Results found: 1

Search results

Search:
in the keywords: biopolis – right to the city

Sort By:

Limit search:

Kto ma prawo do biopolis? Agamben, Negri i spór o metropolie

100%

Juskowiak P.

Praktyka Teoretyczna

2011

vol. 3

107-124

In a lecture dedicated to “the urban question”,Giorgio Agamben characterized modern spatial transfor-mations in terms of moving from the city, as a traditionalform of spatial organization, to the metropolis. =is processcoincides, according to the Italian philosopher, with thebirth of modern biopolitics, specialized in producing andmanaging the bare life. Agamben’s metropolis is a space ofindistinction, another materialization (beside camp) of stateof exception, an area of delocalizing localization, associatedby representatives of the urban studies with a neoliberalcity of zero tolerance. Negative analysis of (urban) biopo-litics by Agamben has its reverse side in form of metropo-lis theory formulated by Antonio Negri and Michael Hardt.A similar starting point – a description of the metropolisexposed to the mechanisms of biopower, an assumption ofits boundlessness and heterotopic character, an abolishmentof dixerence between private and public space - leads themto the contrary, armative, due to the dixerent approachof biopolitics, conclusions. According to Negri, the metro-polis is to the multitude what the factory was to the industrialworking class. Multitude usually takes place in urban areas,aiming at their democratic transformation. It $lls the emptyspace after the working class - urban actor privileged byHenri Lefebvre - and takes over the right to the city, carriedout in acts of its constant reproduction. =e article aims athighlighting points of intersection and fundamental dixe-rences presented in both visions of biopolis. It argues thatbiopolitical resistance, linked to the cultural productivityof urban subject, involves the creation of place in Agam-benian non-place of sovereign power.

W wykładzie poświęconym „kwestii miejskiej” Giorgio Agamben charakteryzował nowoczesne przeobrażenia przestrzenne w terminach przechodzenia od miasta, jako tradycyjnej formy organizacji przestrzennej, do metropolii. Proces ten zbiegał się, zdaniem włoskiego filozofa, z narodzinami biopolityki, specjalizującej się w produkowaniu i zarządzaniu nagim życiem. Metropolia w Agambenowskiej optyce to przestrzeń nierozróżnialności, materializacja, na wzór obozu, stanu wyjątkowego, obszar delokalizującej lokalizacji, kojarzony przez reprezentantów studiów miejskich z neoliberalnym miastem zerowej tolerancji. Dokonana przez Agambena negatywna analiza (miejskiej) biopolityki natra$a na swego rodzaju rewers w postaci refleksji nad metropolis autorstwa Antonia Negriego i Michaela Hardta. Podobny punkt wyjścia - opis wystawionej na mechanizmy biowładzy metropolii, przekonanie o jej bezgraniczności i heterotopiczności, zniesieniu różnicy między przestrzenią prywatną i publiczną - prowadzi autorów Multitude do przeciwstawnych, afirmatywnych, z uwagi na odmienne ujęcie biopolityki, wniosków. Zdaniem Negriego stosunek wielości do metropolii przypomina dawną relację klasy robotniczej do fabryki. Multitude zawiązuje się dziś głównie w miastach, celując w ich demokratyczne przeobrażenie. Przejmuje prawo do miasta, realizowane w akcie jego nieustannej reprodukcji. W niniejszym szkicu wskazuję na punkty przecięcia i podstawowe różnice obecne w charakteryzowanych wyżej wizjach biopolis. Argumentuję, iż przedsiębrany w jej ramach opór, związany z kulturową produktywnością miejskich podmiotów, polega naustanowieniu miejsca w analizowanym przez Agambena nie-miejscu władzy suwerennej.

Refine search results

1 Praktyka Teoretyczna

1 Juskowiak P.

1 2011

Search results

Kto ma prawo do biopolis? Agamben, Negri i spór o metropolie