Search results

1

Walki odwrotowe OW „Myszyniec” w rejonie Wydmusy – Zalesie 1 września 1939 roku

100%

Popławski P.

Białostockie Teki Historyczne

|

2015

|

vol. Białostockie Teki Historyczne, 2015, tom 13

EN

This paper presents a very specific issue from the first campaign of World War II – fights between German cavalry and a Polish mixed battlegroup, which took place near the town of Myszyniec on 1 September 1939. Being aware of a very rich historiography referring to this subject, the author decided to focus on the tactical level of warfare in Poland, based on a case study. This very fragment of history has been chosen for the analysis because of two factors. First, the use of cavalry in 1939 is stereotypically linked with only Polish cavalry units, which is a considerable oversimplification. The author decided to make research on combats and actions of German cavalry formations, in this particular paper, focusing on a very short period of time and small area. This resulted in an in-depth analysis of the topic, leading to interesting conclusions about the adversaries’ tactics. Moreover, it was possible to accurately estimate losses in people and equipment. The second factor that contributed to the choice of the topic is a rich source database, enabling comparison and analysis of sources created by the opponents. Rich German and Polish historiography has also been thoroughly researched. It is quite surprising that although there is a lot of literature concerning the Polish Campaign published both in Poland and Germany, authors of only few publications honestly relied on sources of both sides, concluding with proper synthesis. This research is based on the primary sources material – operational and tactical information about the combats. The material can be found mainly in two groups of archives: operational documents of the Wehrmacht’s 3rd Army Operational Branch (Ia) and accounts of Polish soldiers and officers who fought in “Myszyniec” battlegroup. German and Polish books constitute secondary sources.

2

An Overview of Military Confrontations between of the Assyrian Army against the Medes in the 7th centuries BCE

75%

FARROKH K., MAKSYMIUK K., SKUPNIEWICZ P., FATHI S.

Historia i Świat

|

2022

|

issue 11

125-144

EN

The article discusses the military confrontation between Neo-Assyrian kingdom and the Median polities in the 7th century BCE. At the beginning the outline of the history of wars between the Medes and Assyria from the 9th century onwards is presented which is followed by the brief description of the Assyrian forces of the era and detailed examination of the events until the fall of the Neo-Assyrian empire. In conclusions an attempt to reconstruct possible principles of the Median warfare was made.

3

Proces formowania 1. pułku jazdy płockiej w powstaniu listopadowym

63%

Augustyniak K.

Zeszyty Naukowe Ostrołęckiego Towarzystwa Naukowego

|

2014

|

vol. Zeszyt

|

issue XXVIII

23-35

EN

This article discusses the process of forming 1. cavalry regiment Plock in the November uprising. This issue has not yet been researched. Create a troop in the voivodeship of Plock proceeded relatively quickly. This effect was achieved, among others things through a combination of „quotes riders” with volunteers which allowed to hide shortcomings. Very important was the attitude of the population that was relatively favorable to the uprising and ready to make sacrifices. Cases of dislike were sporadic.

PL

Artykuł omawia proces formowania 1. pułku jazdy płockiej w powstaniu listopadowym. Zagadnienie to nie zostało dotychczas zbadane. Tworzenie oddziału w województwie płockim przebiegało stosunkowo sprawnie. Taki efekt udało się osiągnąć m.in. dzięki połączeniu „jeźdźców dymowych” z ochotnikami, co pozwoliło ukryć niedociągnięcia. Bardzo ważna była również postawa ludności, która była stosunkowo przychylna powstaniu i gotowa do poświęceń. Przypadki niechęci były na początku powstania sporadyczne.

4

Jeszcze włócznia, czy już kopia? Rozważania w kontekście dzieł sztuki europejskiej

63%

Sierosławski A., Państwowe Muzeum Archeologiczne w Warszawie

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Archaeologica

|

2013

|

vol. 29

EN

The lance is an instantly recognizable medieval weapon. It’s the primary weapon of a medieval knights, the primary he uses in battle. But it’s still not clear when the lance appeared. In most publications its appearance is dated to the 12th c. There are no preserved artifacts and the written sources are not clear on this subject. New informations can be drawn from works of medieval art, especially illustrated manuscripts and architectural decorations. For this deliberation I used iconography dated between the 8th and 14th c. There are three characteristics with which we can distinguish the spear and the lance. The first is the construction of the shaft end. The difference between spear shaft and lance shaft is that the lance shaft had a vamplate, a small circular plate. In many publications it can be read, that this plate was made for protecting the hand. This is of course a misunderstanding. It allowed a firmer grip of the shaft upon impact. There was no need to protect the hand during the duel, because knights were trying to hit the head or the torso of their opponents, not the hand. The second way to recognize the kind of weapon is to analyse how the horsemen uses them. The spears were manipulated with one hand. Horsemen were very often attacking by rising the spear over the head and then striking their opponents from above. Lances were used in a quite different way. Horsemen during the attack had the lances under their arms and struck their enemies facing them. These two polearm techniques can be found on medieval representations. The third characteristic is the shape of the spearhead. In many illustrations it is shown very schematically, therefore very often we can’t identify the type of weapon basing on the presentation of the tip. The only exception is the spearhead of type VI (by Nadolski). The characteristic crosspiece attached to (or slightly below) the bush is quite often marked on the illustrations. In these situations we can be sure, that this weapon is a spear. During the 8th–10th c. mounted units undoubtedly utilized spears, there is no argue about that. On every illustration made at that time which shows a mounted warrior armed with a pole weapon, this weapon is a spear. Around the middle of the 11th c. a very important change in the use of polearms occurred. The Bayeux Tapestry which was made around 1068 depicts horsemen using spears in a manner typical for the lance. One of knights represented in the battle scene holds his spear under his arm and hits his opponent in the face. This is an unquestionable evidence that the evolution of the lance started in the 11th, not the 12th c. Of course I don’t suggest, that the army of William the Conqueror was armed with lances, but that the mentioned work of early medieval art is the oldest evidence of the first step in the evolution of polearms. In this context we should look closer at some types of early medieval spearheads, especially of Nadolski’s type IX, which is relatively short, but massive. Could it be a type of an early lance head? In the 12th and 13th c. the shaft of the lance was developed, the weapon became longer and heavier. Knights represented in art from that time always use their polearms by holding them under their arms. Hunting scenes are the only exceptions. In these cases the horsemen uses their weapons holding them I one hand, above their heads. That proves that they’re using spears. Another important source for this discussion is the Manesse Codex, which was written in the first half of the 14th c. A few illustrations depict duel scenes and “portraits” of knights, who were the main characters of poems contented in the Codex. Some of those illustrations are very accurate, with important details clearly visible. Some of the lances represented here have an additional constructional element, a vamplate. As it was written in the beginning, its presence is one of the essential differences separating the lance from the spear. Is it possible to point the exact time when the lance appeared? Medieval iconography can bring us closer to the truth, but it only allows to identify the ante quem dating. Surely, the first step of the evolution of medieval polearms took place before 1066, before the battle of Hastings that is. But to say exactly how long before the battle took place mounted warriors had already been accustomed to the use of spears in a way specific for the lance – this cannot be determined.

5

Organizacja szkolenia kawalerzysty armii Księstwa Warszawskiego w świetle rozkazów płk. Feliksa Przyszychowskiego

63%

Madziar D.

Wieki Stare i Nowe

|

2023

|

vol. 18

|

issue 23

1-23

EN

In his article, Dawid Madziar describes the organization of cavalry training in the Duchy of Warsaw in the years 1809-1811. It shows how, in the absence of central regulations, regimental commanders coped with the organization of training and drills. The material studied by Madziar consists of the orders issued by the commander of the 9th lancer regiment, Colonel Feliks Przyszychowski. They illustrate the influence of the instructions sent to the detachment by the General Inspector of Riding, General Aleksander Rożniecki. The colonel’s dispatches contain several valuable remarks concerning the organization of the uhlan drill, the applied triangular system, lance exercises, flanking, company and squadron maneuvers, the soldier’s school on foot and on horseback, preparations for the regiment’s vetting by the general riding inspector or advice for officers on how to conduct a “small war”.

PL

W artykule poruszono problem organizacji szkolenia kawalerzysty Wojska Polskiego w czasach Księstwa Warszawskiego. Zasadnicze było podjęcie próby zweryfikowania, jak przy braku centralnego regulaminu dowódcy pułków radzili sobie z organizacją szkolenia oraz manewrów w podległych im oddziałach. W tym celu poddano analizie rozkazy dowódcy 9. pułku ułanów - płk. Feliksa Przyszychowskiego. Zostały one zapisane w księdze pułkowej z lat 1809-1811. Można w nich dostrzec wpływ wysyłanych do oddziału instrukcji generalnego inspektora jazdy gen. Aleksandra Rożnieckiego. W dyspozycjach pułkownika odnajdujemy wiele cennych uwag dotyczących organizacji musztry ułanów - stosowanego systemu trójkowego, ćwiczeń lancą, flankierowania, manewrów kompanii i szwadronów, szkoły pieszej i konnej żołnierza, przygotowań do lustracji pułku przez generalnego inspektora jazdy czy też porad dla oficerów na temat prowadzenia „małej wojny”.

6

Napierśniki husarii obrony potocznej w połowie XVI w.

63%

Plewczyński M.

Studia z Dziejów Wojskowości

|

2017

|

vol. 6

161–178

EN

In the popular scientific literature the image of the 16th century hussars is limited to light armour warriors from the beginning of the century and Batorian hussars from the late 1570s. Recent scientific research fulfilled the gap between the second and third quarters of the 16th century. Nevertheless, studies devoted to protective arma¬ments are still not common, especially research devoted to Polish hussar armours from the mid 16th century. Research devoted to old Polish warfare techniques are to be based on written, iconographic and material sources. As far as the 40s and 50s are concerned, however, one faces exceptionally low level of materials as well as iconographic and museum records with determined chronology and origin are rare. Nevertheless, based on few and partial traces left by the Jagiellonian generation liv¬ing in the mid 16th century, the author attempted at re-establishing the model of the protective armour used by the hussar and the changes concerning the armaments of this type as regards cavalry at the turn of the first and second half of the 16th century.

RU

В научно-популярной литературе образ гусарии XVI в. сводится к легково¬оруженным рацам начала столетия и гусарам Батория конца 70-х гг. Современ¬ные научные исследования заполнили пробел второй и третьей четвертей XVI в., но работы, посвященные защитному вооружению, прежде всего, происхож¬дению польского гусарского вооружения середины XVI в., – все еще редкость. Исследования старопольской военной техники должны базироваться на пись¬менных, иконографических и материальных источниках. По 40-м и 50-м гг. XVI в. имеется беспрецедентно мало источников, а иконографические и музейные предметы, строго датированные и известного происхождения, – большая ред¬кость. Несмотря на это, основываясь на немногочисленных следах, оставленных ягеллонским поколением, жившим в середине XVI в., автор попытался воссоз¬дать модель пластинчатого защитного вооружения гусарии, а также изменения в вооружении этого рода кавалерии на рубеже первой и второй половины XVI в.

7

POLSKIE FORMACJE WOJSKOWE OKRESU I WOJNY ŚWIATOWEJ I WOJSKO POLSKIE Z LAT 1918-1939 – WĘZŁOWE PROBLEMY ORAZ STAN BADAŃ I POSTULATY BADAWCZE

63%

Smoliński A.

Rocznik Przemyski

|

2015

|

vol. 51

|

issue 1(13): Historia Wojskowości

3-24

EN

In this article the author discusses the crucial issues of Polish military history of 1914-1939 concerning Polish military units from the First World War and the Polish army of the Second Polish Republic until the Nazi Germany and the Soviet Union invasion of Poland in September 1939. The article also deals with the questions connected with Poland’s strategic location in the years 1921-1939 and the related Polish military planning, the mobilization and economic preparations undertaken at that time, military alliances, military relations with the then neighbors of Poland etc. Thus the article presents the whole of the major military issues related mainly to the functioning of the Polish state between 1918 and 1939. The author has also briefly presented the current state of Polish historiographic research concerned with the above mentioned issues. Where it is necessary, the author suggests foreign-language historical literature, including those publications which concern the armed forces of Poland’s then. powerful neighbors, i. e. the Red Army and the Reichswehr and later the Wehrmacht.

8

Kawaleryjskie tradycje współczesnych jednostek wojskowych garnizonu Stargard w analizie falerystycznej

63%

Ciechanowski G.

Przegląd Zachodniopomorski

|

2020

|

issue 1

77-95

EN

After the year 1990 in the Polish Armed Forces started the process of inheritance of the military traditions encompassing thousand years old history of the Polish Army. It was a grassroots process with great commitment from the military professionals in the army units, supported by the action of the specialized institutions of the Ministry of National Defence aimed at persuading this idea to the veteran associations or family members of the commanders, who were to become patrons of particular army formations. Efforts were made to assign the heritage to the formation of the same number and service profile. From 1946 in the Army didn’t exist the cavalry units, therefore the Department of Defence took actions so as to particular motorized regiments, later brigades and divisional reconnaissance battalions, assumed the traditions of this branch of service, so merited in the history of the Polish military. On the map of Western Pomerania particular position occupied at that time the garrison in Stargard Szczeciński, where were stationed units belonging to two different mechanized divisions. The article describes the process of tradition inheritance by the 6th Armoured Cavalry Brigade of the 12th Mechanized Division and the 2nd Reconnaissance Battalion of the 2nd Mechanized Division, with addition of the phaleristic analysis.

PL

Po 1990 roku w Siłach Zbrojnych RP rozpoczął się proces dziedziczenia tradycji wojskowych obejmujących tysiącletnią orężną historię Polski. Przebiegał on oddolnie z dużym za-angażowaniem żołnierzy zawodowych w poszczególnych jednostkach, wspierany był przez działania wyspecjalizowanych instytucji ministerstwa obrony narodowej, co wiązało się m.in. z przekonaniem do tej idei stowarzyszeń weteranów, czy członków rodzin dowódców, którzy mieli stać się patronami określonych formacji. Starano się o przyznanie dziedzictwa formacji o tym samym numerze oraz profilu służby. W wojsku od 1946 roku nie istniały jednostki kawalerii, stąd w resorcie obrony podjęto działania, aby określone pułki zmechanizowane, później brygady oraz dywizyjne bataliony rozpoznawcze przejęły tradycje tego rodzaju wojsk, tak zasłużonego w historii polskiej wojskowości. Na mapie Pomorza Zachodniego szczególne miejsce zajmował wówczas garnizon w Star-gardzie Szczecińskim, gdzie stacjonowały jednostki wchodzące w skład dwóch różnych dy-wizji zmechanizowanych (DZ). W artykule opisano proces dziedziczenia tradycji przez 6. Brygadę Kawalerii Pancernej 12. DZ oraz 2. Batalion Rozpoznawczy 2. DZ. Uczyniono to rzadko stosowaną metodą analizy falerystycznej. Projekty odznak wymienionych formacji opracowywane były na miejscu i zatwierdzane przez kadrę. Ich kształt, nawiązujący do historycznych wzorców, mówi wiele o stopniu akceptacji opisanego w artykule przedsięwzięcia przez żołnierzy jednostek stargardzkiego garnizonu.

9

Brytyjskie formacje konne na półwyspie Gallipoli w 1915 roku

63%

Korzeniowski P.

UR Journal of Humanities and Social Sciences

|

2023

|

vol. 27

|

issue 2

76-92

EN

The fighting on the Gallipoli peninsula in 1915 was primarily a clash of masses of infantry. The limited area controlled by the allies and difficult terrain basically prevented the effective use of cavalry. Nevertheless, after a few weeks, the first cavalry units landed on the peninsula. Over the following months, their number systematically grew. At its peak, the composition of the British forces included as many as 15 horse brigades. Armament, equipment, and above all, the principles of training allowed it to fight in the same way as infantry. It was used to man field fortifications at the front or to strengthen the most weakened infantry divisions. Sending horse formations to the peninsula was irrational. Using such formations as infantry deprived them of their main advantage, which was mobility. What's more, positional fighting caused significant losses, even in a situation of relative calm on the front. In addition, problems with provisions and hygiene caused increasing non-combat losses. In the fall, these problems only increased. The Mediterranean Expeditionary Force Command was aware of these problems. It even attempted to obtain additional infantry units from Egypt to replace the cavalry on the peninsula. Unfortunately, personal animosities, competition and lack of strategic thinking meant that these intentions were not implemented.

PL

Kampania na półwyspie Gallipoli w 1915 r. to przede wszystkim walki mas piechoty. Ograniczony obszar oraz trudne warunki terenowe w zasadzie uniemożliwiały efektywne wykorzystanie kawalerii. Tym niemniej już po kilku tygodniach kampanii na półwyspie wylądowały pierwsze oddziały konne. Wraz z upływem kolejnych miesięcy ich liczba rosła. W szczytowym okresie w składzie brytyjskich sił znajdowało się aż 15 brygad konnych. Uzbrojenie, wyekwipowanie, a przede wszystkim zasady szkolenia pozwalały kawalerii walczyć analogicznie do piechoty. Tak też była wykorzystywana – uzupełniała obsadę fortyfikacji polowych na froncie lub też wzmacniała najbardziej osłabione dywizje piechoty. Wysyłanie formacji konnych na półwysep należy ocenić jako działanie nieracjonalne. Użycie kawalerii jako piechoty pozbawiało ją jej głównej zalety, jaką stanowi mobilność. Co więcej, walki pozycyjne powodowały znaczne straty, nawet w sytuacji względnego spokoju na froncie. Do tego dodać należy problemy z aprowizacją oraz higieną, co powodowało coraz większe ubytki niebojowe. Wraz z nadejściem jesieni trudności te tylko się pogłębiały. Dowództwo Śródziemnomorskich Sił Ekspedycyjnych zdawało sobie sprawę z tych zagrożeń. Podjęło nawet próbę pozyskania z Egiptu dodatkowych oddziałów piechoty, które miałyby zastąpić na półwyspie kawalerię. Niestety, osobiste animozje, rywalizacja oraz brak myślenia strategicznego spowodowały, że zamiary te nie zostały zrealizowane, przez co część jednostek konnych pozostała na półwyspie do ostatniego dnia kampanii.

10

Influence of the Polish martial art onto European armies in the 18th and 19th centuries – an outline

51%

Sawicki Z.

Ido Movement for Culture. Journal of Martial Arts Anthropology

|

2014

|

vol. 14

|

issue 4

3-13

EN

The paper is an attempt to present the influence of the Polish martial art onto European armies of the 18th and 19th centuries. It is a specific paradox that Poland, non-existant as a state on the map of Europe, made greater impact with its military training in armies of Europe than during the period of being great and victorious. When Poland lost its independence, Polish army was incorporated into the annexation armies: Russian, Austrian and Prussian where in many cases was a source of training and knowledge on sabre and lance usage. A part of the army non-compliant with annexation joined the Napoleon’s army and countries fighting for independence and so called “Your and our freedom” where fighting valiantly was an example for other. The attitude, bravery and combat skills as well as look and gear of the Polish soldier made many western armies adopt the style, armour and martial art. Unfortunately, lack of our own state left us with no possibility of full recognition and verification of our martial art. Hence even the name “Polish martial art” could not be widely mentioned as there was no country bearing the name “Poland”. There were but Poles mentioned as soldiers of prowess. We were presented as an example, but not preserved as a Polish one which it deserved. The Hungarians possessed their state, their place on the map of Europe therefore their fencing survived, having conditions for development and preservation. Nowadays Polish traditions of martial art are promoted in periodicals and scientific conferences because their content and subject meet the definition of the martial art as perceived in the humanistic theory of martial arts as well as in the broad definition adopted by the American theory of culture [Cynarski 2013]. The above paper’s aim is to drag attention to that fact and encourage further researches into the subject.

PL

Artykuł jest próbą ukazania wpływów polskiej sztuki walki na armie europejskie XVIII i XIX w. Swoistym paradoksem jest to, że Polska, która znikła z mapy Europy jako państwo, swoim wyszkoleniem wojskowym wywarła większy wpływ na armie europejskie niż gdy była wielka i zwycięska. Gdy Polska utraciła niepodległość, wojsko polskie zostało wcielone do armii zaborczych: Rosji, Austrii i Prus, gdzie w wielu przypadkach było wzorem wyszkolenia i źródłem wiedzy do walki szablą i lancą. To wojsko zaś, które nie pogodziło się z utratą niepodległości weszło, w skład armii napoleońskiej i krajów walczących o niepodległość oraz tzw. „za waszą i naszą wolność", gdzie bijąc się bohatersko dawały przykład innym. Postawa ta, dzielność i umiejętność walki, a także wyjątkowy wygląd i ubiór żołnierza polskiego sprawiły, że wiele armii zachodnich przejęło polski wzór ubioru, uzbrojenia i sztuki walki. Niestety, brak własnego kraju pozbawił nas możliwości pełnej identyfikacji i weryfikacji polskiej sztuki walki. Nie mogła się więc przebić szerzej nazwa polska sztuka walki, bo nie było kraju o takiej nazwie. Mówiło się, że Polacy to świetni żołnierze, ale nic poza tym. Brano z nas wzór, ale nie utrwalano go jako polski, jak na to zasługiwał i co było prawdą. Węgrzy mieli swoje państwo, mieli swoje miejsce na mapie Europy, więc ich szermierka przetrwała, bo w przeciwieństwie do naszej miała warunki do rozwoju i utrwalania. Obecnie polskie tradycje sztuki walki promowane są w czasopismach i na konferencjach naukowych ponieważ ich treść i tematyka pasuje do definicji sztuk walki przyjętych w humanistycznej teorii sztuk walki, a także do szerokiej definicji przyjętej w amerykańskiej antropologii kultury [Cynarski 2013]. Powyższy artykuł ma więc zwrócić uwagę na ten fakt i zachęcić do dalszych badań w tym zakresie.

11

Oficerowie wyznania ewangelickiego ze Śląska w armii szwedzkiej podczas wielkiej wojny północnej (1700 –1721). Prolegomena

51%

Wołoszyn A.

Zapiski Historyczne

|

2019

|

vol. 84

|

issue 4

179-210

EN

The article constitutes a prolegomenon to the issue of the service of Silesian Evangelicals in the Swedish army during the Great Northern War (1700–1721), which has so far been absent in scholarly literature. The main objective of this text is to analyse their motives for joining the military service of the Kingdom of Sweden, as well as to trace their career and position in the officer corps. The above issue is part of the research on the officer corps of Charles XII’s army, and thus it may serve as an important point of reference also for the works devoted to the service of Polish and Lithuanian officers in the Swedish army of that period. A group of several dozen representatives of the Silesian nobility and aristocracy, whose members served in the rank of officers in various units of almost all the enlistments of the Swedish army (the largest number in the mercenary värvade regementen), throughout the whole war period (the most numerous in the period of 1703/1704–1709), mainly as the dragoons, and less often in other cavalry formations. The primary source for selection was a twovolume dictionary by Adam L.C. Lewenhaupt entitled Karl XII:s officerare. Biografiska anteckningar (Stockholm 1920–1921). Among the handwritten primary sources, the materials stored in Riksarkivet and Krigsarkivet were used, which primarily constitute records from the Royal Registry and military roles. They have been subjected to critical analysis in order to prepare possibly the most thorough biographies of officers of Evangelical faith from Silesia. A number of research methods have been used, such as the biographical, genealogical or statistical methods. The representatives of the following old and influential Silesian families were mentioned: von Ferentheil, von Franckenberg, von Holly, von Koschembahr and von Lindeiner. Among less significant families of the Silesian nobility, the representatives of the following families were scrutinised: Dumky, Görlitz, Hoffman, Kluge and Schmitt. An in-depth survey in Swedish, German, Austrian, Russian, Danish, Latvian and Estonian archives is necessary for further research. This is due to the fact that the representatives of the described group served in the armies of various states over the years, and were also imprisoned in various countries. The article significantly broadens the knowledge about the ways of recruiting officers by the Swedish army during the Great Northern War, and also brings us closer to the individual profiles of Evangelical officers from Silesia and the ways of their promotion. It also points out the importance of the representatives of this group among the commanders of the mercenary regiments (värvade regementen). As the text takes into account the historical political, military and religious situation, it allows to understand what drove the representatives of the described group to join the ranks of Swedish troops. Further survey in foreign archives, especially among specific documents, such as military roles and lists of prisoners of war, may bring a great deal of new information about the mentioned officers, and allow to identify those who were not included in the Lewenhaupt’s book. Undoubtedly, it will also constitute a starting point for the research on the service of officers from the Polish-Lithuanian Commonwealth in the Swedish army, whose number was significant in the examined period.

12

Beliniak, ułan, dowódca, jeniec, emigrant. Generał bryg. Zygmunt Piasecki „Dublańczyk” (1893–1954)

51%

Janczak B.

Przegląd Historyczno-Wojskowy

|

2023

|

vol. XXIV (LXXV)

|

issue 1(283)

130-163

EN

The article discusses the life of Brig. Gen. Zygmunt Piasecki, who was born on 14 December 1893, in Szafarnia, Poland. Aft er fi nishing school in Włocławek, he went to Lviv and then to Dublany, where he studied at the Agricultural University. After the outbreak of World War I he interrupted his studies and on 28 August 1914 he joined the Polish Legions subordinated to the Austro-Hungarian authorities. Piasecki was initially assigned to the 1st Uhlan Squadron, and later served with the 1st Uhlan Regiment under the command of Władysław Belina-Prażmowski. During his service in the Legions, Piasecki used the pseudonym „Dublańczyk”. After the end of World War I, he joined the Polish Army and 1920–1929 he commanded the 7th Lublin Uhlan Regiment named aft er Gen. Kazimierz Sosnkowski. As head of the regiment, he fought in the Polish-Soviet war. In 1929, Piasecki was appointed commander of the 17th Cavalry Brigade, and from 1930 to 1939 he was the commander of the Krakow Cavalry Brigade. He fought in the Polish campaign of 1939 as a brigadier general, during which he was captured by the Germans and imprisoned in Oflag VII at Murnau. Aft er the end of World War II, he moved to France where he lived in exile. He died on 26 January 1954, in Nice. He was one of three officers of the Polish Army to be awarded the Virtuti Militari Order three times.

DE

In diesem Aufsatz wird das Schicksal von Brigadegeneral Zygmunt Piasecki dargestellt. Geboren am 14. Dezember 1893 in Szafarnia, ging er nach seiner Schulzeit in Włocławek nach Lemberg und dann nach Dublany, wo er studierte. Bei Ausbruch des Ersten Weltkriegs unterbrach er sein Studium an der Landwirtschaft sakademie und trat am 28. August 1914 in die Polnischen Legionen ein, die den österreichisch-ungarischen Behörden unterstellt waren. Piasecki wurde der 1. Kavallerieschwadron, später dem 1. Kavallerieregiment unter dem Kommando von Władysław Belina-Prażmowski zugeteilt. Während seines Dienstes in den Legionen verwendete Piasecki das Pseudonym „Dublańczyk”. Nach dem Ende des Ersten Weltkriegs trat er in die polnische Armee ein. In den Jahren 1920–1929 war er Kommandeur des 7. Lubliner Ulanen-Regiments, das nach General Kazimierz Sosnkowski benannt war. An der Spitze des Regiments kämpft e er im PolnischSowjetischen Krieg. Im Jahr 1929 wurde Piasecki zum Kommandeur der 17. Kavalleriebrigade ernannt, und war von 1930 bis 1939 Kommandeur der Krakauer Kavalleriebrigade. Im Rang eines Brigadegenerals nahm er am Polenfeldzug 1939 teil. Infolge der Kriegshandlungen wurde er von den Deutschen gefangen genommen und unter anderem in Ofl ag VII A Murnau festgehalten. Nach dem Ende des Zweiten Weltkriegs lebte er in Frankreich im Exil. Er starb am 26. Januar 1954 in Nizza. Er war einer von drei polnischen Armeeoffi zieren, die dreimal mit dem Kriegsorden Virtuti Militari ausgezeichnet wurden.

PL

Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie losów gen. bryg. Zygmunta Piaseckiego. Urodzony 14 grudnia 1893 r. w Szafarni po skończeniu szkoły we Włocławku wyjechał do Lwowa, a następnie do Dublan, gdzie studiował. W momencie wybuchu I wojny światowej przerwał studia na Akademii Rolniczej i 28 sierpnia 1914 r. wstąpił do podporządkowanych władzom austro-węgierskim Legionów Polskich. Piasecki został przydzielony do 1 szwadronu ułanów, późniejszego 1 Pułku Ułanów pod dowództwem Władysława Beliny-Prażmowskiego. Podczas służby w legionach Piasecki posługiwał się pseudonimem „Dublańczyk”. Po zakończeniu I wojny światowej wstąpił do Wojska Polskiego. W latach 1920–1929 był dowódcą 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. gen. Kazimierza Sosnkowskiego. Na czele pułku walczył w wojnie polsko-sowieckiej. W 1929 r. Piasecki został wyznaczony na dowódcę 17 Brygady Kawalerii, a od 1930 r. do 1939 r. był dowódcą Krakowskiej Brygady Kawalerii. W stopniu generała brygady walczył w kampanii polskiej 1939 r. W wyniku działań wojennych dostał się do niewoli niemieckiej i był przetrzymywany m.in. w Oflagu VII A Murnau. Po zakończeniu II wojny światowej zamieszkał na emigracji we Francji. Zmarł 26 stycznia 1954 r. w Nicei. Był jednym z trzech oficerów WP trzykrotnie odznaczonych Orderem Wojennym Virtuti Militari.

13

Działalność Henryka Leliwy-Roycewicza w zakresie wojskowości, sportu i organizacji jeździectwa w Polsce

51%

Urban R.

Sport i Turystyka. Środkowoeuropejskie Czasopismo Naukowe

|

2018

|

vol. 1

|

issue 2

27-48

EN

Henryk Roycewicz was not a well-known figure. His name would be difficult to find on the pages of textbooks for the history of Poland, he was also not included in the most popular encyclopedias. Who was he then? A Pole coming from a family with patriotic traditions, but born in times of persecution in the Russian partition. A soldier of the First World War, a cavalryman of the Second Republic, an athlete, an almost perfect rider, an Olympic medalist, a riding coach. Roycewicz was also a soldier of the September Campaign, then the Home Army, an activist of the underground, and finally a Warsaw insurgent – commander of the “Kiliński” Battalion. For the last two “offenses” he paid a high price – accusations of treason, sentence and a six-year stay in the Stalinist prison. After his release and rehabilitation, he returned to horse riding and remained faithful to it almost until the end of his life. Although he died more than a quarter of a century ago, he still lives in the memories of the older generation of riders, and above all his comrades-in- arms, their families, war veterans, for whom he has become a legend during his lifetime. The aim of the article was to present an outstanding figure of a soldier-patriot, sportsman-Olympian, sports activist.

PL

Henryk Roycewicz nie należy do postaci powszechnie znanych. Jego nazwisko trudno odnaleźć na kartach podręczników do historii Polski, nie ma go także w większości popularnych ency-klopedii. Kim więc był? Polakiem, pochodzącym z rodziny o tradycjach patriotycznych, ale uro-dzonym w czasach prześladowań w zaborze rosyjskim. Żołnierzem pierwszej wojny światowej, kawalerzystą Drugiej Rzeczypospolitej, sportowcem, jeźdźcem niemal doskonałym, medalistą olimpijskim, trenerem jeździectwa. Roycewicz był także żołnierzem kampanii wrześniowej, póź-niej Armii Krajowej, działaczem konspiracji, w końcu powstańcem warszawskim – dowódcą Ba-talionu „Kiliński”. Za dwa ostatnie „przewinienia” zapłacił wysoką cenę – oskarżeniem o zdradę ojczyzny, wyrokiem skazującym i sześcioletnim pobytem w stalinowskim więzieniu. Po zwolnie-niu i rehabilitacji, wrócił do jeździectwa i pozostał mu wierny niemal do końca życia. Mimo że zmarł ponad ćwierć wieku temu, nadal żyje we wspomnieniach starszego pokolenia jeźdźców, a przede wszystkim swoich towarzyszy broni, ich rodzin, środowisk kombatanckich, dla których jeszcze za życia stał się legendą. Celem artykułu było przedstawienie wybitnej postaci żołnierza-patrioty, sportowca-olimpijczyka, działacza sportowego.

14

Ku modernizacji kawalerii. Prace teoretyczne i studia Kawaleryjskiej Sekcji Naukowej Towarzystwa Wiedzy Wojskowej

51%

Koreś D.

Przegląd Historyczno-Wojskowy

|

2019

|

vol. XX (LXXI)

|

issue 4 (270)

44-79

EN

The role and significance of the Military Knowledge Society (TWW), and more specifically its Cavalry Research Section, have not been discussed yet by anyone but the author of this article. Historians and hobbyists dealing with the history of the Polish cavalry are still unaware of the impact that the cavalry subdivision of the TWW had on the development of this service arm. Its position was raised so high primarily thanks to Certified Colonel Jan Karcz, who made sure that the troubles of the Polish cavalry became the subject of discussions among prominent – due to their degrees, positions, functions, but also experience and theoretical research achievements – officers coming from this service arm. In this respect, Karcz was a visionary who believed that the intellectual achievements of cavalry officers, which were presented in military periodicals, could be used much more efficiently within the quasi-advisory body of the Cavalry Department. I shall even put forward the hypothesis that that no other service arm commander or chief of service in the Polish Army has used the possibilities offered by the research sections of TWW to such an extent as Karcz did as head of the Cavalry Department of the Ministry of Military Affairs.

RU

Автор данной статьи первым обратил свое внимание на роль и значение Общества военного знания, а именно – кавалерийского научного отдела этого Общества. Среди историков и любителей, занимающихся историей польской кавалерии, осознание отпечатка, оставленного на развитии этого войск кавалерийской ветвью ОВЗ, все еще очень скромно. Эта часть ОЗВ получила свои позиции в первую очередь благодаря дипломированному полковнику Яну Карчу, который позаботился о том, чтобы проблемы польской кавалерии стали предметом заметных дискуссий – из-за степеней, должностей, функций, а также опытов и теоретических исследований офицеров данных войск. Карч считал, что интеллектуальные достижения офицеров кавалерии, представленные на страницах военных периодических изданий, можно было бы использовать гораздо более эффективно в рамках квази-консультативного органа Департамента Кавалерии. Автор статьи даже готов выдвинуть гипотезу о том, что ни один другой начальник какoго-либо родa войск или служб польской армии не использовал таким образом возможностей, которые были предоставлены научными секциями ОВЗ, как сделал это Карч на должности начальника Департамента Кавалерии Министерства военных дел.

PL

O roli i znaczeniu Towarzystwa Wiedzy Wojskowej, a konkretniej Kawaleryjskiej Sekcji Naukowej tegoż towarzystwa, nie pisał dotąd nikt oprócz autora niniejszego artykułu. Wśród historyków i hobbystów zajmujących się dziejami polskiej kawalerii świadomość piętna, jakie odcisnęła na rozwoju tej broni kawaleryjska gałąź TWW, jest ciągle bardzo skromna. Wyniesienie tej konkretnej sekcji do takiej pozycji zawdzięcza TWW przede wszystkim płk. dypl. Janowi Karczowi, który zadbał o to, żeby bolączki kawalerii polskiej stały się obiektem dyskusji prominentnych – z racji stopni, stanowisk, funkcji, ale także doświadczeń i badań teoretycznych – oficerów wywodzących się z tej broni. Karcz był w tej kwestii wizjonerem, który uznał, że dorobek intelektualny oficerów kawalerii, który prezentowany był na łamach periodyków wojskowych, może być wykorzystany o wiele bardziej wydajnie w ramach quasi-doradczego ciała Departamentu Kawalerii. Gotów jestem pokusić się nawet o hipotezę, że żaden inny szef broni czy też służby w WP nie spożytkował tak możliwości, jakie dawały sekcje naukowe TWW, jak uczynił to Karcz jako szef Departamentu Kawalerii MSWojsk.

15

Oficerowie wyznania ewangelickiego ze Śląska w armii szwedzkiej podczas wielkiej wojny północnej (1700–1721). Prolegomena

51%

Wołoszyn A.

|

EN

The article constitutes a prolegomenon to the issue of the service of Silesian Evangelicals in the Swedish army during the Great Northern War (1700–1721), which has so far been absent in scholarly literature. The main objective of this text is to analyse their motives for joining the military service of the Kingdom of Sweden, as well as to trace their career and position in the officer corps. The above issue is part of the research on the officer corps of Charles XII’s army, and thus it may serve as an important point of reference also for the works devoted to the service of Polish and Lithuanian officers in the Swedish army of that period. A group of several dozen representatives of the Silesian nobility and aristocracy, whose members served in the rank of officers in various units of almost all the enlistments of the Swedish army (the largest number in the mercenary värvade regementen), throughout the whole war period (the most numerous in the period of 1703/1704–1709), mainly as the dragoons, and less often in other cavalry formations. The primary source for selection was a twovolume dictionary by Adam L.C. Lewenhaupt entitled Karl XII:s officerare. Biografiska anteckningar (Stockholm 1920–1921). Among the handwritten primary sources, the materials stored in Riksarkivet and Krigsarkivet were used, which primarily constitute records from the Royal Registry and military roles. They have been subjected to critical analysis in order to prepare possibly the most thorough biographies of officers of Evangelical faith from Silesia. A number of research methods have been used, such as the biographical, genealogical or statistical methods. The representatives of the following old and influential Silesian families were mentioned: von Ferentheil, von Franckenberg, von Holly, von Koschembahr and von Lindeiner. Among less significant families of the Silesian nobility, the representatives of the following families were scrutinised: Dumky, Görlitz, Hoffman, Kluge and Schmitt. An in-depth survey in Swedish, German, Austrian, Russian, Danish, Latvian and Estonian archives is necessary for further research. This is due to the fact that the representatives of the described group served in the armies of various states over the years, and were also imprisoned in various countries. The article significantly broadens the knowledge about the ways of recruiting officers by the Swedish army during the Great Northern War, and also brings us closer to the individual profiles of Evangelical officers from Silesia and the ways of their promotion. It also points out the importance of the representatives of this group among the commanders of the mercenary regiments (värvade regementen). As the text takes into account the historical political, military and religious situation, it allows to understand what drove the representatives of the described group to join the ranks of Swedish troops. Further survey in foreign archives, especially among specific documents, such as military roles and lists of prisoners of war, may bring a great deal of new information about the mentioned officers, and allow to identify those who were not included in the Lewenhaupt’s book. Undoubtedly, it will also constitute a starting point for the research on the service of officers from the Polish-Lithuanian Commonwealth in the Swedish army, whose number was significant in the examined period.

16

Powstanie kawalerii SS Totenkopf i jej rola w niemieckiej polityce okupacyjnej na ziemiach polskich w latach 1939–1941

51%

Dybek J.

UR Journal of Humanities and Social Sciences

|

2020

|

vol. 17

|

issue 4

72-88

EN

The topic of the article is one of the German SS regiments stationed in occupied Poland and its role in The German occupation policy. While the history of the SS formation is very well known in both academic and popular science literature, its cavalry has not been elaborated in great detail thus far. Although this topic seems interesting, it has not yet been discussed in any book in the Polish language. Most of the literature related to this topic was published in German and English. The 1st SS Death’s Head Cavalry Regiment operated primarily in the General Government and was under the Higher SS and Police Command. Some of its squadrons also operated in areas annexed to the Reich, i.e. the Warta Voievodship (Reichsgau Wartheland). From this article we will learn about the formation of the SS Death’s Head cavalry and its gradual inclusion in the brutal occupation policy of the Third Reich in Poland. In the case of its formation, we are dealing with tasks such as combating the early partisan units, searching for weapons, participating in the creation of ghettos, or helping to eliminate Polish levels of the intelligentsia. Noteworthy is the participation of this unit in the production of the propaganda film Kampfgeschwader Lützow, in which Polish cavalrymen were presented attacking German tanks with sabres. This false image was reproduced after the war in some movies or books, and contri

PL

Tematem artykułu jest jeden z niemieckich pułków SS stacjonujących na terenie okupowanej Polski i jego rola w polityce okupacyjnej Niemiec. Choć dzieje formacji SS są bardzo dobrze znane zarówno w literaturze naukowej, jak i popula rnonaukowej, to wchodząca w jej skład kawaleria nie doczekała się dotychczas obszerniejszych opracowań. Temat wydaje się interesujący, ale nie został jeszcze omówiony w żadnej książce w języku polskim. Większość literatury odnoszącej się do tego zagadnienia została wydana w językach niemieckim oraz angielskim. Kawaleria SS Totenkopf działała przede wszystkim w Generalnym Gubernatorstwie i podlegała Wyższemu Dowództwu SS i Policji. Część jej szwadronów operowała także na terenach włączonych do Rzeszy, tj. Kraju Warty (Reichsgau Wartheland). Niniejszy artykuł podejmuje problematykę formowania się kawalerii SS Totenkopf i stopniowego włączania jej w brutalną politykę okupacyjną III Rzeszy na ziemiach polskich. W przypadku tej formacji mamy do czynienia z takimi zadani ami, jak zwalczanie pierwszych zalążków partyzantki, poszukiwanie broni, udział w tworzeniu gett czy też pomoc w eliminowaniu polskiej inteligencji. Na uwagę zasługuje również udział tej jednostki w kręceniu filmu propagandowego Kampfgeschwader Lützow, w którym przedstawiono polskich kawalerzystów atakujących szablami niemieckie czołgi. Ten fałszywy obraz powielany był po wojnie w niektórych filmach czy książkach i przyczynił się do wypaczonego przedstawienia polskich żołnierzy w walkach obronnych w 1939 r.

17

U boku króla. Chorągiew nadworna królów Polski u schyłku XV wieku

45%

Kałużny J. T.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica

|

2019

|

issue 103

59-72

EN

The court banner was composed of courtiers, called horse courtiers (curienses). Court banner was an elite formation, a private military unit of the king. According to the register written in the last years of the 15th century, after the Moldavian expedition, 60 riders were standing in the ranks of the banner, standing at the head of their retinues, the majority of which ranged from 4 to 6 riders. In total, 288 riders were recorded in the register (saved with the first hand). More than half of the riders were riders at light horses (equi sagittarii) with light armor and a crossbow. About 13% of them were lancers at heavy horses (equi hastarii). In addition, various types of horses have been registered in the register, such as: lancers horses, Tatars horses, etc. Courtiers from the court banner were nobles. Service on the court was for them the possibility of further career. The register also included courtiers (cubicularii). They served at the royal court and the court banner, along with their retinues.

PL

Chorągiew nadworna złożona była z dworzan, zwanych dworzanami konnymi (curienses). Będąc jednostką elitarną, stanowiła prywatny oddział władcy. Zgodnie z rejestrem spisanym w ostatnich latach XV w., po wyprawie mołdawskiej, w szeregach chorągwi odnotowano 60 dworzan konnych, stojących na czele swoich pocztów, z których większość liczyła od czterech dosześciu jeźdźców. Łącznie w rejestrze odnotowano 288 jeźdźców. W pocztach jeźdźcy w uzbrojeniu strzelczym stanowili ponad połowę, kopijnicy zaś około 13% wszystkich odnotowanych jeźdźców. W rejestrze występują konie kopijnicze i strzelcze, należy wspomnieć również o koniach rackich i tatarskich. Dworzanie wchodzący w skład chorągwi nadwornej byli szlachtą, dla wielu z nich kariera u boku króla stała się przepustką do dalszych awansów oraz udziału w życiu politycznym i kulturalnym. W omawianym rejestrze odnotowani zostali również dworzanie – pokojowcy (cubicularii), którzy służyli na dworze konno, niekiedy ze swymi pocztami. Pokojowcy, obok dworzan konnych, wchodzili najpewniej w skład orszaku królewskiego oraz chorągwi nadwornej.

18

Dzienniki oraz pamiętniki i wspomnienia jako źródła do badań nad życiem codziennym kawalerzystów i artylerzystów konnych polskich formacji wojskowych z lat 1914–1918 oraz Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej

38%

Smoliński A.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica

|

2018

|

issue 102

135-155

EN

The history of cavalry and horse artillery of Polish military units from the period of World War I and the Polish Army from 1918–1939 has long been a subject of interest for Polish scholars. It is evidenced by the growing number of publications concerning them. One of the sources by means of which their history is studied are relational sources, namely diaries, daybooks and memoirs. That is why the Author has decided to present only selected sources of this type, and point to those issues concerning the history of cavalry and horse artillery which can be studied on the basis of relational sources. Apart from that, he has also indicated problems which can be encountered by potential scholars who decide to use sources of this type.

PL

Historia kawalerii i artylerii konnej polskich formacji wojskowych z okresu I wojny światowej oraz Wojska Polskiego z lat 1918–1939 od dawna budzi zainteresowanie naukowe polskich badaczy. Świadczy o tym stale narastająca liczba dotyczących ich publikacji. Jednym z narzędzi, za pomocą których bada się ich dzieje są źródła relacyjne – dzienniki, wspomnienia i pamiętniki. Dlatego też autor postanowił przedstawić wybrane źródła tego typu oraz wskazać te zagadnienia z dziejów kawalerii i artylerii konnej, które mogą być badane na podstawie źródeł relacyjnych i te problemy, które mogą napotkać potencjalni badacze korzystający ze źródeł tego typu.

19

Wojna polsko-szwedzka z lat 1626–1629 w pismach Stanisława Koniecpolskiego

38%

Wachoń S.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica

|

2016

|

issue 96

43-56

EN

In the year 1626–1629 Poland was at war with Sweden. This fact is well known as dominium Maris Baltici. Gustav II Adolf, the king of Sweden, was looking for a pretext for attacking the southern coast of Baltic See. The best argument to prepare this invasion was the Polish king’s (Sigismund III Vasa) plans for the recovery the Swedish crown. At the beginning of this war the Polish king personally led the military but the first defeats forced Sigismund to transfer command Stanislaus Koniecpolski. Hetman Koniecpolski was very experienced commander, considering his young age. He was gaining experience by fighting against Cossacks and Tatars. Numerous wars turned in Ukraine have been very useful in the fight against the Swedes.The writings of Stanislaus Koniecpolski reveal the internal situation in Poland in the first half of the 17th century. In the letters to the king and other dignitaries Koniecpolski describes the military situation. However we can come to the conclusion that these letter concern for the good of the country. Hetman Koniecpolski was aware of the problems of Poland for example inefficient tax collection or fact that the Polish nobility was not committed to the war. Sensitive to these issues informed about them the most important dignitaries in the country.

PL

W latach 1626–1629 Rzeczpospolita Obojga Narodów prowadziła wojnę z Królestwem Szwedzkim. Wojna ta była częścią szerszej realizacji znanej jako dominium Maris Baltici. Gustaw II Adolf, król Szwecji, szukając pretekstu do inwazji na południowe wybrzeże Bałtyku, posłużył się roszczeniami Zygmunta III do szwedzkiej korony. Na początku wojny król Zygmunt III Waza osobiście dowodził armią, jednak po serii porażek zmuszony został wezwać Stanisława Koniecpolskiego. Hetman Koniecpolski mimo młodego wieku był już doświadczonym dowódcą. Doświadczenie to zdobył walcząc zarówno z Kozakami, jak i Tatarami. Liczne potyczki na stepach Ukrainy zostały następnie wykorzystanie w walce ze Szwedami.W pismach Stanisława Koniecpolskiego ukazana jest sytuacja wewnętrzna Rzeczpospolitej w pierwszej połowie XVII w. W listach do króla i innych ważnych dygnitarzy państwowych Koniecpolski opisuje nie tylko sytuację militarną. W pismach tych widoczna jest wyraźna troska o dobro kraju. Hetman zdawał sobie sprawę z wewnętrznych problemów państwa, takich jak nieefektywny system poboru podatków i brak zainteresowania szlachty toczącą się wojną. Wrażliwy na te problemy informował o nich najważniejszych dostojników państwowych.

20

Meandry służby generała kawalerii Aleksieja Brusiłowa w Armii Czerwonej w latach 1920–1926

38%

Igielski R.

Przegląd Historyczno-Wojskowy

|

2020

|

vol. XXI (LXXII)

|

issue 1 (271)

144-185

EN

The subject of the article is the last period of General Aleksei Brusilov’s military activity – during the civil war as well as active service in the Red Army. Focus has been placed mainly on the years 1923–1924, when he served in the Soviet forces as General Inspector of the Cavalry, contributing to its increasing professionalization. Due to the lack of any studies on Brusilov in Polish, the author considered it necessary to present an outline of the general’s military career in the army of the Russian Empire until 1914, which gave the paper a more comprehensive character and made it possible to critically assess his command and organizational skills. A brief discussion of the evolution of General Brusilov’s image in historiography and USSR and Russian propaganda has also been included.

RU

Темой статьи является последний период активной деятельности генерала Алексея Брусилова в области военного дела – его судьба во время гражданской войны и активная служба в Красной Армии. Относительно много внимания в работе посвящено 1923–1924 годам, когда герой этой статьи служил генеральным инспектором кавалерии в Советской армии, способствуя усилению профессионализма этих войск. Из-за отсутствия каких-либо исследований на польском языке об этом человеке автор счел необходимым представить описание солдатской карьеры генерала Брусилова в армии Российской империи до 1914 г., что придало работе более целостный характер и позволило критически оценить организационные и командные навыки командира из-под Луцка. Кратко описана также эволюция образа генерала Брусилова в историографии и пропаганде СССР и России.

PL

Tematem artykułu jest ostatni okres aktywnej działalności generała Aleksieja Brusiłowa na polu wojskowym – losy podczas wojny domowej, jak i służby czynnej w Armii Czerwonej. Stosunkowo najwięcej miejsca poświęcono latom 1923–1924, gdy bohater niniejszego tekstu sprawował funkcję Generalnego Inspektora Kawalerii w wojskach sowieckich, przyczyniając się do zwiększenia profesjonalizmu tej broni. Ze względu na brak jakichkolwiek opracowań w języku polskim na temat tej persony, autor uznał za konieczne przedstawienie też zarysu żołnierskiej kariery gen. Brusiłowa w armii Imperium Rosyjskiego do roku 1914, co nadało pracy bardziej całościowego charakteru i umożliwiło poddanie krytycznej ocenie umiejętności dowódczo-organizacyjnych wodza spod Łucka. Pokrótce omówiono też ewolucję wizerunku gen. Brusiłowa w historiografii i propagandzie ZSRS oraz Rosji.

Refine search results

Walki odwrotowe OW „Myszyniec” w rejonie Wydmusy – Zalesie 1 września 1939 roku

An Overview of Military Confrontations between of the Assyrian Army against the Medes in the 7th centuries BCE

Proces formowania 1. pułku jazdy płockiej w powstaniu listopadowym

Jeszcze włócznia, czy już kopia? Rozważania w kontekście dzieł sztuki europejskiej

Organizacja szkolenia kawalerzysty armii Księstwa Warszawskiego w świetle rozkazów płk. Feliksa Przyszychowskiego

Napierśniki husarii obrony potocznej w połowie XVI w.

POLSKIE FORMACJE WOJSKOWE OKRESU I WOJNY ŚWIATOWEJ I WOJSKO POLSKIE Z LAT 1918-1939 – WĘZŁOWE PROBLEMY ORAZ STAN BADAŃ I POSTULATY BADAWCZE

Kawaleryjskie tradycje współczesnych jednostek wojskowych garnizonu Stargard w analizie falerystycznej

Brytyjskie formacje konne na półwyspie Gallipoli w 1915 roku

Influence of the Polish martial art onto European armies in the 18th and 19th centuries – an outline

Oficerowie wyznania ewangelickiego ze Śląska w armii szwedzkiej podczas wielkiej wojny północnej (1700 –1721). Prolegomena

Beliniak, ułan, dowódca, jeniec, emigrant. Generał bryg. Zygmunt Piasecki „Dublańczyk” (1893–1954)

Działalność Henryka Leliwy-Roycewicza w zakresie wojskowości, sportu i organizacji jeździectwa w Polsce

Ku modernizacji kawalerii. Prace teoretyczne i studia Kawaleryjskiej Sekcji Naukowej Towarzystwa Wiedzy Wojskowej

Oficerowie wyznania ewangelickiego ze Śląska w armii szwedzkiej podczas wielkiej wojny północnej (1700–1721). Prolegomena

Powstanie kawalerii SS Totenkopf i jej rola w niemieckiej polityce okupacyjnej na ziemiach polskich w latach 1939–1941

U boku króla. Chorągiew nadworna królów Polski u schyłku XV wieku

Dzienniki oraz pamiętniki i wspomnienia jako źródła do badań nad życiem codziennym kawalerzystów i artylerzystów konnych polskich formacji wojskowych z lat 1914–1918 oraz Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej

Wojna polsko-szwedzka z lat 1626–1629 w pismach Stanisława Koniecpolskiego

Meandry służby generała kawalerii Aleksieja Brusiłowa w Armii Czerwonej w latach 1920–1926