Search results

1

Przestępstwo naruszenia autorskich praw osobistych z art. 115 ust. 3 Ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych w świetle zasady określoności

100%

Piesiewicz P. F.

Studia Prawa Publicznego

|

2018

|

issue 2 (22)

29-48

EN

The Act of February 4, 1994 on Copyright and Related Rights, which regulates issues related to the protection of copyrights, belongs to the private law system (its provi- sions protect the private interest). However, the Act includes both administrative and criminal law provisions aimed at protecting the public interest. The literature rightly points out that the systemic division into public and private law is becoming increasingly less pronounced, due to the permeation of legal domains belonging to both systems. An example of such interpenetration are the provisions of copyright law. This statement is significant for the considerations made in this article due to the statutory method of penalising certain behaviour contained in the provisions of the Copyright and Related Rights Act. Criminal law provisions, systemically related to public law and protecting the public interest, contain references to the provisions of the Copyright and Related Rights Act regulating the scope of copyright protection, i.e. private law norms. In the context of the requirements that should be met by criminal law, such a reference raises doubts, which are particularly highlighted in Art. 115 para. 3 of the Copyright and Related Rights Act. This issue is impor- tant because the Constitutional Tribunal in its judgment of 17 February 2015, Ref. K 15/13 recognised this provision as constitutional. Therefore, he concluded that the principle of the specificity of a criminal act does not preclude the legislator from using terms that are imprecise or vague if their designations can be determined. At the same time, the Constitutional Tribunal has not presented any arguments indicating that in this case the determination of the designates of Art. 115 para. 3 of the Copyright and Related Rights Act does not cause any difficulties. The author of this article attempts to determine the extent of criminal liability in the event of a violation of author’s moral rights (Article 115 section 3 of the Copyright and Related Rights Act), at the same time indicating the difficulties that are associated with the unambiguous determination of behaviour which Art. 115 para. 3 of the Copyright and Related Rights Act penalises.

2

Some remarks on the specific character of author’s personal interests and the concept of their protection (on the example of the right to authorship)

62%

Gnela B.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2015

|

vol. 77

|

issue 2

35-45

PL

W artykule opowiedziano się przeciwko koncepcji ochrony dóbr osobistych prawa cywilnego za pomocą konstrukcji prawa podmiotowego bezwzględnego oraz za koncepcją tzw. instytucjonalnej ochrony dóbr osobistych. Wykazano, na przykładzie „prawa do autorstwa utworu”, że to autorstwo utworu powinno być głównym dobrem osobistym chronionym prawem autorskim, a nie podmiotowymi prawami autorskimi osobistymi. „Prawo do autorstwa utworu” nie jest bowiem prawem podmiotowym tylko w istocie jest dobrem niematerialnym w postaci „autorstwa”, chronionym przez normy prawa autorskiego.

EN

The article advocates against the concept of protection of civil personal rights using an absolute subjective right and affirms the concept of so-called institutional protection of personal rights. It has been claimed, based on the ‘right to authorship’ example, that the right to authorship should constitute the main personal right protected by copyright law rather than be protected by subjective moral rights of the author. ‘The right to authorship of the work’ is nota subjective right, but it is (in fact) an intangible right to authorship, protected by copyright law.

3

Polskie prawo autorskie po dwudziestu latach obowiązywania ustawy z 4 lutego 1994 r.

54%

Błeszyński J.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2015

|

vol. 77

|

issue 2

5-25

EN

The Act on Copyright and Neighbouring Rights of 4 February 1994 had been drafted in a new regime, shortly after the first steps in the political and economic transformation and the day before Poland joined the European Union. All this determined the necessity to adjust the law on copyright to the requirements of the new regime and to the EU standards. The characteristic feature of this Act is a frequent and ample reference to Polish rich tradition of wide interpretation of authors’ protection present in the Act on Copyright and Neighbouring Rights of 1926. This reference was made first and foremost to the interpretation of the subject of copyright protection and the essence of copyright law which includes authors’ moral rights, unlimited in time, universal, non-transferable and executed by author’s heirs after his death. Authors’ rights also encompass property rights originating from the fact of a creation of a work. The Act regards copyright economic rights as a reflection of ownership, while at the same time the author may enjoy these rights within all known as well as future fields of exploitation, erga omnes, taking into account the consequences of the intangible character of the work. These rights include the exclusivity regarding the use and disposal of a work by any means, unless the Act provides for a limitation with regard to the allowed use. The protection is also limited in time: originally it used to be 50 years following the author’s death, being extended to 70 years nowadays. An important feature of this new regulation is exclusion of the unlimited disposal of a copyright economic right. In specified cases, the author is vested with a non-transferable right to remuneration andcompulsory intermediation of society for collective management of copyright or related rights. Regulating collective management of copyright is a novum of the Act, especially in creating a system of approval with regard to the tariffs used by collective management societies for collection of remunerations and for appointment of the Copyright Commission – a body approving tariffs presented by collective management societies. A characteristic feature of the Act is provision of widely understood liability for an infringement of a copyright, both moral and economic, by civil and criminal means. The Act has been amended many times. And yet, notwithstanding the merit of the extensive works on the first original text as well as the major works on the act during the first period of its existence, as of 2003 the legislative process has brought up subsequent novelties to the existing law, including the last one made in 2010, which in consequence raises objections as to the proportionality, legislative correctness and social justice, in particular with regard to proper protection of the rights of authors and artists, being a weaker party to a market contract. Recent drafts of amendments also raise major objections with regard to maintaining the necessary balance, as well as with regard to legislative correctness. Its reflection can be seen in a defective regulation of audiovisual works, defects and gaps in regulations on the Copyright Commission, in the system of approval of tariffs and, in particular, the specific rules on levies compensating consequences of copying for own private use. Major objections also arise with regard to the recently published draft proposal of changes, covering in particular orphan works. Particularly severe is avoidance, in the course of the legislative works, of controversial issues between organisations of users and authors or artists, within the fields requiring regulations for some time now, such as issues related to the audiovisual remunerations and reemission.

PL

Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych z 4 lutego 1994 r. powstała w nowych warunkach ustrojowych, krótko po pierwszym okresie transformacji gospodarczo-politycznej oraz w przeddzień przystąpienia przez Polskę do Unii Europejskiej. Przesądzało to konieczność jej dostosowania do nowych założeń ustrojowych oraz do standardów unijnych Cechą charakterystyczną tej ustawy jest nawiązanie do bogatej polskiej tradycji szeroko ujętej ochrony autorskiej przyjętej na gruncie międzywojennej ustawy o prawie autorskim z 1926 r. Nawiązanie to odnosiło się przede wszystkim do ujęcia przedmiotu ochrony autorskiej oraz treści prawa autorskiego. Obejmuje ono autorskie prawa osobiste, nieograniczone w czasie, ujęte jako uniwersalne i niezbywalne oraz realizowane, po śmierci twórcy, przez jego bliskich. Na prawo autorskie składają się również autorskie prawa majątkowe, powstające w następstwie faktu stworzenia utworu. Prawa majątkowe ujęte zostały w nawiązaniu do treści prawa własności i służą twórcy na wszystkich znanych i powstałych w przyszłości polach eksploatacji, ujęte erga omnes, z uwzględnieniem konsekwencji niematerialnego charakteru utworu. Obejmują one wyłączność korzystania i rozporządzania utworem wszelkimi sposobami, o ile ustawa nie wprowadziła ograniczeń na rzecz dozwolonego użytku. Ochrona ta ma charakter czasowy; początkowo trwała 50 lat post mortem auctoris, obecnie – 70 lat. Cechą nowej regulacji jest wyłączenie pełnej rozporządzalności autorskimi prawami majątkowymi. W określonych przypadkach twórcy służy niezbywalne prawo do wynagrodzenia oraz przymusowe pośrednictwo organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub pokrewnymi. Novum jest uregulowanie zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, w tym przyjęcie systemu zatwierdzania tabel wynagrodzeń dochodzonych przez organizację zbiorowego zarządzania (OZZ) w ramach zbiorowego zarządzania, a także powołanie Komisji Prawa Autorskiego z zadaniem zatwierdzania tabel wynagrodzeń przedkładanych przez OZZ. Znamienną cechą ustawy jest wprowadzenie szeroko ujętej odpowiedzialności za naruszenie praw autorskich, zarówno osobistych, jak i majątkowych, środkami cywilnymi i karnymi. Ustawa była wielokrotnie nowelizowana. W odróżnieniu jednak od gruntownych prac nad tekstem pierwotnym i szeroko zakrojonymi pracami nad ustawą w pierwszym okresie jej obowiązywania, poczynając od roku 2003, proces legislacyjny, którego efektem były kolejne nowelizacje, w tym ostatnia z 2010, nasuwa szereg zastrzeżeń co do zachowania proporcjonalności, legislacyjnej poprawności i społecznej sprawiedliwości, zwłaszcza w należytym zabezpieczeniu praw twórców i artystów, jako strony słabszej na rynku autorskim. Również ostatnie projekty zmian uzasadniają poważne zastrzeżenia, co do zachowania niezbędnej równowagi, jak również co do legislacyjnej poprawności. Znajduje to wyraz w wadliwej regulacji problematyki audiowizualnej, błędów i luk w regulacji dotyczącej działania Komisji Prawa Autorskiego, systemu zatwierdzania tabel wynagrodzeń, a w szczególności zasad szczególnych dotyczących opłat rekompensujących skutki kopiowania utworów w ramach własnego użytku osobistego. Istotne zastrzeżenia budzą ostatnio opublikowane propozycje zmian, w szczególności dotyczące dzieł tzw. osieroconych. Szczególnie dotkliwe jest niepodejmowania w pracach legislacyjnych zagadnień spornych pomiędzy organizacjami użytkowników i twórców oraz artystów z obszarów od wielu lat wymagających regulacji, takich jak problematyka tantiem audiowizualnych oraz reemisji.

4

Ograniczenia egzekucji sądowej z autorskich praw majątkowych

51%

Jasińska K.

Studia Prawnicze: rozprawy i materiały

|

2017

|

issue 2 (21)

155-173

EN

Article 18.1. of the Act No. 83 of February 4, 1994, on Copyright and Neighboring Rights provides, that the author’s economic rights shall not be subject to execution as long as they serve the author. The above shall not apply to receivables due. According to the art. 18.2. of polish copyright law, after the author’s death his/her heirs may object to the execution of an unpublished work under copyright unless the objection contradicts the expressed wish of the author as to the dissemination of the work. These provisions establish very strict limitation of execution (besides limitation from Code of Civil Procedure). Interpretation of article 18 causes many problems and is still a subject of legal disputes. The aim of this article is to clarify as many as possible of these doubts, specially very important from practical point of view procedural matters, which are ignored in doctrine.

PL

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, autorskie prawa majątkowe nie podlegają egzekucji, dopóki służą twórcy, przy czym nie dotyczy to wymagalnych wierzytelności. Z kolei z ust. 2 powołanego artykułu wynika, że po śmierci twórcy, spadkobiercy mogą sprzeciwić się egzekucji z prawa autorskiego do utworu nieopublikowanego, chyba że sprzeciw byłby niezgodny z ujawnioną wolą twórcy co do rozpowszechniania utworu. Przepisy te wprowadzają pozakodeksowe, daleko idące ograniczenia egzekucji, a ich wykładnia budzi w doktrynie wiele wątpliwości. Celem niniejszego artykułu jest próba wyjaśnienia wątpliwych kwestii, szczególnie tych o charakterze proceduralnym. Mają one duże znaczenie dla wierzycieli podejmujących próbę wciąż rzadkiej i nietypowej egzekucji z autorskich praw majątkowych, dla dłużników pragnących bronić swoich praw oraz oczywiście dla komorników, a mimo to można odnieść wrażenie, że w doktrynie zagadnienia proceduralne związane z regulacją zawartą w art. 18 przywołanej ustawy są pomijane.

Refine search results

2 Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

1 Studia Prawa Publicznego

1 Studia Prawnicze: rozprawy i materiały

1 Błeszyński J.

1 Gnela B.

1 Jasińska K.

1 Piesiewicz P. F.

1 2019

1 2017

2 2015

Przestępstwo naruszenia autorskich praw osobistych z art. 115 ust. 3 Ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych w świetle zasady określoności

Some remarks on the specific character of author’s personal interests and the concept of their protection (on the example of the right to authorship)

Polskie prawo autorskie po dwudziestu latach obowiązywania ustawy z 4 lutego 1994 r.

Ograniczenia egzekucji sądowej z autorskich praw majątkowych