Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: amateur theatres

Sort By:

Limit search:

Polskie teatry amatorskie w Wilnie w drugiej połowie XX wieku – powstanie i działalność

100%

Stukus-Haník K.

Studia Polonijne

2020

vol. 41

267-286

The beginnings of Polish theatre activity in Vilnius were connected with the Jesuit Order. Initiated by the order, the theatre activity developed in the estates of the nobility. Wojciech Bogusławski was credited with being the father of the Polish theatre as he established the first real theatre in Vilnus. It had existed in such a form for less than 100 years to be revived in 1905 by Władysław Tyszkiewicz. The following years saw the building a permanent theatre as well as the further developement of the Vilnus stage which was continued despite the World War II and the first years of post-war times which only weakened it a bit. The main topic of the article is the establishment and activity of two Polish amateur theatres in Vilnus. The first of them was the Polish Theatre Studio (the former Polish Dramatic Ensemble) set up at the beginnning of the 1960s by a physician, Janina Strużanowska. While the second one established at the same time was the Polish Theatrical Ensemble on the premises of the Railway Culture Palace, later known as the Polish Theatre in Vilnius. It was set up by a professional actress, Irena Rymowicz. The existance and work of the theatre ensembles was especially important in the times when Lithuania was under the Soviet rule. The authorities greatly limited contacts between Lithuanian Poles and the mother country. As a result the Poles longing for Polish language eagerly came to see the performances presented by the ensembles. Their popularity did not decrease after the political changes in 1991; on the contrary, it even grew. New opportunities for development. With a view to supporting the developing Polish theatre movement, school theatres started to appear. In the 1990s, they were in almost every Polish school in Vilnius being of great interest for the students. The final date of the presented subject matter was assumed to be 2004 when Poland and Lithuania together with other countries joined the European Union. Some laws and standards changed, and this requires further research.

Początki polskiego ruchu teatralnego w Wilnie związane są z zakonem jezuitów. Zapoczątkowany przez zakon ruch, rozwijał się na dworach. Za ojca polskiego teatru uważany był Wojciech Bogusławski, który stworzył w Wilnie pierwszy prawdziwy teatr. W takiej formie istniał on niespełna 100 lat, by następnie odrodzić się w 1905 r. za sprawą hrabiego Władysława Tyszkiewicza. Kolejne lata to wybudowanie teatru stałego oraz dalszy rozwój wileńskiej sceny, którego nie przerwały wydarzenia II wojny światowej i pierwsze lata powojenne, a jedynie go nieco osłabiły. Głównym tematem niniejszego opracowania jest powstanie i działalność dwóch polskich teatrów amatorskich w Wilnie. Pierwszym z nich było Polskie Studio Teatralne (wcześniej Polski Zespół Dramatyczny), założone na początku lat 60. XX wieku przez lekarkę Janinę Strużanowską. Natomiast drugim powstały w tym samym czasie Polski Zespół Teatralny przy Pałacu Kultury Kolejarzy w Wilnie, później znany jako Polski Teatr w Wilnie. Zespół założyła zawodowa aktorka Irena Rymowicz. Funkcjonowanie tych zespołów teatralnych miało szczególne znaczenie w czasach, kiedy Litwa znajdowała się pod rządami radzieckimi. Władza ta w znacznym stopniu ograniczała litewskim Polakom kontakty z Ojczyzną. W związku z tym Polacy spragnieni polskiego słowa chętnie przychodzili na wystawiane przez grupy przedstawienia. Ich popularność nie zmalała po przemianach ustrojowych w 1991 r., a wręcz przybrała na sile. Pojawiły się bowiem nowe możliwości rozwoju, które starano się wykorzystać. Z myślą o podtrzymywaniu rozwijającego się polskiego ruchu teatralnego, zaczęły się tworzyć teatrzyki szkolne. W latach 90. XX wieku działały one niemal w każdej polskiej szkole na terenie Wilna, ciesząc się zainteresowaniem uczniów. Za datę końcową przedstawianej tematyki przyjęto umownie rok 2004, kiedy to Polska i Litwa wraz z innymi państwami weszły do Unii Europejskiej. W tym samym czasie zmieniły się pewne prawa i standardy, wymagające dodatkowej analizy.

Развитие музыкально-драматического искусства Киргизии в предвоенные годы

100%

Gorina I. V.

Nowa Polityka Wschodnia

2015

vol. 2(9)

131-147

The article is seeing as being build the cultprosvetrabota for the prewar years in Kyrgyzstan. It was the great time for many urban and rural clubs, which attached to the creativity of the population have become a solid foundation for future theater staffs. At the end of the 1930s, Philharmonic and 16 theaters were already actively functioning in the Soviet Kyrgyzstan. They worked in different fields: cities and regional level, state and collective farms. They staged their productions in three languages: Kyrgyz, Russian and Uzbek. The regular holding of parades and creative competitions boosted artistic level of performances, mastery of artists expanding the repertoire theaters. The most important step in the preparation of national professionals was opening of musical, artistic, musical and choreographic schools, choreographic studio in the capital of republic. For the prewar years markedly increased choreographic art of Kyrgyz groups. The clear evidence was the Kirgiz musical performance of classical choreography “Cholppelia”, “Rivals” and the first national balet “Anar” in the Kyrgyz Ballet Theatre. The Kyrgyz ballet “Evening of Ballet” included some of the compositions of the Kyrgyz and the other nations dances, few classic passages of Russian and foreign authors. Russian choreographers Holfin N. Kozlov, composers V. Vlasov and Fere, painters J. Shtoffer producers Vasiliev, K. Dzhantoshev and many more actively worked on Kyrgyz scene. The skills of Kyrgyz ballet and opera artists A. Umetbaeva, A. Moldobaeva, K. Niyazalieva, M. Ryskulov, and A. Mamakeeva continuously improved.

В статье рассматривается, как разворачивается в предвоенные период в Киргизии культпросветработа – многочисленные городские, сельские клубы, кружки художественной самодеятельности приобщали население к творчеству, которая стала прочной основой для будущих театральных коллективов. В конце 1930-х годов в республике уже активно функционировали филармония и 16 театров разного профиля (республиканских, окружных, колхозно-совхозных), осуществляющих свою творческую деятельность на трех языках: киргизском, русском и узбекском. Регулярное проведение смотров и творческих олимпиад способствовало росту художественного уровня спектаклей, мастерства артистов, расширению репертуара театров. Важным шагом в подготовке национальных профессиональных кадров явилось открытие в столице республики музыкального, художественного, музыкально-хореографического училищ, хореографической студии. В предвоенные годы заметно выросло хореографическое искусство Киргизии, о чем свидетельствовали постановки в Киргизском музыкальном театре балетов классической хореографии «Коппелия», «Соперницы» и первого национального балета «Анар». Наиболее ярко творческий уровень молодого киргизского балета продемонстрировал «Вечер балета», включивший в программу несколько композиций киргизского танца, танцы других народов, отрывки из классических произведений русских и зарубежных авторов. Активно работали на киргизской сцене балетмейстеры Н. Холфин и В. Козлов, композиторы В. Власов и В. Фере, художник Я. Штоффер, режиссеры В. Васильев, К. Джантошев и мн. др.; совершенствовалось мастерство балетных и оперных артистов А. Уметбаева, А. Молдобаевой, К. Ниязалиева, М. Рыскулова, А. Мамакеева и др. Ключевыеслова : Киргизское искусство, социалистическое искусство, культурнопросветительная работа, любительские театры, художественная самодеятельность, сценическое искусство.

Refine search results

1 Nowa Polityka Wschodnia

1 Studia Polonijne

1 Gorina I. V.

1 Stukus-Haník K.

1 2020

1 2015

Search results

Polskie teatry amatorskie w Wilnie w drugiej połowie XX wieku – powstanie i działalność

Развитие музыкально-драматического искусства Киргизии в предвоенные годы