Search results

1

Namaszczenie Jezusa w Betanii (Mt 26,6–13)

100%

Florczyk Ł.

Poznańskie Studia Teologiczne

|

2019

|

issue 35

59-78

EN

The action of pericope that describes the anointing of Jesus (Matt. 26:6–13) took place in Bethany, in Judea. These areas were then part of the Great Roman Empire. Christ foretold that the woman who poured out the precious oil on His head in the house of Simon the Leper would know the whole world. That is what exactly happened. Many Christians do not know much about history of the Ro- man Empire, but probably everyone has heard of a nameless woman who anointed Jesus shortly before His passion and death. The woman embarrassed the apostles, her generous gesture toward Christ contrasted with the conspiracy of the chief priests and the elders of the people (Matt. 26:3–5) and the betrayal of Judas (Matt. 26:14–16).

2

Tragizm żywota króla Saula. Wybór, namaszczenie, odrzucenie, opętanie

77%

Pieprzyca B.

Scriptura Sacra

|

2013

|

issue 17

97-106

EN

The tragic life of King Saul begins with the emphasis of the people, by the last judge of Israel, Samuel to set up the king-man. Although plans for salvation of Yahweh were from the beginning directed at the monarchy, but the moment and time is dependent on the Lord of Hosts, not from the people. Saul, however, is subjected to the anointing of Samuel and later also to the people, when the fate is established by the ruler of the chosen people. Saul’s history from the beginning of his kingship appears to the reader as a winning streak of Israel on the trail of battle, and there was no indication to the fact that subsequent events and deeds of Saul change the course of his life and will lead to rejection by Yahweh. Rejection of the rulers is associated with withdrawal from Saul spirit of Yahweh, and appears in the evil spirit that tormented him. Pericope 1 Sam 16,14-23 presents also the appearance of David at the royal court, whose playing was to calm the ruler and help in removing the evil spirit tormenting. An important issue in 1 Sam 16,14-23 is the fact that the ruler was supposed to be possessed by an evil spirit, which sent Yahweh, however, would He allow this? The answer appears in ancient beliefs about the concept of good and evil and their relationship with the deity or God. So considering the issue of possession of the knowledge of ancient times, people’s views should be stated that the possession of King Saul was a mental disorder, which then read as a manifestation of the evil spirit in man.

3

Tożsamość prezbitera w świetle wybranych homilii Benedykta XVI (2005-2011)

77%

Nocko P.

Roczniki Liturgiczno-Homiletyczne

|

2013

|

vol. 4

139-149

EN

The teaching of Benedict XVI during the celebration of Holy Orders or during other celebrations confirms the theological truth about the central role of laying hands and prayer in the rites of Holy Orders. The pope puts emphasis on the complete submersion of the presbyter into Christ and His life. This entails participating in the mission that Christ assigned to his disciples. Through the Sacrament of Holy Orders, the presbyter is anointed and consecrated, that is sacrificed to God. This translates onto his being at full disposal to God and the Church. The presbyter should confirm this disposal each day of his service. In his reflection on the meaning of the rites of Holy Orders (vesting and anointing of hands), the pope points out an analogy between the Sacrament of Baptism and of Holy Orders. Vesting of the new clothes is vesting of Christ. These new garments also confirm the ordinand’s saying “yes” to the Saviour through his participation in the Sacrament. The analysis of prayers that formerly accompanied the rite of vesting helps assess the spiritual discipline of the presbyter, which is needed if he is to remain an authentic witness and servant of Christ. The presbyter’s instruments of service are his hands, anointed with the oil of holy chrism. These hands are responsible for passing the Divine touch to the world. The rite of anointing makes the presbyter participate in the act of anointing of Christ.

PL

Nauczanie Benedykta XVI podczas udzielania święceń prezbiteratu czy innych okazji potwierdza teologiczną prawdę o centralnym miejscu gestu nałożenia rąk i modlitwy w obrzędach święceń. Papież akcentuje fakt całkowitego włączenia prezbitera w Chrystusa i Jego życie. Niesie to za sobą udział w misji, jaką Jezus powierzył apostołom. Przez sakrament święceń prezbiter zostaje namaszczony, konsekrowany, czyli ofiarowany Bogu. Wyraża się to w byciu dyspozycyjnym Bogu i Kościołowi. Prezbiter powinien aktualizować tę dyspozycyjność każdego dnia swojej posługi. W refleksji nad znaczeniem obrzędów wyjaśniających święcenia (włożenie szat kapłańskich i namaszczenie dłoni), Papież wskazuje na analogię pomiędzy sakramentem chrztu i święceń. Wyraża się to w odzianiu w szaty liturgiczne, które oznacza przyobleczenie się w Chrystusa. Jest ono także aktualizacją „tak” wypowiedzianego Zbawicielowi przez święcenia. Analiza modlitw towarzyszących niegdyś przy ubieraniu szat liturgicznych pozwala określić duchową dyscyplinę prezbitera, której zachowywanie pozwoli być autentycznym świadkiem i sługą Chrystusa. Narzędziami służby prezbitera są jego dłonie, namaszczone olejem świętego krzyżma. Ich zadaniem jest przekazywanie Boskiego dotyku. Namaszczenie sprawia, że prezbiter ma udział w namaszczeniu Chrystusa.

4

O bierzmowaniu z inspiracji Programu duszpasterskiego Kościoła w Polsce na rok 2017/2018

68%

Żądło A.

Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars

|

2018

|

vol. 51

|

issue 1

145-172

EN

The inspiration to write an article on the above topic was the publication by the Pastoral Commission Conference of the Polish Episcopate of the first part of a two-year pastoral program of the Church in Poland for the years 2017–2019. This two-year program is called „The Spirit Who Strengthens Love”, while the first part which inspired us is entitled „We are filled with the Holy Spirit”. The content of the article consists of seven points. The first is devoted to the essence of Confirmation, the way it is administered in the oldest tradition of the Church and the evolutionary changes introduced to it. The second one touches upon the question of the minister of Confirmation, which in the Western Church (as opposed to the Eastern) has always been the Bishop. The third point deals with new elements introduced successively to the ordinances of confirmation – especially concerning the act of anointing with chrism, introduced to the rite under the influence of the eastern chrismatio, and also assigning to the sacrament the name confirmatio. The fourth point acquaints us with the practice of administering the sacrament of confirmation – from administering it during one, indivisible rite of Christian initiation (immediately after baptism and before the Eucharist), to today’s conditions in which the young person to be Confirmed was previously baptized in childhood. The fifth point asks and tries to answer the question as to whether there is a so-called sacrament of Christian maturity, which is what Confirmation is considered today and how it is taught. The sixth point acquaints us with the effects and tasks that flow from the fact of administering/receiving confirmation. Whereas the seventh formulates some remarks and pastoral requirements.

PL

Inspiracją do napisania artykułu na powyższy temat stało się opublikowanie przez Komisję Duszpasterstwa Konferencji Episkopatu Polski pierwszej części z dwuletniego Programu duszpasterskiego Kościoła w Polsce na lata 2017–2019. Ów dwuletni program nosi tytuł: „Duch, który umacnia miłość”, natomiast inspirującą nas jego część pierwszą opatrzono tytułem: „Jesteśmy napełnieni Duchem Świętym”. Na treść artykułu składa się siedem punktów. Pierwszy poświęcony jest istocie sakramentu bierzmowania, sposobowi udzielania go w najstarszej tradycji Kościoła oraz ewolucyjnym zmianom, jakie do niego wprowadzano. Drugi porusza kwestię szafarza bierzmowania, którym w Kościele zachodnim (w przeciwieństwie do Kościołów wschodnich) jest od zawsze biskup. Trzeci punkt traktuje o nowych elementach wprowadzanych sukcesywnie do obrzędów bierzmowania – chodzi szczególnie o czynność namaszczenia krzyżmem, wprowadzoną do obrzędu pod wpływem wschodniego chrismatio, a także o przypisanie bierzmowaniu nazwy confirmatio. Czwarty punkt zaznajamia nas z praktyką szafowania bierzmowania – od udzielania go w ciągu jednego, niepodzielnego obrzędu wtajemniczenia chrześcijańskiego (zaraz po chrzcie, a przed Eucharystią), do dzisiejszych uwarunkowań, w których do bierzmowania przystępuje młodzież ochrzczona w dzieciństwie. Piąty punkt stawia pytanie, czy istnieje tzw. sakrament dojrzałości chrześcijańskiej, za jaki uważa się dziś bierzmowanie – i tak się o nim uczy, oraz stara się dać na takie pytanie odpowiedź. Szósty punkt zaznajamia nas ze skutkami i zadaniami, jakie płyną z faktu przyjęcia/udzielenia bierzmowania. Siódmy natomiast formułuje pewne uwagi i duszpasterskie postulaty.

Refine search results

1 Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars

1 Poznańskie Studia Teologiczne

1 Roczniki Liturgiczno-Homiletyczne

1 Scriptura Sacra

1 Florczyk Ł.

1 Nocko P.

1 Pieprzyca B.

1 Żądło A.

1 2019

1 2018

2 2013

Namaszczenie Jezusa w Betanii (Mt 26,6–13)

Tragizm żywota króla Saula. Wybór, namaszczenie, odrzucenie, opętanie

Tożsamość prezbitera w świetle wybranych homilii Benedykta XVI (2005-2011)

O bierzmowaniu z inspiracji Programu duszpasterskiego Kościoła w Polsce na rok 2017/2018