinguishing its several stages. The main thesis of the paper is that Voegelin’s philosophy of history is atypical when compared to the famous representatives of the genus. For Voegelin “meaning of history” is a perverted, ideological concept, obscuring the real relationship between man and history because man cannot grasp its “meaning” from a vantage point. Voegelin attempts to provide history rather as a “web” endowed with a “noumenal depth,” rather than the linear, “historiogenetic” history, subdued to chronology. The main characteristic of history is no longer its chronological structure but its structure of an “experience of an encounter.”

2

Filozof i obywatel wobec społeczeństwa masowego: K. Jaspers i E. Voegelin

100%

Piekarski R.

Pieniądze i Więź

|

2012

|

vol. 15

|

issue 1(54)

21-36

EN

The article is a comparison of Jaspers’ diagnosis of the age with Voegelin’s analyzes. More specifically, the Author deals with the issue of leadership in mass societies and the problem of intellectual and spiritual premises of National Socialism, issues which occupied much attention of both philosophers. Comparison of these thinkers is even more reasonable as in metaphysics, philosophy of religion or their philosophical anthropology; there are a number of similarities among them. Moreover, in the centre of the text a question of intellectual and mental premises of the policy of mass society was placed. In the opinion of the Author, the convergence of civilization and political thought of Karl Jaspers and Eric Voegelin, by all means deserves our attention right now. Their spiritual, intellectual and moral recognitions are interestingly complementary and intertwined. Reading them in our day, we can understand the sense of classical political philosophy, which probably never lost contact with the civil point of view on world politics, a little better.

3

Voegelinowska koncepcja symboli politycznych. Teoria i zastosowania

89%

Kuź M.

Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne

|

2016

|

vol. 51

99-112

EN

This article examines the theoretical category of political symbols as proposed and developed by Eric Voegelin. The main focus is the usefulness of political symbols for politics, political analysis, and law. The original element of this study is a description of the genesis of the concept with a special focus on Voegelin’s early works, which are rarely mentioned in other similar analyses. The study concludes that political symbols are a theoretical tool that opens new avenues of research and can facilitate public dialogue in modern societies. Voegelin’s political symbols overcome the division into religion and ideologies. Moreover, the theory avoids some of the pitfalls that are characteristic of Carl Schmitt’s philosophy and enables a more nuanced analysis than the one based on the Huntingtonian category of civilizations.

PL

Poniższy artykuł stanowi refleksję nad zastosowaniem teoretycznej kategorii symboli politycznych w ujęciu Erica Voegelina do badań politologicznych oraz praktycznych problemów współczesnego prawa i polityki. Oryginalny wkład badawczy tego tekstu stanowi przy tym prześledzenie rozwoju koncepcji symboli politycznych u Voegelina i skupienie się na wczesnych, rzadko opisywanych tekstach tegoż autora. Konkluzją jest obserwacja, iż voegelinowska kategoria symboli politycznych to narzędzie znacznie powiększające nasze możliwości poznawcze i otwierające nowe pola dialogu społecznego. Kategoria ta przezwycięża bowiem nieprzystający już w pełni do współczesnej polityki podział na religie i ideologie, a równocześnie unika problemów charakterystycznych dla myśli politycznej Carla Schmitta i pozwala na bardziej szczegółową analizę niż upraszczające huntingtonowskie pojęcie cywilizacji.

4

Dissenting voices within political theory Voegelin’s quest for symbols and Strauss’s search for the philosopher

87%

Kuź M.

Przegląd Politologiczny

|

2016

|

issue 4

7-18

PL

Artykuł opisuje metodologiczne podejścia Erica Voegelina oraz Leo Straussa w zakresie studiów nad historią myśli politycznej, zwłaszcza zaś historią zachodniej myśli politycznej. Artykuł stawia tezę, iż obaj myśliciele oddalają się od głównego nurtu metodologicznego, który jest obecnie reprezentowany przede wszystkim przez przedstawicieli kontekstualizmu. W swoich poszukiwaniach obaj podążają jednak zupełnie odmiennymi drogami. Voegelin skupia się na badaniu symboli politycznych i ich zakorzenienia w metafizycznych doświadczeniach ludzi je tworzących. Strauss natomiast bada raczej odwieczne pytania filozofii, stosuje też pojęcie klasycznej dyskursywnej racjonalności jako kryterium oceny odpowiedzi na kluczowe zagadnienia filozoficzne. Obaj myśliciele różnią się też w sposobie postrzegania roli filozofa polityki. Dla Voegelina miałby on/ona konserwować lub współtworzyć swego rodzaju wiary polityczne. Dla Straussa zaś filozof to nauczyciel politycznie rozwiniętej młodzieży, a przede wszystkim obrońca samej filozofii, jako najszlachetniejszej formy działalności umysłowej. W końcowej części artykuł opisuje znaczenie obu autorów dla współczesnej myśli politycznej.

EN

The paper summarizes the nature of Eric Voegelin’s and Leo Strauss’s methodological approaches to the study of the history of political thought, in particular, the Western political thought. The paper concludes that in both cases the thinkers stray away from the mainstream, which is currently represented by contextualism. However, in their dissenting voices both authors take very different routes. Voegelin focuses on political symbols which are grounded in the metaphysical experience of their creators, and Strauss focuses on the perennial question of philosophy and classical, discursive rationality as the criterion of philosophical inquiry. They also differ in their opinions on the role of the political philosopher. For Voegelin, the philosopher is a defender or a co-creator of political creeds. For Strauss s/he is mainly the educator of politically savvy youths and, above all, the defender of philosophy as the most noble pursuit of the mind. The paper concludes by pointing out the importance and prominence of both thinkers.

5

The idea of progress as a secularized concept of God’s providence – an approach within the framework of political gnosis by Eric Voegelin

71%

Sulkowski M.

Wschodni Rocznik Humanistyczny

|

2020

|

vol. XVII (2020)

|

issue 4: Nauki o polityce i historia administracji

9-26

EN

Eric Voegelin is one of the key thinkers embarking upon an issue of a “political religion” who dedicated a portion of his work towards the concept of progress and claimed that it has become a permanent theme in all discussions concerning politics since the 18th century. The thesis stated in this article aims to prove that according to Voegelin’s philosophy, the concept of progress is a secularised counterpart of the Christian Divine Providence. The progress is considered as a guarantor of the betterment of the world and humanity, allowing for an optimist outlook for the future. Along with crisis of the Christian faith, there was a dire need to hold on to the hope in the meaning of life, formerly ensured by the Divine Providence. The downfall of the belief in the transcendent God resulted in a projection of the salvation hopes and “the history revealing its meaning” onto the earthly existence, simultaneously becoming an integral part of the gnostic religious approach. In the secularised world, the faith in progress replaced the Divine Providence, i.e. a merciful God watching over the world and humanity.

PL

Voegelin, jako jeden z kluczowych myślicieli podejmujących kwestię religii politycznych, istotną część swojej pracy poświęcił badaniu idei postępu stwierdzając, że idea ta od XVIII w. stała się stałym elementem myślenia o polityce. W niniejszym artykule postawiono tezę, że w myśli Voegelina idea postępu jest zsekularyzowaną kategorią chrześcijańskiej Opatrzności Bożej. Postęp traktowany jest jako gwarant samodoskonalenia się świata i człowieka pozwalający z optymizmem patrzyć na przyszłość. Wraz z kryzysem chrześcijańskiej wiary człowiek dążył do podtrzymania nadziei w sens istnienia, którą przynosiła ufność w Bożą Opatrzność. Upadek wiary w transcendentnego Boga skutkował przeniesieniem nadziei zbawienia i „spełnienia się historii” na płaszczyznę świata doczesnego i stał się tym samym integralnym elementem religijnej postawy gnostyckiej. W zsekularyzowanym świecie wiara w postęp stała się substytutem wiary w Bożą Opatrzność, a więc tego, że nad losem człowieka i świata czuwa troskliwy Bóg.

RU

Фогелин, как один из ключевых мыслителей, занимающихся проблемой «политических религий», посвятил значительную часть своей работы изучению идеи прогресса, заявив, что с XVIII века эта идея стала постоянным элементом размышлений о политике. В данной статье представлен тезис о том, что, по мнению Фогелина, идея прогресса является секуляризованной категорией христианского Божественного Провидения (средства, при помощи которого Бог управляет всем во вселенной). Прогресс рассматривается как гарант самосовершенствования мира и человека, позволяющий с оптимизмом смотреть в будущее. В условиях кризиса христианской веры человек стремился сохранить надежду в смысле существования, которую приносило доверие к Провидению Божию. Падение веры в трансцендентного Бога привело к переносу надежды на спасение и «свершение истории» на план временного мира и, таким образом, стало неотъемлемым элементом гностической религиозной установки. В секуляризованном мире вера в прогресс стала заменой веры в Божье Провидение, то есть в то, что заботливый Бог наблюдает за судьбой человека и мира.

6

Uwagi o stanie Cywilizacji Zachodu z perspektywy filozofii cywilizacji

71%

Piekarski R.

Pieniądze i Więź

|

2018

|

vol. 21

|

issue 1(78)

21-30

PL

Człowiek jedynie częściowo pojmuje podstawy świata. W napięciu kruchej egzystencji, transcenduje ku bytom od siebie wyższym, poszukując „na oślep” „przyczyn i zasad tego, co jest i co się wydarza”; stopniowo odgaduje przesłanki funkcjonowania własnego umysłu i zbiorczej umysłowości; dochodzi do głębszych wglądów i autorefleksji, które modyfikują jego obraz siebie, innych, świata i Boga. Zmienia własny sposób bycia wobec „innego”, Transcendentnego. Zmieniając własną samowiedzę i otoczenie, współtworzy wielopokoleniowe wspólnoty i cywilizacje. O tym najpełniej traktują filozofowie cywilizacji. W niniejszym artykule autor pragnie zwrócić uwagę na obawy, co do kondycji cywilizacji zachodu oraz jej przyszłości z punktu widzenia wybranych stanowisk, reprezentowanych m. in. przez Arnolda Toynbeego oraz Erica Voegelina. Arnold Toynbee sugerował, iż uzasadnieniem dalszego istnienia współczesnej cywilizacji zachodniej jest fakt, że wyświadcza ona chrześcijaństwu i jego trzem siostrzanym religiom określoną przysługę: stwarzając grunt do przyjaznego spotkania na skalę światową, uzmysławiając im jedność ich ostatecznych wierzeń i wartości oraz stawiając je wszystkie wobec wyzwania odradzającego się bałwochwalstwa w szczególnie zgubnej formie kolektywnego samoubóstwienia człowieka. Eric Voegelin w 1959 roku wspominał o zagrożeniach ze strony ideologicznych partii, o charakterze antyfilozoficznym i antychrześcijańskim. Stłumienie tych antychrześcijańskich partii ma być nieodzowne „dla utrzymania europejskiego ładu” i zneutralizowania szkodliwego działania (gnostycznych) ideologii. Voegelin niepokoił się również stanem samoświadomości kościołów. W jego przekonaniu, wciąż żyjemy w czasach dominacji nauk przyrodniczych, rozdzielenia filozofii i nauki – w czasach hegemonii ideologii. Filozofia przestała odgrywać rolę w życiu publicznym. Dwa źródła autorytetu – objawienie i filozofia – nie mają już statusu publicznego; w następstwie powstaje fuzja źródeł autorytetu, pozostającego w jednym ręku – mianowicie w ideologicznym reżimie państwa totalitarnego. W związku z tym mielibyśmy „koniec ładu europejskiego”.

EN

The man only partially understands the basics of the world. In the tension of a fragile existence, he transcends to the higher beings, seeking blindly "causes and principles of what is and what is happening"; he gradually guesses the premises for the functioning of his own mind and collective mentality; he comes up to deeper insights and self-reflections that modify his image of the self, others, the world and God. He changes his own way of being towards the "other", Transcendent. By changing his own self-knowledge and environment, he co-creates multi-generational communities and civilizations. This is what the philosophers of civilization relate to the most. In this article the author would like to draw attention to concerns about the condition of the Western civilization and its future from the point of view of selected standpoints represented, among others by Arnold Toynbe and Eric Voegelin. Arnold Toynbee suggested that the justification for the continued existence of modern Western civilization is that it gives Christianity and its three sister religions a specific service: creating a ground for a friendly meeting on a global scale, making them feel the unity of their ultimate beliefs and values, and putting them all towards the challenge of the revival of idolatry in a particularly disastrous form of the collective self-divinization of man. In 1959, Eric Voegelin mentioned threats from ideological parties of anti-philosophical and anti-Christian nature. The suppression of these anti-Christian parties is to be indispensable "to maintain the European order" and to neutralize the harmful actions of (gnostic) ideologies. Voegelin was also concerned about the state of self-awareness of churches. In his opinion, we still live in the times of the domination of natural sciences, the separation of philosophy and science – in the times of ideology’s hegemony. Philosophy ceased to play a role in public life. Two sources of authority – revelation and philosophy – no longer have public status; in the aftermath, there arises a fusion of the sources of authority, remaining in one hand – namely in the ideological regime of a totalitarian state. Therefore, we would have "the end of the European order".

Refine search results

2 Pieniądze i Więź

1 Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne

1 Dialogue and Universalism

1 Przegląd Politologiczny

1 Wschodni Rocznik Humanistyczny

2 Kuź M.

2 Piekarski R.

1 Ivascu B.

1 Sulkowski M.

1 2020

1 2018

1 2017