Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 5

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  capoeira
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

Concerning Abolitionism, Black People, and Capoeira in the History of Brazil: Social and Moral (Im)Balances

100%
Padeski Ferreira A. L., Wanderley M. J.
Physical Culture and Sport. Studies and Research
|
2012
|
vol. 56
|
issue 1
33-40
EN
The purpose of this article is to discuss the changes that took place in relation to the peculiarities of Capoeira within Brazilian society. This popular practice, which is considered a martial art, a dance and a game, developed during the 19th century, where it was practiced by individuals from the lower walks of life. Practicing Capoeira was a felony, as it posed a threat to public safety, order, and morality. Presently, it has been upgraded to a Brazilian cultural asset, which shows how the perception of its practice has changed. These changes follow the different views of the historical processes related to abolitionism and the perverse incorporation of blacks into society at that time, which have continued until present time, having undergone significant changes and grown as a valued physical expression
2
Publication available in full text mode
Content available

Beyond Martial Arts Tourism: Outcomes of Capoeiristas’ Apprenticeship Pilgrimages

89%
Griffith L. M.
Ido Movement for Culture. Journal of Martial Arts Anthropology
|
2016
|
vol. 16
|
issue 2
32-40
EN
Background and Problem. Globalization is creating new opportunities and challenges for scholars of martial arts. As instruction in specific martial forms extends beyond the boundaries of where such forms were developed, questions may arise about practitioners’ legitimacy. Travel to the source of an art or sport is one way to address these concerns – learning under the tutelage of a local master and being accepted by local martial artists confirms the foreigner’s identity as a legitimate bearer of that tradition. This is a phenomenon called apprenticeship pilgrimage. The present article examines the practices of non-Brazilian capoeiristas who make pilgrimages to Brazil for the purpose of training with a local master. Method. An online survey-building tool (diagnostic survey) was used. 30 individuals participated in the survey, however only 19 of them had actually traveled to Brazil. Eleven of them were males and eight were females. Results and Conclusion. Survey results confirm that the majority of capoeira pilgrims are satisfied with their journeys and with the interactions they have with local capoeiritas; however, there is some variability in this regard based on gender. Furthermore, the relationships pilgrims form with other non-Brazilians may be just as important as those they form with local capoeiristas, suggesting that the transnational relationships formed during apprenticeship pilgrimages should be an area of study for scholars interested in the various mobilities of martial artists.
PL
Tło. W dzisiejszym zglobalizowanym świecie, nauka sztuk walki często odbywa się w kontekstach kulturowych znacznie różniących się od tych, z których pochodzi. Na przykład, capoeira, brazylijska sztuka walki, która została opracowana w obecnej formie przez Afrykańczyków, którzy próbowali przeciwstawić się uciskowi niewolnictwa, jest teraz nauczana w wielu społecznościach, w Ameryce Północnej, Europie, Azji, a nawet ponownie w Afryce. Capoeira praktykowana w tych nowych miejscach jest nie mniej „autentyczna”, niż jej odmiana praktykowana w Brazylii, ale w owych nowych kontekstach mogą pojawić się pytania o zdolność adeptów sztuk walki do wcielania w życie sztuki walki opracowanej gdzie indziej. W sztuce walki capoeira osoby, które nie podzielają tych samych cech demograficznych co oryginalni adepci, mogą czuć się wyalienowane. Podróż jest jednym ze sposobów by takie osoby mogły zrekompensować sobie brak tych cech wspólnych. Metoda. Na podstawie około sześciomiesięcznej obserwacji uczestniczącej w terenie w Brazylii w 2008 roku, autorka opracowała koncepcję rodzaju praktyk zawodowych w formie pielgrzymki, podróży do źródła głównego sztuki walki, gdzie student może uczyć się pod okiem lokalnego mistrza. Ta nowa koncepcja rozszerza ramy pielgrzymek nie-religijnych stworzonych przez kilku badaczy turystyki. Artykuł skupia się na wynikach praktyk zawodowych w formie pielgrzymek dla zawodników capoeiry niepochodzących z Brazylii. Stanowi to odpowiedź na zaproszenie Collins-Kreinera do prowadzenia dalszych badań na temat trwałych skutków zarówno religijnych, jak i świeckich pielgrzymek. W niniejszej pracy autorka wyróżnia dwa główne wnioski: (1) podczas gdy większość capoeiristów, którzy odwiedzają Brazylię, jest zadowolona ze swoich doświadczeń, możliwości kobiet w zakresie maksymalnego czerpania korzyści z takiej podróży jest ograniczona przez męską dominację w brazylijskim społeczeństwie oraz w lokalnych szkołach capoeiry; oraz (2) międzynarodowe relacje utworzone pomiędzy praktykującymi sztuki walki z różnych miejsc na całym świecie muszą stać się obszarem zainteresowania dla badaczy sztuki walki, jeśli chce się zrozumieć, jak działają te dziedziny społeczne w dobie globalizacji. Artykuł jest oparty na danych ankietowych 19 osób, które są zarejestrowane na stronie Facebooka pod nazwą „Badania dotyczące capoeiry”. Udział w badaniu był dobrowolny i nie był zaplanowany jako reprezentatywna próba wszystkich capoeristas, niemniej jednak zawierał bezpośrednie doświadczenia respondentów, którzy przyjechali do Brazylii w celu szkolenia. Zadawane pytania dotyczyły ogólnych danych demograficznych respondentów (wiek, płeć, rasa/pochodzenie etniczne, narodowość i czas praktykowania capoeiry) przed zagłębieniem się w pytania o ich konkretne doświadczenia dotyczące podróży związanych z capoeirą. 11 respondentów to mężczyźni, a osiem to kobiety. Ten stosunkowo równomierny rozkład płci jest odbiciem tego, co autorka zaobserwowała wśród „pielgrzymów” capoeiry podczas prowadzenia badań terenowych w Brazylii na ten temat w 2008 roku. Większość (12) określiła się jako osoby rasy białej, stosunkowo młoda (8 było w przedziale wiekowym 25-35 lat i 7 w wieku 35-45). Średni czas praktykowania capoeiry wynosił 10 lat, choć to maskuje znaczne zróżnicowanie. Podczas gdy dla jednej osoby ten czas obejmował 30 lat, to badanie obejmowało także cztery osoby, które szkoliły się od dwóch lub trzech lat. Respondenci uzyskali również możliwość, aby odpowiedzieć na pytania otwarte o najbardziej znaczące i rozczarowujące aspekty ich podróży, co zrobiliby inaczej, a także jak ich nauczyciel i rówieśnicy w domu traktowali ich po zakończeniu podróży. Pytania te zostały zakodowane i zanalizowane indukcyjnie. Średni czas przebywania w Brazylii w czasie ich pierwszych podróży związanych z capoeirą wynosił około dwóch miesięcy. Było jednak sporo rozbieżności wśród tych danych. Podczas, gdy jedna osoba przebywała na wyjeździe 14 miesięcy, to inne wizyty były krótkie, na tydzień lub dwa. Średni czas trwania pierwszej wizyty wynosił cztery tygodnie. Najczęstszą motywacją jednostki do pierwszego wyjazdu była, jak można się było spodziewać, chęć trenowania capoeiry, choć wyjeżdżający byli również bardzo zainteresowani nauką w kontekście historycznym i kulturowym. Przy ponownych wizytach motywacje społeczne, takie jak odwiedzanie brazylijskich przyjaciół, stały się coraz ważniejsze. W większości respondenci wskazali, że ich ogólne doświadczenie pokrywało się z ich oczekiwaniami, co do podróży. Pośród tych, którzy mieli negatywne doświadczenia, większość stanowiły kobiety. Autorka uważa, że jest to związane z kulturą macho osadzoną zarówno w brazylijskiej kulturze i subkulturze capoeiry, która rzeczywiście jest sprzeczna z etosem egalitaryzmu. Co ciekawe wydaje się, że podróż do Brazylii miała tylko niewielki wpływ na zaangażowanie w capoeirę. Spośród 14 osób, którzy odpowiedzieli na to pytanie, tylko trzy stwierdziły, że ich zaangażowanie w capoeirę gwałtownie wzrosło. Mimo, że wizyta w Brazylii nie wydaje się mieć wielkiego wpływu na zaangażowanie respondentów, to 80% z nich przyznało, że mogłoby wrócić do Brazylii w przyszłości, co sugeruje, że ten rodzaj pielgrzymki nadal absorbuje ich wyobraźnię. Mimo wyraźnego znaczenia Brazylii w umysłach capoeristas i chęci większości badanych do złożenia rewizyty, nie byli oni zgodni co do tego, czy capoeira praktykowana w Brazylii była lepsza lub bardziej autentyczna niż ta, praktykowana w domu. Podczas, gdy niektórzy z badanych z pewnością docenili możliwość upewnienia się, że ich umiejętności mieszczą się w brazylijskich standardach, inni mieli bardziej ambiwalentne odczucia. Zamiast przyznawania brazylijskiej capoeirze specjalnego statusu, niektórzy respondenci wyrazili uznanie dla możliwości zobaczenia, jak capoeira przyciąga różne osoby, które przybywają do Brazylii, aby trenować w lokalnych szkołach. Autorka twierdzi, że jednym z głównych celów pielgrzymek dla celów praktyk zawodowych jest zdobycie uznania przez mistrzów z miejsca powstania sztuki walki, jednak, na podstawie odpowiedzi badanych osób, jednym z najbardziej pożądanych aspektów sztuk walki związanych z podróżą jest możliwość wyjścia poza własną wspólnotę i zyskanie szerszej perspektywy na to, jak sztuki walki są praktykowane w innych miejscach. Autorka przewiduje, że brazylijska capoeira będzie nadal utrzymać dominację; te koneksje transnarodowe stanowią nowe zjawisko, do zanalizowania w przyszłości. Respondenci mieli mieszane odczucia jak zostali odebrani przez nauczycieli i rówieśników w rodzimych krajach. Niektórzy przyznawali, że ich rówieśnicy chętnie witali ich z powrotem, chcieli usłyszeć o doświadczeniach przywiezionych z Brazylii, inni zaś doświadczyli zazdrości lub braku zainteresowania. Niektórzy zyskali więcej szacunku w swojej grupie po odwiedzeniu Brazylii; jednakże nie był to uniwersalny wynik. Nie wszyscy nauczyciele chcieli się zapoznać z doświadczeniami swoich uczniów, ale ci, którzy to zrobili – wyrażali się pozytywnie. Respondenci zwracali większą uwagę na fakty, iż stali się lepszym wojownikami lub osobami bardziej biegłymi w języku portugalskim, niż na inne osobiste przemiany. Uczestnicy w szczególności zauważyli wzrost pewności siebie i poczucia własnej skuteczności. Wyniki te, jak i to, które grupy demograficzne mają największą szansę na osiągnięcie podobnych rezultatów, powinno stać się przedmiotem dalszych prac dotyczących wyjazdów w celu praktyki (studiowania) w różnych formach sztuk walki.
3
Publication available in full text mode
Content available

Beyond Our Quilombos: Ethical Issues in Sports Volunteerism

89%
Miller Griffith L., Clark N., Allen S., Clapp M., Cruz J., Lawal I.
Ido Movement for Culture. Journal of Martial Arts Anthropology
|
2023
|
vol. 23
|
issue 1
1-9
EN
Background. In summer 2019, we implemented a short program to teach the Afro-Brazilian martial art capoeira at our local Boys and Girls Club. Our university supports engaged scholarship in which faculty and students combine research with community service efforts. This dovetailed nicely with our identity as capoeiristas, since capoeiristas are often evangelical in their desire to spread their art. This often takes the form of teaching capoeira to youth of color in underserved communities because of capoeira’s history as a tool of resistance from colonial-era Brazil. However, when capoeiristas use children as “guinea pigs” in their efforts to do good without critically considering the unintentional consequences of their actions, they may do more harm than good. Problem and aim. Our primary research question had to do with the degree to which children internalize the liberatory goals of capoeira, especially when it is taught in the same setting which has imposed Foucaultian discipline on them. This paper, however, is a reflection on our own experiences. Methods. The lead author administered an open- ended questionnaire to the research team and conducted an inductive textual analysis of these narratives Results. Our reflections revealed more about the benefits volunteers accrue from these projects than about the children who participated in the program. We have little evidence of the children reaping any capoeira-specific benefits from our intervention. Conclusions. Reflecting on our experiences allowed us to make several recommendations for others interested in implementing a similar martial-arts outreach program, particularly in terms of ethics. Acknowledgements: We would like to thank the Ted Phea Boys and Girls Club for welcoming our involvement and to all of the children who participated in our classes. We would also like to thank the College of Education at Texas Tech for supporting our research through a small grant to purchase books for the participating children.
PL
Tło. Autorzy tekstu opisują jak latem 2019 roku w lokalnym Klubie Chłopców i Dziewcząt wdrożono krótki program nauczania afro-brazylijskiej sztuki walki capoeira. Uniwersytet, na którym pracują autorzy wspiera stypendia, w ramach których wykładowcy i studenci łączą badania z działaniami na rzecz społeczności. To dobrze współgra z ich tożsamością jako praktykujacymi sztukę walki capoeira, ponieważ są oni często żarliwi w pragnieniu propagowania swojej sztuki walki. Często przybiera to formę nauczania capoeiry wśród kolorowej młodzieży w zaniedbanych społecznościach, ze względu na historię capoeiry jako narzędzia oporu z czasów kolonialnych w Brazylii. Jednak kiedy praktykujący capoeirę wykorzystują dzieci jako „króliki doświadczalne” w swoich wysiłkach czynienia dobra bez krytycznego rozważenia niezamierzonych konsekwencji swoich działań, mogą wyrządzić więcej szkody niż pożytku. Problem i cel. Główne pytanie badawcze autorów dotyczyło stopnia, w jakim dzieci przyswajają sobie wyzwalające cele capoeiry, zwłaszcza gdy jest ona nauczana w tych samych warunkach, które narzuciły im dyscyplinę Foucaulta. Ten artykuł jest jednak refleksją nad autorskimi doświadczeniami. Metody. Pierwsza z autorów przeprowadziła otwartą ankietę dla zespołu badawczego i dokonała indukcyjnej analizy tekstowej tych narracji. Wyniki. Refleksje zespołu badawczego ujawniły więcej korzyści, jakie wolontariusze czerpią z tych projektów, niż dla dzieci, które wzięły udział w programie. Autorzy znaleźli niewiele dowodów na to, że dzieci czerpały jakiekolwiek korzyści z ich interwencji, związanej z capoeirą. Wnioski. Refleksja nad doświadczeniami autorów pozwoliła sformułować kilka zaleceń dla innych osób zainteresowanych wdrożeniem podobnego programu popularyzacji sztuk walki, szczególnie w zakresie etyki.
4
Publication available in full text mode
Content available

The estimation of health-related behaviours of men practising aikido and capoeira

89%
Boguszewski D., Adamczyk J. G., Suchcicka B., Słyk E., Białoszewski D.
Ido Movement for Culture. Journal of Martial Arts Anthropology
|
2014
|
vol. 14
|
issue 2
41-46
EN
The aim of this work was the estimation of level of health-related behaviours among young men practising aikido and capoeira, with the comparison to non-sports persons. The research was carried out on 92 men aged 18-40 years, divided into two groups. Group 1 consisted of persons practising capoeira and aikido. While non-sports people were classified into Group 2. The investigative tool was the Inventory of Health-Related Behaviours by Juczyński (where health-related behaviours were rated in four categories: proper nutrition habits, prophylaxis behaviours, and positive attitude and health practices). The level of declared health-related behaviours and practices expressed with HRB indicator was statistically higher (p=0.002) for persons training martial arts (81.76) than for non-sports persons (74.61). Essential differences (p<0.05) were noted besides in the category of nutritional habits and health practices. A regular training of martial arts had an influence on general health- related behaviours. Active persons were more often aware, among other things, of proper nutrition habits. This proved the intellectualisation of the process of health training and the transfer of desirable behaviours into everyday life.
PL
Celem pracy było ocena poziomu zachowań zdrowotnych wśród młodych mężczyzn uprawiających aikido i capoeirę, na tle osób nieaktywnych. Badania przeprowadzono na 92 mężczyznach w wieku 18-40 lat, podzielonych na dwie grupy. Grupa 1 to osoby uprawiające capoeirę i aikido. Do Grupy 2 zakwalifikowano natomiast osoby nietrenujące. Narzędziem badawczym był Inwentarz Zachowań Zdrowotnych Juczyńskiego (gdzie zachowania zdrowotne oceniane są w czterech kategoriach: nawyki żywieniowe, zachowania profilaktyczne, nastawienie psychiczne i praktyki zdrowotne). Poziom deklarowanych zachowań i czynności związanych ze zdrowiem wyrażonych wskaźnikiem ZZ był istotnie wyższy (p=0,002) wśród osób uprawiających sztuki walki (81,76) niż u osób nieaktywnych fizycznie (74,61). Istotne różnice (p<0,05) odnotowano ponadto w kategorii nawyków żywieniowych i praktyk zdrowotnych. Regularny trening sztuk walki miał wpływ na ogólne zachowania zdrowotne. Osoby aktywne częściej zwracały uwagę m.in. na prawidłowe nawyki żywieniowe. Świadczy to o intelektualizacji procesu treningu zdrowotnego i przenoszeniu pożądanych zachowań na życie codzienne.
5
Publication available in full text mode
Content available

Trends in studies on capoeira: a bibliometric analysis

89%
Mamede Ferreira da Cruz L., Correa U. C.
Ido Movement for Culture. Journal of Martial Arts Anthropology
|
2024
|
vol. 24
|
issue 2
75-83
EN
Background. Over the last few decades, capoeira has been highlighted as one of the most fascinating human activities. Parallel to the growing number of practitioners worldwide, capoeira has increasingly been the focus of academic concerns, particularly in university contexts. Problem and aim. This study aimed to identify how capoeira has been addressed academically. For this purpose, it sought to develop a bibliometric analysis of published articles on capoeira over the last decade. Material and methods. 353 articles written in the Portuguese, English, Spanish and French languages were identified in the Pubmed (n = 27), Web of Science (n = 176), and Scopus (n = 150) databases, from 2010 to 2020, using the word “capoeira”. After that, 227 articles were removed because they were repeated, with unavailable access or dealt with another matter, resulting in 126 records for analysis. They were analysed based on the relative frequency of occurrences considering: (i) area of knowledge, (ii) authorship, (iii) type of research, and (iv) journal. Results. The articles on capoeira belonged in the disciplines of Social Sciences, Life Sciences and Biomedicine, and Arts and Humanities. The most frequent subareas were Sport Science, Education Educational Research, Hospitality Leisure Sport Tourism, and Social Sciences Interdisciplinary. The main journals were : Movimento, Archives of Budo, Ido Movement for Culture, Revista de Artes Marciales Asiaticas, and Periferia. Qualitative research was the method most utilised. Furthermore, most articles were published in co-authorship, which involved authors from different institutions from the same and different countries. Conclusions. These findings contribute to clarifying the state of research into the set of capoeira and as an important step for the researcher to raise questions, select research methods and define publication targets.
PL
Wprowadzenie. W ciągu ostatnich kilku dekad capoeira stała się jedną z ciekawszych sportowych aktywności. Równolegle do rosnącej liczby adeptów na całym świecie, capoeira jest coraz częściej przedmiotem zainteresowania akademickiego, szczególnie w kontekście uniwersyteckim. Problem i cel. Niniejsze badanie miało na celu określenie, w jaki sposób capoeira została potraktowana akademicko. W tym celu starano się opracować analizę bibliometryczną opublikowanych artykułów na temat capoeiry w ciągu ostatniej dekady. Materiał i metody. W bazach danych Pubmed (n = 27), Web of Science (n = 176) i Scopus (n = 150), od 2010 do 2020 roku, przy użyciu słowa “capoeira” zostały zidentyfikowane 353 artykuły napisane w języku portugalskim, angielskim, hiszpańskim i francuskim. Następnie usunięto 227 artykułów, ponieważ powtarzały się, były niedostępne lub dotyczyły innego zagadnienia, co dało 126 artykułów do analizy. Zostały one przeanalizowane na podstawie względnej częstotliwości występowania, biorąc pod uwagę: (i) obszar wiedzy, (ii) autorstwo, (iii) rodzaj badań oraz (iv) czasopismo. Wyniki. Artykuły na temat capoeiry należały do nauk społecznych, nauk przyrodniczych i biomedycyny oraz sztuki i nauk humanistycznych. Najczęstszymi poddziedzinami były nauki o sporcie, edukacja, badania edukacyjne, turystyka sportowa i interdyscyplinarne nauki społeczne. Movimento, Archives of Budo, Ido Movement for Culture, Revista de Artes Marciales Asiaticas i Periferia były głównymi czasopismami. Najczęściej stosowaną metodą były badania jakościowe. Większość artykułów została opublikowana we współautorstwie, w którym uczestniczyli autorzy z różnych instytucji z tego samego i różnych krajów. Wnioski. Wyniki te przyczyniają się do wyjaśnienia stanu badań nad capoeirą, co jest ważnym krokiem dla badacza w celu postawienia pytań, wyboru metod badawczych i określenia celu publikacji
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.