Search results

1

Miejsca do „trenowania wyobraźni” – Galeria Władysława Hasiora, Muzeum Tatrzańskie

100%

Dembowska J.

|

2019

|

vol. 73

|

issue 3 (326)

205-206

PL

Galeria Władysława Hasiora jest specyficzną przestrzenią silnie naznaczoną przez osobowość artysty, który w swoich działaniach odnosił się do bardzo różnorodnych materiałów i metod tworzenia dzieła sztuki. Jego praktyka stała się inspiracją dla tworzenia programu Galerii, która funkcjonuje w strukturach Muzeum Tatrzańskiego i z jednej strony silnie eksponuje kontent historyczny, a z drugiej pozwala na wprowadzanie wątków kultury i sztuki współczesnej.

EN

The Władysław Hasior Gallery is a specific space vividly marked by the personality of an artist whose undertakings referred to highly diversified material and methods of creating a work of art. His praxis inspired the establishment of the Gallery programme, which, on the one hand, strongly accentuates the historical context and, on the other hand, makes it possible to introduce motifs of contemporary culture and art.

2

Miejskie performanse Władysława Hasiora

89%

Figzał-Janikowska M.

Pamiętnik Teatralny

|

2022

|

vol. 71

|

issue 1

11-32

EN

This article discusses the performative art of Władysław Hasior, particularly his actions in the urban space. Initially expressed only in his artworks, since the 1970s Hasior’s need for dialogue with the spectator took the form of very expressive artistic manifestations involving audience participation, direct involvement of spectators in the creation of the performative event, and abolition of the distance between the artist and society. Due to the ontological status of these events, their ephemeral and fleeting nature, they have been the least explored area of Hasior’s work. The article analyzes his most important urban and open-air performances, such as the Procesja sztandarów (Banner Procession) in Łącko (1973), Solspann in Södertälje (1973–1976), and finally the ceremonial Przeprowadzka (Move) from the dormitory of Antoni Kenar school of fine arts to a new atelier in Zakopane (1984). These actions are considered in the context of contemporary discussions on participatory art: Claire Bishop’s antagonistic theory of participation and Grant H. Kester’s concept of dialogical art. It is argued that Hasior’s performative projects combined two strategies of participatory art; he was able to co-create ephemeral works together with the audience, while at the same time directing the spectators’ actions.

PL

Artykuł poświęcony jest performatywnej twórczości Władysława Hasiora, w szczególności jego działaniom aranżowanym w przestrzeni miejskiej. Potrzeba dialogowania z odbiorcą, początkowo wyrażana przez Hasiora jedynie w eksponatach, począwszy od lat siedemdziesiątych przybiera formę bardzo wyrazistych manifestacji artystycznych zakładających bezpośredni udział widzów w kreowaniu zdarzenia performatywnego, a także znoszenie dystansu między artystą a społeczeństwem. Ze względu na ontologiczny status tych zdarzeń, ich efemeryczny i ulotny charakter, stanowią one jak dotąd najmniej zbadany obszar twórczości artysty. W artykule analizie poddane zostały najważniejsze miejskie i plenerowe performanse Władysława Hasiora, takie jak Pochód sztandarów w Łącku (1973), realizacja Solspann w Södertälje (1973–1976) czy wreszcie uroczysta Przeprowadzka z internatu „Szkoły Kenara” do nowej pracowni w Zakopanem (1984). Działania te autorka rozpatruje w kontekście współczesnych rozważań nad sztuką partycypacyjną, zarówno w świetle antagonistycznej teorii partycypacji Claire Bishop, jak i koncepcji sztuki dialogicznej Granta H. Kestera, zauważając, że Hasior w swoich projektach performatywnych łączył dwie strategie sztuki partycypacyjnej: potrafił współtworzyć efemeryczne dzieła razem z publicznością, a jednocześnie reżyserować działania odbiorców.

3

Władysław Hasior: od rzeźby do performansu

88%

Figzał-Janikowska M.

Didaskalia. Gazeta Teatralna

|

2021

|

issue 165

53-80

EN

The aim of this article is to draw attention to the theatrical and performative aspect of visual works by Władysław Hasior. The Zakopane artist is presented not only as an acknowledged sculptor, creator of assemblages and banners, but above all, as a performer, stage designer, director of a peculiar “theatre of the elements”, and the author of open-air shows with complex dramaturgy and precisely defined course. The author of the article attempts to indicate the sources of Hasior’s theatrical interests and their development. The issue of theatricality is examined in relation to the way in which the artist’s works are displayed, and to his scenographic projects or his own artistic performances. These activities reveal the Hasior’s fascination with theatrical means of expression and the idea of a collective gathering of ceremonial nature. The ephemerality of the Hasior’s open-air shows means that they have been the area least explored by researchers to date.

4

Władysław Hasior in Sweden: Reassessing Peripheral Neo-Avant-Garde Networks Through Horizontal Art History

75%

Kolenda K.

Sztuka i Dokumentacja

|

2022

|

issue 27

65-75

Refine search results

1 Didaskalia. Gazeta Teatralna

1 Konteksty - Polska Sztuka Ludowa

1 Pamiętnik Teatralny

1 Sztuka i Dokumentacja

2 Figzał-Janikowska M.

1 Dembowska J.

1 Kolenda K.

2 2022

1 2021

1 2019

Miejsca do „trenowania wyobraźni” – Galeria Władysława Hasiora, Muzeum Tatrzańskie

Miejskie performanse Władysława Hasiora

Władysław Hasior: od rzeźby do performansu

Władysław Hasior in Sweden: Reassessing Peripheral Neo-Avant-Garde Networks Through Horizontal Art History