Search results

1

[review] Krakau, Prag und Wien. Funktionen von Metropolen im frühmodernen Staat, red. M. Dmitrieva, K. Lambrecht

100%

Walanus W.

Modus. Prace z historii sztuki

|

2001

|

vol. 2

181-188

2

Hermann Josef Painitz (1938 - 2018)

86%

BLITTERSDORFF, T.

Sztuka i Dokumentacja

|

2019

|

issue 20

201-205

3

Karl V. und Ferdinand I. — Politik, Residenzen und Memoria im Vergleich

72%

Kohler A.

Historie – Otázky – Problémy (History, Issues, Problems)

|

2015

|

vol. 7

|

issue 2

29-41

EN

Charles V and Ferdinand I exerted a strong influence on the European policy in the 16th century. Charles V lived in residences and towns in Spain, the Netherlands and the Holy Roman Empire like a “Reisekaiser” (travelling Emperor). Above all, Charles V was the Emperor of the first global European Empire and therefore his memory, in comparison with his younger brother Ferdinand I is more vivid.

4

Leitbilder und Strategien für Wissensstädte –das Beispiel Metropolregion Wien

72%

Weith T., Strehmann J., Gaasch N., Zscheischler J.

Studia Miejskie

|

2012

|

vol. 7

29-36

EN

For many European metropolitan regions and urban areas the knowledge society is not only a vision but a strategic goal. In London, Berlin or Vienna urban development agencies and city marketing highlight the potential of existing knowledge-based organisations, structures and services and emphasize the necessity to develop a knowledge city or a knowledge region. Knowledge is seen as a key resource for development and change as well as for branding. To take advantage of all potentials and options various strategies and concepts are in discussion. Using the metropolitan region of Vienna as an example, explicit forms of implementation will be shown. Both opportunities and limits of spatial planning and regional policy to influence change processes will be addressed.

PL

Das Leitbild der Wissensgesellschaft gilt heute als strategisches Ziel vieler europäischer Städte und Metropolregionen. Ob London, Berlin oder Wien – Stadtentwicklungsplanung wie Stadtmarketing betonen die Stärken vorhandener Wissenseinrichtungen und weisen auf die Notwendigkeit ihrer Weiterentwicklung zu einer Wissensstadt bzw. -region hin. Wissen gilt als Schlüsselressource und Marke zugleich. Für die jeweilige Umsetzung kommen verschiedene Ansätze in Frage. Am Beispiel der Metropolregion Wien, die sich seit Jahren mit dem Thema beschäftigt, sollen konkrete Umsetzungsformen näher beleuchtet und die Rolle sowie die Möglichkeiten der räumlichen Planung in diesem Prozess analysiert werden.

5

Aristokracie práce a výzva socialismu. Typografové v Praze v kontextu proměn předlitavské dělnické kultury v letech 1890-1914

58%

Raška J., Miller S.

Český časopis historický (The Czech Historical Review)

|

2022

|

vol. 120

|

issue 2

371-407

EN

This study deals with skilled employees of Prague book printers at the turn of the 20th century. Typographers have traditionally had a reputation as elite and elitist workers. In addition, they were active participants in public patriotic life in Prague in the 1860s-1880s. After 1890, however, their main provincial organisation, the Typographic Club, became involved in building a united workers’ movement under the auspices of socialism. The study examines the activities of several typographers-socialists within the structures of social democracy and the reaction of skilled typographers, i.e., the members of the Typographic Club, to the change of rhetoric and strategies of their organisation. It also focuses on how the Typographic Club mastered some cultural practices of the socialist movement (e.g., May Day celebrations, engagement in a unified socialist educational institution or the change in the relationship with unskilled workers). Using the example of the engagement of the Typographic Club in the Dělnická knihtiskárna a nakladatelství [Workers’ Printing Office and Publishing House], it shows the conflicting areas in which the typographic organisation began to split ideologically at the end of the century.

6

Pałac Przebendowskich w Warszawie i geneza jego architektury

58%

Sito J.

TECHNE. Seria Nowa

|

2022

|

issue 9

101-118

EN

The late Baroque palace of the Grand Treasurer of the Crown, Jan Jerzy Przebendowski in Warsaw, built – as previously unknown sources indicate – in the years 1720–1727, has long attracted the attention of architectural historians with its distinctive form. It represents a type of detached residence, with corps-de-logis essentially two-story, with rectangular, single-axis pavillons at the corners. What distinguishes it from the numerous capital palaces in the era of Augustus II are two interconnected, two-storey blocks built into the body on the main axis of the palace: from the garden, a quadrilateral with a vestibule and a hall on successive storeys, and from the front, an oval protruding towards the front courtyard, with a staircase leading to the piano nobile. The use of an oval, rare in Poland, with a surprising communication function, is the most characteristic motif of the building. The spatial organization of the Przebendowski's palace directs our attention to the circle of palace architecture in Vienna at the turn of the 17th and 18th centuries. Particular analogies connect the Warsaw building with the designs of such architects as Johann B. Fischer von Erlach, Giovanni Battista Alliprandi, and Johann Lucas von Hildebrandt. The thesis that the design of one of the Viennese architects of the Reichstil era was used in Warsaw gains credibility in the light of the information about the Przebendowski's intent of future use, not as his own seat, but his half-cousin – Jan Przebendowski, who in 1714–1715 served as an envoy of the Polish Commonwealth in Vienna. The exaltation of the family by creating a magnificent residence was a typical manifestation of the Baroque magnificentia, an attitude which was particularly close to the families in the ascendant, as Przebendowski family was.

PL

Warszawski, poźnobarokowy pałac podskarbiego wielkiego koronnego Jana Jerzego Przebendowskiego, zbudowany – jak wskazują nieznane dotąd źródła – w latach 1720–1727, od dawna zwracał uwagę historyków architektury swoją szczególną formą. Reprezentuje on typ wolnostojącej rezydencji, z corps-de-logis zasadniczo piętrowym, opatrzonym prostokątnymi, jednoosiowymi alkierzami w narożach. Tym, co wyróżnia go spośród licznych stołecznych pałaców epoki Augusta II, są dwie sprzężone ze sobą, dwupiętrowe bryły wbudowane w korpus na osi głównej pałacu: od ogrodu czworobok mieszczący na kolejnych kondygnacjach westybul i salę, od frontu zaś stojący owal wysunięty ku dziedzińcowi honorowemu, mieszczący klatkę schodową prowadzącą na piano nobile. Zastosowanie w bryle rzadkiego w Polsce owalu o zaskakującej funkcji komunikacyjnej jest najbardziej charakterystycznym motywem budowli. Organizacja przestrzenna obiektu kieruje naszą uwagę na krąg architektury pałacowej Wiednia przełomu XVII i XVIII wieku. Szczególne analogie łączą warszawską budowlę z projektami takich architektów, jak Johann B. Fischer von Erlach, Giovanni Battista Alliprandi, czy Johann Lucas von Hildebrandt. Teza o posłużeniu się w Warszawie projektem jednego z wiedeńskich architektów epoki Reichstilu nabiera wiarygodności w świetle informacji o przeznaczeniu pałacu na siedzibę nie własną podskarbiego, ale jego przyrodniego brata stryjecznego – Jana Przebendowskiego, pełniącego w 1714–1715 roku funkcję posła Rzeczypospolitej w Wiedniu. Wywyższenie rodu przez budowę okazałej siedziby było typowym przejawem barokowej magnificentii, postawy bliskiej szczególnie awansującym dopiero rodom, do jakich należeli Przebendowscy.

7

Konflikt aspektów. Ferdinanda Ebnera „myślenie w odniesieniach”

37%

Methlagl W.

Paedagogia Christiana

|

2015

|

vol. 1/35

41-61

PL

Istnieją spore trudności w oszacowaniu miejsca Ferdinanda Ebnera w ramach życia intelektualnego, kulturalnego i religijnego jego epoki. Niektórzy widzą w nim wręcz – niesłusznie – odgrodzonego od świata samotnika zanurzonego w „ciemnościach ducha”, z uporem maniaka powtarzającego ciągle to samo. Równie niesłuszne jest jednak ujmowanie go w kategoriach typowego wykształconego „człowieka nauki”. Specyfikę Ebnera można próbować uchwycić od strony jego „myślenia w odniesieniach”, jako myśliciela stawiającego w centrum swą „myśl podstawową” i zgłębiającego w sposób niedopuszczający dyletanctwa najrozmaitsze, lecz wnoszące coś nowego dziedziny, by odnieść je do swego centrum oraz do siebie nawzajem i znaleźć conflicting aspects – wzajemne sprzeczności wewnątrz tych zjawisk oraz między nimi a jego myślą podstawową. I tak dostrzegamy, że Ebner znajduje się na szpicy rozwijającego się właśnie w Austrii „krytycznego modernizmu”. U podstaw wszystkich ruchów purystycznych, które do niego prowadziły, leżała tendencja do usunięcia wszystkiego, co zbyteczne, poboczne, zarówno z procesu językowego, jak i artystycznego, architektonicznego czy muzycznego, a w końcu ze społecznego samorozumienia, docierając aż do granicy tego, co da się jeszcze przedstawić i powiedzieć, aby dokonać mediacji za pomocą jak najprostszych środków. I Ebner w tym sensie zarówno znajduje się w „formie życia” (pojęcie Wittgensteina) swojej epoki, jak i ją kształtuje, szczególnie gdy chodzi o filozofię, kulturę, jak i religię.

EN

There are substantial difficulties in assessing the place of Ferdinand Ebner in the intellectual, cultural, and religious life of his epoch. Some authors see in him merely – though unfairly – a hermit cut off from the world, immersed in „the darkness of the spirit“, obstinately repeating the same statements. Another unfair interpretation would be to define him as a typical, educated man of science. What was specific for Ebner was his „thinking in references“. Setting a basic idea in the center of his thought, he went on to study professionally the most various and informative topics. Then, he referred the results to the basic idea, as well as he juxtaposed them with each other. The purpose was to find „the conflicting aspects“, mutual contradictions between the analyzed elements. Hence, Ebner can be called a leading representative of „critical modernism“ that was developing in Austria at that time. All the purist movements which contributed to that current focused on removing everything that was needless and secondary from the linguistic, artistic, architectonic, and musical processes. Thanks to that also social self-understanding was to become simplified. Any content to be presented or spoken out should be mediated by the simplest means. In this sense Ebner is both part of a „living form“ of his epoch, and a creator of the philosophy, culture, and religion proper to that period.

Refine search results

1 Historie – Otázky – Problémy (History, Issues, Problems)

1 Modus. Prace z historii sztuki

1 Paedagogia Christiana

1 Studia Miejskie

1 Sztuka i Dokumentacja

1 TECHNE. Seria Nowa

1 Český časopis historický (The Czech Historical Review)

1 BLITTERSDORFF, T.

1 Gaasch N.

1 Kohler A.

1 Methlagl W.

1 Miller S.

1 Raška J.

1 Sito J.

1 Strehmann J.

1 Walanus W.

1 Weith T.

1 Zscheischler J.

2 2022

1 2019

2 2015

1 2012