Search results

1

Skuteczna publikacja prawa jako akt performatywny

100%

Zaguła J.

Przegląd Prawa Konstytucyjnego

|

2018

|

issue 2 (42)

145-169

PL

Autorka zajmuje się kwestią publikacji prawa w polskim porządku prawnym, analizując jej skuteczność przy pomocy teorii performatywnych aktów mowy J.L. Austina. Stawia tezę, iż istnieją w obecnym polskim porządku prawnym sytuacje, w których publikacja prawa, mimo że jest w założeniu aktem performatywnym, nie spełnia warunków performatywności, wobec czego można by ją uznać wręcz za nieskuteczną. Za Fullerem i Austinem przytacza ona przykłady prawa źle formułowanego i wadliwie ogłaszanego oraz przypomina, iż aby akt performatywny jakim jest akt prawny był skutecznym, musi być zakomunikowany odbiorcom. Wobec tego analizuje akty prawne regulujące publikowanie prawa w polskim porządku prawym oraz badania dotyczącego faktycznego sposobu zapoznawania się z treścią prawa przez obywateli. Dochodząc do wniosku, że Dziennik Ustaw jest bardzo rzadko faktycznym źródłem poznania prawa, autorka proponuje podążyć za koncepcją dziedziny wiedzy o widowiskach teatralnych, które badacze również oceniają w kategoriach skuteczności performatywnej. Sugerowanym rozwiązaniem, zaczerpniętym z teatrologii jest teoretyczna zamiana ról i wyjście z inicjatywą kontaktu pomiędzy prawodawcą a adresatem tekstu prawnego. Publikując prawo należałoby brać w większym zakresie pod uwagę to, do kogo normy prawne są adresowane,kto ma przepisy prawne przeczytać, normy prawne zrozumieć i w jaki sposób będzie się z ich treścią zapoznawał.

EN

The author deals with the matter of publication of law in the Polish legal system. She analyses its’ effectiveness by using J.L. Austin’s speech acts theory. The author proposes a thesis that there are situations in Polish legal system when a publication of law – although assumed to be a performative act – does not fulfill all the standards of performativity and – as a result – can be recognized as ineffective. Citing Austin and Fuller the author excerpts some examples of laws that are wrongly formulated and published in a faulty way. She also states that if a speech act (which is a performative act) is to be called effective, it must be communicated to its’ recipients. As a result, the author analyses both polish legal regulations concerning publication of law, as well as the research showing how people actually acquire the knowledge of law. As it occurs – the official sources as some of the most rarely used, so she proposes a new approach, derived from theatre studies, as theater performances are also being described using the term of performative effectiveness. The suggested solution would be a theoretical switch between the law makers and recepients and an attempt to establish a connection between them. While publishing the law, the law makers should consider who the recipients are, who is supposed to read the regulations, understand the norms and how he or she is going to do it.

2

„Kocham Cię” jako performatyw

94%

Piotrkowski M. S.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica

|

2018

|

vol. 48

|

issue 2

321-333

EN

The phrase “I love you” is usually associated with a description of the sender’s sentiment. As something that talks about the emotional state of the speaker. However, this is not always the case. There are cases of using this phrase that do not serve cognitive function, when “I love you” does not “inform” about the sender’s feelings state. These words have in these cases the driving force, they are the action. The formulation which is “the doing of a certain action”, John L. Austin calls a “performative utterance,” or a “performative”. “I love you” seems to meet the conditions for such classification in at least three cases, i.e. when this sentence is pronounced to create a relationship (this is usually its first formulation by the sender and the receiver, although the time elapsed between the two statements may be long). Second, when we have the situation of renewing such a commitment – to be in a relationship and take actions for its benefits. And finally, when other forms of showing love are impossible for a variety of reasons.

PL

Sformułowanie: „Kocham Cię” zazwyczaj kojarzone jest z opisem uczuć nadawcy tego komunikatu, jako coś, co mówi o stanie emocjonalnym mówiącego. Jednak nie zawsze tak jest. Istnieją takie wypadki użycia tego zdania, które nie służą funkcji poznawczej, kiedy „Kocham Cię” nie „zdaje sprawy” ze stanu uczuć nadawcy. Słowa te mają w tych wypadkach moc sprawczą, są działaniem. Wypowiedzenie, które jest „robieniem czegoś” John L. Austin nazywa „zdaniem performatywnym”, „wypowiedzią performatywną” bądź, w skrócie, „performatywem”. „Kocham Cię” zdaje się spełniać warunki takiego zaszeregowania w co najmniej trzech przypadkach. Po pierwsze, gdy zdanie to wypowiedziane jest dla stworzenia związku (to zazwyczaj pierwsze wypowiedzenie go przez nadawcę i odbiorcę, choć czas, jaki upłynie między tymi dwiema wypowiedziami może być długi). Po drugie, gdy mamy sytuację odnowienia takiego zobowiązania – do bycia w związku i działania na jego rzecz. Wreszcie w sytuacji, gdy inne formy okazania miłości są niemożliwe z różnych powodów.

3

Znaczenia pieśni w wierszu Do obywatela Johna Brown

67%

Nurzyńska-Kozak A.

Tematy i Konteksty

|

2022

|

vol. 17

|

issue 12

122-133

EN

The aim of this article was the analysis of the meanings of song and their transformations in the poem by Cyprian Norwid Do obywatela Johna Brown. As a result of interpretational close-ups (especially to the initial phrase and the climax of this poem) the polysemic song by Norwid appears not only as a lyrical genre, a term synonymous to poetry in general but also as an act with performative and transgressive features leading the lyrical subject – also through a specifically ‘musical’ shaping of this poem – towards the experience of epiphany of sacrum (Marian andChristological motives).

PL

Celem artykułu była analiza znaczeń pieśni oraz ich przekształceń w wierszu Cypriana Norwida Do obywatela Brown. W efekcie interpretacyjnych przybliżeń (szczególnie do frazy inicjalnej oraz momentu kulminacji utworu) polisemiczna „pieśń” Norwida jawi się jako nie tylko rodzaj utworu lirycznego, określenie synonimiczne dla poezji w ogólności, lecz także jako akt o właściwościach performatywnych i transgresyjnych, prowadzący podmiot wiersza – również na drodze specyficznie „muzycznego” ukształtowania tekstu – ku doświadczeniu epifanii sacrum (motywy maryjne i chrystologiczne).

Refine search results

1 Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica

1 Przegląd Prawa Konstytucyjnego

1 Tematy i Konteksty

1 Nurzyńska-Kozak A.

1 Piotrkowski M. S.

1 Zaguła J.

1 2022

2 2018

Skuteczna publikacja prawa jako akt performatywny

„Kocham Cię” jako performatyw

Znaczenia pieśni w wierszu Do obywatela Johna Brown