Artykuł jest próbą podsumowania aktualnego stanu badań na temat złożonych relacji między Majakowskim i władzą w porewolucyjnej Rosji. Przedmiotem analizy są trzy odmienne interpretacje danego zagadnienia. Jedni krytycy postrzegają poetę jako nieugiętego piewcę rewolucji i totalitarnego państwa, inni zaś traktują go jak ofiarę totalitaryzmu. Najbardziej radykalna grupa badaczy oskarża twórcę o cynizm i hipokryzję. Jednak humanitaryzm i umiłowanie wolności Majakowskiego oraz jego skomplikowane stosunki z nową władzą wskazują, że ta kwestia winna stać sie przedmiotem dalszej wnikliwej i bardziej obiektywnej oceny literaturoznawczej.
Majakowski był typowym, wzorcowym utopistą, duchowym typem utopisty heroicznego, rewolucyjnego. Źródła jego utopizmu wypływały z totalnej dezaprobaty wobec dotychczasowego porządku świata, z potrzeby szczęścia i uszczęśliwiania innych. W twórczości Majakowskiego występują wszystkie elementy nowożytnej utopii komunistycznej, marksistowsko-leninowskiej: pochwała bezwzględnej równości dla wszystkich, własności społecznej, kolektywizmu, centralnego planowania, kierowania i organizacji życia, industrializmu, komunistycznego wychowania i świeckiego, radzieckiego mesjanizmu. Świadomość niemożności spełnienia wymogów stawianych przez utopię: przekroczenia granic tego co możliwe, kondycji ludzkiej, świadomość, iż staje się już tylko apologetą „utopii u władzy”, który musi „sam się uśmiercać, następując na gardziel swej pieśni”, stała się prawdopodobnie przyczyną jego samobójczej śmierci.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.